Zamglony Las

Hikaru zignorował słowa Adieli, może dlatego że ich niedosłyszał, a może dlatego że po prostu był zbyt zadufany w sobie. Możliwe że i to i to. Zaraz jednak coś dotknęło jego nosa, powodując nieprzyjemne ukłucie. Mglisty warknął cicho, jednak nie wyglądał na zdenerwowanego.
Właściwie jakby się przyjrzeć szczeniakowi był podobny do Hikaru - miał szarawe, potargane futro i oczy czarne niczym dwa węgliki. Pies jednak tego nie zauważył, albo też zauważył i zignorował. W końcu dla niego najważniejszy był intelekt nie wygląd - myślałby kto.
Od zawsze był dobrym obserwatorem więc i wisiorek z napisem nie umknął jego uwadze. Niby userka przypomina sobie to słowo z lekcji, ale Hikaru za cholerę niemieckiego nie umiał więc słowa nie zrozumiał, na tę chwilę uważając je za nieistotne.
Nachylił się łapiąc szczenie za kark i wynosząc z krzaków. Postawił go na ziemi przed Adielą niezbyt zdecydowany co robić dalej. Mglisty był jak maszyna - nie umiał pokochać, ani też zapałać jakimkolwiek współczuciem czy sympatią do szczeniaka, jak to pewnie zrobiłoby większość osób. Jedyne pojęcie jakim mógł go określić to podstawowym znaczeniu młody pies, który nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości. W innym znaczeniu dziecko to także syn lub córka, niezależnie od jego aktualnego wieku i stopnia dojrzałości. W tym znaczeniu słowa tego używa np. Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
Westchnął.

Adiela całą sytuacje oglądała z boku. Jak tacy gapowicze, którzy obserwują jakiś wypadek, nie reagując przy tym. W międzyczasie zastanawiała się nad tym słowem, które widniało na obroży "małego potworka". Fliehen....Fliehen.....Fliehen...Skupiła się. Nie... nie zdecydowanie nic jej to nie mówiło. Może Hikaru wie? Chociaż w sumie nie przypuszczałaby, tym bardziej że sam się nie odezwał. Albo wiedział, tylko nie chciał powiedzieć? W końcu po co miałby się nią przejmować?
- Yyy... wiesz co znaczy? - powiedziała wskazując na obrożę. Raczej nie specjalnie oczekiwała na odpowiedź, ale spróbować można. Bo trzeba przyznać, że Mglisty był dość specyficzny, przez co nigdy nic nie wiadomo, co też może uczynić.
Potem obserwowała psa, jak chwyta szczenie w zęby. Odsunęła się kawałek, gdy położył je tuż przed nią. No niby szczeniak. Ale nigdy nie wiadomo czym mogło być. A ostrożności nigdy za wiele. Przecież w rzeczywistości mogło być czymś innym. Wiadomo istna paranoja, ale nigdy nie mów nigdy. Tym bardziej, że Adiela nigdy nie wykreślała możliwości zjawisk nadnaturalnych. Trzeba przyznać. Sama może być przykładem. A poza tym te odgłosy, czymś jej śmierdziały. Nie można ich było zlekceważyć. I jeszcze ten jego wzrok, który padł na nią. Poczuła się nieswojo. Toteż skierowała wzrok inną stronę. Jakby w Hikaru, tylko nie spoglądała mu w oczy.
- Co z nim zrobimy? - powiedziała nie pewnie.
Ta, pewnie zaraz usłyszy "Ty się nim zajmij, przecież jesteś suczką". Tylko ona za cholerę nie wiedziała jak. Poza tym, szczerze, przez ten wygląd, mimo, że był szczeniakiem... i tak się go dalej lękała.

