Czarna Rzeka

Spojrzałam niepewnie w stronę dwóch psów, które na szczęście opuściły ten teren. Możliwe, że na nieszczęście, bo gdyby to one przyjmowały - miałabym pecha. Kiedy zniknęli z mojego pola widzenia lekko się wyprostowałam, rozglądając z uwagą. Może trzeba było zawyć, bo nic nie wskazywało na to, że jakaś istota by zmierzała w te tereny. Nim się ponownie obejrzałam nad moim łbem przeleciał czarny ptak. Wystraszona od razu przylgnęłam do śniegu, aż kruk nie odezwał się. Czyli to kruk przyjmował do stada? Podniosłam się z puchu, otrzepując futerko.
Jeszcze bardziej byłam zaskoczona ową zagadką. Wybiła mnie tak bardzo z rytmu, że przerażona nie potrafiłam posklejać faktów, aby domyśleć się jaka jest odpowiedź. Nerwowo machnęłam ogonem, próbując wysilić swą mózgownicę. Po kilku minutach, otworzyłam niepewnie pysk pewna swej klęski:
- Pr-przepraszam, a-ale ja n-ni... - Zanim dokończyłam wypowiedź, dostrzegłam kątem oka Fabienne, która na pewno trzymała za mnie kciuki. Na pewno zależało jej, aby powiodło się... Przecież nie mogłam od razu rezygnować! Zamyśliłam się jeszcze przez moment, aż mój mózg się nie rozgrzał i nie ogarnęłam jaka jest lub jaka może być odpowiedź. - Mgła. Odpowiedź to mgła.
Spojrzałam z nadzieją w oczy kruka, modląc się, abym dobrze odpowiedziała.

/aw, Fab nie pachnie żadnymi mglistymi! Ona ma swój unikatowy zapach, pff xdd


I ją widok nagłego pojawienie się czarnego ptaszyska niezwykle zaskoczył, przytuliła uszka do łepetyny. Szare spojrzenie rozwarło się jeszcze bardziej, gdy ptak przemówił! Na Boga! Jak ptak może mówić!? Rozdziawiła lekko pysk, zaraz go jednak zamykając, czując w duchu ogromne zawstydzenie. Należy już do tego stada dłuższy czas i nawet takich rzeczy o nim nie wie? Ugh, jak dobrze, że nikt z władzy o tym nie wie, bo pewnie miałaby problemy. Odetchnęła cicho, wyłapując zagadkę. Zerknęła na Hanę, wyłapując jej spojrzenie, uśmiechnęła się pokrzepiająco bezgłośnie wymawiając 'dasz radę'. Na pewno da, gdy tylko w siebie uwierzy, a czy sama Anielica by dała? Trudno powiedzieć. Uśmiechnęła się jednak nieco szerzej, trącając pocieszająco pyskiem biała w bark.

I On przybył. Formalności, można powiedzieć, miał już za sobą. Jedyne, czego trzeba mu było to tylko czarne pióro. Podszedł bliżej, powoli, jakby nigdzie mu się nie śpieszyło. Oddychał głęboko, tak, że z pyska wydostawała się para, którą to On tak uwielbiał. Nie jednego to miejsce przyprawiałoby o dreszcze, jednak nie Jego. Burknął coś pod nosem, jakby ledwo dosłyszalnie. Być może chciał spotkać tutaj te obłąkane dusze, o których usłyszał gdzieś po drodze, zapewne od pobratymców. Sunął jakby po ziemi, szukając tego czarnego ptaszyska, którego pióro tak bardzo było mu teraz potrzebne. Jakie myśli targały Jego łbem? Niepokój o jutro? Strach? Nic z tych rzeczy. Można by powiedzieć, że biła od Niego pewność siebie, nie jednak taka, która mogła Go zgubić. Wiedział, czego chce, wiedział po co tu przybył.

