Koszmarny Las

-Nie specjalnie mnie interesujesz. - odparł nadal spoglądając na krwistego z pozycji leżącej. Zaraz znów spojrzał gdzie indziej rysując łapą na ziemi niewielkie kółko. Było dość proste, stosunkowo dobrze widoczne na pozbawionej śniegu ziemi.
Dopiero gdy kolejny pies, z tego samego stada co czarny owczarek pojawił się na terenie lasu Alan wstał z ziemi. Był podobnie niezbyt zainteresowany towarzystwem, szczególnie tym młodszym. Nie przywitał się, ale jego wzrok widocznie na chwilkę zatrzymał się na postaci szczeniaka.

I pole ... pobiegł dalej

zt

-Doprawdy? - mruknął.
Jeszcze się zainteresuje, już się Chikyu o to postara. Wtem w lesie pojawił się szczeniak. Do tego Krwisty. Po chwili maluch zwiał. I tyle. "Coraz dziwniejsze te szczeniaki" przeszło smolistemu przez myśl.

-Jesteś głupi czy głuchy? - mruknął, gdy krwisty zadał pytanie, tak jakby nie bardzo dowierzał jego słowom.
Grabisz sobie Alan, oj grabisz. Samotnik był arogancki, nieco ekscentryczny i niezbyt towarzyski. Może gdyby umiał się obronić te cechy nie prezentowałyby się aż tak źle. Ale przyszły płomienny nie lubił przemocy. Jako szczeniak często był bity; gryziony; poniżany. Nienawidził tego, ale nie umiał nic nikomu zrobić. Nie umiał zadać fizycznego bólu.

W ślepiach krwistego pojawił się dziki błysk, który po chwili zgasł. Jeszcze nad sobą panował. Jeszcze.
-Ani taki, ani taki. - odpowiedział sucho.
"Ja tylko próbuję cię sprowokować" dopowiedział w myślach. W końcu i tak skończy się na tym, że czarny zaatakuje pierwszy, bo zwyczajnie nie wytrzyma.

Znów nie odpowiedział przenosząc wzrok z owczarka na kółko, które przed chwilą narysował na ziemi.
Alan był cierpliwy szczególnie jeśli chodzi o rozmowy, a już na pewno nie te które niespecjalnie go interesują. -Masz rację nie powinienem nazywać cię głupim. Masz po prostu pecha kiedy przychodzi do myślenia. - mruknął pod nosem w dalszym ciągu nie spoglądając na krwistego. Wcale nie chciał wymusić na nim ataku - nie chciał być bity. Za dużo dostawał w wieku szczenięcym, czy nawet młodzieńczym. Przemoc była dla niego rzeczą niemal codzienną, a mimo to chciał jej uniknąć w nowym miejscu. Niestety charakter samotnika, chyba na to nie pozwalał. Alan po prostu nie umiał być miły, a dodatkowo uważał że wcale nie musi - w końcu inni będą robić to o co ich poprosi niezależnie od sposobu w jaki ich traktuje, prawda?

Wzrok krwistego powędrował na kółko narysowane na ziemi. On był cierpliwy tylko do pewnego momentu. Niby starał się nad tym pracować, ale natury nie zmieni się tak szybko. Zawsze pozostaje próbować.
Chikyu zrobił kilka kroków w kierunku psa, stając jedną łapą w kółku narysowanym na ziemi.
-Grabisz sobie, wiesz? - syknął.

Alan uniósł na niego wzrok, właściwie przyglądając mu się gdy ten postawił łapę w narysowanym przez samotnika okręgu. Ledwo się powstrzymał od tylu rzeczy, które mógłby teraz zrobić.
Mógłby warknąć. Poderwać się z ziemi. Błagać.
Dlaczego tak zależało mu na głupim kółku narysowanym na ziemi? Coś bolało go w klatce piersiowej; gardło zacisnęło się, a sam pies czuł silne uczucie straty czegoś ważnego. Narysowanego na ziemi kółka. Przełknął ślinę, starając się opanować emocje, których część i tak już wyszła na wierzch.
Ani nie drgnął. Nie podniósł się z ziemi, ani nie odezwał. Po prostu rozejrzał się dookoła, zaraz znów spokojnie opuszczając spojrzenie na czarnym. -Hm?

Chikyu z satysfakcją zauważył, że wyzwolił w samotniku jakieś emocje. Zawsze coś. Owczarek usiadł na ziemi, mimochodem poruszył ogonem, przez co zatarł kawałek linii kółka. Może jeszcze uda mu się sprowokować psa.

Alana trudno było rozgniewać. Dużo łatwiej było wywołać smutek czy ból, ale z agresją było trudno.
Pod wpływem ogona krwistego kółko zatarło się niemal całkowicie znikając z powierzchni ziemi. Płomienny przełknął cicho ślinę i podniósł się na 4 łapy spoglądając na towarzysza. -Do czego dążysz? - słabe pytanie dobyło się z uchylonego pyska Alana.
Pies starał się opanować drżące kończyny, co udało mu się dość dobrze. Zerknął na kółko narysowane na ziemi, teraz ledwo widoczne; nawet niezauważalne dla kogoś kto nie wiedział że było tu wcześniej. -Nie mogę pozwolić ci kontynuować. Po prostu nie. Próbowałbym cię przekonać że wszystko co jesteś w stanie powiedzieć już dawno zostało przeze mnie przewidziane.

z.t

Wlazł sam lub z bratem (?).

