Szkliste Jezioro

- Twój biedny umysł został skalany przez ten zgniły świat... - Rzekł spokojnie, jakby z nutką współczucia, które raczej zbytnio szczere nie było. A jednak, przejmował się tym faktem. - Twój dar będzie dla nas bardzo przydatny... Twoje oczy widzą więcej, niż oczy zwykłych, śmiertelnych istot. - Wydawało się, że Nahel chciał powiedzieć coś jeszcze, ale powstrzymał się. Ponownie skierował wzrok na Anthony'ego. Zmrużył nieco ślepia, wyrażając tym swoją dezaprobatę wobec jego osoby, mimo faktu, że owy pies niczego złego nie zrobił. W przekonaniu Nahela, zrobił. Żył. Był śmiertelny, co równało się temu, że dla niego był on żałosny. Powrócił spojrzeniem na medium. - Chodź z nami...

- Mama mówiła, że nie wolno chodzić za podejrzanymi nieznajomymi. - I zabrzmiałoby to jak bardzo dowcipny żarcik, gdyby nie fakt że mama mówiła mu to całkiem niedawno. Bo Nat to jeszcze czildrenek, może trochę dziwny, irytujący, szlajający się za trupami, ale nadal nie dorosły. Dlatego mógł w razie czego spierdzielać przed zagrożeniem w postaci dziwnego pana ze świecącymi oczami... Może on ma tam zamontowane takie małe świeczki? Takie kościelne, bo wiadomo - jak kościelne to i magiczne, z lepszym powerem więc cały czas jest jak na długich. Pewnie jest to dosyć problematyczne w terenie zabudowanym, ale kto by się przejmował?

- Pustki nie wolno odrzucić! - Wywarczał z jego ust znowu ten dziwny, nienaturalny głos, gdy Nahel podniósł się z ziemi, przybierając postawę bojową. Oczy rozbłysły na nowo. Już gotów był zrobić krzywdę Nate, ale... odwrócił się do drugiego z samców. Machnął lewą łapą, mamrocząc formułę zaklęcia, a wokół głowy jego ofiary pojawiła się czarna mgła, jego oczy zajęły się mrokiem. Anthony był teraz w innym świecie... w świecie wizji, okrutnych wizji jego własnej śmierci. Nahel opadł na ziemię. - Icathia Cię wzywa. Pójdziesz z nami, gdy nadejdzie czas... bywaj, Natanielu. - Odwrócił się i tak po prostu, odszedł.

[Nahel użył Złowieszczych Wizji - przez 4 posty ofiara otrzymuje obrażenia spowodowane psychicznym cierpieniem]

z/t.

Wszystko ładnie, pięknie, ale dlaczego akurat on dostał wciry? Przecież nic takiego nie zrobił. Zszedł mu z drogi gdy go o to poprosił, siedział cicho, ledwie oddychał, a i tak mu się dostało. No co za życie. Teraz wyrzuciło go w jakiś inny wymiar, zupełnie odległy i jakby niedostępny dla żyjących istot. Były tam wizje jego własnej śmierci, okrutne i bolesne, które powtarzały się w nieskończoność. To było jak obraz piekła, dokładnie taki, jak sobie wyobrażał. Od zawsze miał bardzo niestandardowe skojarzenia. Nie było tu żadnych płomieni ani kotłów z rozgrzaną oliwą. Rogatych diabłów czy innego cholerstwa. Tylko te wizje i wystarczały mu w zupełności.

Po poznaniu nowych osób jej humor znacznie się polepszył, ba, cała była w skowronkach i zdawało się, że nikt, ani nic nie może tego zepsuć. Andromeda rozsadzana była od wewnątrz przez energię, ale o dziwo nie okazywała tego. Prawda jest taka, że ruda zmieniła się ostatnio, a jej główkę zaprzątały dziwne myśli i scenariusze. Nie miała pojęcia co się dzieje, ale nie podobało jej się to. Umysł otwarty i czysty powoli zmieniał się. Chyba wiedział co się stanie i zaczął przygotowywać Setterkę psychicznie na przyjście tego w czym udziału nie chciałaby brać. Zresztą, to przecież niedorzeczne i niemożliwe.
Prawda?
Podeszła do czystego niczym łza jeziorka i pochyliła łebek by nabrać trochę wody. Nie było widać w nim dna, a więc musiało być głębokie. Od razu na myśl przyszła jej ona sama topiąca się i powoli spadająca na dno. Po kręgosłupie przeszedł ją dreszcz i mimowolnie odwróciła głowę, aby spojrzeć czy aby na pewno jest bezpieczna.