Posłałam uśmiech w stronę Fabienne, czekając na odpowiedź ze strony kruka. Kiedy tamten wrzasnął, denerwując się, położyłam uszka wystraszona. Jeżeli on gadał to może mieć również jakieś umiejętności. Zawsze jest wyjście, że miałam źle odpowiedzieć. Wtedy można rzec, że miałam problem. Kiedy tamten odleciał dostrzegłam w mojej łapie czarne krucze pióro. Chwyciłam je w łapkę, oglądając z każdej strony. Nie wydawało się jakieś niesamowite czy niezwykłe. Czarna chorągiewka, stosina i jaśniejsza dudka. Czy tyle hałasu było o takowe pióro?
- Udało mi się, Fabienne? - spytałam niepewnie, zwracając się w stronę charcicy. Chyba na tym polegało to zadanie, prawda? Zbliżyłam się do niej, nadal przewracając piórko między palcami. Ptak bez powodu by się nie denerwował... Wszystko wskazywało na to, że mi się udało. Podniosłam wzrok patrząc w jej oczy. Rzuciłam się w jej stronę, przytulając tak lekko jak tylko mogłam.
- Udało mi się, dałam radę! - rzekłam. To było oczywiste, bardzo wrażliwa i płaczliwa ze mnie postać. Nie minęło kilka sekund zanim łzy nie zaczęły spływać po moich polikach. Tym razem to były łzy szczęścia.

Wypuścił powietrze z nozdrzy, uśmiechając się w duchu. Znał odpowiedź, przynajmniej tak mu się wydawało. Wolał jednak rozważyć wszystkie rozwiązania, których i tak nie było dużo. Jednakże z drugiej strony od tego ptaszyska zależy przyjęcie Go do Mglistej Myśli, zatem udzielona przez Niego odpowiedź powinna być jak najbardziej poprawna. Nie miał ochoty na kolejne pytania, w razie, gdyby rozwiązanie okazało się błędne, więc burknął tylko coś pod nosem, jakby na gest zastanawiania się. Tymi swoimi ślepiami mierzył jednak ptaka, czyszczącego tak zaciekle swe czarne, niczym smoła, pióra. Dopiero po zadanym mu pytaniu, które w odczuciu Gustave'a miało okazać się właśnie tą zagadką, kruk wyprostował się. Pies jeszcze przed moment zastanawiał się nad odpowiedzią. Rozsądek podpowiadał mu, że należy jeszcze raz wszystko przemyśleć, wbite jednak oczy ptaka wyraźnie sugerowały, iż ten powinien już przemówić. Wziął jeden, głęboki oddech, uśmiechając się w duchu.
- Zapewne wszedł i zamknął się w klatce, pozostawionej przez tygrysa, co pozwoliło mu ujść z życiem. - powiedział bez najmniejszych ogródek, po raz kolejny wypuszczając z pyska powietrze. Innej możliwej odpowiedzi nie było. Żadne ludzkie żyrandole, czy inne przedmioty nie wchodziły w grę, bowiem tygrys to zwinne i skoczne zwierzę. Poprawne rozwiązanie zagadki zostało więc już przedstawione.

Cofnęła się o krok, ale zdołała utrzymać równowagę, gdy suczka nagle się do niej przytuliła. Zachichotała cichuteńko pod noskiem.
- Tak udało Ci się, mała. - wetknęła nos w jej sierść na karku, przejechawszy nim pod włos. Sama odetchnęła z wielką ulgą, sama nie wiedziała co by zrobiła, gdyby się okazało, że suczka odpowiedziała źle i nie mogła przystąpić do stada. Istnieje druga szansa? Mogła by jej pomóc w tym?
- Haha, ale co z tymi łzami. Uśmiech proszę. - łapkami wytarła jej łzy z polików, ukazując samej swoje ząbki w ciepłym uśmiechu, mrużąc łagodnie swoje spojrzenie.

W pewnym momencie odeszła, mrucząc coś o załatwieniu pewnej sprawy. Trąciła ją jeszcze nosem na odchodne.

zt

Wziął pióro, aby dokładnie je sobie obejrzeć. Nie było to w prawdzie nic szczególnego, jednak jeżeli pozwoliło mu to dołączyć do stada to nawet to pióro stało się czymś wyjątkowym. Burknął pod nosem i wybył.

