Misja- Mafia

Zastanawiając się czemu trafiła na polanę najpewniej jedynie zmarnowałaby czas i nie doszła do żadnego mądrego wniosku, toteż zaniechała prób rozważania tego. Znalazła się gdzieś na środku łąki otoczonej przez drzewa, zza których wyglądały oczy, które wyraźnie jej obecnością tu nie były zachwycone i próbowały jej jakoś przekazać, że najlepiej by było, gdyby zniknęła, wróciła do swoich. Nie bała się, rozsądek to z pewnością coś czego dla niej zabrakło. I gdy spostrzegła białą ścieżkę, a umysł podjął desperacką próbę wytłumaczenia jej, że dobrym pomysłem będzie udanie się w przeciwnym kierunku, Mafia oczywiście ruszyła w stronę przeciwną do sugerowanej czyli prościej mówiąc - na białą drogę.

Już myślała, że kolejnym razem posłucha rozsądku i nie będzie nocą spacerować po takich miejscach, gdy dotarło do niej, że zaraz i tak ta hiena ją zabije, więc nie będzie chodzić nawet w dzień. Oczywiście nie zamierzała dać się po prostu pożreć i pokłapać paszczą by trochę pokłapała, może by ugryzła napastnika, ale zważywszy na ich liczbę wolała uciekać. Czuła się jak w dziwnym koszmarze, bo gdy prawie jedna z hien ją zaatakowała, wszystko zniknęło. Czyżby było to związane z białą ścieżką? Nie miała ochoty się teraz nad tym zastanawiać. Czy raczej może... nie miała czasu. Klatka a w niej kruk, kolejna hiena rozrywająca młodą, co z tymi hienami nie tak? Ale nie było innych, ta była sama. Dlatego też Mafia ruszyła powoli w jej stronę. To wiedźma. Wiedźma? Nie, to hiena, nie wiedźma... chociaż tamte hieny nie wyglądały na normalne, raczej jak żywe trupy. Cofnęła się pół kroku. Ale jak to wiedźma? Rozejrzała się jeszcze raz dookoła próbując natrafić wzrokiem na osobnika, którego głos słyszała. Jednak prócz niej, hieny, rozrywanej młodej i kruka w klatce nie było tu nikogo. Uh. Ale im dłużej zwlekała tym gorzej przedstawiała się sytuacja młodej. Dlatego też ponownie zaczęła się skradać w stronę hieny, by przypuścić atak na jej grzbiet w nadziei, że ta zorientuje się nieco za późno.