Malamut znowu krążył po krainie, ostatnimi czasy nie robił chyba nic innego prócz tej czynności. Tym razem szedł wzdłuż granicy kierując się do zielonego zakątka, praktycznie od razu do jego nosa wdarł się zapach mglistej z cieczką obecnie była to dla niego dość kusząca propozycja. Malamut obecnie dosyć dobrze skrywał się w krzakach która otalały to miejsce. dopiero z każdym następnym krokiem dostrzegł zarys postaci którą tu wyczuł westchnął mimo wolnie gdyż okazała się jego córką. W końcu podszedł na tyle blisko że praktycznie stał za nią na dwa jego susy, zlustrował ją wzrokiem upodobniła się do matki bardzo.
-Sinevo Andromedo. - powiedział nie bardzo wiadomo jakim tonem w jej kierunku, cóż ciekawy był czy to przypadek a może los tak chciał?

Nikt za nią nie stał. A może tylko się jej tak wydawało? Złudne bezpieczeństwo. Myślisz, że lód wytrzyma, wchodzisz na niego i przechodzisz parę metrów po czym wpadasz do lodowatej wody, każda komórka twego ciała krzyczy uciekaj, ale nie możesz. Nagle zapominasz jak się poruszać, twoje ciało jest sparaliżowane przez otaczający cię chłód, a później giniesz. Giniesz bo myślałeś, że masz zagwarantowane bezpieczeństwo. Pewność siebie i nieuwaga gubi. Ją też zgubiła.
Ten głos. Nie słyszała go tak długo, ale doskonale pamięta ten ton. Przełknęła ślinę. Bała się odwrócić, ale zrobiła to. Rzeczywiście - stał przed nią ojciec. Ten sam co parę lat temu. Zrobiła krok do tyłu, ale zatrzymała się czując coś mokrego; woda. Była w potrzasku.
Nie chciała okazywać strachu, więc pewnym siebie tonem odpowiedziała.
- Caligo.
Pierwszy raz było czuć od niej chłód. Nie raczyła nawet wypowiedzieć jego imienia.

Przemierzając ten teren natknął się na fascynujące istoty, ale po drodze ujrzał dwójkę znajomych mu osób. Asmo i Andro. Przypomniał sobie słowa matki, a raczej jej prośbę. Pomio tego postanowił nie angażować się między nimi, ale gdy będzie potrzeba to wtrąci się. Siostra rzeczywiście wygląda jak Fab.
-Sinevo.

Faktycznie biorąc pod uwagę jej położenie była w delikatnym potrzasku. Jakoś nie szczególnie ta sytuacja przeszkadzała malamutowi, on o dziwo zawsze pamiętał swoje dzieci a warto wspomnieć że miał ich dość sporo ale cześć gdzie zaginęła w akcji. Obrócił nie znacznie pysk w jedną ze stron nadal mocno wpatrując się w suczkę takim dość przeszywającym wzrokiem.
-Nie zmieniłaś się. - jego ton zbyt przyjemny też nie był, ale on był taki zawsze nigdy się nie zmieni nawet dla kogoś. Malamut dość szybko wyłapał kolejne kroki, cicho sapnął ostatnio nie miał chwili spokoju normalnie młyn dużej maści. Po chwili nie daleko nich zjawił się For, czyżby zjazd rodzinny czy co? Cóż pewnie gdyby For zaatakował Asmo ten uznał by to za zdradę i za pewne skończyłby rzeczywiście jako wykładzina w lochach, nie wspominając że przewyższał obojga siłą.
-Sinevo, jak twoje zadanie? - uniósł nie znacznie brew spoglądając na syna, był ciekaw jak sobie radzi ogólnie i z zadaniem.

