Koszmarny Las

-Powinieneś. - odparł posyłając mu chytry uśmieszek. Zaraz jednak jego pysk pozostał niewzruszony. Po chwili wstał z ziemi przeciągając się nieznacznie. Przesunął parą łapą po ziemi znów robiąc niewielkie wgłębienie. Znów zmarszczył czoło zerkając na malamuta - czyli ta druga opcja.
Młodzik nagle poruszył się wyczuwając jakiś zapach. Jego wzrok opadł na pokaźnych rozmiarów zajęczaku, jednak zanim zdążył się ruszyć, zwierzątko schowało się w swojej norce. Mieszaniec wypuścił z pyska kłębek białego obłoczka.

Malamut prawie parsknął śmiechem słysząc słowa złotego, serio?
-Dla mnie jesteś zwykłym młodzikiem, który za pewne dobrze nie nauczył się władać potęgą jaką jest stado. - ostatecznie prychnął jedynie, cóż dla niego złociak był szczeniakiem nawet nie młodzikiem po prostu szczeniakiem któremu ktoś powierzył pieczę nad stadem za pewne ktoś cholernie "mądry". Czy udawał? Jego serio nie szczególnie wręcz praktycznie nic a nic nie ruszało to kim owy osobnik był, obserwował pana alfę zaciekawionym wzrokiem cóż miał wyjątkowego pecha bo zajęczak dał nogę.

-Skoro tak uważasz. - burknął i zrobił gest podobny do wzruszenia ramionami. -Spróbuj nie wszczynać wojny, Asmodeuszu. Podobno wasze stado ma z tym problem. - rzucił, przez chwilę ozdabiając pysk uśmiechem. -To zabawne, że uważacie doświadczenie za najważniejszą rzecz. Wiek to tylko liczny. Uczepiłeś się wygodnej hipotezy i pomijasz to, co ją podważa. - sapnął wstając z ziemi i robiąc krok w stronę malamuta. Dzieliło ich około pół metra.

-Trafiłeś na osobę która może ją wszcządź. - aluzja? Może lekka, ale malamut nie miał przyjaciół to też nie zależało mu na więzi zbyt specjalnej ze złotym. Czyżby uważał że z brakiem doświadczenia jest w stanie coś zdziałać? Mocno naiwne kochaniutki.
-To fakty, brak doświadczenia zawsze przekłada się na życie o ile mnie pamięć nie myli do nie dawna waszym władcą była suka. - i wcale nie mówił tu Milvrze czy jak jej tam, przecież nie żył trzy miesiące znał poprzednich władców za równo płomiennych jak i mglistych. Miał doświadczenie w życiu zarówno w krainie jak i prowadzeniu stada, im bardziej się je rozpuści tym gorzej zebrać je później do kupy. Czy uczepił się wygodnej hipotezy? Może, ale wiedział niekiedy o krainie więcej niż ci co się tu urodzili.

-Nie wydaje mi się. - mruknął siadając na ziemi idealnie naprzeciwko Asmodeusza. -Suka? No i co z tego. -Sugerujesz coś? - spytał bez krzty złości, czy nawet zirytowania. -Król bez­gra­nicznie kochał swą małżonkę, królową, a ona całym ser­cem kochała je­go. Coś ta­kiego mu­siało skończyć się nieszczęściem. - rzucił wydając z siebie zdenerwowany chichot. Płomienny zrobił jeszcze jeden krok do przodu w taki sposób że niemal zetknęli się nosami. Nie było to nic szczególnego, a przynajmniej nie dal Finna, który chyba przed niczym nie miał oporu.

