Szkliste Jezioro

O, tu było znacznie lepiej. Bez błyskawic śmigających przed nosem, bez deszczu... Wreszcie wyschnie! Zachwyciło go to bardziej niż powinno, ale postanowił się nad tym dłużej nie zastanawiać. Po prostu strzepał z siebie wodę po psiemu i uwalił się na ziemi, jedynie pofatygował się te dwa metry żeby nie leżeć w kałuży wody i tyle. Eh, nawet nie podejrzewał, że spierdzielanie przed piorunami może być AŻ TAK męczące. Znaczy, uciekał już przed paroma innymi niezbyt przyjemnymi zjawiskami, ale i tak... Dobra, serio, to nieistotne, bardziej interesowało go to, że już nie musi zastanawiać się czy nie walnie w niego jakaś błyskawica chcąca zawiązać nowe przyjaźnie. Bo na pewno uderzanie w ziemię tym było spowodowane, w końcu jakie inne mogła mieć motywy? No bo chyba nie było to takie przypadkowe, NIE MA przypadków! Swoją drogą, ciekawe czy ten osobnik z plaży się pofatygował czy jednak wolał czekać na poparzenia? Nataniel jakoś nie czuł motywacji żeby sprawdzić, nawet słuchu nie chciało mu się specjalnie wytężać.

Antoś przylazł tu jakieś dziesięć minut po nim z tego względu, że nie chciało mu się przyspieszać tępa i dorównywać włóczędze kroku. To takie męczące. Opadł na ziemię tuż przy nim, czując się jakby przebiegł maraton na około czterdzieści kilosów.
- Kurde umieram - stwierdził rzeczowo. - Weź coś zrób - dodał takim głosem, jakby serio miał zaraz rozstać się z życiem albo przynajmniej ze świadomością. Zero kondycji fizycznej, jaki żal. W zasadzie czemu tu się dziwić, skoro całe życie chodził sobie na luzaku spacerkiem i to wyłącznie wtedy, kiedy musiał. A jak nie musiał, to nie chodził, bo mu się nie chciało. Dziwne, że jeszcze mięśnie mu nie zanikły albo coś.

O, czyli jednak się pofatygował pomyślał Nataniel, kiedy usłyszał za sobą kroki, a po chwili odgłos upadającego na glebę ciała. Do tego w tle dało się usłyszeć sapanie jak z niemieckich programów po dwudziestej trzeciej. Odwrócił łeb żeby skontrolować co tam właśnie zdycha i wzrokiem napotkał oczywiście kolesia, z którym zwiewał przed poparzeniami trzeciego stopnia czy tam śmiercią.
- Polecam ruszanie się więcej niż przeciętny leniwiec - polecił, tonem specjalisty, zupełnie nie przejmując się, że może ten oto osobnik mógłby się ofochać czy coś... No co, przecież go nie zna, skąd ma znać jego reakcje! I nie zna go w całym tego słowa znaczeniu, nie wie przecież nawet jak ma ten oto tutaj obecny kolega na imię. Stwierdził, że poczeka z pytaniem i sprawdzi czy koleś sam z siebie się przedstawi, zupełnie ignorując fakt, że też nie powiedział jak się nazywa. A co się będzie.

No to sobie trochę poczeka, bo na chwilę obecną owczarek nie był w stanie sklecić choćby jednego, prostego zdania, które wniosłoby cokolwiek do ich krótkiej rozmowy. Leżał teraz na boku, wgapiony w błękitnoszary nieboskłon, czyli standardowo nie robił nic konstruktywnego, a powinien. Zamiast tego liczył chmurki, co z tego, że psy zwykle nie potrafią liczyć bo to takie ciekawe i kreatywne zajęcie, no naprawdę. Ostatkiem sił przewrócił się na drugi bok, twarzą pyskiem do Nataniela i co jakiś czas zerkał na jego błękitne niczym Lazurowe Wybrzeże oczy. Jakie poetyckie porównanie, kurde.