Wpatrywała się w ojca beznamiętnym wzrokiem. Zawsze w jej ślepiach tańczyły radosne iskierki, które wręcz przechodziły na inne psy. Jej energia, radość i przyjacielskość uszły teraz jak powietrze z balona. Całkowicie niepodobne do Anielicy. Słysząc słowa ojca pokiwała głową. On nie miał prawa mówić jakie zaszły zmiany. Gdzie był przez te wszystkie lata?!
- Nic nie wiesz. Kim jesteś, żeby mówić czy się zmieniłam? W ogóle mnie nie znasz. - wywarczała wręcz w stronę malamuta. Uważała go za zagrożenie dla rodziny. Byli szczęśliwi bez niego.
Wtem pojawił się Forneus. Poczuła, że ma wsparcie. To, że był Krwistym nie przeszkadzało jej.
Krew ponad stado? A może na odwrót? Jeśli tak to ma się czego obawiać.

Usłyszał siostrę, która wręcz nienawidziła ojca. Niestety For był rozdarty na dwie strony. Z jeden obiecał ochronę siostry, a z drugiej ojciec jest alfą, a on Forek nie pozwoli na atakowanie przywódcy. Usłyszał pytanie ze strony malmuta.
-Było blisko ukończenia zadania, ale niestety moja zdobycz uciekła przy pomocy kogoś innego. Ale powiem akcja była. Nawet dwójka z naszych krwistych dołączyła do próby porwania. - odpowiedział.

Malamut przewyższał sukę wzrostem dlatego patrzał na nią nieco z góry, naiwna była miała okazje przyłączyć się wraz z bratem do stada gdy nadarzyła się ku temu okazja teraz wraz z mglistymi jest skazana na rychłą śmierć. Na licu malamuta zagościł uśmiech, nie taki jak znali wszyscy jego bliscy - był chytry ale zarazem szczery wręcz do bólu.
-Przeciwnie mogę, chcesz czy nie w twoich żyłach płynie moja krew i nie pozbędziesz się tego nigdy. - prychnął z drobną pogardą w głosie.
-W sumie dobrze bo reprezentujesz stado które nie dawno zostało skazane na rychłą śmierć, jeśli jesteś mądra z pewnością przekażesz to dalej. - niestety malamut przestał rozdzielać rodzinę od obowiązków. Jako alfa musiał nieść za sobą śmierć jednocześnie pchać stado do czynów, teraz gdy połączyli siły z płomiennymi kosa wisiała nad mglistą myślą która z każdym dniem nie chybnie zbliżała się ku ich krtani. Dla własnego dobra w tej sytuacji lepiej by nie stanął po niczyjej stronie jeśli nie chciał się sprzeciwić ani ojcu ani siostrze, co ciekawe malamut mógł postawić go w jeszcze gorszej sytuacji ale coś komuś obiecał - durne obietnice.
-Dobrze tak ma być. - skwitował na słowa syna, w pewnym stopniu wręcz prawie zadowalającym był z syna dumny jednak go posłuchał i liczy się to że próbował raz czy drugi w końcu mu się uda.

zw

-Mgliści to najgorszy wybór. - odparł słysząc o tych podłych istotach. Mógłby wyrazić się o wiele gorzej. Lustrował wzrokiem malumta jak i suczkę.
-Jeśli będę musiał porwać własną matkę albo siostrę zrobię to bez skrupułów dla dobra swego stada. - powiedział z mściwym głosem. On nie interesował się obietnicą, a jeśli będzie musiał zabić to spełni rozkaz.

