Jaskinia Hundura

Zwykła jaskinia wyposażona w ciężkie drzwi zamykane na klucz. Jak przestało na Samotnie Krwistego, w środku znajdują się łańcuchy, kagańce i inne potrzebne sprzęty.

Opis uzupełnię w wolnym czasie.

Hundur szedł krok za krokiem, ostrożnie i z rozwagą prowadząc nakrapianego stwora, by ten mu przypadkiem nie uciekł. Nie był pewien, czy tamten rzeczywiście jest psem bo takiego jeszcze nie widział. Czarne, brązowa, białe... ale w kropki? Nie, to jakiś wybryk natury - zaczął dochodzić do wniosku. Rysie - one mogą być w kropki, lamparty, sarny, żyrafy, konie - również. No ale nie psy! No bez przesady!

Całą drogę zastanawiał się, co z nim zrobić. Tradycyjnie zamknąć w klatce - oczywisty wniosek się sam narzucał. A może jednak nie? W końcu Hundur z ich lochami miał dość przykre przeżycie po ostatnim razie. A po drugie taki cudak w samotni mógłby się zawsze przydać: taka maskotką, którą można się kolegom pochwalić, któryż pies by nie chciał takiego czego mieć? - doszedł do wniosku, kierując kroki ku swojej jaskini. Po wejściu do środka zaciągnął go pod ścianę, gdzie przycisnął go do ziemi i zapiął mu na szyi obrożę przyczepioną łańcuchem do skały. Skoczył jeszcze zamknąć drzwi na klucz, by nikt mu przypadkiem nie przeszkadzał, po czym wpatrzył się w to nakrapiane coś.
- Czym jesteś? - spytał ponownie - Kotem? - strzelił - Rysie, lamparty... one są kropkowane jak ty. - uzasadnił swoje podejrzenia, przyglądając mu się.
- Masz w ogóle jakieś imię? Ja jestem Hundur. - przedstawił się, wciąż go lustrując swoim wzrokiem.

Hundur wpatrując się w swoją ofiarę zaczynał wątpić w jego psowatość... tamten ewidentnie nie przypominał swoim zachowaniem innych przedstawicieli tego szlachetnego gatunku. Czyżby tamten się bał? Tak, aż od niego śmierdziało strachem - uważał krwisty. Strach, poddańczo opuszczony wzrok, brak protestów.
- Nie wydaje mi się - nie zachowujesz się jak przystało na psa. - stwierdził - Raczej jak na tchórzliwego kota. - dodał zamyślony.
- I te plamy... wyglądasz jak jakaś szkaradna krowa! Gdzie masz długą sierść? Gdzie masz dumny ogon? I ty się nazywasz psem? - spytał obudzony, podchodząc do niego i nie przestając się w niego wyzywająco wpatrywać.
- Stockholm? I jeszcze to głupawe imię... - skomentował - A czego szukałeś tam na górze? - spytał nagle, kontynuując przesłuchanie głosem nie znającym sprzeciwu - I czy należysz do jakiegoś stada? Która sfora przyjmuje takie szkaradztwa jak ty? - dodał z pogardą.

Może rzeczywiście powinien próbować walczyć? Tylko czy ta walka już nie jest przegrana? Znajduje się w obcym pomieszczeniu pod okiem obcego i silniejszego psa, nie zna drogi ucieczki. Tylko czy powinien dawać sobą pomiatać? Nie chciał aby doszło do nierównej walki, dlatego większość słów ze strony oprawcy najzwyczajniej w świecie przemilczał. Każdy dźwięk to jedna szpilka wbijające się w jego ciało.
Raz, dwa, trzy. Nie chciał dać się sprowokować, nie ta droga jest odpowiednia, ale jak ma siedzieć bezczynnie kiedy ktoś pluje mu prosto w twarz i szydzi z jego stada?
- Nie. Mam. Zamiaru. Odpowiadać. - powiedział przez zaciśnięte zęby i podniósł wzrok pełny obrzydzenia. Jego ślepia spotkały się z oczyma psa. Widać w nich było tylko dumę, wyższość i niechęć w stosunku to Stockholma. Zresztą te uczucia były odwzajemnione. Póki co nic nie wywołało lawiny słów i agresywnych zachować u owczara. Zobaczymy na jak długo. Jak daleko może zabrnąć?