Nie uzyskując żadnej odpowiedzi, ani neutralnej, ani sfochanej, ani nic po prostu położył łeb na łapach, przymknął oczy i rozluźniony wgapił w nieokreślony punkt gdzieś daleko. Taaak, tego mu trzeba, czegoś na kształt spania, bo i poprzedniej nocy męczył go jakiś koszmar, z którego niewiele zapamiętał, co na prawdę go cieszyło. Jego koszmary zazwyczaj były nie tyle straszne na zasadzie "goni mnie ogopogo", a raczej było w nich coś takiego co zwyczajnie napawało niepokojem... I tyle. Nic go nie próbowało zabić albo pozbawić kilku kończyn, znaczy się zazwyczaj, takie standardowe też miewał. Tak czy siak, raczej nie widziało mu się roztrząsanie tego, więc po prostu leżał bezczynnie, niespecjalnie nawet myśląc.
Po dłuższej chwili bezczynności zerknął bardziej do tyłu, coby sprawdzić czy jego towarzystwo jeszcze dycha, czy może już się przekręcił z wycieńczenia. Akurat trafił na moment, w którym Anthony się na niego lampił w związku z czym pod jego futrem wykwitł piękny rumieniec. Znowu podziękował wszelkim siłom wyższym za futro, bo takie nagłe buraczenie przytrafiało mu się dosyć często i... EH. Nic, nieważne, udając, że obcy typ czający się z tyłu i zerkający sobie czasem na jego gały nie jest creepy, odwrócił wzrok.

Podczas gdy Nataniel po kryjomu rumienił się jak dziewica (którą właściwie był), Antoś naliczył już setną chmurkę przepływającą po niebie wolniej, niż sam się przemieszczał (sic!), z czego był niesamowicie dumny. W sensie był dumny i z tego, że jako zwierzę potrafi doliczyć do stu, i z tego, że istnieje ktoś coś, co porusza się wolniej od niego.
- A tak w ogóle to Anthony jestem - rzucił w końcu od niechcenia. Cholera wie, co go do tego skłoniło, może po prostu poprawił mu się humor, co zdarzało się dosłownie raz na ruski rok. Poza tym, że był kurewsko zmęczony, wszystko było dziwnie w porządku. Najwyraźniej zmienił swoje nastawienie z idontgiveadamn na jakieś odrobinę bardziej pozytywne i przystopował na moment z byciem mhrocznym typkiem, który mówi mało, a robi jeszcze mniej. A co, jeśli to obecność Nataniela tak na niego wpływała? Widać, że pocieszny z niego gówniarz cholerny z niego bękart. Jeszcze zmieni go w jakiegoś wydelikaconego pedała (którym zresztą był, ale jeszcze o tym nie wiedział).

Zerknął za siebie w reakcji na głos owczarka. O, no i w ten oto sposób poznał jego imię, będzie tę historię opowiadał wnukom. O ile komuś podwali dzieciaka, bo raczej nie sądził żeby ze związku dwóch facetów (faceta i chłoptasia raczej) wyszedł gówniarz, bo po mprega to chyba nie tutaj. Tak czy inaczej, jak łatwo się domyśleć, powszechnie znanym faktem jest pedalstwo Nataniela. W sumie to od zawsze był tego pewien, tak samo jak tego, że jak się pozalecasz do jakiegoś typa to się podzieli kebabem (czego dowiedział się podczas swych jakże licznych podróży), więc kiedy postanowił uzmysłowić krewnym, że on nie pójdzie z tą miłą panienką łowić karpia w śmietniku za restauracją, bo preferuje raczej osobników z większą zawartością testosteronu, to nikt nie był specjalnie zaskoczony. A to za sprawą tonu jego głosu i ogólnej postawy, luźnej jak guma w gaciach - rzekł to tak znudzonym tonem, nie odwracając nawet spojrzenia od wykonywanej czynności, że wszyscy zwyczajnie uznali, że tak ma być. W ten oto sposób Nataniel nawrócił swoją homofobiczną babcię tym samym zostając bohaterem w swoim śmietniku domu. Historia godna Oscara.
- Nataniel - odpowiedział nader inteligentnie. Po co coś jeszcze mówić, jak można walnąć swoim imieniem i jolo?

