Magiczna Dolina

Suczka przyglądała się może nawet z zainteresowaniem bratu, każdy miał własne techniki łowieckie i ona nie śmie podważać decyzji czy czynów brata akurat względem stada czy rodzina była czy będzie otwarta i zawsze gotowa pomóc dla wroga będzie całkowitym przeciwieństwem ale to kiedyś na razie była za mała. Młoda siedząc na śniegu analizowała wcześniejsze słowa ojca, w końcu miała jakąś chwilę tylko dla siebie prawda? Słysząc słowa ojca powstała nieco przeciągle by zrobić kilka kroków w sobie znanym tylko kierunku, kiedy tak siedziała dostrzegła wcześniej ruch na śniegu szarej istotki nikogo innego jak myszy może jakaś rodzina od ofiary brata? Widziała w której dziurze znikła to też powolnymi i cichymi krokami skierowała się w tamtą stronę, podobnie jak ojciec wcześniej odgarnęła śnieg znajdujący się dookoła nory co ciekawe wrzuciła go do środka. Stanęła z drugiej strony niż znajdowało się wyjście by po kilkunastu sekundach dostrzec nos a potem całą resztę myszy która próbowała się wydostać z pułapki. Poczekała aż znalazła się cała na śniegu by doskoczyć do niej, cień który padł od suki spłoszył mysz ale młoda nie przejęła się tym tylko rzuciła pogoń za zdobyczą. W końcu po kilku zakrętach nadepnęła jej na ogon, hamując dość ostro na śniegu by złapać ją w pysk i szarpnąć kilka razy na boki. Po chwili mysz wisiała bezwładnie wystając z dwóch boków pyska suczki a ona sama obróciła się w kierunku ojca oczekując reakcji.

//Post krótki bo lecę się uczyć a nie chce akcji stosować.

Najpierw wypiął dumnie pierś, kiedy usłyszał pochwałę od ojca a potem obserwował poczynania siostry, która miała równie trudne, a może i nieco trudniejsze zadanie. Mysz Dumy była uprzedzona, spodziewała się ataku. I na tym polegała trudność. Za to Fea musiała sama ją znaleźć i użyć bardziej rozumu niż siły.

Suka kiwnęła tylko głową.
-Chyba wrócę do samotni jak na razie. - suczka chciała odpocząć a tak na prawdę userka musi stąd zejść bo jest na fabule gdzie indziej. Skinęła ojcu pyskiem i odeszła z.t

Patrzył z uwagą na poczynania drugiego potomka Alfy. Bystre oczy śledziły każdy jej ruch, kiedy polowała i kiedy położyła mysz przed ojcem. Zmusił się do lekkiego uśmiechu. Pogratulował jej krótko, po czym na powrót spojrzał na ojca.
- Czy jest coś jeszcze, ojcze? Coś jeszcze powinienem wiedzieć, lub zrobić? - spytał, patrząc za odchodzącą suczką. Cóż, Duma nie odejdzie bez wyraźnego pozwolenia. To nieco samolubne i świadczące o braku szacunku do Alfy odejść tak bez nakazu czy pozwolenia.

Skinął głową starszemu psu i wysłuchał jego krótkich wyjaśnień. Faktycznie, nie powinien mieć problemów z powrotem do domu. Ślad zapachowy pozostał świeży a on sam miał pewną orientację dotyczącą kierunków.
- Dziękuję. - powiedział jeszcze, zanim znikł.

//zt

Accalia na łowy postanowiła przybyć akurat tutaj.
Dotarła na małą, zieloną dolinkę. Wyglądała spokojnie; może i dobrze. Zaczęła ostrożnie stąpać po kruchym śniegu, rozglądając się uważnie na boki. Wytężała do maksimum wszystkie swoje zmysły. Coś wyczuła. Błyskawicznie dała się ponieść w stronę wyrazistej woni. Wkrótce dotarła do źródła zapachu. Była nim... mysz.. Tak, zwykła mysz polna. Naprawdę, Accalia, ty to masz przeczucie. Westchnęła poirytowana i trąciła lekko łapką nową przekąskę. Zjadła ją w całości, nie myśląc o poczęstowaniu partnera. Idąc dalej, dostrzegła zająca. Wydawało się, że nie poczuł suki. Tak więc błyskawicznym ruchem uśmierciła zwierzę.
- Nie mam talentu do dużych zwierząt. Może będzie trzeba pójść gdzieś indziej? - rzuciła do podążającego za nią Forneus'a.

Po przybyciu na ten teren usłyszał to wypowiedziała suczka. Pies zaczął poszukiwać tropu największych zwierząt. Ku jego zdumieniu ujrzał kilka jeleni, które wręcz prosiły się o upolowanie. Skinął łbem partnerce, że znalazł zdobycz. U swego boku znalazł czarną różę, więc szybko zerwał i ukrył.