Hundur z pogardą wpatrywał się w dalmatyńczyka. Taki słaby, bezbronny, godny pogardy. Każdy mięsień, każda komórka ciała owczarka gardziła tamtym cudakiem, którego dorwał i z którym mógł zrobić co tylko chce. Ale co konkretnie? Tego jeszcze krwisty nie wiedział, nieustannie się nad tym zastanawiając. Na razie niesamowicie bawiła go agresja słowna. Niektóre psy uważają, że potrafi ona zaboleć bardziej niż rana zadana kłami - Hundur dobrze wiedział, że to głupota. Rany szarpane potrafią boleć dużo mocniej - uważał - ale oczywiście słowa też można stosować - tak na rozgrzewkę.

Owczarek patrzył, jak każde kolejne słowa irytuję tamtego. Jak szkaradztwo próbuje nie dawać tego po sobie poznać, jak stara się zachować cierpliwość. Hundura niesamowicie to bawiło, napawał się tłumioną wściekłością tamtego, która zapewne powoli narastała, nieustawicznie szukając ujścia. Nie przestawał więc starać się go wkurzyć wierząc, że już mu tak niewiele brakuje do sprowokowania tamtego.
- Oj, a czemu nie masz zamiaru odpowiadać? Czyżby krówka zapomniała, jak się mówi? - spytał ironicznym głosem uśmiechając się do niego złośliwie - A może jesteś po prostu za głupi, by pamiętasz nazwę własnego stada? Czy też zdążyli Cię już wyrzucić, jak się tylko kapnęli, jakiego kretyna przyjęli? No chyba, że oni też są takimi debilami jak ty? - kontynuował Hundur, nie przejmując się wzrokiem tamtego. Czyżby jego zaczepki zaczynały działać? - pomyślał.
- Takie wybryki natury jak ty, różne mutanty ze zniekształconym wyglądem, niespotykanym wzrostem, czy kropkowaną sierścią, zawsze znajdywały miejsce w cyrkach i obwoźnych menażeriach. - zaczął na nowo Hundur po chwili przerwy na zebranie myśli - A Ciebie z kolei ja przygarnę. Będziesz moją maskotką, zabawiającą gości. - powiedział, wpatrując się tamtemu głęboko w oczy, z pogardliwym wykręconym złośliwością uśmiechem - Mam nadzieję, że Ci odpowiada takie życie? - spytał retorycznie.

Hundur wpatrywał się w swojego więźnia wciąż z czystą pogardą i złośliwym uśmiechem, dziwiąc się w myślach tym, że tamten jest tak opanowany. Ale może to nie było dziwne? Może tatem stwór rzeczywiście był jakimś szkaradztwem, obdartym z dumy, godności a może nawet samoświadomości? Może był po prostu umysłowo chorym... miał jakiś autyzm czy coś w tym stylu i sam nie wiedział, co się z nim dzieję? To też było możliwe - doszedł do wniosku analizujący wszystko owczarek. A może jednak nie? Tamten tak jak gdyby zaczynał się powoli budzić. Splunięcie, spojrzenie, słowa. Czyżby tamten miał choć gram dumy?
- Oj, bez takich nerwów. - odpowiedział beztroskim tonem, strasznie z siebie zadowolony, że tamten coraz bardziej się wścieka.
- Nie mam prawa? Cóż, moim zdaniem się mylisz, Jestem we własnej jaskini i mogę tutaj obrażać Twoje stado ile chcę, chociaż wciąż nie podałeś, jak się ono nazywa. - kontynuował zadowolony z siebie Hundur.
- Zresztą mam wrażenie, że wciąż nie rozumiesz jednej małej rzeczy. Być może twój mózg jest zbyt prymitywny by to pojąć, więc może Ci wytłumaczę. - zaproponował uczynny Hundur, przybierając wolny ton właściwy nauczycielowi mówiącemu do szczeniaków, które są młode i szybszych słów nie byłyby w stanie zrozumieć.
- To jest moja jaskinia, ty jesteś także mój, czy Ci się to podoba czy nie. Rozumiesz? Jesteś moją własnością i mogę z Tobą zrobić co tylko chcę. Mogę Cię trzymać tutaj do końca życia... a mogę również zadbać o to, by te skończyło się szybko w strasznych męczarniach. - wywarczał niskim, lodowatym tonem - Mam nadzieję, ze się teraz rozumiemy? - dodał ponownie beztroskim tonem, chociaż w jego spojrzeniu dało się wciąż dojrzeć okrucieństwo.

