Krwawa Rzeka

Nie oponował.

z.t

Hundur ponownie wrócił nad rzekę chcąc ugasić pragnienie bo niesamowitych wydarzeniach, jakie ostatnio się stały jego udziałem. Wampir! Kto by pomyślał, że takie dziwactwa rodem z opowieści dla szczeniaków, rzeczywiście egzystują pośród psów... niesamowite. Był trochę wściekły, czy raczej rozczarowany faktem ucieczki tamtego czegoś - heh, a zapowiadał się tak przyjemnie spędzony wieczór a tu nici. Jedyne co Krwistemu zostało, to ponowne udanie się nad potok, napicie się z rzeczki, która od ostatniej wizyty zdążyła odtajać i położenie się nad jej brzegiem.

Samiec, w celu znalezienia opału, kierował się do najbliższego lasu.
Krew?
Jego wzrok przykuła tajemnicza rzeka, w której nie płynęła zwykła woda; otóż jej kolor był nadzwyczaj tajemniczy. Basior, zapominając o swoim celu, zbliżył się do zbiornika, w którym płynął płyn koloru posoki. To specyficzne miejsce posiadało ponurą aurę, co sprawiło u samca dreszcz niepokoju. Czy było możliwe, że trafił na teren Krwistych? 
Tak, to miejsce było skażone. 
Serce zaczęło szybko kołatać, a umysł wypełnił strach. Wilk zaczął się cofać, upewniając się, że nikogo tu obecnie nie było.
Mylił się
Po drugiej stronie ujrzał wyrosłego owczarka, który najspokojniej w świecie ugaszał pragnienie. Przynajmniej był sam. Czarnych stanął w bezruchu, zastanawiając się, czy da radę się wycofać. W pewnej chwili zrobił coś kompletnie głupiego- zaczął wyć, najprawdopodobniej zmieniając nastawienie. Wpakowanie się do lochów... nadzwyczaj głupie. Choć, kto wie, może będzie wręcz przeciwnie?

Hundur wypił trochę wody, która mimo nietypowego koloru, nie różniła się w smaku ni zapachu od typowego płynu wypijanego z rzeki, a następnie położył się odpoczywając. Wiatr mu nie sprzyjał, więc nie wyczuł zbliżającego się do niego wilka, dopóki tamten nie zawył. Słysząc więc odgłos nieznajomego, głośny niczym trąby jerychońskie, przerażony poderwał się na równe nogi, szybko ogniskując wzrok na intruzie. Przysiadł nisko na nogach, uszy położył po sobie, obnażył zęby. Nie znał tamtego - był więc pewien, że to agresor, który bez pozwolenia wszedł na ich teren. A takie zachowanie nie mogło być tolerowane! Nie na terenie Krwistych! Nie czekając nawet sekundy dłużej, Hundur ruszył w stronę przeciwnika, sporym susem wybijając się z wysokiego brzegu, lądując w połowie strumienia i płynąć dalej "pieskiem". Wyszedł na piasek, szybko się otrzepał ze szkarłatnej wody i ponownie ruszył biegiem, wybijając się do skoku i usiłując wpaść w swojego przeciwnika. Starał się chwycić go zębami za przednią lewą łapę, własną prawą przednią łapę kładąc mu na grzbiecie. Naparł na niego bokiem, starając się zaburzyć jego równowagę, jednocześnie wykręcając mu kończynę, próbując w ten sposób doprowadzić do jego wywalenia się. Starał się go przygnieść i unieruchomić - musiał go dorwać! Instynkt tak mu podpowiadał! W końcu zawycie było powszechną formą rzucenia komuś wyzwania, które to Hundur zdecydował się podjąć.

Obserwował poczynania Krwistego, najspokojniej w świecie na niego czekając. Jednak jego umysł buzował, jakby wciąż miał coś do tego stada... nienawiść od tak ? No cóż, basior był specyficzną osobą. Polazł tylko po opał, choć nie zapowiadało się że szybko wróci... w ogóle czy wróci z drewnem. 
Gdy owczarek przepłynął na drugi brzeg, wilk zaczął warczeć, a jego czarna sierść na grzbiecie automatycznie się zjeżyła. Wypuścił z pyska obłok pary, a gdy Hundur był wystarczająco blisko, ten skoczył na niego, wgryzając się boleśnie w szyję. Strużka posoki spłynęła mu po pysku, jakby nakręcając go do dalszego działania, wyłączając myślenie, a działając za głosem serca. Nie zwrócił szczególnej uwagi co robi samiec, dlatego został boleśnie powalony na glebę. Warknął wkurzony, tym razem zębami atakując jego pysk tak, by ten nie mógł go otworzyć. Po niemalże chwili można było usłyszeć chrupnięcie, które wynikało z pęknięcia kości nosowej; wiązało się ono z ogromnym bólem, jak i braku możliwości otworzenia pyska. Kły znów powędrowały na szyję Krwistego, by podjąć próbę zamiany aktualnego miejsca. Nogą zaś, boleśnie kopał samca w podbrzusze, tworząc niemałą ranę. 