[z.t]

Otarłam łzy, słysząc słowa suczki. Uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam. Wtuliłam się w jej sierść na karku delikatnie, kiedy odchodziła. Miałam tylko cichą nadzieję, że wróci. Nie chciałam, aby opuszczała mnie na zawsze. Tata też miał wrócić.
Spokojnym krokiem, obdarowując Fabienne przelotnym spojrzeniem, dreptałam wzdłuż rzeki. Zastanawiałam się co to mogły być za sprawy, skoro mi o nich nie chciała mówić. Może chodziło o tą Yuki? A może jednak kogoś ma? Zniknęłam z pola widzenia, kierując się w stronę gór.

zt

Nigdy nie było mu po drodze nad rzekę, więc odwlekał formalności najdłużej jak tylko mógł, zawsze wynajdując sobie coś nowego do roboty. Bądź, co bądź, trzeba było to kiedyś załatwić, więc w końcu i Famine wybrał się po czarne pióro. Uważnie się rozglądał, żeby przypadkiem go nie przeoczyć.Tyle lat krzątał się już po ziemi, że nie towarzyszył mu strach właściwy nowicjatom, zbyt wiele razy przechodził przez różne próby i obrzędy, żeby się tym martwić.  Zresztą Głód był starszy niż wszystkie zagadki świata, więc czemu miałby polec? W końcu przysiadł pod jednymz  drzew i cierpliwie czekał na ptaka.

Biały dobrze umięśniony bullterier szedł sobie kamienną drogą, wzdłuż brzegu rzeki. Nurt wody był spokojny i leniwy, przy brzegach jeszcze iskrzyła się kra. Kawałki lodu stopniowo pękały od promieni przedwiosennego słońca, które niemrawo wychylało się zza konarów wysokich drzew.
Pies nie zwracał uwagi na ból odczuwany w poduszkach i w samych łapach. Zacisnąwszy zęby szedł dziarsko i bez zbędnego narzekania przed siebie. Wszak tak chciał Pan, on go tutaj zaprowadził. Zamknąwszy oczy, cytował w myślach 23 psalm dawidowy.

Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć.
Orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię.

Ruchy jego były mimowolne, jakby automatycznie się poruszał, samą siłą woli. Odizolowany od świata.
Przysnął pod drzewem, wziął kilka głębokich oddechów i otworzył oczy. Zatem dotarł na miejsce. Dojrzał innego psa. Czy Pan też go posłał, z pewnością nie. Na jego pysku nie zagościł ani uśmiech ani grymas złości. Javert wydawał się obojętny, jakby był z zimnego szkła. Nie odezwał się słowem do obcego. Podniósł głowę do góry spoglądając na niebo. Zamknął oczy i zaczął na głos recytować psalm.

Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza. Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity. Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy.

Uważnie śledził zachowanie kruka, czy to był znak od Boga? Czy Pan nie powinien zesłać innego posłańca w postaci białej gołębicy, a nie postaci pomiotu szatana. Pies zamknął oczy i uderzył się w pierś łapą. Mea Culpa. Nie w jego kwestii było oceniać znaki od pana tylko przyjmować je z pokorą i wykonywać powierzone mu zadania.
Wysłuchał z uwagą słów czarnego ptaka, oblizał wargi i rzekł z pokorą.

- Wszystko jasne, słuchaj zatem odpowiedzi posłańcze. Wyławiamy rybę ze stawu przy którym jest tabliczka "Szczupaki i sandacze", jeśli złowimy szczupaka to w tym stawie są tylko szczupaki, w stawie oznaczonym jako sandacze są obydwa gatunki ryb, a w trzecim tylko sandacze. Jeśli natomiast złowimy sandacza to w tym stawie są tylko sandacze, w tym oznaczonym jako szczupaki są obydwa gatunki ryb, a w trzecim tylko szczupaki.

