Torebka z węża- misja Fali oraz Restlessa

Oto wymiary zakrzywiły się i przez owe deformacje przepłynęła istota łaciatego pointera do tejże właśnie rzeczywistości. Gdy tylko wkroczył na teren mogilnika, przytknął duży, wątrobiany nos do błotnistej gleby i spróbował czym prędzej złapać trop, póki jeszcze miał nadzieję, że paskudna ulewa jeszcze nie wymyła go do cna. Wielka ekspedycja zaczęła się na tyle paskudnie, że ledwo powstrzymywał się od powrotu do suchej i ciepłej jaskini w górach.

Cały czas z nosem przy ziemi podążałem za Falą. Wiedziałem, że jest psem gończym przez co łatwiej wytropi zwierzynę, a w tym wypadku małe węże. Kiedy byliśmy już na miejscu i pointer zaczął wyraźnie szukać tropu, poszedłem w jego ślady. Stanąłem na jednym z nagrobków próbując wypatrzeć jakąkolwiek oznakę iż jest tu jakieś gniazdo węży. W końcu nie mogło być to aż tak trudne. Chociaż... padał deszcz. Teraz jest trudniej.

Kiedy podniósł łeb, wyglądał na zwyczajnie zdezorientowanego. Nie wiedział, co powinien zrobić, skoro zawiódł go najbystrzejszy ze zmysłów. Przerzucił spojrzeniem po smętarzu i postawił niepewnie krok w kierunku studni. Nie miał pojęcia, jak wielkie i ciężkie mogą być te węże, ale coś tak dziwacznego, śliskiego i zręcznego zarazem, zapewne mogło wspinać się po sznurze, na którym wisiało spuszczone wiadro. Jeżeli udało mu się podejść bliżej, spróbował oszacować stan ujęcia i jego ewentualne wyposażenie.
Ciekawe, czy woda ze źródła cmentarnego smakuje trupem...

Westchnąłem cicho przeskakując na następny grób. Zauważyłem, że Fala niestety był trochę zdezorientowany i nie dziwiłem się. Sam nie wiedziałem zbytnio co zrobić. Dałem pointerowi wolną łapę, aby mógł przebadać studnie. Gdyby coś się stało wyczułbym to. Miałem nadzieję, że pies nie wskoczy jak głupi do jej środka. Sam zacząłem krążyć przy płytach, zaglądając z każdej strony - szukałem jakiś dziur, wnęk lub tym podobnych. Miałem nadzieję, że chociaż wzrok nie zawiedzie.

Tego się nie spodziewał. Z przyzwyczajenia obszedł studnię, żeby ją dokładnie obwąchać, czuł jednak tylko deszcz, błoto i rozmytą woń Restlessa, którą, o dziwo, ciężko było pomylić z zapachem jakiegokolwiek innego psa. Błyskotka zaintrygowała go, nie mógł tak po prostu iść dalej. Powoli wątpił w powodzenie misji, toteż po krótkim zastanowieniu zdecydował się odwlec ją o to kilkanaście minut i wskoczyć do studni, by dokładniej obejrzeć drobiazgi, jakie doń... wrzucono? Dziwne miejsce do przechowywania kosztowności.

Przeglądając tak jeden grób za drugim, w końcu dostrzegłem to czego szukałem. Małego węża. Nawet teraz, kiedy całe to miejsce spowiła mgła przy czym panował mrok, dostrzegłem jaskrawy kolor gadzich łusek. Nim się obejrzałem młode zaczęło wściekle pełznąć w moją stronę. Stworzenia te były wrogo nastawione - to chyba rzecz jasna. Nie dało się ich podejść raczej inaczej niż pokazać swą dominację. Przynajmniej miałem takie wrażenie. Odsunąłem się kawałek dalej, aby wyprostować się, zjeżyć i kłapnąć zębiskami, powarkując na gada.

Wsiąknął w siebie zdobycze, dodając je do ekwipunku, i wygramolił się ze studni. Gdy znalazł się na powierzchni, odetchnął głośno, po czym rozejrzał się. Gdzieś z boku dojrzał zarys ciemnej sylwetki Restlessa, lecz ważniejszym bodźcem było złowróżbne powarkiwanie. Samiec musiał natknąć się na jakieś niebezpieczne stworzenie, może nawet coś go zaatakowało. Niemniej, bez najmniejszej zwłoki skierował się w stronę pobratymca.
Kiedy ujrzał dużego węża, wzdrygnął się cały i omal nie odskoczył. Spróbował wgryźć się w cielsko gada około połowy jego długości. Nie była to rzecz prosta do wykonania, bo drapieżnik ciągle był w ruchu.