Cedrik: -0 HP

Hundur żwawo przepłynął rzekę i rzucił się na swojego oponenta, nie przejmując się warczeniem czy jeżeniem. Dla Krwistego liczyła się teraz tylko walka, odciął więc umysł od wszystkich bodźców, które mogłyby go rozpraszać. Musiał go jak najszybciej powalić. Rzucili się więc jednocześnie na siebie co skończyło się tym, że Cedrik wgryzł mu się w szyję, ale dzięki temu Hundur był w stanie go powalić i przygnieść.  Krwisty zaskomlał żałośnie uświadamiając sobie, że sporą cenę zapłacił za unieruchomienie go, ale może była warta poniesienia? Nie miał czasu nad tym się zastanawiać, musząc skupić się na walce. Słyszał pęknięcie. Czyżby kość nosowa? Na szczęście jest to niewielka kosteczka (numer 6 na http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Skull_of_a_dog_diagram2.svg ), nie mająca za dużego wpływu na cokolwiek. Hundur zamiast głupiego gryzienia w losowe miejsca, wykorzystał ten moment na ustabilizowanie pozycji i solidniejsze dociśnięcie przeciwnika do podłoża. Obkupił to może kolejnym ugryzieniem, ale już po chwili sam zatopił kły w klatce tamtego, kręcąc łbem na boki, próbując wyrwać mu solidny kawał mięsa z ciała, po czym docisnął mu łapami szyję do trawy, nie pozwalając mu już podnieść głowy czy gryźć a powoli zaczynając go podduszać. Czuł, jak agresor pod nim się rzuca, czuł bolesne uderzenia które cięły mu pazurami brzuch, ale starał się to przetrzymać. Do jego krwiobiegu zostały wtłoczone ogromne ilości adrenaliny, które powstrzymywały ból i pozwalały się skupić na przytrzymywaniu Cedrica, który z każdym momentem podduszania powinien coraz bardziej słabnąć aż do utraty przytomności.

Cedr jednak nie gryzł na ślepo; wręcz przeciwnie. Złapawszy mocno, wybił nogami w lewo, sprawiając wrogowi ogromny ból. Podniósł łeb, z całej siły naciskając na jego szyję, wciąż wykonując ruchy nogami. Czując, jak owczarek dociskuje mu łape do jego szyi, zaczął się dusić, acz wreszcie popychając go najmocniej jak mógł, uderzył w jego lewą kończynę. Mając mgiełkę przed oczami, naparł na niego pierw szyją, jak później łopatką, sprawiając że pies straciwszy równowagę, zamienił się z nim miejscami. Niestety, wilk ucierpiał na tym, tworząc sobie sporą ranę na klatce piersiowej. Posiadając dostęp do tlenu zaczął dyszeć, przygniatając swoim cielskiem Krwistego. 