Pies skończył, zamknął oczy i czekając cierpliwie na odpowiedź ze strony kruka, znowu pogrążył się w myślach, zaczął wznosić modlitwę do swojego Boga.

Famine wysłuchał w skupieniu całej zagadki, po czym namyślił się i w końcu odpowiedział: - był dzień. - dopiero po chwili zwrócił uwagę na bullterriera, chociaż to i tak za dużo powiedziane, Głód obdarzył go po prostu przelotnym skupieniem. Miał za nic takich pseudo sługusów, którzy uważali się za boskich wysłanników.

Sięgnął po pióro i zmrużył oczy patrząc lodowatym wzorkiem na ptaka. Jeśli tak dalej pójdzie to do Wielkanocy nie zostanie mu ani jedno najmniejsze pióro. Ach ci posłańcy, zdecydowanie mają ciężki żywot. Pies oblizał nerwowo kiełki. Czas naglił. Podniósł głowę dziękując w ciszy panu za podpowiedź udzieloną na zagadkę.

< czyli za facebooka>

Czas było się spotkać i stanąć twarzą w twarz z tą, która była czystym aniołem rzuconym na ziemie z nieboskłonów przez pana. Wybraną niedawno na alfę, wybraną do jednej i słusznej misji. Z Andromedą. Wstał i odszedł powolnym korkiem znad czarnej rzeki śpiewając w duszy psalm i radując się na myśl o spotkaniu i dołączeniu do stada Mglistej Myśli.

Szczęśliwy mąż,
który nie idzie za radą występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie siada w kole szyderców, lecz ma upodobanie w Prawie Pana,
nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą.
Jest on jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie,
a liście jego nie więdną co uczyni, pomyślnie wypada.

Z czarnym psem, bull nie zamienił ani słowa, ale wiedział, że przyjdzie jeszcze czas kiedy się z nim  spotka. Tamten również odpowiedział poprawnie na zagadkę zadaną mu przez kruka. Jednak Javert czuł od niego jakąś dziwną i niewypowiedzianą moc, negatywną, szatańską, genialnie złą w swej złożonej naturze. Jednak nie było mu teraz dane by sprawdzić co o za pies. Na wszystko przyjdzie właściwy moment.


Nie tak występni, nie tak są oni jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Toteż występni nie ostoją się na sądzie ani grzesznicy - w zgromadzeniu sprawiedliwych,
bo Pan uznaje drogę sprawiedliwych, a droga występnych zaginie.

z/t

Odnalazła tereny sfory, do której chciała dołączyć. Skoro wrogowie traktowali ją jak Mglistą, mogła chociaż dać im powód, bo na razie była Mglistą tylko z nazwy. Nie przeżyła na własnej skórze znakowania, które podobno stanowiło jakąś tradycję i nie została nawet oficjalnie przyjęta do stada. Dlatego właśnie teraz dreptała przy brzegu Czarnej Rzeki, czekając na spotkanie z nieuniknionym. Zadarła łeb wysoko do góry i rozglądała się uważnie.

W pewnej chwili przystanęła. Zastrzygła uchem, instynktownie reagując na źródło dźwięku. Trzepot. Chciała go ujrzeć, tak bardzo chciała ujrzeć to ptaszysko! Ale, jak na złość, na razie nigdzie go nie widziała. Jedynie słyszała, a potem nawet to straciła.
Aż w końcu doczekała się. Kruk. Kruki były ogromne. Wbiła zaciekawione spojrzenie prosto w oczy ptaka, a potem rozciągnęła wargi w szalonym uśmiechu. Jesteś piękny, wiesz?
Pomyślała przez chwilę.
- Najpierw przewozi kozę. Następnie wraca po wilka i płynie z powrotem. Zostawia wilka, zabiera kozę na drugi brzeg, zostawia ją i zabiera kapustę. Przewozi ją na drugi brzeg. Teraz może wrócić po kozę i wreszcie ją zabrać - odmruknęła, nie odrywając ślepi od tych kruka.