/Sorry za długie odpisywanie, ale no tak jakoś ostatnio czasu nie było ;_;/

/I tak właśnie Adiela i Hikaru zaadoptowali dziecko XD/

Stał w odpowiedniej odległości od szczeniaka. Nigdy nie przepadał za dziećmi, miały tyle pytań były ciekawskie, a... ten wydawał się inny. Na swój sposób interesujący.
Choć usłyszał słowa Adieli, nie dopowiedział na nie - głównie dlatego że nie umiał, ale po prostu nienawidził się do tego przyznawać uważając siebie za kogoś kto nie ma wad.
Wiatr zawiał mocniej, a mglisty przestąpił z łapy na łapę. -Zostawić. - burknął znudzony i wstał z ziemi otrzepując futro. -Chyba nie chcesz opiekować się byle znalezionym szczeniakiem? Bo jak podejrzewam nie jest twoje, tak też istnieje między wami zero jakichkolwiek relacji. - dodał spokojnie, nawet na chwilę nie zmieniając tonacji. -To jest jedynie w podstawowym znaczeniu młody pies, który nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości. W innym znaczeniu dziecko to także syn lub córka, niezależnie od jego aktualnego wieku i stopnia dojrzałości. - westchnął spoglądając na młodego. -Psy umierają. Tak właśnie mają. To dość naturalne. - stwierdził ściągając brwi.

/spoko, nie ma sprawy xd/

/... i zostali patologiczną rodzinką x3/
Sama Adiela tylko ukradkiem spoglądała na malca. Ehh... jaka to niezręczna sytuacja, których za Chiny goldenka nie lubiła. Kwestia wyboru. Najgorsze co mogło zostać wymyślone. I ta bezradność w tym wszystkich, tak się czuła.
Potem Hikaru zaczął monolog. Powinien zostać poetą (Mickiewicz Drugi ._.). W pewnym sensie zgadzała się z jego słowami. W końcu nie znała tego malca, wiec nie powinna mieć wyrzutów sumienie, gdyby go zostawiła. Zresztą mogło być tak, że mogli go minąć i nigdy nie spotkać, nie mieli by pojęcia, że istnieje. Z drugiej strony Adiela gryzła się z tym. Sama by nie chciała zostać tak pozostawiona.
Zdecydowanie nie. Widzieć jak nadzieja na ratunek ucieka. W siną dal, bo te psy były bez duszy. Chciałaby być uważana za taką? Chyba nie. Jednak i tak miała wątpliwości, bo była też i pod wpływem słów Hikaru.
I jeszcze te błaganie szczeniaka. By nie zostawić... nie zabijać... Aż nie mogła mu spojrzeć w oczy. Była bez silna. Nie potrafiła się nikim opiekować. Ba... nawet opiekowanie się samym sobą szło jej... że tak się wyrażę do dupy.
Spojrzała na Mglistego.
- Gdybyś sam był szczeniakiem. Jakbyś się czuł, gdyby nikt nie chciał Ci pomóc? - spytała cicho.
Czemu to zrobiła? By wzbudzić jakieś uczucia, wyrzuty sumienia? Jakby koniecznie chciała, by nie tylko ona była odpowiedzialna za pomoc szczeniakowi.

/Przepraszam że tak długo ;__;/

Hikaru zignorował szczeniaka, przyzwyczajony do błagań dużo ciekawszych niż wymruczenie czegoś pod nosem. Jego wzrok opadł na Adielę, której wypowiedź mu nie wymknęła. Zmarszczył czoło. Jeżeli chciała wzbudzić w nim jakieś uczucia to się nie udało i nie uda. Mglisty znów się zaśmiał. -Nikt mi nigdy nie pomagał. - mruknął bez większego przejęcia.
Po chwili wstał z ziemi i przeciągnął się.
- Zabij ich obojga.
- Co? A jaki będzie w tym ubaw. Nie będę ich zabijał. Nie teraz.
- Ubaw. To twoja robota nie zabawa w piaskownicy.
Kącik pyska mglistego uniósł się leciutko ku górze. -Nie jestem niańką. Psy umierają. TAK JUŻ MAJĄ! - krzyknął niemal w połowie słowa, ale zaraz znów przybrał znudzoną minę. Nikt tego nie wiedział, a i on sam nie dopuszczał tej myśli. Kiedy był szczeniakiem wszystkie osoby które lubił czy nawet kochał, go zdradziły. Przyzwyczaił się do bólu i był on dla niego drugim życiem. Psy przychodzą i odchodzą, jest to zupełnie naturalne.
Po tych słowach przesunął łapą po ziemi i zerknął na szczeniaka, tak jakby oczekiwał że ten na pstryknięcie palcem powie mu wszystko o sobie, jak się tu znalazł oraz dodatkowe informacje, które nie powinny mu umknąć. Nie był naiwny, ale jeżeli młody nie zacznie gadać będzie musiał użyć ciekawych środków.