-10 Hp

Hundur plan ataku przed podduszenie przeciwnika obmyślił wcześniej, miał doświadczenie w jego przeprowadzaniu i teraz metodycznie postępował drobiazgowo zaplanowanym schematem czując, że jego przeciwnik reaguje bardzo przewidywalnie, co jak wiadomo było najgorszym możliwym błędem. Czuł, jak przyciskany wilk kopie, ale mimo tego nie zwalniał uścisku. Po chwili nastąpiło coś kompletnie schematycznego, co było oczywiste w obecnej sytuacji, czyli przeturlanie się. Krwisty dużo wcześniej spodziewałem się takiego działania, więc nie było dla niego żadnym problemem zadziałać całkowicie instynktownie, zgodnie z wyuczonym przez godziny ćwiczeń schematem. Nawet nie musiał o tym myśleć, gdy jego ciało zadziałało instynktownie, korzystając z pamięci mięśniowej, i po wykonaniu obrotu, Hundur wygiął ciało, sprężył się, odepchnął łapą i grzbietem po to, by kontynuować obrót aż nie zatoczyli pełnych 360 stopniu, ponownie znajdując się w sytuacji, gdy to Hundur był na górze. Zaskoczony wilczku? - pomyślał, ale skupiony całkowicie na walce, nie zamierzał tracić czasu na niepotrzebne słowa czy nadmiarowy wdech. Ogromne dawki adrenaliny znajdowały się w jego krwiobiegu, serce pompowało hektolitry krwi, mózg działał na najwyższych możliwych obrotach, mięśnie dawały wszystko z siebie. Owczarek zwiększył nacisk łap na szyję przeciwnika, aby zaskoczony i oszołomiony tym manewrem intruz, w końcu zaczął odpływać. Hundur czuł, że ten coraz rozpaczliwiej próbuję złapać oddech, a jego ruchy tak jakby słabły. A może tylko mu się wydawało? Mimo tego Krwisty nie ustalał w wysiłkach, metodycznie dusząc swojego przeciwnika, czekając aż ten w końcu straci przytomność.

Cedr jednak także nie był taki pusty, jakby się mogło wydawać. Nie pozwolił na dalsze turlanie, napierając całym ciałem w przeciwną stronę, mocno przylegając do ziemi. Samo leżenie na Krwistym mogło powodować u psa duszności, ze względu na duży ciężar ciała. Wolną łapą przejechał owczarkowi po pysku, tworząc na nim rozciągliwą ranę, jeśli wróg zdążył zamknąć prawe oko, nic poważniejszego się nie stało. Prawą nogą znów zaczął kopać w podbrzusze obcego, tym razem tworząc poważną ranę. Znów wziął się za pysk, tym razem o wiele mocniej przyciskając. Twardo przylegał do ziemi, przygotowany na jakąkolwiek próbę ze strony Hundura. Znów można było usłyszeć chrupnięcie, które spowodowało tym razem poważniejsze pęknięcie, mianowicie szczęki. Czarnuch następnie przeniósł zęby na jedną z łap psa, boleśnie wbijając kły. Serce biło mu jak oszalałe, psychika w jednej chwili runęła, a Kanadyjczyk przybrał postać chorego szaleńca, nie znającego ani krzty umiaru. Oczy wlepił w krwistego, obgryzając mu łapę jak udko kurczaka, a łapę przyłożył mu do gardła, mocno naciskając.

No dobra, niech będzie, że Cedric nie zezwolił na ponowne przeturlanie się, ale próba uderzenia łapą w Hundura skończyła się tym, że ten chwycił ją w pysk, zaciskając z całej siły na niej zęby, powstrzymując tym sposobem Mglistego, od zadania mu ran. Gwałtownie szarpnął tą łapą w bok wykręcając ją pod tak dziwnym kątem, że po chwili było wyraźnie słychać chrzęst łamanych kości agresowa. Pęknięcie? Czy tylko skręcenie? W każdym razie Hundur nie zastanawiał się co mu zrobił, ale czując łapy zadające mu rany w podbrzusze, zareagował dokładnie tym samym, z całej siły wyrzucając tylne nogi w górę, co w połączeniu z szarpnięciem łapą w bok spowodowało zrzucenie tego balastu z siebie a przy okazji może i zadanie równie poważnych ran swojemu przeciwnikowi. Uwolniony od ciężaru, gdy Cedric próbował go chwycić zębami, po prostu odskoczył, przeturlając się w bok, po czym powstał na równych nogach. Ugiął je przygotowując się do ataku, po czym rzucił się na swojego przeciwnika, który w tym momencie ugryzł go w łapę. Hundur nie pozostał mu dłużny, wgryzając się z kolei w kark swojego przeciwnika, napierając ponownie na niego bokiem. Niestety podgryzany w łapę, niczym w udko kurczaka, stracił równowagę, co spowodowało wywalenie się na Cedrica. Nie było to takie złe, ponieważ tym sposobem ponownie go przygniótł, tym razem wgryzając się mu zębami w szyję, starając się go jednocześnie dusić i jednocześnie trzymać zębami za delikatną szyję.

