Koszmarny Las

Widząc se zniszczone odbicie... po prostu oniemiała! przecież to bezczelność.. Źle się najwyraźniej uczesała dzisiejszego dnia... no nic... jutro na pewno będzie niczym modelka! zmieszane emocje... choć nikłe ujawniły się na krótko. Ciągle obserwowała co się dzieje w okół jej osoby... Wsłuchiwała się w straszliwe jęki, piski i inne rzeczy rodem z horroru. Wzrok ponownie stał się kamienny, bez kropelki życia... Odżywiała się posoką, sama była obrzydliwa choć wewnętrznie.. ale jednak. Zewnętrzna powłoka była idealna... nie zmieniała się. Starość? zaraz, zaraz... to się jej nie ima! powinna szukać partnera na dni jesieni? ależ nie, albowiem ta jesień nigdy nie będzie miała miejsca... Wracając do rozgrywającego się tutaj dramatu...
Postanowiła śledzić stworzenia... za wszelką cenę. Pragnęła władzy i wszystkiego co z nią związane. Pragnęła sławy. Pragnęła się wybić... Kiedyś miała zostać gwiazdą Hollywood. Gdy występowała pod inną formą, miała zupełnie inne ciało... równie piękne co obecne~ była człowiekiem. To przeszłość... jednak wspomnienia pojawiają się czasami... niekompletnie. Wychyliła wampirze ostre niczym tasak kły na wierzch, jakby chcąc zwietrzyć stworzenie. Szpony równie ostre co twarde, mocno chwyciły się posadzki... Jej ciało? było praktycznie martwe (zimne).
To odbicie... wracając do niego; było odrażające... nie ma na to słów! to bezczelne... jak ktoś mógł zeszpecić jej wizerunek? bo przecież sama się nie zapuści...
- Jestem złem... przestań się śmiać...
Myśl; Wiedz, że w odwrotnej sytuacji nie okazałabym ci litości.
Poddaj się! już... szukała po omacku jego osoby... potwora który się wije z śmiechu... Gdzie jesteś?

Niedoczytałam. Sry. ;x

Pierwszy w życiu raz słyszała tak błagalny ryk... jej dusza była pochłonięta przez piekielne czeluści... co za tym idzie? on wydawał się być podobnym jej... Powinna mu pomóc; ze względów etycznych? ależ nie... coś poruszyło jej martwe już serce. Nie była w stanie mu odmówić ratunku. Postanowiła ruszyć dość szybkim krokiem w stronę sponiewieranego, łapanego potwora... Nie widziała jaką siłą dysponują napastnicy, a mimo to starała się ich odgonić... a jeśli to nie pomoże? suka stanie do walki...

Postanowiła udać się jego śladem... przecież charty to jedne z najszybszych ras świata + bycie wampirem... szybkość nie do zdarcia. Wcisnęła łepetynę do wnętrza jamy chcąc się rozejrzeć za porywaczem? wypatrywała go w milczeniu... Dodam, że to co ona posiada to nie zwyczajna magia, a talent wampira; więc można to nazwać posiadaniem jakiejkolwiek magii? wrodzone umiejętności są czymś znacznie innym. Zmrużyła delikatnie ślepia chcąc wychwycić lwa spośród mrocznych odmętów... sama była stworzeniem nocy, zatem nie mogła mieć z tym żadnych problemów. Szybkim zwinnym ruchem odbiła się od jednej z ścian i polazła głębiej + jest wampirem, zatem takie cudne akrobacje jej nieobce. Ciekawe czy lew był odporny na każdą jej umiejętność? posiadała tembr który był w stanie roztrzaskać szkło, zatem zwalenie kilku głazów w stronę przeciwnika nie byłoby żadnym problemem... mimo to... wyczekiwała jego ruchu.
Chciała pomóc psowatemu... czuła, że może połączyć ich dziwna, tajemnicza więź...