Podpowiedź: Accalia kocha czerwone róże ze względu na ich kolor przypominający krew. :D
Nie zauważyła zaś tej czarnej, którą Forneus dlań schował. Podążyła za nim. Zobaczywszy jelenie tylko pokręciła głową.
- Jest nas za mało. Potrzebujemy jeszcze jednego dorosłego psa - wzruszyła ramionami. Encyklopedia się kłania. Czytała trochę o zwierzętach i okazało się, że żeby upolować jelenie, należy zebrać przynajmniej trzy psy. - Może pójdziemy upolować coś gdzie indziej? - zapytała, przysiadając na zadku. Trąciła małego królika łapą. To im nie wystarczy. Nawet na romantyczną kolację razem. Trąciła partnera noskiem z błagalnym spojrzeniem. "Odpuśćmy sobie" - mówiły słodko jej oczęta.

Niestety pies miał pewien plan, który chciał za wszelką cenę zrealizować. Ruszył w pogoń za zwierzyną. Słyszał słowa partnerki, lecz jego niespodzianka była ważniejsza. Uganiał się za zdobyczą bardzo długo, aż przez nie uwagę zwierzę łbem uderzyło o drzewo, a pies wskoczył mu do gardła. Tam pies znalazł to czego szukał. Wziął sznurek, obciął płatki czarnej róży, namoczył nieco płatki, wyrwał fragment rogu jelenia. Podszedł do suki, a po drodze zerwał z dwa czerwone róże. Pokazał jej naszyjnik oraz rośliny.

Wzruszyła tylko ramionami, gdy samiec ruszył za zwierzyną. Próbowałam - pomyślała, na chwilę oddalając się, by poobserwować krajobrazy. Czekała, czy coś z tego wyniknie, w tym czasie rozkoszując się swoimi myślami o krwi. Przymknęła oczy. Wyobrażała sobie, jak wbijała swoje kły w ciało niewinnej istoty, by wyrwać z niej żałosną duszę. Zaśmiała się w duchu.
Z jej rozkosznych przemyśleń wyrwały ją czyjeś kroki. To pewnie Forneus - pomyślała, odwracając łeb w stronę dźwięku. Oto i on - duży malamut stał przed jej twarzą, trzymając w swoich łapach jakieś rzeczy.
- Co to? - zapytała się ze zdziwieniem, nieznacznie unosząc prawą brew. Nie wiedziała, co samiec knuje, ale widząc jej ulubione róże. - Awwww, to dla mnie? - zapytała się wtulając nosek w jego gęste futro. Roześmiała się lekko. - Skąd wiedziałeś o czerwieni? - zapytała, podgryzając jego ucho.

-Bo znam swoją księżniczkę. - powiedział do niej spokojnie, podchodząc do niej dał liza w nos. Malmut był szczęśliwy, ale najwyższy czas na działanie, a nie lenienie się lub mizianie.
-Wybacz udam się w swoje strony. - odparł do suczki i wybył. NMMT

Wybyła.
z.t

Biegł, biegł, biegł, a jego oczy z każdą chwilą robiły się coraz bardziej zaszklone. Żył długo, a wciąż musiał się jeszcze nauczyć, że wszystkie relacje kończą się cierpieniem – oto cena, jakiej nasza niedoskonałość pozwoliła Szatanowi zażądać za nasze prawo do miłości.
Czuł jak łapy mu się załamują, żuchwa drży, szczękając zębami o ząb. 6 kroków do przodu, przed nim 12 drzew. Upłynęły 42 43 44 sekundy i mijają kolejne. Czuł że przestaje nad sobą panować. Jakby był wypchany cienkimi gałązkami i wystarczy że napnie mięśnie, a rozlegnie się trzask i całe ciało pęknie. Całe poczucie winy, smutek, gniew znalazły ujście i wymknęły się spod kontroli.
Przez całe życie próbowałem być lepszy. Silniejszy. Bo w przeciwieństwie do innych nie chcę być postrachem. Nie chcę nikogo krzywdzić. - pomyślał lecz wtedy przejechał językiem po swoich kłach i zdał sobie sprawę do czego jest zdolny. Przypomina sobie dokładnie co zrobił. Tak trudno jest walczyć z czymś na co nie ma się wpływu, a teraz nie kontroluje nawet swojej wyobraźni, która łapie go za włosy i wlecze w ciemność.
8 sekund
próbuję pamiętać o robieniu kolejnych kroków
7 sekund
i staram się być odważny
6
ale prawda jest taka że paraliżuje mnie strach
5
bo nikt nie wie co mnie czeka
4
i zaraz umrę, choć wiem że nie mogę
3
lecz nie dam rady się teraz cofnąć
2
bo już jestem
1
martwy
Nagle zdał sobie sprawę że czuje dreszcz na całym ciele. Coś w rodzaju ulgi. To trochę jak deja vu.