Hundur ciężko westchnął, słysząc odpowiedzi tamtego. No bo ile mu można tłumaczyć? A tamten tylko nie, nie i nie z cierpliwością obłąkanego, który jest zbyt ograniczony, by dopuścić do siebie fakty, o ile te tylko nie zgadzając się z jego światopoglądem. Heh, czyli skoro tamten nie wie, że należy do mnie - zaczął planować Krwisty - to należy mu to bardziej stanowczo powiedzieć, bo słowa tu chyba nie wystarczą - doszedł do wniosku.
- Co z tego, że nie ja je zapoczątkowałem, jeśli mogę je odebrać? A zająca na którego polujesz urodziłeś? A jednak go zjadasz. Roślinę, która zjadasz, sam sadziłeś? Staw z którego pijesz, sam wykopałeś? Nie ważne, kto tworzy - ważne, kto może zniszczyć. - wysyczał przez zęby, nie interesując się nawet stadem tamtego, co zadaniem mu cierpienia - Zresztą zaraz się przekonasz. - dodał złowróżebne wstając i idąc do półki. Po chwili wrócił z kagańcem. Dopadł do Kropkowanego, a jeśli ten próbował uciec, to go przyciągnął szarpnięciem za łańcuch. Starał się go powalić na posadzkę a następnie wcisnąć mu to metalowe ustrojstwo na pysk, by uniemożliwić mu gryzienie a oczywiście nie przeszkadzać mu w mówieniu. Krwisty nie chciał przecież, by mu ofiara niechcący oddawała. Jeśli mu się udało, to ciasno zapiął paski, by dalmatyńczykowi kaganiec przez przypadek nie zleciał z pyska.

Jeśli dalmatyńczyk bał się śmierci, to stanowczo niepotrzebnie. Hundur nie był taki miłościwy by mu zadać ją szybko, bo co to byłaby za zabawa? On zdecydowanie planował więzić go długo, pastwić się nad nim, napawać jego strachem i powoli odbierać mu życie. Zabić ciało? To potrafił każdy pies, który w życiu upolował chociażby mysz czy wiewiórkę. Ale łamać powoli umysł, kruszyć wolę, obdzierać z dumy i honoru aż z psa zostaje tylko kulące się truchło wykonujące natychmiast każdy rozkaz ze strachu przed bólem... to było mistrzostwo. Więc być może Stockholm był lepszy od zająca czy rośliny... jeszcze. Ale kto może wiedzieć, jak długo?

Hundur dopadł dalmatyńczyka zakładając mu po krótkiej walce kaganiec. Przycisnął go do posadzki po czym wywarczał wprost do ucha.
- Śmierdzisz strachem. Jesteś żałosnym, przerażonym, kropkowanym stworem.
Chwycił jakiś sznur wiązać tamtemu razem przednie łapy, po czym zszedł z niego, zdejmując również obrożę.
- Boisz się mnie? Dalej uważasz, że nie jesteś mój i sądzisz, że możesz mi się sprzeciwić? - spytał, gryząc go w tylną łapę - Lepiej nie pyskuj... uwierz mi, mogę Cię zabijać powoli i bardzo boleśnie... a tego chyba nie chcemy. - ostrzegł go.

Wszystko, wszystko dało się odebrać. Począwszy od dumy i honoru, poprzez samoocenę a skończywszy właśnie na zdolności przetwarzania informacji i samoświadomości. I wtedy będzie gorszy od zająca, bo będzie tylko wykonywał rozkazy psa, który go złamie, a nawet gorszy od rośliny, bo ta przynajmniej nie rości sobie pretensji do bycia czymś lepszym niż inne rośliny. Wszystko to dało się osiągnąć za pomocą słów, bólu, manipulacji a przede wszystkim czasu.

- Nie jesteś? - spytał Hundur złowieszczo zwężając oczy, gdy ten dalej ośmielił mu się sprzeciwiać. Złamanie jego woli? Ile potrzebne jest na to czasu? Nieważne ile - Krwisty był gotów pracować nad tym tak długo, jak okaże się być potrzebne! Hundur naparł na niego, obracając go na brzuch, po czym chwycił go za kark i dosłownie rzucił nim o ścianę.
- Śmiesz mi się sprzeciwiać? - warknął, doskakując do niego i napierając na niego tak, by się odwrócił na grzbiet. Przycisnął go łapami do posadzki po czym ugryzł w podbrzusze.
- Obiecaj! Obiecaj mi posłuszeństwo! - zażądał, przy okazji gryząc go tym razem w przednią łapę.