Asmodeusz zaśmiał się tylko słysząc słowa psa, no cóż mógł się tego spodziewać prawda?
-Nie wydaje ci się bo? - był ciekawy uzasadnienia słów złotego, w sumie tamten nie wiedział jeszcze najciekawszej rzeczy w ich relacji o ile w ogóle można było to tak nazwać. Malamut smyrgnął śnieg puszystym ogonem przyglądając się złotemu zastanawiał się właściwie czy pies dobrze się czuł.
-Zawsze wiedziałem że wasze stado jest szurnięte ale że aż tak. - mruknął jakby od niechcenia w jego kierunku. Kiedy złoty podszedł zbyt blisko malamutowi prawie że zwęziły się źrenicę do maximum, oblizał jęzorem przy długie kły pozostałości niegdyś po wampirze. Jeśli złoty się nie odsunął to mógł poczuć na pysku zatrzaskujący się drugi pysk który też nastąpił bez najmniejszego oporu.

-Asmodeusz... Nie graj w grę z chłopcem, który umie grać lepiej. - uśmiechnął się leciutko, niczym mały chłopiec zadowolony z tego że coś zbroił. -Ja też nie wiedziałem. - dodał obserwując malamuta.
Nudzę się.
Nudzę się, Asmodeuszu. - powiedział w myślach. Zawsze miał problemy z zapełnieniem wolnego czasu, a kiedy na coś wpadał, nigdy nie kończyło się to dobrze. Nagle jednak krwisty zacisnął zęby na jego pysku, a złoty mieszaniec nie zdążył czy też może nie chciał się odsunąć. Kto wie co kryje się w jego umyśle. Poczuł krew spływający mu po bokach, więc wydał cichy warkot. -Przestań. - szepnął bardzo cicho, lecz wystarczająco wyraźnie by krwisty mógł usłyszeć. Jego kły nadal zaciskały się na pysku Finna robiąc coraz głębsze rany.

Fakt jemu się też nudziło więc postanowił urozmaicić im chwilę, o ile pies się nie szarpał rana mu się nie powiększała ale kiedy wybełkotał słowa malamut o dziwo puścił oblizując się z krwi złotego.
-Sam ją zacząłeś drogi Finnie, ja jestem już długowiecznym wręcz władcą krwistych. - dopiero teraz Finn poznał kim na prawdę był Asmodeusz. On już drugi raz przewodził temu stadu i zamierzał w końcu poprowadzić je ku najważniejsze mu celowi czyli wybić reszte stad ale w tym wszystkim trzeba poszukać jeszcze sojuszników ale czy właśnie w nim?

Finn poczuł jak zęby puszczają, ale przez to krwotok się tylko powiększył. Krew spływała po złotym futrze na pysku płomiennego. Po samym mieszańcu nie było jednak widzieć specjalnego poruszania. Właściwie to na jego przykładzie można było stwierdzić schizofrenię hebefreniczną.
Ponadto obserwuje się wzmożoną wrażliwość na bodźce wewnętrzne przy jednoczesnym osłabieniu wrażliwości na bodźce zewnętrzne
To by się zgadzało, ale sam Alfa nawet przez chwilę nie pomyślał o podobnej możliwości. Wbrew pozorom uśmiechnął się tylko na kolejne słowa towarzysza.
Niespójnością, absurdalnością zachowania oraz nieadekwatnością reakcji emocjonalnych.
Również się zgadza.
-I co zamierzasz w takiej sytuacji zrobić? - zapytał marszcząc czoło.

Cóż malamut pewnie chętnie by spił ową krew w końcu jakieś resztki po przeszłości mu zostały ale obecnie nie miał na to jak to mówią czasu. Pies jakoś nie szczególnie wyglądał na przejętego, nie wiadomo kto tu zgrywał większego twardziela ale ci. Jeśli miał zaburzenia psychiczne to chyba przydałoby mu się zmienić stado bo nie pasował do z reguły opanowanych płomiennych.
-No nie wiem, jakieś propozycje? - właściwie nie zamierzał samca atakować, owe ugryzienie miało dla złotego oznaczać że ma zachować pewną odległość gdyż malamut nie koniecznie przepadał za bliskim kontaktem jeszcze z obcym. Dziwne mogły by być relacje płomiennym z krwistymi ale malamut był ciekawy czy złoty był w stanie coś zaoferować w końcu układ ma dwie strony nie?