Adiela maszerowała żwawym krokiem, jednak nie do końca pewnymi. Jak zwykle. Rozglądała się dookoła, starając się wytrzymać dzisiejsze psikusy Awana. A to śniegiem, ją obsypywał, a to gdzieś w okolicy łamał patyk, jakby jakoś chciał ją rozweselić. Jednak suczka go ignorowała. Zamyśliła się, jednak szła na przód. Zastanawiała się nad tym skąd w ogóle Awan, podchodzi, jak się znalazł. Nie wiedziała nawet, czy są podobne osobniki do niej. Są inne takie przypadki? A może ona z tym przypadkiem jest jedyna? Tyle pytań, a na każdą brak odpowiedzi. Potem myśli skierowała w stronę podjętej niedawno decyzji. A mianowicie dołączeniem do stada. Nie wiedziała czy robi dobrze. A co jeśli narazi swoją osobą resztę członków Róży? W końcu wciąż myślała o tym, że zapewne zabójcy jej rodziny wciąż żyją i w każdej chwili mogą ją zaatakować.
Nie kontaktowała z otaczającym ją otoczeniem, wiec nie zauważyła, że z lewej strony nadchodzi Felicis. Jeśli nie zdążył zahamować to zapewne na nią wpadł. Jeśli tak, to poczuła jak leci na ziemie tracąc zupełnie orientacje. Jeśli jednak nie to wpatrywała się chwilę w znajomą postać... w milczeniu.

Oczywiście że na nią wpadł. Okazuje się że nawet jako wampir był taką samą ciapą jak za czasów gdy był śmiertelny. Poczuł czyjś dotyk, samemu pod wpływem uderzenia odlatując parę kroków do tyłu. Poślizgnął się na topniejącym śniegu, jednak cudem udało mu się zachować równowagę. Zamrugał. Praw­da jest ta­ka, że nikt nie po­winien bać się zjaw, pot­worów, duchów zmarłych... Pies po­winien bać się in­nych psów. Takich jak on.
- Tak cię przepraszam! Ja... Ja nie chciałem! - podbiegł chcąc pomóc suczce wstać. Dopiero gdy zbliżył się na tyle by dokładnie przyjrzeć się samotniczce jego źrenice nieco się rozszerzyły. - Adiela. - przez lico setera przeleciał słaby uśmiech. - Błagam powiedz mi co ci się śniło! - rzucił do goldenki niemal desperacko nie odrywając od niej swoich przeszklonych oczu.

Tak Felicis przecież był Wampirem, wiec nieźle musiało odrzucić na bok. Wstała dopiero, gdy się zatrzymała. Pospiesznie powstała na równe nogi, a za pomocą sprawcy wydarzenia. Widząc Felicisa poczuła... ulgę, zapominając wręcz o cały zdarzeniu.
- Nie nic się nie stało. To moja wina, nie uważałam gdzie idę. - powiedziała łagodnym głosem. 
Czuła trochę dyskomfort, widząc Felicisa, który gapi się na nią.
"Bo zaraz się zaczerwienie."
- Eeee... śniło mi się ciemność, w której byłam. Potem w oddali widziałam światło. Idę. A im byłam bliżej, tym wyraźniej w świetle widziałam kogoś podobnego do mnie. Jednak wiedziałam, że to nie mogę być ja. W takim razie kto? - powiedziała odrywając wzrok, który skierowała w dół, gdy kończyła zdanie i dodało.  - Wyglądał jakby był to...nie wiem, ktoś z rodziny? Siostra? Brat? Raczej siostra, brata nigdy nie miałam. 

- To... niesamowite. - szepnął cicho odchylając łeb na bok. Odczekał chwilę by zaraz znów utkwić złote tęczówki w goldence. - Ja­ko szczeniak wy­myślałem so­bie ta­kie pot­wo­ry. Wtedy się ich bałem, ale teraz bardzo bym chciał, żeby były w tej ciem­ności. Wo­lałbym, żeby czaiło się tam ja­kieś zło, ktoś kto będzie chciał mnie za­bić, zjeść, nawet udu­sić, niż nikt. Świado­mość, że ni­kogo w tej ciem­ności nie ma, była gor­sza. - no tak. Jako wampir Fel nie miewał snów bo nie sypiał. Zerknął na Adielę, a jego pysk rozświetlił ciepły uśmiech. - Nie powinniśmy byli wchodzić o tej jaskini... Och, jak dobrze że nic ci nie jest. - zbliżył się i szturchnął samotniczkę nosem.
Nie jesteś bohaterem, jesteś kłamcą
Nie jesteś zbawcą, jesteś wampirem
Wysysasz życie z wszystkich przyjaciół jakich kiedykolwiek znałeś
Jesteś po prostu wrakiem pociągu, nie zwycięzcą
Na swoim podium obrzucasz błotem grzeszników
Święci bez przyczyny, nie słuchamy
My nie słuchamy

/musiałam, gomen za drugie zniszczenie chwili, ja sobie zaraz pójdę



- Uważaj o co prosisz, pijawko. - ozwał się stojąc, jakie dwa metry od towarzystwa. Nie wątpił w to, że samotnik zdołał jednak wcześniej zdać sobie sprawy z jego obecności. Czarne wargi rozciągnięte zostały w paskudnym uśmiechu, ukazując kły zbroczone świeżą krwią.