Przybyła w dobrze znanym sobie celu - musiała odnaleźć Asmodeusza i uświadomić mu kilka istotnych spraw. Im szybciej to zrobi tym lepiej. Gdyby nie to, pewnie nadal unikałaby ojca jak ognia, jednak teraz... była po prostu zmuszona stanąć z nim oko w oko.
- Asmodeuszu... Witaj.
Chłód jej spojrzenia spoczął na jego osobie.
- Zaszło parę istotnych zmian, o których pragnę cię powiadomić...
Oblizała pysk i wzięła głęboki wdech.
- To koniec paktu z Krwawą Pieśnią. Solstehim mówił prawdę; nie wiadomo co będzie, gdy nowi władcy zasiądą na tronie.

Malamut usłyszał kroki i to za pewne nie brata, ale to nie istotne. Obrócił pysk ku swojej córce,
-Sinevo, został zerwany już kilka dni temu kiedy wasz wpierniczył się na nasze tereny. My też rośniemy w siłę, nawet jak podpiszecie pakt czy sami na nie wiele wam już się to zda Andromedo, nie odpuścimy nie tym razem. - odpowiedział bez przekąsu ku seterce, paktu od kilku dni nie ma od iedy Hik go złamał, tylko nie było to oficjalnie powiedziane. A malamut teraz się już nie podda, co to to nie.

Wyłonił się  nagle, zarzuciwszy na kark setterki 6 lin, łypną na Asmodeusza, licząc, iż ten uczyni to samo.

Skoro wilk zarzucił, paktu nie ma to nie ma co do stracenia dorzucił swoje 12 lin.

Poczekajcie na mnie zw na 10 min.

Dorzucił kolejną 6 lin, zaciskając je na karku setterki. Uśmiechnął się półgębkiem, mając na uwagę otoczenie, gdyby ktoś ze chciał przybyć na ratunek.

Przechodził przypadkiem obok, kiedy dostrzegł seterkę. Andromedę. Czyżby teraz Restless miał ujawnić swoje prawdziwe oblicze? Swoje drugie, bardziej złe oblicze wyćwiczone przed poznaniem Jedynego? Oczywiście. Demoniczna Armia. Asmodeusz.
- Widzę, Asmodeuszu, że nie próżnujesz - warknął. Wyszczerzył kły, jeżąc się. Zawył najgłośniej jak potrafił, aby przywołać swoich. Pomoże. Oni będą wiedzieć, że trzeba pomóc. Jest wilkiem - zrozumieją, bo wiedzą. Od razu, wkurzony na tyle, aby zacząć się pienić, ruszył obok Andromedy, zrywając jej 12 lin, bo mógł. Ochronił ją, aby nie mogli się rzucić i zrobić jej krzywdy, szczerząc kły.

Biegł zaraz za czarnym Kapłanem, zdzierając gardziel w ochrypłym, bojowym okrzyku - czymś całkiem podobnym do wilczego wycia. Zerwał z Andromedy dziejotwórczą ilość lin, w sensie pięć sztuk.

Warknął cicho na przybyłego wilka, dorzucił kolejne 6 lin.

I tu poprowadziły go ów płomyczki. Jak on je ubóstwiał! Jednak humorek mu zrzedł jak zobaczył, do jakiego miejsca go zaprowadziły. Straszny las... Ale czuł tu zapach Pana Resstlesa i kogoś jeszcze. Pokierował się ów wonią, dostrzegając dużego wilka. Radośnie do niego podbiegł. Czyżby się coś kroiło? Miał już się przywitać, o czym wieńczyła radość w jego oczach. Lisica jedynie skinęła głową. Ale nagle Blue Merle zamarł... Jakieś dwa duże psy... Demoniczni. I Mglista! Porwanie... Jak oni śmią porywać bogu winną suczkę... Pysk wydał z siebie głuchy warkot, zaś sam border spiął mięśnie. Co tu się wyprawia? Rzucił pytające spojrzenie liderowi, jakby oczekując odpowiedzi. Ale nie czas teraz na to. Może wilk mu coś wyjaśni. Zaniepokojona Ace również postanowiła wstać. Zgrabnie zeskoczyła z łaciatego grzbietu, oplatając tu zebranych pogardliwym spojrzeniem.
Widząc jak czarny starał się uwolnić seterkę, Traff postanowił go suportować. Z szybkością światła znalazł się obok większego, warcząc ostrzegająco na Demonicznych. Powoli zaczynał się wkurzać... Oj niedobrze, dawno tego już nie robił... Mimo wszystko starał się oswobodzić suczkę, ale chyba bez skutków. Postanowił zająć się walką. Lisica stanęła dumnie obok niego, rozniecając potężniejsze płomienie.
Jednak się udało. Zerwał 5 lin.

Zerwał 12 lin. Wąż wysunął się spod jego sierści, wyciągając i sycząc ostrzegawczo. Wiedział co robic, kochaniutki.

Skoczył nagle przed czarnego wilka, patrząc mu w oczy użył znaku, który zajarzył się ba złoto, powodując, że Alpha płomiennych zmienił się w kamień. (3 posty). Dorzucił kolejne 6 lin na Andro.

Malamut usłyszał kolejne kroki, zauważył czarnego. Oj jak żesz mi przykro kotku rześ wpakował się w całkowite dno. Przewrócił oczami zarzucając na nowo liny, czyli w sumie miała ich nadal 18, bo nadal miała na sobie te od Steela.
-Sinevo, bywa. - mruknął chłodno do czarnego, który zaraz zamienił się w kamień oj jak mi przykro. Malamut posiadał ten sam znak więc mógł zamienić go x2, a lin było już 24.

Kiedy Restless zamienił się w kamień, wąż wyskoczył naprzeciwko Steela, stając wysoko. Osłonił Andromedę. Gdyby chcieli coś jej zrobić, przejmował to i elektryzował na paraliż. Na 10 minut.

[Reś zerwał 24, Fala 5]