Hundur jedynie sprawił mu ból w okolicy brzucha, jednak nie zdołał wyrządzić mu większych szkód. Wilk jedynie splunął krwią, obserwując lodowatymi oczami mimikę twarzy wroga, jakby chcąc coś z niej wyczytać. Dopiero teraz odczuł ból złamanej lub pękniętej kości, więc nie mógł wykonywać poniektórych ruchów, z resztą podobnie jak Krwisty. Gdy ten runął na niego, Czarnuch robiąc kilka kroków przeturlał się, uderzając w drzewo. Syknął z bólu, szybko stając na równe nogi, by po chwili zaatakować leżącego owczarka. Lewa łapa wylądowała na podbrzuszu psa, przebijając skórę, jednak nie tworząc innych zagrożeń. Po chwili pojawiła się kałuża krwi, która była skutkiem nadanej przez Cedrika rany. Szybko wyjął ów, łapę, przyciskając ją tym razem do szyi Krwistego. Zdyszany przygotował się na jakikolwiek atak nogami ze strony obcego samca.

-10 hp

Hundur dojrzał, że Cedric zerka na mimikę jego pyska, jakby chciał coś z niej wyczytać, zamiast orientować co się dzieję. Krwisty natychmiast to wykorzystał, kopiąc go z całej siły przednią łapą w klatkę, usiłując rozorać mu ją pazurami. Po chwili oboje się przeturlali i wstali. Hundur cicho zaskomlał, gdy łapa wylądowała na jego podbrzuszu, powodując niewielką ranę. W końcu łapy i pazury były skuteczne tylko w wypadku zadawania nimi cięcia a nie samego docisku. Gdy Krwisty zobaczył, że jego przeciwnik zerka na jego łapy, stamtąd spodziewając się ataku, momentalnie szarpnął głową, częstując go z dyńki prosto w jego pusty łeb. Korzystając z oszołomienia Cedrica, wystrzelił z tylnych nóg, zadając pazurami długie cięcie w podbrzusze, po czym zerwał się skokiem, ponownie wpadając w Mglistego i gryząc go w uchu niczym jakiś Luis Suarez, rozrywając je i powodując obfity krwotok. Nie przerywając natarcia, położył łapę na grzbiecie mglistego usiłując mu zasadzić dźwignie i go powalić, jednocześnie starając się kolejny raz zatopić zęby w szyi swojego oponenta. Gdy mu się to udało, natychmiast szarpnął łbem, dodatkowo przekręcając własny pysk o 90 stopniu, usiłując trafić łbem mglistego o pobliski kamień, licząc, że ten straci w końcu przytomność. Walka zdecydowanie zbytnio się przedłużała i obaj otrzymywali coraz poważniejsze obrażenia więc Hundur chciał to jak najszybciej skończyć.

Cedrik zdążył uniknąć ciosu, ponieważ odczuł, jak Hundur próbował podnieść łeb. Trzymał go solidnie, więc miał kilka sekund, aby zrozumieć sytuację. Robiąc przewrót do tyłu znów pierdyknął w drzewo, powodując na grzbiecie niewielką ranę. Oddalił się od wroga o kilka metrów, choć mimo to nie miał czasu na odpoczynek, musiał działać. Majtnął ogonem na boki, odchodząc szybko od drzewa, czekając na ruch ze strony Krwistego.
W pewnej chwili obraz zaczął sie rozmazywać, a niedługo potem samiec legł z wycieńczenia.

/Rozumiem, że to już post po obiecanej edycji?

Gdy przeciwnik odskoczył od Hundura, Krwisty również wycofał się dwa kroki do tyłu, przysiadając nisko na nogach, gotowy do obrony lub kolejnego ataku. Czuł się coraz gorzej - coraz mocniej go wszystko bolało. Musiał to jak najszybciej zakończyć - uznał. Już miał się na przeciwnika rzucić... gdy ten nagle zemdlał. Świetnie! - pomyślał, ciesząc się z tego niespodziewanego daru od losu. Natychmiast podszedł do niego, chwycił ogromnego wilka za kark po czym zaczął do taszczyć... do lochów? Nie, do samotni - była bliżej - uznał.


z/t

Przybył na tereny Krwawej Pieśni. Nie znalazł tu swojej rodziny, ale zainteresowała go rzeka. Nie płynęła w nim zwykła woda. Wyglądała jak krew. A może to była krew? Usiadł przy jednym z drzew.