Nie uważała się za istotę słabo... czemu miałaby dawać sobie spokój? walka jest czymś nowym w obecnym ciele... zaś walka nie była jej obca. Samica była od dziecka szkolona na idealną morderczynię; znała wszelkie ciosy, uniki, blokady. Postanowiła wyminąć jego skok, szybkim ruchem w bok... Następnie wartko się obróciła... Skierowała pysk w stronę jego zada? przecież uderzył w ścianę... nie widziała co dokładnie widzi; mimo iż w ciemnościach widziała idealnie. Szybko przygwoździła szpony do podłoża... uchylając lekko pysk... no dalej... przestrasz mnie.

Spojrzała na ranę... a raczej miejsce które po niej zostało. Upuścił jej troszkę krwi... ale nadal była w stanie walczyć. Kolejny raz odskoczyła odbijając się o jedną z półek skalnych... tym razem wylądowała na powierzchni nieco wyżej położonej... Zmrużyła delikatnie ślepia... jedynie dla efektu; wzrok, słuch jak i węch nie zawodziły jej... Chociaż podobno gady nie mają zapachu, ale przecież to wytwór lwa? więc woń jakaś się utrzymywała na jego oślizgłej zgniłozielonej sylwetce. Dobra... teraz jej ruch.. Powinna użyć jednej z swych wampirzych mocy... Za pomocą głośnego pisku; strąciła kilka spiczastych skał z wierchu jaskini... chcąc trafić przeciwnika.

Pochyliła się nieco... rzucając spojrzeniem prosto na bestię... powinna uderzyć? to niebywale dobra chwila, ale też niebezpieczna... Zaryzykuje. Przecież nic nie straci. Chyba nic... Postanowiła ponownie ruszyć z prędkością jaka jest dozwolona jedynie najszybszym samochodom klasy ''S,, mogłoby się zdawać... lecz naprawdę nikt tego nie zmierzy, nie posiadamy takich sprzętów... Jakimś sposobem znalazła się na grzbiecie potwora... Stała się wbić swoje ostre zębiska, niczym szpile w kark? owszem. Dodatkowo starała się zadać obrażenia szponami... Po chwili zeskoczyła i znów odbiegła...

Otarła mordę z posoki ofiary... uprzednio jak to bywa w naturze wampira; napiła się... może to i obleśne, ale była tak bardzo głodna i zmęczona tą sytuacją... Chwilkę później zeskoczyła z lwa. Zatrzymała się przez moment jeszcze obserwując swe dzieło... Ach; to nie zabawa dla miękkich. Posłała mu uśmiech... wiedziała, że już nic nie mógł. Teraz czas na psowatego? dostrzegła go, gdy zmierzał w stronę wejścia... Postanowiła zrobić kilka kroków i się zatrzymać.
- Wszystko w porządku?
Zapytała... choć to nie w jej stylu.

Cóż... propozycja omal nie do odrzucenia... Pociągnęła krótko nosem spoglądając na niego z góry, nie, nie z wyższością... Nie zamierzała się popisywać. Wychwalać... przecież nie po to mu pomogła... Zrobiła kilka kroków ponownie ku przodowi, jakby coś ją cisnęło w stronę bestii. Jakaś dziwna, nieznana do tej pory energia. Była wampirzycą, krwiopijcą, zabójcą, czymś za czym nikt nie przepada... Bali się jej potęgi, przez co często obrażali - lecz nie, nie sprawiało jej to przykrości, ani żadnego zawodu... Znała swoją wartość...
- Oczywiście.
Potaknęła gładko łbem.

Cóż... była zadowolona z udanej akcji... wybyła ona? i pies apokalipsy.

zt.
Dzięki za misję. ;*

W lesie panował półmrok. Chikyu to odpowiadało. Szedł już dosyć długo, ale opłacało się. W takim miejscu czuł się doskonale. Owczarek wziął głębszy wdech, szukając zapachu jakiegokolwiek psa. Nie wyczuł nic, poza zwykłym zapachem lasu. Co nie znaczy, że nie zmieni się to w najbliższym czasie. Smolisty usiadł pod jednym z drzew przymykając szkarłatne ślepia. Wsłuchiwał się w leśne odgłosy, gotowy zareagować, jeśli usłyszy coś niepokojącego.