Katowany, przytrzymywany i męczony tylko dlatego, że w coś wierzy i nie chce zmienić zdania? A może warto byłoby się zapytać, czy jest lepszy powód niż ten? Owszem, brutalna siła może wyplenić wiarę jednego psa, ale brutalna wiara może sprowadzić siłę na całe stado psów, więc wiara i wychodzące z niej fanatyzm jest czymś dużo gorszym. Dlatego czasem trzeba wiedzieć, kiedy katowaniem i męczeniem drugiego psa wyplenić z niego wiarę i skierować na tory właściwego posłuszeństwa, niż ten zacznie szerzyć swoje kłamliwe ideały dobroci, współczucia i innych głupot aż te zaczną kierować innymi psami.

Hundur rzucił i ugryzł swojego więźnia, ale to nie sprawiało się działać na jego siłę woli - dalej ośmielał się mu sprzeciwiać, po czym walnął go łapą w łeb.
- Zostawię Cię, jak się poddasz... lub będziesz martwy. Sam zdecyduj, co wolisz. - wysyczał wprost do jego ucha.
- Wierzysz, że jesteś w stanie mi się sprzeciwisz? Mnie, Krwistemu? Uważaj, Pycha przed upadkiem kroczy! - warknął na niego - Rościsz sobie prawo decydowania o własnym losie? Straciłeś je z momentem trafienia do mojej jaskini! Teraz jesteś moją własnością, jesteś przedmiotem, niczym nie lepszym niż kamień czy roślina. Im sobie to szybciej uświadomisz, tym lepiej dla Ciebie. - przekonywał go, po czym znowu zaczął go podduszać, by wywołać w nim strach przed śmiercią ale jednak uniknąć zadawania dalszych ran. Nie chciał go przecież zabić, a przynajmniej nie za szybko. Po chwili go puścił, dając mu złapać oddech.

Hundur działał powoli ale cierpliwie, czekając aż jego więzień się wreszcie złamie. Nie było pytania, czy mu się uda, bo to było pewne - należało raczej pytać, kiedy to nastąpi. W końcu strach, a nie jak większość psów myśli ból, potrafi złamać każdego. Strach przed bólem, przed śmiercią, przed wstydem. "Strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie." - jak to mówiono. No i po chwili rzeczywiście nastąpiło to, co stać się miało. Hundur uśmiechnął się złośliwie, słysząc słowa tamtego.
- No widzisz, jaki jesteś mądry. Od razu racjonalnie myślisz. - pochwalił go łagodnym głosem, gładząc go łapą po grzbiecie.
- Pozwól, że Ci pomogę. - zaproponował, rozwiązując mu liny. Nieważne, który zły pies mu je zawiązał, Hundur wiedział, ze teraz będzie postrzegany jak ten, który go uwolnił. Zmęczenie, presja, ból, strach, głód - wszystko pozwalało oprawcy nagiąć wolę i umysł ofiary, jak się tylko chciało.
- Grzeczny piesek, mądra psinka. - mówił spokojnym ale pewnym siebie głosem - Jesteś mój, więc musisz robić to co każę. To logiczne, prawda? - spytał retorycznie.
- Leżeć! Wstań! Siad! Wstań! Leżeć! - rozkazywał mu. Czy to nie było przykre? Hundur, pies który spędził większość życia wykonując rozkazy ludzi, jak tylko odzyskał wolność, zechciał być tacy jak oni. Władczy, brutalny, wydający rozkazy, nie znający sprzeciwu i więżący psy.

Wielu wierzyło, że uda im sobie poradzić z bólem i strachem... a nawet niektórzy rzeczywiście im się nie poddawali przez godzinę, dzień, tydzień ale tama zawsze kiedyś puszczała, zalewając psa, wydzierając mu dumę, mieszając z błotem i bezpowrotnie łamiąc. W przypadku praktycznie każdego psa tak to działało więc i tym razem to wreszcie nastąpiło, co Hundur przyjął z radością i niesamowitą satysfakcją.