Niepewnie stąpał po ziemi, czując się jakby miał zaraz zwrócić wcześniej zjedzone pożywienie. Czym spowodowany był ten stan? Miał się spotkać z alfą krwistych, nie wiedział czego się spodziewać co wzmagało jego niepokój, nie był to strach lecz równie męczące szczenie uczucie.
Siadł przed czerwoną wodą przyglądając jej się z zaciekawieniem, wyprostował się unosząc dumnie czerp przyglądając się krajobrazowi który przez chwilę zaprał mu dech w piersi. Próbował się rozluźnić by nie sprawiać wrażenia spiętego, wziął kilka wdechów i poczuł niedługo jak jego mięśnie ustępują rozluźniając się doń. Wyciągnął przednie łapy wyciągając się, usiadł ponownie zamykając na chwilę oczy.
- I po co tak się denerwujesz. Przecież cię nie zje. - warknął sam do siebie.

Malamut ponownie pojawił się na terenach stadnych, od razu do nosa wdarł mu się zapach obcego psa. To też skierował kroki w tamtą stronę, zauważył w oddali młodego szczeniaka collie.
-Sinevo, czego tu szukasz? - owiał chłodno psa spojrzeniem oraz gadką, ale nie chciał jakoś się rozwodzić na temat co powinien młody a co nie powinien był ciekawy jaki miał cel bycia tu.

Wzdrygnął się prawie niewidocznie gdy usłyszał nieznany głos, zeskanował rosłą posturę psa. Zmusił się na jak najbardziej kulturalny i spokojny ton i odparł,
- Eghm, witaj. - skinął głową, - Mam przyjemność z alfą krwistych oczywiście? - upewniał się wpatrując się w krwistego. Przeszedł z łapy na łapę wyprostowując się przy tym.
- Chciałbym spróbować sił w krwistej sforze. - odparłem zdecydowanie patrząc na jego lico. Czekał na jakąkolwiek odpowiedź w niepewności nie wiedząc gdzie zawiesić swój zagubiony w tym momencie wzrok.

-Oczywiście, Asmodeusz. - odparł o dziwo spokojnym tonem w kierunku malca, przysiadając na futrzastym zadzie. Nie musiał się bać malamuta, bo z reguły nie atakował szczeniąt w ogóle lub bez powodu.
-A czego oczekujesz od nas i co możesz dać teraz lub kiedyś od siebie. - w końcu jako szczeniak nie za wiele mógł ale może jakieś plany ma kto wie?

- Tak, Asmodeusz. - odparł cicho jakby do siebie, uniósł czerp znów spoglądając na wysoko ustawionego samca.
- Czego oczekuje? Nie mam dużych oczekiwań. Jedynie jakiegoś bezpieczeństwa, bo sfora to taka jakby przybrana rodzina prawda? - mówił również siadając, uśmiechnął się pod nosem gdy bez problemu słowa wylatywały z niego co jeszcze bardziej podnosiło go na duchu i z coraz większą pewnością mówił kolejne słowa.
- Kiedyś mogę zapewniać takim szczeniakom jak ja teraz bezpieczeństwo, będę służył sforze ile będę mógł i jak długo będę mógł. - wymieniał.
- Będę całkowicie oddany sforze i będę robić to co powinienem. - dokończył.

Malamut nie znacznie skulił jedno ucho.
-A ciebie jak zwą? - dobrze że nie był dorosły bo by dostał po uszach za brak przedstawienia się, ale szczeniakowi był jeszcze wstanie wybaczyć.
-Widzisz krwiści raczej patrzą na siebie, choć kto wie może znajdziesz tu pokrewną duszę. Możesz z nami zostać, ale uważaj na siebie bo czai się wszędzie zło, a kiedyś zobaczymy co to będzie.

- Oh, no tak. Przepraszam, zwą mnie Takanori. - rzekł z wyczuwalną skruchą w głosie, przez to całe zamieszanie w jego głowie zapomniał się przedstawić. Najlepsze pierwsze wrażenie. ironizował w myślach nieznacznie kręcąc czerpem.
- Będę uważał, dziękuje. - skinął łbem.

Skinął mu tylko łbem, warto zapamiętać może kiedyś wyróżni się czymś w stadzie.
-Jak trochę pobędziesz jednym z nas przyjdź do krwawego domku a cię oznakuje teraz żegnaj a raczej do zobaczenia. - zakładając że nie chciał nic od niego wyszedł stąd.

z.t
przez tą misję wena mi zwiała ;/

Odprowadził go wzrokiem kiwając tylko głową na pożegnanie, westchnął z ulgą i wybył.

Zjawił się... kij wie czemu. Może zwiedzanie? przybył aż z Egiptu? ehehe.