Zawarczałem ponownie, szczerząc kły. Mały był niedoświadczony, było to bardzo widać. W sumie skoro jest mały to może zbytnio nie umie wykorzystywać swych mocy jeśli takowe posiada. Zrobiłem krok do przodu próbując łapą przygnieść mu kark, czyli w to miejsce, dzięki któremu wąż nie potrafi ugryźć osoby, która go trzyma. Resiu taki doświadczony, huh. Nim się obejrzałem dostrzegłem Falę przybywającego mi na ratunek.

Zachłysnął się gadzią krwią i już miał atakować znowu, kontynuować poczętą ledwie obławę w pędzie okrucieństwa, lecz... młody był głupi. Jego głupota mogła nie tylko doprowadzić ich do gniazda, ale również wywabić część jego strażników (o ile w ogóle duże węże bronią gniazd, bo nigdy takich nie badał), co z pewności ułatwi zadanie i mniejszy ilość ran, jaka rozorze ich ciała. Wypuścił śliskie ciało ze szczęk i odczekał chwilę. Zamierzał pójść zań możliwie najciszej.

Zasyczałem w stronę Fali. Po kiego atakował tego węża. Kiedy ten puścił gadzinę, a ta wyślizgnęła się spod mojej łapy, miałem ten sam plan co Fala. Jeśli działaliśmy razem to musiałem teraz znaleźć jeszcze węża dla niego. No chyba, że ten by nie chciał. Zacząłem iść za wężem, wręcz śledząc go i mając nadzieję, że zaprowadzi nas do gniazda i nie zwieje - gdyby jednak miał takie plany to chciałem stanąć mu na drodze, blokując go.

O dziwo, jego plan powiódł się. Gdy dotarli do gniazda, wessał do płuc powietrze wraz ze wszystkimi dostępnymi w tej okolicy zapachami, by zapamiętać je i wyniuchać ewentualne niebezpieczeństwo. Rannego węża zignorował, nie zamierzał go dobijać ani uspokajać, bo i po co; od razu przeszedł do obserwacji trzech wielkich jaj. Spróbował wziąć do pyska jedno z nich.

Zbliżyłem się za Falą do gniazda, obserwując tak tamten zmaga się z jednym jajem. Ja wybrałem sobie drugie, próbując je chwycić do pyska. Jednak kiedy osunęło się kawałek dostrzegłem małego wężyka, który ukrywał się pomiędzy jajami. Był to ten sam, którego ugryzł Fala. Wturlałem jajo między przednie łapy, zbliżając się pyskiem w stronę małego wężyka. Nie przepuszczałem żadnych emocji, żeby mały nie musiał nic pochopnie rozumieć.
- Chodź mały, nauczę cię dobrze żyć - wyszeptałem spokojnie czekając na jego reakcję. Miałem nadzieję, że mały nie odbierze tego agresywnie z chęcią ugryzienia. Gdyby jednak to nastąpiło odsunąłbym się od niego, wziął jajo i wyszedł wraz z Falą. Gdyby mały jednak był chętny, odstawiłbym jajo i wziął młodego, ufając mu. Był jeszcze młody, mógł się nawrócić. Teraz wszystko zależało od reakcji skaleczonego gada.

Gdy podniósł jajo, stał jeszcze chwilę przy boku Restlessa i obserwował poczynania węża. Wychodziło na to, że Duże Węże, w odróżnieniu od tych zwykłych, miały powieki. Czarny pies miał za to miękkie serce, zdecydowanie zbyt miękkie, jeżeli chce władać stadem. Prychnął, bo odezwać się nie mógł i odbiegł.
[z/t]

Spokojnie wysunąłem łapę, aby mały wąż mógł się wygodnie owinąć. Uśmiechnąłem się, odsuwając jajo do fniazda. Podniosłem się, widząc Falę w niezbyt dobrym humorze. Zacząłem podążać śladem pointera, gdyż to on wiedział gdzie iść. W tym czasie ja zająłem się wymyślaniem imienia dla gada.

zt