Nie. On nic o niej nie wiedział. Zostawił matkę i nie interesował się nimi, więc nie ma prawa aby nazywać się ich ojcem. Andromeda nie chciała być córką kogoś takiego, ale niestety - jakaś część jego krwi rzeczywiście płynęła w jej żyłach. Brzydziło ją to. Czuła potworną niechęć. Nie zamierzała jednak kłócić się z malamutem. Nie cofnie czasu. Ale może zadbać o przyszłość. Sądząc po słowach Asmodeusza miała być burzliwa i ciemna dla Mglistej Myśli. Przeszedł ją dreszcz. To ją martwiło, fakt, ale słowa jej brata były gwoździem do trumny, dobiły ją ostatecznie.
Był gotowy zniszczyć swoją matkę i siostrę dla stada. Stado ponad krew. Przerażało ją to. Jej ciało mimowolnie zaczęło drżeć. Bała się, jak i była zdenerwowana. Straciła część rodziny. Zotała tylko ona i matka; drugi brat nadal się nie znalazł.
- Dlaczego Forn? Myślałam, że mam chociaż brata... bo ojca nigdy nie miałam... - patrzyła w ślepia młodemu Krwistemu by potem przenieść wzrok na Asmodeusza i ostatecznie na nim się zatrzymać.

Pies spojrzał na syna, cóż coraz więcej zyskiwał w jego oczach, miał zadatki na jego godnego następce co nie znaczy że pies szybko zabierał się z tego świata. Uśmiechnął się nikle na końcowe słowa Forna, powrócił spojrzeniem na rudą cóż wdała się bardziej w matkę która była równie łatwowierna co ona sama a że nie skrzywdziłaby muchy to inna bajka. Jej matka sama odeszła on jej nie trzymał, wrócił jedynie po Forneusa jak obiecał Fab, że zabierze to co jego nigdy nie przyznawał się do dzieci które nie stanęły za nim zawsze wyznawał taką zasadę.
-Krew i stado to jedna siła, nie sprzeciwi mi się gdyż wie że od razu mógłby wykopać sobie grób. Zapamiętaj Andromedu stado zawsze podąży za najsilniejszym, każdy przejaw głupoty jest surowo karany. - samiec był alfą on spisał zasady on ich przestrzega, im dłużej jest w tej spowitej ciemnością krainę tym więcej doświadcza że czas na zmiany w niej. Uniósł a raczej zadarł wysoko łep spojrzał na syna to na córkę bardziej wymownie z pierwszej persony na drugą, no Forneusie wykaż się on czekał. W sumie obiecał tylko że nie tknie on swoich dzieci ich matce, nie wspominała o wyrządzaniu krzywdy między sobą.

Miał okazję zyskać w oczach ojca jeszcze więcej. For uznał, że mgliści to zepsute stado, które wkrótce zdechnie. A on obiecał, że nie pozwoli na krzywde siostry. Kto powiedział, że on sam nie może jej skrzywdzić? Niespodziewanie wskoczył na siostrę i kłami złapał za jej gardło. Jego ciało przygniatało sukę do ziemi.

Przymknęła oczka delikatnie. Nie, nie, nie! Nie mogla zacząć płakać. Pokazałaby jak bardzo jest słaba. Chciała być silna w oczach świata, ale podświadomie wiedziała, że jest słaba i naiwna. Mimo wszystko jeśli miała taka pozostać to zaakceptuje to - będzie choćby stawiać pozory żelaznej tarczy. Uważała, że nic nie dzieje się przypadkiem, a los jest z góry przesądzony. Każdy ma jakieś zadanie, które musi spełnić, a gdy to zrobi to spokojnie będzie mógł odejść.
- Nie. Stado ponad krew... - zrobiła króciutką pauzę - Nigdy nie miałeś prawa nazywać się naszym ojcem. Nie mam pojęcia dlaczego zostałeś władcą... jesteś słab... - nie dane jej było dokończyć bo z impetem runęła na ziemię. Na jej szyi zacisnęły się szczęki Forneusa.
Zdradził ją, zdradził matkę. Poczuła jak rośnie w niej gniew, choć nadal była słaba. Próbowała się szamotać, jakoś poluzować uścisk, ale nic z tego. Przygniótł ją do ziemi. Gwałtowne szarpnięcie mogło być ryzykowne, ale wolała spróbować. Odciągnęła łeb i poczuła jak zęby Krwistego orzą jej szyję. Syknęła, ale udało się jej w jakimś stopniu uwolnić. Kłapnęła pyskiem i zatopiła kły w pysku Forneusa. Na jak długo...