Antoś nic nie odpowiedział, jedynie przysunął się jeszcze bliżej owczarka, przekazując mu ciepło swojego ciała. Nie wiedzieć czemu, nie potrafił być wobec niego ani gruboskórny, ani zupełnie obojętny jak to miał w zwyczaju zachowywać się przy obcych. Chciał być dla niego miły w miarę swoich możliwości po prostu mniej chłodny i niewzruszony. Może to dlatego, że był znacznie młodszy i czuł potrzebę pokazania mu się z tej lepszej strony, która z biegiem czasu powoli zanikała? Kij wie, pewnie po prostu się spedalił.

Nataniel spalił buraka giganta w rekcji na takie spoufalanie się. No okej okej, razem spierdzielili przed błyskawicami i deszczem, no ale no... Halo, ten tutaj jest nieletni! Z krzywmy uśmiechem z rodzaju "o ja pierdziele, halp" zerwał się z ziemi i ogłosił, że musi się napić. Teraz, w trybie nał, nie zważając na to, że tak niedawno nałykał się wody, a jego sierść nadal była wilgotna (i cuchnąca, bycie psem tak bardzo). On musi teraz. Pomaszerował w kierunku jeziorka, wykonał aż dziesięć kroków i zaczął pić. Jak koń, wsysał wodę jak półtonowe zwierze, które ma KOPYTA. Pewnie potem mu się to zwróci małym rzygankiem, bo czego innego spodziewać się po wypiciu takiej ilości wody? Przynajmniej się oddalił i już nie było tak... DZIWNIE. Zapewne wyolbrzymiał całą sytuację w swojej niewyspanej łepetynie, ale no cóż, bywa.

Antoś uniósł ciężko głowę, obserwując zachowanie Nataniela, które wydało mu się dość dziwne. W rzeczywistości było ono jak najbardziej uzasadnione, tylko Antek tego nie rozumiał i stwierdził, że nawet bycie miłym mniej chłodnym niż zazwyczaj nie wychodzi mu po jego myśli, a zatem nie ma sensu dalej się starać i udawać kogoś, kim się nie jest (jakie mądre wnioski). Rzekł sobie pod nosem krótkie "No trudno" i wrócił do liczenia chmurek z nadzieją, że Nataniel wkrótce się ogarnie. Kto wie, może tym razem doliczy do dwustu?

Jestem paranoikiem pomyślał, kiedy już skończył wlewać w siebie hektolitry wody. Czuł jakby miał wyrzygać zaraz żołądek, ale nie uważał tego za jakoś specjalnie istotną część swojego życia. Bardziej go interesowało, że chyba zrobił z siebie debila, ale przecież nie będzie teraz wracał, no proszę. Albo zrobi z siebie jeszcze większego kretyna ALBO STANIE SIĘ COŚ NIEDOBREGO... Co w sumie jest tym samym. Więc po prostu nigdzie nie polazł, tylko grzecznie sobie siedział i zazdro koledzy i koleżanki, on tak ładnie wygląda jak siedzi. NAJŁADNIEJ. Szczególnie, że do zestawu dochodzi jeszcze przepiękny smród mokrego psa, po prostu najlepszy aromat w okolicy, powinni robi takie perfumy.

- Litości, nie musisz się tak izolować - wywrócił teatralnie oczami, przerywając liczenie. Zaczynał się denerwować. Odnosił wrażenie, jakby miał do czynienia z jakąś cnotką niewydymką, przy której trzeba uważać na każde słowo i każdy gest, bo zburaczeje na mordzie i przez resztę dni będzie bała się do ciebie podejść w obawie o własne dziewictwo. I o ile jeszcze dziesięć minut temu czuł się dziwnie winny za swoją zlodowaciałą postawę, o tyle teraz po prostu mu to zwisa i powiewa. Taka nagła zmiana decyzji.