-och Asmodeuszu... - krew nadal ściekała mu po pysku, ale już nie aż tak obficie. Większość zaczynała krzepnąć tworząc czerwone grudki na jego złocistej sierści. -Dobrze wiesz, że oba nasze stada nie mają zbyt dobrych stosunków z Mglistymi. - zmarszczył skórę na brodzie udając że robi smutną minę. -Choć ze sobą też nie... Nikt nie chce ginąć. Ale każdy chce iść do nieba. Zabawne nie uważasz? - mruknął wstając i robiąc niewielkie kółko wokoło malamuta by zaraz znów wrócić na poprzednie miejsce z cwaniackim uśmiechem. Usiadł na ziemi oblizując pysk, na którym krew już niemal całkowicie zaschła. -Zabawne. - szepnął pod nosem.

Pies zastrzygł uszami słysząc słowa złotego, ciekawe co czego dążył oblizał dolną wargę różowym jęzorem słuchając Finna.
-Od zawsze prowadzimy bój z mglistymi, do czego zmierzasz? - przekrzywił nie znacznie łeb w kierunku samca, był ciekawy co chodzi mu po głowie. Interesował go nie jako płomienny w końcu zapowiadał ciekawą relację między stadami w mniemaniu krwistego. Można by połączyć siły między jednymi a drugimi by w końcu pozbyć się owej zarazy w postaci mglistych raz na zawsze ale wiadomo coś za coś nigdy nie ma lekko nie? Na jego lico również wpełzł nie jaki uśmieszek cóż, zaintrygował go nie ma co.

na gg wiadomość.

-Wybijając się pojedynczo nic nie zdziałamy. Kto nie pot­ra­fi wyć, ten nie od­naj­dzie swo­jego stada. - odparł spokojnie znów przesuwając łapą po ziemi. -Nikt nie lubi mglistych. Łącząc się by zniszczyć ich razem, pozbędziemy się jednego wroga. Nie próbuję cię oszukiwać Asmodeuszu, zdaję sobie sprawę że gdy zostaną tylko nasze stada, wojna znów się rozpocznie. Ale czy tego chcemy? Dla trzech kraina jest za mała. - oblizał pysk. -Zbyt duży tłum.
Czyżby chciał zawiązać sojusz z Krwistymi? Nie. -To nie sojusz. To układ. Jednorazowy. - na lico złotego wstąpił uśmiech. -Wydaje ci się że nie mam doświadczenia. Ale zaskoczyłbym cię. - zaśmiał się.

Malamut z uwagą przysłuchiwał się płomiennemu, z coraz większą uwagą nie jako podobał mu się jego pomysł ba nawet był za jego realizacją ! Wysłuchał do końca skupiając całą uwagę na jego osobie, malamut sam się zaśmiał właściwie nie wiadomo dlaczego.
-O dziwne ale popieram to co mówisz, masz rację to jednostronny pakt czy sojusz jak zwał tak zwał między naszymi stadami dopilnuje by krwiści nie przekraczali granic dotykając płomiennych choć nie mogę obiecać że w 100% się to uda za dużo ich ale przekaże. - musiałby się sklonować by dopilnować każdego krwistego ale ci, malamut zrobił coś nie oczekiwanego zakładając że tamten przytaknął podniósł prawą przednią łapę by nadgryźć własną skórę pociekła krew, nie oczekiwania złapał też Fina wpijając mu na tyle pazur by i u niego poleciała w zetknięciu ich krwi można rzec że zapadł pakt-sojusz kto co tam woli.
-Stwarzamy tym samym ciszę brzed burzą, stając do walki ze wspólnym wrogiem stajemy się sprzymierzeńcami w pewnym stopniu. - słowo sprzymierzeńcy dość ciężko przeszło mu przez gardło ale w sumie klamka zapadła. Malamut w pewnym sensie usłyszał wołanie, musiał tam iść.
-Finie muszę coś załatwić do następnego, no chyba że tu zaczekasz ale nie wiem ile mi zejdzie. - odparł zgodnie z prawdą po czym znikł między drzewami.