- Jeszcze się spotkamy, mały. - wymruczał zjadliwie do samotnika, przesuwając spojrzenie na Adielę. Posłał jej lubieżny uśmiech, odchodząc.


zt

/A NIE MÓWIŁAM! Zacznie się  "Nie idę na fabule, bo boje się, że przyjdzie Steele i mnie nawiedzi" ;_:/

Niesamowite? Dla niej niesamowite były szczęśliwe sny, pełne niezwykłych rzeczy... ten sen co miała, zaliczyłaby bardziej do tych dziwnych, zwykłych i niedokończonych. Pewnie nigdy się nie dowie kto to był. Przez chwile myślała jednak, że to jej własny ojciec, tyle że młodszy. 
Wysłuchała uważnie słów samca, jednak nie wyraziła co do tego opinii. Nie chciało jej się? Nie wiedziała co powiedzieć? A może wiedziała? Licho wie...
- Ja miałam co do tego złe przeczucia. I widocznie nie mnie nie zawiodły. - powiedziała smętnym głosem spoglądając w dół. - Mogłam Ci o tym powiedzieć, mogłam Ci powiedzieć byśmy nie szli tam. Ale nie zrobiłam tego. A w tej jaskini stałam jak jakiś słup soli.
Miała nadal zniżony łeb. W pewnym momencie czołem dotknęła przód Felicisa, klatkę piersiową, no w każdym razie coś w ten deseń. 
- Pewnie nie było kolorowo, kiedy tam Cię... - nie dokończyła, bo w pewnym momencie usłyszała czyiś głos.
Strach nią opanował, gdyż wiedziała mniej więcej do kogo należał. Zamarła w miejscu. Ukradkiem spojrzała na Steela. Milczała. Kolejny koszmar? Nie, jednak nie, bo sobie poszedł. Jednak jego słowa "Jeszcze się spotkamy, mały." nie dodały jej otuchy.

Przeszedł go zimny dreszcz. Przez chwilę naprawdę. Naprawdę myślał że Steele powie Adieli co naprawdę się stało. Co naprawdę zrobił. I że był potworem, rosiczką, że trawił i wysysał życie ze swoich ofiar. Nie zasługiwał na to co było mu dane. Ale ostatecznie niech nazywają go monstrum, szaleńcem, wariatem... byle nie psem bo wstyd. Steele nie mógł być psem - musiał być kosmitą, takim jak ci którzy dręczyli go w dzieciństwie. Takim jak jego ojciec, brat... Przegonił te myśli z chwilą gdy wilk zniknął. Poczuł jak jego ciało momentalnie się rozluźnia; złote oczy przeniosły całe swoje skupienie i uwagę na goldenkę. W ciągu paru sekund znalazł się obok partnerki czując jej dotyk na swoim lewym boku. - Kocham cię. - szepnął liżąc samotniczkę po pysku i unosząc jej łeb nieco do góry.
W tym momencie na jego nos spadła zimna kropelka. Zaraz za nią kolejna i kolejna, aż w końcu te przemieniły się w dość obfity deszcz.
- Krople deszczu nie przestają mnie zadziwiać. Myślę o tym, jak spadają, jak plączą im się stopy, łamią nogi. Zapominają spadochronów, wypadając z nieba ku niepewnemu końcowi. To tak, jakby ktoś opróżniał kieszenie, nie dbając o to, gdzie spadnie ich zawartość, nie przejmując się, że krople pękają, uderzając od ziemię, że rozpryskują się na chodniku. Że niektórzy przeklinają dni, w które krople ośmielą się stukać o ich drzwi. Ja jestem kroplą deszczu. Rodzice wyrzucili mnie z kieszeni i zostawili, żebym wyparował na chodniku. - odparł unosząc łeb do góry. Bardziej do siebie niż do Adieli. - Co mnie ominęło? - tym razem pytanie było zdecydowanie skierowane do 3-latki. W końcu długo siedział w lochach, nie wspominając o czasie kiedy ostatnio się widzieli. Dlaczego więc wszystko było takie ponure? Smutne? Fel zbliżył się dotykając policzka goldenki swoim zimnym nosem.

/gratulacje, dla mnie odpisałam XD/