No tak, weź przekonaj psa, by z tobą działał w całym tym "problemie", który sam pomocy nie otrzymał. Głupia Adi, źle przekonywałaś. Chociaż... w sumie, to bez sensu, im bardziej z nim przebywała, tym bardziej dochodziła do wniosku, że własnego zdania i nawet sposobu życia nie zmieni. Wiec pozostaje samemu się wziąć w garść, albo przychylić się do słów psa. A to w cholerę trudny wybór. 
- Myślisz, że tego nie wiem? - odrzekła naburmuszona. - W życiu już przeżyłam śmierć 5 osobników. Ja po prostu twierdze, że każde życie jest cenne. 
Oczywiście nie wspomniała, że wspomniana piątka to tak naprawdę to jej rodzice i rodzeństwo. Ale po co to wspominać. Zresztą nie chciała, by Hikaru przez to był bardziej dociekliwy i żądał więcej relacji z tego wydarzenia. Sił na to brak.
Jednak wciąż się wahała. Wciąż pamiętała głosy, które towarzyszyły najściu tego właśnie szczeniaka.  Co było podejrzanie i dodatkowo sprawiał większą niepewność u Samotniczki.
Poza tym.... ów akacja powtórzyła się. Tym razem zdawały się być bliższe. Suczka uniosła wyżej łeb. Jakby chciała dostrzec te "bestie", które okrążyły ich. Nie spostrzegła, że zbliża się w stronę malca.

Hikaru parsknął.
5 osób.
5 osób.
5 pieprzonych osób.
Nie obchodziło go kim byli, co dla niej znaczyli, ani w jakim wieku odeszli. Bo dlaczego by miało? Mglisty nie chciał się nad sobą użalać. Nie dlatego że stracił rodzinę. Nienawidził swojej rodziny. Byli dla niego niczym plastikowe żołnierzyki. Niczym szare wyznaczniki przeciętności. To nie oni go złamali.
Westchnął.
- Słuchaj rozumiem. Gra toczy się o czyjeś życie. Obchodzi cię to? Nie powinno. Bo czy moja pomoc go uratuje? Nie. Więc nie popełnię tego błędu. Przychodzi mi to łatwo, właściwie nic nowego. - odpowiedział spokojnie i spojrzał na Adielę. W jego ciemnych, niemal czarnych oczach błysnęło to typowe rozbawienie i inteligencja. Pysk wygiął się w chytrym uśmieszku.
-Rozczarowałem cię. - zauważył, przesuwając językiem po bokach pyska. -Bohaterowie nie istnieją, a ja na pewno nim nie jestem. - wstał z ziemi i uniósł łeb do góry.
Głosy znów się pojawiły, z większym natężeniem tak jakby były coraz bliżej. Ciało kundla drgnęło z podniecenia. Rozejrzał się.