Malamut widząc zachowanie syna tylko się uśmiechnął, suka nie była mu dłużna na co Asmo zareagował podejściem do niej złapaniem rudej kity i szarpnięciem dość mocno powodując nie mały ból.
-Masz rację do ścierw się nie przyznaje, jesteś tyle warta co twoja matka. Miałaś szansę do nas dołączyć teraz wraz z nimi wykopiesz sobie grób. - prychnął w jej kierunku, wbił pazury w nadal trzymany ogon prawdopodobnie pociekła krew.
-Zabierz ją stad, przekona się to co siła krwistych i wykopie sobie od razu dół. - zaśmiał się szyderczo, miał nadzieję że syn wykona jego polecenie trzeba mglistym przekazać wiadomość od razu. Brakować będzie tylko Fab, ale chyba nie będzie to większy problem?

Samiec wyrwał pysk swój uścku suki i uderzył łapą po jej pysku, aby choć na chwilę straciła przytomność. Pazurami podrapał po jej brzuchu, a potem wbił swoje kły jej gardło, aby krew poleciała. Wkrótce zabrał ją na grzbiet i wyniósł. NMMT

Wyszedł za nim z.t

Mroźny wiatr powiewał mocno, sprawiając u wilka odczucie zimna.
Umarłem?
Z lekka otworzywszy powieki, ujrzał jasną, na początku niewyrazistą scenerię.
Gdzie jestem?
Został, jak go pamięć nie myli, zaatakowany przez tego nadpobudliwego malamuta, jednakże dalej film się urywa.
Mlasnął głośno, by po chwili przejść z pozycji leżącej na siedzącą; rany na jego ciele dały o sobie znać, przez co samiec nieco się skrzywił. Mruknął zirytowany, przeklinając w duchu synalka tej całej Fab...

Po śniegu dość szybko przemieszczała się Mglista. Suczce doskwierał chłód, sierść nie chroniła jej tak jak powinna. Ile by dała gdyby mogła być np. takim malamutem. Niebieska fiolka kołysała się na jej szyi w rytm kroków. Borderowata nie zwracała uwagi na krajobraz, liczyło się tylko to, że było jej strasznie zimno. Zachwycanie się urokami zaśnieżonej krainy było ostatnią rzeczą, jaką chciała teraz robić. Zwolniła widząc ciemną sylwetkę odbijającą się wyraźnie na tle śniegu. Suczka rozpoznała w niej wilka, którego spotkała w jaskini. Podeszła bliżej, a widząc świeże rany skrzywiła się nieznacznie.
-Krwiści? - zapytała.

Szła przed siebie, z nieco zniżonym łbem. Chłód nie doskwierał jej zbytnio, była przecież w typie husky, stworzona wprost to mroźnych warunków zimy. Podczas marszu po śniegu skupiała się na nie wpadaniu w zaspy. Czuła pulsujący ból w miejscu, gdzie wiatr wprost "rzucił" nią o drzewo. Kiedy zorientowała się, że nie jest tu sama, nagle stanęła jak wryta. Zamrugała kilkakrotnie, gdy dodatkowo doszło do niej, w jakie trafiła towarzystwo - a były nim dwa psy, w dodatku mgliści. Zmarszczyła pysk na znak niezadowolenia, a tym samym spróbowała pozostać niezauważona przez jak najdłuższy czas. Mruknęła coś do siebie pod nosem i spróbowała wtopić się w krajobraz ziemi pokryty puszystym, wilgotnym śniegiem.

Podniósł prawą brew i postawił uszy na sztorc, usłyszawszy czyiś głos. Zamruczał coś pod nosem, po czym odpowiedział.
- Taa- westchnął, wzrok przenosząc na rozmówczynię. To ona? Ta ze znakowania? Jakoś niespecjalnie się jej wtedy przyglądał, więc nie był pewien. - Jak cię zwą?- zapytał, a na jego pysku pojawił się grymas.

-Sometha. - przedstawiła się -A ty jesteś... - dodała, żeby basior również się przedstawił.
Przechyliła lekko łeb w prawą stronę. Suczka nie za bardzo zwracała uwagę na to, co działo się dookoła. Nic dziwnego, że nie zauważyła Krwistej. Wzrok jasnych ślepi całkowicie utkwiła w wilku.