- Przepraszam, że żyję, to się już więcej nie powtórzy - wymamrotał zirytowany. No co, to przecież nie jego wina, że najpierw robi, potem myśli, następnie stwierdza, że jednak musiał wypaść matce z kocyka kiedy był noworodkiem, bo to jest niemożliwe żeby być takim paranoikiem od urodzenia, szczególnie, że za rodziców ma osoby, które z powodzeniem skakały z dachu, bo się z kimś założyły. Za to on jak kiedyś chciał pójść ich śladem, bo to takie fajne przecież, połamał sobie chyba ze trzy czwarte gnatów i musiał znosić spojrzenia pod tytułem "co my wychowaliśmy" wyrażające utratę resztek nadziei jaką mieli dla swojego drugiego najstarszego potomka. Bo "drugi" brzmi mało dostojnie. Tak czy siak, ja właśnie nie wiem, jak takie psy mogły wychować i w ogóle spłodzić takiego Nejta. Może dlatego zaakceptowali jego pedalstwo, uznali że wszystkie skrzywienia przypadające na ich rodzinę spoczęły na Natanielu, łącznie ze skłonnościami do pseudo buntu? Hmmm, co do buntu, może powinien dać się zmacać? To takie buntownicze... Wewnętrzna cnotka piszczy z przerażenia.

- Jak uważasz - odparł zrezygnowany, a znudzony dalszym liczeniem chmurek, podniósł dupsko z ziemi i powlókł się bliżej jeziora, które Nataniel niemal w całości opróżnił z wody. Gdyby miał w sobie odrobinę empatii, pewnie współczułby teraz jego pęcherzowi, który zdecydowanie na tym ucierpiał. Włóczykij usiadł przy brzegu, oddychając głęboko świeżym powietrzem. Nadal czuł zmęczenie, pragnienie i trochę głód, ale sytuacja była jaka była - owczarek przed chwilą pozbawił go jedynego źródła wody pitnej z nieznanych Antosiowi powodów. Co za życie.

Nic już nie odpowiedział, on nie wie co robić żeby nie wyjść na jeszcze bardziej poparzonego umysłowo. W sumie to chyba bardziej nie da się być, tak uważał (tylko dlatego, że nie zna Erysia, w innym wypadku uznał by siebie za chodzącą definicję zdrowia psychicznego). Przynajmniej aktualnie przyjmował postawę istoty cywilizowanej, nie odwalając żadnych dziwnych akcji typu uciekanie przed nowo poznanym koleżką.
Albo szukanie zwłok.
Yup, uroki życia banshee, w jednym momencie konsumujesz jelonka z wyrazem dobrze spełnionego obowiązku jakim jest pożywienie się, na pysku, a w drugim odprawiasz jakieś voodoo nad trupem sąsiadki. Albo terrorysty, ale wtedy jest trochę trudniej, bo trup znajduje się zazwyczaj na większej powierzchni, dobre kilka (albo kilkanaście) metrów kwadratowych do chodzenia i wyglądania jak ofiara substancji odurzających podarowanych przez miłego pana w płaszczyku. WIECIE O JAKI PŁASZCZYK CHODZI.

Sekundy mijały, a potrzeby fizjologiczne Antosia wciąż domagały się uwagi. Jakby nie patrzeć, właśnie przed chwilą pozbawiono go możliwości spełnienia wymogów niezbędnych do prawidłowego utrzymania organizmu przy życiu na nie wiadomo jak długi okres czasu. W zasięgu jego wzroku nie było bowiem żadnego jedzienia, żadnej wody pitnej ani żadnego miejsca do odpoczynku, o sposobności do przedłużenia gatunku nie wspominając jaki żal. I jak tu żyć, panie premierze?
- Musiałeś wychlać całą wodę? - mruknął z wyrzutem, niezadowolony z prawdopodobieństwa, że spędzi kolejne dni z uczuciem pustki w żołądku i maksymalnie zapadniętymi oczami pracoholika. Już teraz wygląda tragicznie, aż strach pomyśleć co będzie dalej.