Dalmatyńczyk wykonał jego rozkaz. No prawie - Hundur doszedł szybko do wniosku, że to z powodu zmęczenia i zadanych ran. Uznał więc, że nie ma sensu go dalej męczyć. Chwycił go więc za kark przyciągnięciem przybliżając go do ściany, po czym zapiął mu na szyi obrożę z łańcuchem przyczepionym do ściany. Zdjął mu kaganiec odkładając go na półkę.
- Odpocznij trochę... jutro sobie porozmawiamy. - stwierdził, a błysk w jego oczach podpowiadał, ze pogawędka może, ale nie musi być miła. Postawił przy nim miskę wody, jakąś kość na której wciąż było sporo mięsa i przyglądnął mu się uważnie.
- Idę zapolować, za kilka, może kilkanaście godzin będę z powrotem. Odpocznij proszę. - polecił mu troskliwym głosem po czym odwrócił się od niego uśmiechając się złośliwie. Po chwili wyszedł, zamykając drzwi na klucz.

z/t

Wlazła powoli czując coś znajomego. Jedyne co krążyło po jej umyśle to zemsta. Zemsta na kimś takim jak Hundur. Wolała nawet nie zastanawiać się co by się stało gdyby Alfa jej nie uratował - czy naprawdę mogłaby mieć szczeniaki? Odetchnęła zerkając dookoła - w pobliżu nikogo nie było, a przynajmniej na razie. Jedynie na horyzoncie pojawiła się niewielka jaskinia. Racher przyśpieszyła kroku i właśnie miała wślizgnąć się do środka, kiedy zauważyła owczarka. Pierwsze co chciała zrobić to zaatakować, ale powstrzymała się. Szybkim ruchem jedynie wślizgując się do jego jaskini w duchu mając nadzieję że nie została zauważona.
Pierwsze co zauważyła w środku to krew - nie czuła jej, nie pamiętała nawet jaki ma zapach, ale sam jej widok nieco ją otumanił. Co mógł robić w jaskini samotny pies, żeby to miejsce wyglądało właśnie tak? I wtedy usłyszała poruszenie. No jasne. Nie był sam. Jej wzrok opadł na dalmatyńczyku, teraz bardziej czerwonym niż biało-czarnym. Może powinna go dobić?
-Uczyniłem co musiałem, Racher. Nie musisz tego rozumieć, acz dobrze by był, gdybyś była gotowa uczynić to samo - w jej głowie pojawił się głos Sola. Ale dalmatyńczyk nie był członkiem stada - nie czuła jego zapachu, ale wiedziała że nie należał do mglistych. Mimo to w duszy czuła że powinna chociaż w niewielkim stopniu mu pomóc. Jeżeli ktoś ma zabić tego osobnika, to na pewno nie Hundur. Sama była gotowa to zrobić, jeżeli będzie musiała. Nawet jeżeli obiecała sobie że już nigdy nie będzie walczyła - chyba będzie musiała z tego zrezygnować. Siłą umysłu nie pokona krwistego. I znów się zamyśliła. Popełniła błąd. Nienawidziła błędów. Bo to właśnie przez nią zginął jej dawny partner. Wiedziała że mogła w tamtej chwili coś zrobić - ale nie zrobiła. Była zaślepiona wygraną. Teraz już wie że aby wygrać, twój przeciwnik musi być martwy. To jedyny sposób. Znów spojrzała na płomiennego, nie odzywając się słowem.

-Bo myślę. - odwarknęła wstając z miejsca. -I radziłabym ci się zamknąć. - burknęła podchodząc bliżej dalamtyńczyka. Na chwilę przyłożyła nos do ziemi, ale szybko go uniosła przypominając sobie że przecież i tak nic nie poczuje. Miało to swoje plusy jak i minusy. Machnęła ogonem unosząc łeb wysoko i rozglądając się. Gdy nie zauważyła nic niepokojącego podeszła bliżej dalmatyńczyka i zmarszczył brwi widząc obrożę. No jasne. Znów się rozejrzała - poszukiwania były dla niej trudne bez węchu, ale szybko znalazła wzrokiem to czego szukała. Mruknęła coś pod nosem odsuwając się o krok. -Bez bólu i cierpień nie istniejemy. - szepnęła pod nosem bardzo cicho i wyraźnie zacisnęła szczęki. Minęło parę chwil zanim wróciła do poprzedniego opanowanego, choć nieco opryskliwego stanu. -Musisz wyjść zanim Hundur wróci. - stwierdziła beznamiętnie nawet nie patrząc na dalmatyńczyka.