No i tak właśnie walnął o drzewo. Niezbyt przyjemne choć jego pysk jednocześnie wykrzywił się w bólu i rozbawieniu. Przez chwilę leżał na ziemi potrząsając lekko łbem. Obraz Adieli mu się rozmazał, a potem goldenek było dwie. Zaskakujący ten umysł.
Gdy mglistemu udało się jako tako dojść do siebie podszedł w stronę miejsca gdzie wcześniej stał szczeniak, a teraz leżały dwa przedmioty. Pociągnął nosem przyglądając im się. Nie czekając na reakcję samotniczki wziął kwiat i zerknął na nią puszczając perskie oko. Chwilę później całkowicie zniknął w mgle.

z.t

No tak znowu krew musiała z niej polecieć. Typowe. Poza tym wcześniej cisnęło ją coś w bark. Nie wiedziała co, bo nie było tego widać. Ale była zbyt zajęta bólem w myślach, że nie przejęła się tym. To nie było to co wcześniej, czyli ugryzienie w kark. To było poważniejsze. 
Nawet nie zauważyła, że Hikaru zniknął. Zauważyła jednak naszyjnik. Wzięła go i wyszła.
/zt

Postanowiła się odprężyć... po ostatnim wydarzeniu. Zatem udała się gdzieś na szare, nudne odludzie...

Co ją podkusiło, aby przybyć do tej nieprzyjemnego miejsca, jak to? Nieprzyjemna mgła szybko ją otoczyła wbijając się w jej ciałko niczym igiełki, powodując delikatne drżenie jej ciałka co parę minut. Delikatny grymasik wykwitł na jej smukłej mordce, a szare spojrzenie próbowało dojrzeć cokolwiek w panujących ciemnościach.

Nozdrzom ukazał się pewien... jak dobrze jej znany zapach. Anielica... Wampir oblizał swoje długie, śnieżnobiałe nieco umorusane świeżą krwią zębiska... ale zaraz? zaraz? coś tutaj nie pasuje... Charcica starała się zlokalizować smakowity nektar bogów, gdy go namierzyła... Zaczęła lekko iść w jego stronę. Wyłoniła się wtem z mgły Fabienne... niech go szlag! miałam smak na soczystego anioła... Przecież to Fabien! dawno z nią nie gadała... Pamiętała, gdy ją wprowadzała w stado róży... Skinęła jej łbem czując wyższą rangę ze strony Borzoi.

Wydawało jej się czy usłyszała jakiś szelest? Postawiła uszka do góry, podkulając ogon między łapy. Pięknie Anielico, wystawiłaś się niczym samotna owieczka na pastwisku, teraz każdy wilk mógł cię bez problemu dorwać i zeżreć.
— Halo? — wymamrotała cichutko, obracając łepek to w jedną stronę to w drugą. — Jest tam ... iik!
Pisnęła w momencie, gdy przed jej nosem wyrosła postać charcicy, w tym jednym momencie jej serce zabiło dwa razy szybciej. Zajęło jej dobrą chwilę nim zorientowała się, że persona stojąca przed nią jest jej znajoma; ale tak naprawdę nie potrafiła sobie przypomnieć skąd ją zna.
Zmarszczyła leciutko swoje czółko.
— M-Merveille, prawda? — wyszeptała, przełykając głośno ślinę.
Przytuliła uszka do łebka.

Zwinnym ruchem zatrzymała się przed swą znajomą... dawno jej nie widziała, nie gadała z nią... Szkoda. Miała nadzieję; kiedyś? gdy jeszcze emocje górowały nad jej ciałem... Miała marzenia na temat olbrzymiej, wielkiej przyjaźni z znajdującą się przed nią osobniczką. Zdobyła się na lichy uśmiech... specjalnie dla byłej różanej. Dobrze ją mieć z powrotem. Katarina zaczęła chodzić dookoła charcicy. Chciała sprawdzić w jakiej ta jest formie... no i jakoś się trzymała.
- Tak Fabienne.
Uniżyła lekko czerep... ponownie się zatrzymała tuż przed nią.
- Gdzie byłaś?
Wyszeptała... mordę już dźwigając... Merv; nie posiadała znajomych.