Szataniel udał, że się namyśla.
- Tak. - plus niezwykle heheszkowy uśmiech.
Taaa, to by było chyba na tyle jeśli chodzi o kulturę osobistą. Patrzcie państwo jaki niepokorny, jaki rebeliant, JAK TO SOBIE PAN SZATANIEL POCZYNA. Zresztą, bycie SZATANielem do czegoś zobowiązuje, nawet jeśli tak na prawdę ma się na imię Nataniel. Trzeba być mhrocznym i tak zuym jak to tylko możliwe. Przejawem mhroku i zła jest wychlewanie całej wody w okolicy, kto bogatemu zabroni? Już pomijąc fakt, że koło bogactwa to on nawet nie stał, chyba że liczyć jako bogactwo złoty ząb żeńskiego menela, którego miał przyjemność kiedyś znać. Tak, zdecydowanie znajomość tak zacnej persony mogła zaliczać się jako jakiegoś rodzaju bogactwo, był tego pewien!

Komuś tu się w dupie poprzewracało i to porządnie.
- Dziwny z ciebie dzieciak - stwierdził rzeczowo. I co z tego, że w niektórych momentach sam zachowywał się jeszcze dziwniej. Zupełnie jak pedofil, który zwabia dzieci tekstem "Chodź, pokażę ci kotki w piwnicy" i miną a'la Gimper. No naprawdę, zero samokrytyki. I weź tu człowieku psie dojdź do porozumienia z kimś takim i się nie zdenerwuj! No nie da się, po prostu się nie da.
- Nie sądzę, żeby twoje potrzeby fizjologiczne były aż tak wygórowane, chyba że jesteś jakiś inny - może był dzieckiem specjalnej troski? Z nimi nigdy nic nie wiadomo.

Jeśli ktokolwiek uważał, że było tu chłodno i nieprzyjemnie, to pewnie nigdy nie przebywał blisko Nahela. Jeżeli ktoś miał to szczęście nie poznać owego osobnika, niestety teraz dwójka przebywających tu osób już okazję miała. Chudy, lecz całkiem dobrze zbudowany pies, unosił się lekko, troszkę nad ziemią. Sunął powoli w powietrzu, kierując się niejako w stronę dwójki psów. Ale tylko jeden z nich był dla niego cenny. Mimo tego, że śmiertelny, czuł z daleka, jak wielką wartość może mieć jego dusza. Słuchał szeptów istot, które zamieszkiwały jego duszę i umysł, zatrzymał się na moment i patrzył przed siebie tymi swoimi pustymi, przepełnionymi magią oczami. - Natychmiast. - Mimo tego, że to Nahel otworzył pysk, trudno było przyznać, że głos należał do niego. Że w ogóle należał to żywej, normalnej istoty... sam ten głos łamał kości i wywoływał dreszcze, chłód i strach. Ruszył ponownie, zbliżając się powoli lecz bezustannie do Nataniela.

- Nie dziwny tylko oryginalny - rzekł pewnym siebie tonem. Tak mu zawsze mama mówiła, toć to musi być prawda, nie ma innej opcji! Wątpił to, podobnie jak ta część społeczeństwa, która nie jest z nim spokrewniona, ale to tylko taki nieistotny szczególik. Zresztą, jest ładny, urodą zawsze da się coś ugrać!
- To potrzeby mojej zniewalającej osobowości - dodał jeszcze, zanim zauważył, że zbliża się do nich dżentelmen kojarzący mu się z kotem w świetle reflektorów... Bo wiecie, im tak oczka świecą jakby załączyły długie w grudniowy wieczór kiedy się na nie poświeci. No i on się prezentował dosyć podobnie, tak, zdecydowanie przypominał kotełka w świetle latarki. Oprócz tego, że fruwał, a jego głos brzmiał jak nieszczęście. Ale tak to koteł jak nic!
Nejt poczuł się jak na rodzinnych wakacjach kiedy dziwny chłop zaczął się do niego zbliżać w definitywnie pedofilskich zamiarach. Postanowił na razie nie spieprzać, a w razie czego schowa się za Antkiem żeby jego najpierw zeżarli... Na pewno jest starszy i już się nażył wystarczająco!

