Sala Straceńców

.

Spokojnym krokiem przybyła do Sali Straceńców. Nie sądziła, że kiedykolwiek przyjdzie jej umieścić kogokolwiek w tym miejscu, co dopiero członka jej stada. Właściwie... mógł się nim nazywać? Hikaru jedynie szkodził. Narażał całe stado, tylko po to, aby snuć te swoje intrygi, szczenięce gierki. Tyle razy wystawiał cierpliwość setterki na próbę, aż w końcu struna pękła. Gniew ogarniał jej wnętrze, które stawało się coraz bardziej spowite mgłą. Już nie myślała jak Altruistka. Znacznie się zmieniła.
Podciągnęła samca bliżej siebie, po czym przywiązała go do pręgierza. Nie miał szans na ucieczkę, sznur był zbyt gruby by ktokolwiek mógł go przerwać, a nawet przegryźć. Skrępowany i bezbronny mógł jedynie czekać na swą karę - z pewnością zostanie wymierzona. Pozostało jedynie poczekać na kata. Solstehim... nie spodziewała się tego. Jednak tym lepiej dla niej; ufała mu i wiedziała, że sumiennie wykona swe zadanie.

Zaśmiał się nawet przypięty grubą liną wlepiał swoje ślepia w Andromedę. - Czyżbyś bała się zrobić to osobiście? - mruknął oblizując krótko pysk. Rozejrzał się dookoła. - Jak tam Napoleon? Nie dałaś mi się nawet z nim zapoznać... To niezbyt miłe. - udał zmartwionego, jednak jego smoliste oczy cały czas były rozbawione. Powiecie; nie na długo, ale dla kogoś takiego jak Hamlet, cokolwiek miało się dziać nie mogło być niczym okropnym. - Nie odpowiedziałaś mi. Rozmawiałem z Asmodeuszem. - wycedził.

Bała się zrobić to osobiście? Chyba nie w tym rzecz. Tak - nigdy nie lubiła widoku cierpienia, aczkolwiek tym razem chodziło tu o coś innego. Obrzydzenie. Nie potrafiła patrzeć na Hikaru jak na kogoś równego sobie, jak na Mglistego. Jego krew była dla niej niczym trucizna, której nie chciała mieć na rękach.
Całkowicie zignorowała jego słowa. Nie dostał odpowiedzi. Andromeda wolała, aby jej potomkowie nie mieli ojca, niż był nim szaleniec. Krzywda im się nie stanie, a już na pewno nie z rąk szarego.
Odwróciła wzroki i spojrzała na Solstheima. Nie drgnęła, nie uśmiechnęła się.
- Caligo. - skinęła głową prawie niezauważalnie. - Za niesubordynację, łamanie zakazów i szkodzenie stadu... - chłodno odrzekła patrząc na Hamleta. - Chłosta. Trzydzieści dwa uderzenia. - kara i tak wydawała się jej być zbyt łagodna. Łamał tyle praw ustalonych przez stado, że powinien być już martwy. Wyminęła Donmayę, posyłając mu wdzięczne spojrzenie; cieszyła się, że to właśnie on iał wymierzać karę.
- Jeśli uznasz, że produkuje zbyt dużo śliny, będzie strzępić sobie język i pluć jadem na prawo i lewo; odetnij mu go, aby przestał szczękać.

[zt]

Przechylił łeb delikatnie na bok posyłając Andromedzie krzywy uśmieszek. Nie miał jej nic do powiedzenia więc skupił uwagę na byłym Alfie jeszcze zanim seterka opuściła to miejsce. - niesubordynacja, łamanie zakazów i szkodzenie stadu... - powtórzył oblizując krótko pysk. - Drażliwość to u kobiet zwykła rzecz. - zmarszczył czoło wyglądając w tej chwili nadomiar normalnie. - Baw się dobrze. - burknął parę sekund przed tym jak Sol uderzył go batem.
Raz, dwa, trzy
Raz, dwa, trzy
- Jak zdobyłeś taką fuchę? To mogłoby być naprawdę ciekawe zajęcie. - na jego pysku pojawił się udawany wyraz oburzenia, zakrywający nieco gorycz spowodowaną kolejnymi uderzeniami. - Irracjonalność czasami okazuje się zadziwiająca... - nadął policzki. - Choć jest nudna. Monotonna tak jak całe to stado. Nie chciałbym cię pośpieszać, ale mam spotkanie.
Oczywiście że kolejne uderzenia bolały. Ale jednocześnie dodawały pewnego rodzaju energii, pchającej do działania. Hikaru zaśmiał się mrużąc oczy i odchylając łeb do tyłu na tyle na ile pozwalały mu więzy.
Raz, dwa, trzy.

- Och tak, bo to ja ją wybrałem. - przewrócił oczami. - Spokojnie. - znów ten obrzydliwy śmiech.
Potem się nie odzywał tylko zacisnął szczęki, gdy bicz uderzał raz po raz o jego grzbiet. Na plecach mglistego już dawno pojawiła się rozkrwawiona rana i choć Hamlet nie wypowiedział nic na głos, w jego łbie pojawiało się milion możliwości. Och jak on kochał planować.
Kącik pyska łowcy drgnął unosząc się jadowicie ku górze.

Trzydzieści jeden.
Trzydzieści dwa.
Koniec. A może tak naprawdę dopiero początek, bólu jaki teraz będzie towarzyszyć mglistemu. Anioł cofnął się o krok, a błękit ślepi zalśnił zimnym blaskiem, tak bardzo pozbawionym jakikolwiek uczuć. Odłożył bat na miejsce, aby następnie uwolnić psa z pętającej go liny.
- Módl się, abyśmy się więcej tu nie musieli spotkać. - wyrzekł jedynie na odchodne, aby zostawić dochodzącego do siebie Hamleta, opuszczając salę powoli.


zt

- Chyba że w innej roli. - mruknął uśmiechając się, a zaraz potem uderzając pyskiem o grunt gdy Sol uwolnił jego ciało z dotychczas trzymających je lin. Hamlet podniósł się i wraz z pierwszym krokiem jego łapy i grzbiet załamały się, a pysk wykrzywił grymas bólu. Później jednak było coraz łatwiej.

z.t