Uśmiech powoli kwitł na jej mordce, a spojrzenie zalśniło niczym gwiazdy na niebie.
— Oh, dzięki ci Jasności! — wyrzuciła z siebie z westchnięciem ulgi. Cały strach jakby w jednej chwili od niej uciekł, a na plan weszło zaufanie; tak myślała, że może jej ufać, przecież, czy się myliła? — Gdzie ?
Przechyliła nieco ryłko na bok.
— Byłam tu cały czas, wśród mglistych ... A ty, a ty gdzie byłaś? I ... i czemu wydajesz się być inna? — wysunęła w jej stronę łepek, patrząc prosto w oczy kompanki. Były martwe? Pozbawione uczuć, wręcz smutne zdaniem Anielicy. Pamiętała charcicę inną, a może po prostu to były jej zwykłe wyolbrzymione wyobrażenia?

Smutek? to prawdziwe oblicze wampirzej natury... i naprawdę nazywane jest pustką... Chłód duszy, brak uczuć, niezdolność do miłości. Kiedyś marzyła o Księciu z bajki. Dziś? pragnie wybić się na szczyty Hierarchii; przecież już nie miała nic? absolutnie nic. Znajomi? odeszli w niepamięć... Przecież to było tak dawno. A teraz? jest jedynie ona... Ona samotna; choć samotność jej nie dokucza, inni widzą to co powinni... to co prawdziwe. Spojrzała na skrzydła? miejsca po skrzydłach? dokładnie nie widziała co miała znajoma na plecach; lecz wydawało się to być czymś idealnym! mogła nieść nadzieję... Fabien była stworzona, ażeby szerzyć dobroć... Katarina? była nic nie wartym ścierwem, kryjącym się wśród mroków... Uważane za arystokratów; a tak naprawdę wyrzutki społeczne... Dlaczego przy Abysso jej zachowanie się zmieniło? Anioły są idealne... potrafią zdziałać wszystko.
- Inna?
Ciągle gapiła się w jej oczy...
- Fabien... jesteś ideałem.
Powinna się jej kłonić... lecz jej stan nie pozwalał na uniżenia; wampiry nie mają uczuć... jedynie godność.

— Noo .... taka ... um ... nie ważne. — pokręciła szybko łepetynką, odsuwając te myśli. Zmrużyła ciepło swoje spojrzenie, zachichotawszy cicho słysząc jej ostatnie słowa.
— Oj, Merveille ... — wymówiła jej imię miękko, niemal z czułością. — Niemów proszę takich głupot, kochana.
Wysunęła ogon z pomiędzy łapin, aby zakołysać nim nieśmiało na boki. Odwróciła spojrzenie na bok, wbijając je w jakieś źdźbło trawy, czy też patyk.
Ona idealna?
Jest skażona, właściwie nie powinna już mieć prawa nazywać się Anielicą. Jej skrzydła zapewne już dawno stały się czarne. Była zagubiona, samotna, ale nie idealna.

Wampirzyca zaczęła się zastanawiać... dlaczego w głosie Fabienne były wątpliwości? czyżby przestała być godnym Aniołem? co mogło się zmienić? na myśl nasuwała się jedynie jedna rzecz... Posiadła partnera... Zielone oczy Katariny błysnęły złowrogo, ani na moment nie zmieniała pozycji swych ślepiów. Stała... Stała sztywno przed obliczem Fabienne, jakby miała stać się jej rywalką. Grymas zniknął z jej szczęk... nie potrafiła oszukiwać Anioła. Mimo tego czym się stała... Nadal dostrzegała w Abysso nadzieję, dobroć... Choć w niej one zginęły w zarodku.
- Wiedziałabyś, gdy kłamię.
Skąd? przecież jej mimika twarzy nie mówiła wiele... z ślepiów też mało było można odczytać.
Uznała oną za ideał... i nie zmieni swego zdania.