Antoś spojrzał za siebie, zauważając jakiegoś fruwającego łapserdaka z oczami kobry, które jarzyły się pięćdziesięcioma odcieniami szarości. Kogoś tu poniósł piątkowy melanż. Wszystko byłoby okej, gdyby nie niepokojący fakt, że ten ktoś właśnie zbliżał się do nich w może nienajszybszym tempie, ale jednak. Na domiar złego miał głos brzmiący jak prawdziwe nieszczęście. Kurde, a co jeśli przyszedł zjeść ich dusze albo coś? W sumie wyglądał na kurewsko wygłodniałego, a co gorsza nie przypominał konesera jedzenia dla zwierzątek. Ehh, trzeba było pójść zawczasu do spowiedzi, teraz to już gunwo zero trzy #smutnabuźka.

Mimo tego, że oczy Nahela były puste, wyraźnie kierował swoje spojrzenie na psa, który ukrył się za swoim towarzyszem. Gdy już znalazł się przed nimi, powoli opadł na ziemię, gładko stawiając na niej łapy. Blask w oczach Nahela zbladł, jednak dalej można było dostrzec tę Pustkę w ich głębi. Pies sprawiał wrażenie martwego, oddychał bardzo cicho, prawie że w ogóle. - Odsuń się. - Rzekł krótko, acz stanowczo, beznamiętnie wpatrując się przez chwilę w Anthony'ego. - Twój przyjaciel jest nam potrzebny.

- Oj, bo się zarumienię - rzekł, wyjątkowo sztucznie strzelając oczami w bok, wewnątrz mając jedno wielkie wtf. No na bank jakiś z sekty, pewnie jeszcze gejowskiej, tacy to zawsze mają jakieś dziwne odchyły i fetysze - powiedział gej.
- Jesteś w sekcie? Albo masz jakieś rozdwojenie jaźni? To by wiele wyjaśniało. - zagaił tonem tonem pogawędki zanim zdążył ugryźć się w język, po czym zaliczył wewnętrznego facepalma. Brawo Nejcik, twoja niewyparzona gęba ponownie pokazała, że w obliczu zagrożenia zawsze powie coś odpowiedniego. Bo ten pan to ewidentnie zagrożenie, spójrzcie w te oczy niczym dwie świetlówki! A jeśli on serio jest w sekcie? GEJOWSKIEJ? A Nataniel ma być jednym z pięciu mężów jakiegoś dżentelmena starszego od siebie jakieś pięć razy i mpreg I NIESZCZĘŚCIE I O NIEEEEE. W razie czego zacznie wzywać policję i wrzeszczeć, bo co jak co ale wrzask wydobywający się z jego gębusi potrafiłby zlikwidować pojazd opancerzony. #justbansheethings

Samotnik poczuł na sobie przeszywające spojrzenie demona, antychrysta, bapci Helenki czy kim czym on tam właściwie był - może trzema naraz - i odsunął się od Szataniela na bezpieczną odległość, jak polecił pan z jarzącymi się gałkami ocznymi. Gdyby Antek miał w sobie choć odrobinę empatii, pewnie zacząłby mu teraz współczuć, bo ich nowy koleżka nie wyglądał na w pełni zdrowego psychicznie. Dlatego patrząc na takie osoby, jak ten miły pan, nasuwa się w zasadzie jedna myśl - nie wiem, co brałeś, ale chciałbym poznać twojego dilera; musi być kurewsko zabawnie.