Sad Owocowy

Samiec zatrzymał się, rozważając to, co mógłby w tej chwili zrobić. I znów był rozdarty pomiędzy możliwością odejścia i eksplorowania krainy na własną łapę lub pozostania i sprawdzenia kim takim był ten cały Alec. Można przewidzieć na co się zdecydował. 
Powstrzymał ziewnięcie, choć bardzo go korciło, by rozdziawić japę. Jedyne czego teraz potrzebował to kilka bitych godzin porządnego snu, nic więcej. Zacisnął powieki i, tworząc dramaturgię chwili, stał bez ruchu, odwrócony tyłem do husky'ego, który bełkotliwie przedstawił mu się.
Nagle, acz powoli, odwrócił pysk i łypnął delikatnie błyszczącymi, mimo prawie obezwładniającego zmęczenia, oczyma na Aleca. Zmrużył je i półuśmiechnął się dość enigmatycznie.
- Magnus - rzucił krótko, ale rzeczowo.
Biały nie miał bladego pojęcia, czy w tym momencie los zesłał mu wiernego towarzysza, czy może najgorszego wroga. Niemniej jednak Magnus nie mógł odmówić sobie tej przyjemności rozmowy z kimś. Pozostawianie kogokolwiek samego nie było w jego stylu. To zbyt towarzyska i otwarta persona na tego typu zachowania.
Ruszył więc, niby ociągając się, w stronę Aleca. Łapa za łapą, z wolna, dostojnie, miękko balansując umięśnionym ciałem. Oczy błysły zauważalnie, pomimo blasku nowego dnia. Nie można było odmówić Magnusowi wdzięku i, nie ukrywajmy, seksapilu. Samiec był tego świadom, ale traktował to wszystko jak coś naturalnego i nie obnosił się z tym. Przynajmniej nie w jego mniemaniu. To, co inni traktowali jako zuchwalstwo czy chełpienie się wyglądem, było w rzeczywistości jego sposobem bycia.

Historia najwyraźniej lubi się powtarzać. I tym razem Magnus musiał coś zrobić, by rozruszać Niemowę Aleca, tak, aby choć przez chwilę jakoś pociągnąć rozmowę. Cóż, nie przeszkadzało mu to - wręcz przeciwnie! Jednak po cichu liczył, że być może trafił na kogoś bardziej rozgarniętego i śmiałego. Byłaby to miła odmiana, poważnie.
Przekrzywił łeb, oceniając aparycję Aleca i bezwiednie uniósł lekko kąciki ust. Ot, taka przywara. Zawsze dużą uwagę zwracał na wygląd innych. Nie skomentował niczego, nadal zastanawiając się, w jaki najlepszy możliwy sposób zagaić.
- Uśmiechając się do siebie jak przygłupy, daleko nie zajedziemy, wiesz o tym? - rzucił z subtelną nutą sarkazmu w głosie. Była to jednak pozytywna ironia, wcale nie krytykująca małomówność Aleca. Nie, w ogóle.
Biały w końcu usiadł, może ze dwa metry od Niemowy. Trzeba zaznaczyć, że Magnus uwielbiał tworzyć przezwiska dla nowo poznanych psów. Była to dla niego przednia rozrywka. Dzięki temu nie mylił nikogo. Z doświadczenia wiedział, że nie wolno polegać na pozornej znajomości imion, gdyż ta potrafi często zawieść. Zdecydowanie bardziej skuteczne były ksywki.
Właśnie w ten sposób, tego dnia, Alec zyskał pseudonim Niemowa. Czas pokaże, kiedy się o tym dowie.
- Widzę, że bardzo cieszysz się z tego spotkania - Magnus zerknął na ogon psiaka. - Cóż, muszę przyznać, że również jestem uradowany tym zrządzeniem losu. Samotne włóczęgostwo to nie moja bajka. Przez długi czas brakło mi towarzystwa. - puścił oko do Aleca i uśmiechnął się delikatnie.
Coś sugerował? Nie, to raczej swego rodzaju zabawa.

Uniósł jedną brew.
- Schlebiasz mi, naprawdę - wyszczerzył się. - Ale nie sądzę, byś był kretynem. No, chyba, że dobrze się z tym ukrywasz.
Ułożył się na brzuchu, wpatrując się w zamyśleniu w zieloną trawę. Słonko przyjemnie grzało, ptaki śpiewały. Czegóż potrzeba więcej? Taka sielanka to wszystko, co pies wymaga. Idealny odpoczynek w idealnym towarzystwie.
- Owszem. Choć wiesz, co byłoby lepsze? - zerknął na Aleca. - Jakaś impreza. W końcu to właśnie tam poznaje się najwięcej fajnych ludzi.
Uśmiechnął się do swoich wspomnień - barwnych, żywych i wyrazistych, a zarazem bardzo mglistych. Coś czuł, że ta kraina nie spełni jego oczekiwań. Miał przeczucie, że najlepsze lata ma już za sobą, a tu nie zazna tego, co dawniej. Od kiedy utracił pamięć, przeżył wiele niezapomnianych spotkań i wydarzeń, które jakoś pomagały mu poukładać niekształtne plamy barw pałętające się w jego umyśle oraz silne uczucia drzemiące w sercu. Teraz jednak nie mógł pozbyć się odczucia, że to już zostało daleko za nim, kiedy wkroczył do tych ziejących szarością i ponuractwem ziem.
- Jednak wydaje mi się, że tubylcy nie są skorzy do takich rzeczy. Doszły mnie słuchy, iż to kraj wiecznej wojny i wrogości. Wiesz coś na ten temat? - utkwił kolorowe spojrzenie w Alecu.

Usłyszawszy wzmiankę o imprezach, automatycznie postawił uszy i zwrócił jeszcze większą uwagę na słowa Aleca, które przyjął ze zdziwieniem.
- Och, w takim razie nie byłeś na imprezach w moim stylu - zaśmiał się, spoglądając na niego znacząco. - Z pewnością spodobałyby ci się i zmieniłbyś podejście do tego typu spraw.
Chciałby urządzić porządną balangę, ale jak na razie znał tylko Aleca, a i te ziemie były mu obce. To nieodpowiedni grunt do urządzania zabaw.
- Świetnie! Umowa stoi - błysk w oku i delikatny, acz znaczący uśmiech wyraził wszystko, czego Magnus nie wypowiedział.

z.t.