Jak on nienawidził innych. Byli dla niego jedynie szarymi pionkami w wielkiej grze, wyznacznikami przeciętności. Miał spotkać się z Alfą płomiennych, ale las wydał się zdecydowanie bardziej ciekawy niż tereny stadne. W końcu miał czas i przyzwyczaił się do bycia samemu.
Nie jesteś sam. - odezwał się głos w jego głowie, na który Alan zareagował jednocześnie uśmieszkiem i grymasem bólu.
Szedł przed siebie spokojnie stąpając pomiędzy drzewami. Jego sierść była gładko ułożona i jak zwykle przylizana do ciała.
Coś się poruszyło; samotnik odwrócił łeb w tę stronę, prędko lustrując ciemnego owczarka oddalonego o nie więcej niż dwa metry. Wcale nie miał ochoty do niego podchodzić, więc zastygł w miejscu niezdecydowany. Po chwili sam także oparł się o pobliskie drzewo unosząc łeb w górę i obserwując małe, rude ptaszki przemieszczające się szybko między koronami drzew.

Do nosa owczarka dotarł nieznany zapach. Ktokolwiek nadchodził, nie należał do żadnego stada. Chikyu uchylił powieki. Jego wzrok padł na zbliżającą się postać. Przez chwilę owczarek lustrował przybysza leniwym wzrokiem.
-Sinevo. - odezwał się w końcu.

Nie odezwał się, choć widocznie zauważył towarzysza.
Coś przebiegło przed jego łapami, a Alan zwinnie złapał małe zwierzątko za skórę na plecach. Myszka pisnęła, gdy mała stróżka krwi spłynęła na podłoże. Samotnik bawił się gryzoniem raz go puszczając, a potem znów łapiąc zanim mysz zdążyła uciec. Był zajęty swoją zabawą, więc zupełnie wykluczył z umysłu czarnego owczarka, nie uznając go za nikogo użytecznego.

Hmm, a więc będzie go ignorował, tak? Owczarek przymrużył ślepia. Zazwyczaj ignorancja ze strony innych mu nie przeszkadzała, ba, nawet mu odpowiadała, ale tylko wtedy, kiedy sam nie dążył do kontaktu. Teraz było trochę inaczej.
Krwisty wstał i zbliżył się do psa. Jego spojrzenie padło na usilnie próbującą uciec mysz. Uniósł lekko brew.
-Bawisz się w kota? - mruknął.

Alan nawet nie uniósł głowy żeby spojrzeć na owczarka. Nie odpowiedział, bo nie uznał pytanie za szczególnie inteligentne, a już na pewno nie za takie, które mogło by mu przynieść jakieś intelektualne korzyści.
Znów puścił mysz, bo po chwili złapać ją prawą łapą zaczepiając pazurem o ucho. Ostre zakończenie łapy przejechało po ciele gryzonia przecinając je na pół. Z pyska Alana dobyło się ciche tchnienie, przy którym jasna para wzniosła się w powietrze. Stworzonko jeszcze raz pisnęło, w końcu znikając w swojej małej, podziemnej norce. Samotnik dopiero teraz uniósł powoli wzrok na krwistego.

Chikyu wziął głębszy oddech. Oj, powinien popracować jeszcze nad cierpliwością.
-Nie ładnie tak kogoś ignorować. - powiedział ten, który ignoruje wszystkich, jeśli nie ma ochoty na rozmowę.
Najłatwiej wytykać komuś wady, zamiast zauważać je u siebie. Owczarek powiódł wzrokiem za uciekającą do norki myszką. Do jego nozdrzy doszedł zapach krwi. Mimo że polował całkiem niedawno, chęć skoczenia komuś do gardła znów się pojawiła.

Skierował swoje łapki ku niebezpieczniejszym terenom krainy, nie czuł jednak strachu, a adrenalinę, która powoli pojawiała się w jego żyłach. Powoli kroczył przed siebie, aż jego jasnym oczom ukazała się dwójka psów.
Bingo!
- Heej! - zawołał, by zaraz kilkoma susami znaleźć się przy nich.