Cofnęła się o kroczek do tyłu, właściwie nie wiedzieć czemu. Jakoś tak w jednej chwili poczuła niebezpieczną siłę od mglistej, co niejako ją przeraziło. W duchu fuknęła rozeźlona na samą siebie na takie myślenie. Powoli uniosła swe spojrzenie ponownie utkwiwszy je w obliczu charcicy, unikając jednak kontaktu wzrokowego, zupełnie jakby nie chciała, aby tamta ujrzała co tak naprawdę kryje się w jej.
— Wiedziałabym?
Kogo pytasz, Anielico?
Siebie?
Czy ją?
A może niewidzialną siłę, którą nazywasz swym Bogiem? Czy on właściwie nadal jest? Czy się jeszcze tobą przejmuję? A może po prostu bawi się tobą? Daje ci chwilę szczęścia, gdy powoli niego wątpisz, a później znowu ostawia Cię na pastwę losu.
— Nie ... to nie tak. — szepnęła do samą siebie, zaciskając szczęki z całą determinacją na jaką ją było stać. Nie mogła przestać wierzyć. Wiara to jedyne co jej pozostało.
On jest.
On ją chroni.
On zawsze będzie!
— Szczęście musi być ulotne, abyśmy je mogli bardziej docenić? — tym razem skierowała owe pytanie w stronę charcicy, co jasno zaznaczyła, krótki kontaktem wzrokowym, acz szybko szarawe patrzałki zostały utkwione w jej łapkach, które ledwo dostrzegała przez okalająca ich mgłę.
Zadrżała.

Jej mięśnie były nadal napięte... jak gdyby miała w zamiarach rzucić się na rozmówczynię. Wzrok ciągle tępo wbity w jej oblicze... blask który przed momentem ukazał się w jej gałkach ocznych momentalnie zniknął. Włosie jak zawsze idealnie ułożone, niepodatne na pogodę... Stroniła od towarzystwa, lecz wyjątkowo to towarzystwo było interesujące. Nie miała zamiaru jej atakować... po prostu zdziczała. Ciągłe życie w ciemnościach. Polowanie na biedaków. To ma swoją cenę. Nie wpływa na wygląd; bo nie może... ale niszczy psychikę. Jej wewnętrzne było niemalże wrakiem... Czuła uścisk na umyśle; niewidoczne macki wgłębiające się w jej mózgowie... Warknęła szarpiąc się w środku z myślami różnorakimi.
- Fabien... dla mnie nie ma już ratunku.
Spojrzała na nią w inny sposób... jak gdyby żałowała... ale to niemożliwe? przecież jest bestią...
- Czym jest szczęście? Twoje szczęście.
i było niemożliwym... igrała z losem; każdy jej kolejny gest był wyuczoną sztuczką jaką nabyła...

— Nie ma ratunku? — powtórzyła z niemym przerażeniem, patrząc na nią z szeroko otwartymi oczami. — O czym ty mówisz?
Nie rozumiała.
A może nie chciała zrozumieć.
Ugh!
Dlaczego to wszystko musi być dla niej takie trudne?
Obie powoli były pochłaniane przez mrok, z tym, że Anielica wciąż uparcie nawet jedną łapą trzymała się światła. Tej małej iskierki, która mimo wszystko wciąż płonęła w jej wnętrzu, a ona nie pozwalała jej zgasnąć.
— Zawsze jest ratunek. Czy ... czy mogę ci jakoś pomóc? — nie potrafiła pomóc sobie, to chociaż pomoże innym; postara się przekazać chociaż odrobinę światła, którego ona ma tak niewiele. — Czy jest szczęście .. Ja ... Podejrzewam, że dla każdego jest czymś innym, a moje szczęście? Czy ja je tak naprawdę mam? Może to po prostu moja iluzja, którą sobie wytworzyłam? — westchnęła ciężko, wykrzywiając ryłko w nieco rozpaczliwym uśmiechu. — Jedynie co mi pozostało to zagubienie. Nie wiem co mam robić.
Zupełnie jak przy ich pierwszym spotkaniu. Widać, przez ten czas - prócz wyglądu - w Anielicy nie zaszła żadna większa zamiana.
— Czy to źle, że pragnę mieć chociaż jedną osobę przy sobie? Czy to źle, że pragnę czyjegoś ciepła i obecności? — wbiła pazurki w miękko glebę, a w jej czystym głosie pobrzmiewała gorycz i żal.