z.t

-Niewiele wystarczy by złamać zasady. - uśmiechnął się szatańsko. Jego następna kwestia pojawiła się dopiero gdy Asmodeusz wypowiedział ostatnie zdanie. Zanim krwisty zdążył odejść Finn mruknął pod nosem tylko coś w stylu 'nie śpieszy mi się'. Nie zamierzał nigdzie iść, tym bardziej że nigdzie się nie śpieszył. Kraina jest duża nie wiadomo kiedy natrafi się następna szansa na spotkanie Asmodeusza. Oczywiście, kusiło go pójście za Alfą, ale ostatecznie zdecydował się pozostać. Legł pod drzewem wypuszczając z pyska kłębek pary.

-Nudzę się, Asmodeuszu. - odparł, choć malamut już dawno odszedł. Finn wstał robiąc kółko dokoła polanki, by zaraz zniknąć między drzewami.


z.t

Dobrze że ta kraina miała tak dużo terenów leśnych. Racher przyszła tu w konkretnych celach i choć brak węchy bardzo utrudniał jej zadanie inne zmysły były bardziej wyostrzone. Taką przynajmniej miała nadzieję. Mglista pochyliła się łbem niemal dotykając ziemi. Drżała lekko - suczka momentalnie uniosła wzrok rozglądając się. Po paru chwilach w odległości paru stóp zauważyła odciski racic, które z pewnością należały do saren - czyli innaczej - potencjalnej zwierzyny. Rach uśmiechnęła się leciutko; można powiedzieć że wręcz niezauważalnie. Nic nie sprawiało jej takiej frajdy jak zabijanie bezbronnych stworzeń. To niesamowite uczucie, kiedy coś umiera pod wpływem twoich kłów - przez ułamek sekundy można poczuć się niczym prawdziwy władca. Nie. Ktoś powyżej władcą. Bo nie każdy może decydować o życiu i śmierci - łowcy tak.
Belgijka ruszyła z miejsca podążając za śladami. Miała nos nisko nad ziemią, ale nie węszyła - już dawno oduczyła się tego nawyku. Jedynie wzrokiem szybko wodziła po odciskach. Były świeże co oznaczało że jeleń nie mógł odejść zbyt daleko.
No i miała rację. Gdy tylko zwierzyna była w zasięgu wzroku mglista lekkim krokiem ruszyła w stronę zarośli, które skutecznie ją ukrywały. Niestety to że ona nie czuła swojego zapachu nie oznaczało że ofiara ma z tym problem. 4-kopytny, rosły jeleń z bujnym porożem odwrócił swój łeb spoglądając prosto na nią. Nie było czasu. Musiała atakować, bo w przeciwnym razie spędzi w tym miejscu jeszcze sporo czasu.
Smukłe, choć po ostatnich wydarzeniach nieco brudne i posklejane posoką ciało belgijki wystrzeliło do przodu zagradzając zwierzęciu drogę zanim ten w ogóle zdążył się odwrócić. Racher uniosła wargi ukazując jeleniowi z czym ma do czynienia - biały rządek kłów sprawiał wrażenie przystosowanego do rozrywania miękkiej skóry. I najwyraźniej jeleń dobrze o tym wiedział, bo cofnął się o parę kroków wyraźnie podenerwowany. Nie było czasu, a mglista wiedząc że nie poluje dla własnego głodu postanowiła tym razem nie bawić się pożywieniem. Skoczyła w stronę zwierzęcia umiejętnie zachodząc go od dołu i łapiąc zębami za gardziel. Ofiara zaczęła się szarpać skacząc na boki, ale Rach nie pozwoliła się zrzucić. Trzymała mocno czując słodką posokę na języku, a potem spływającą jej po szyi i klatce piersiowej. Gdy tylko jeleń na chwilę przystanął poprawiła uścisk łapiąc kłami głębiej; powodując krwotok, który chcąc czy nie i tak doprowadziłby zwierzynę do śmierci w ciągu najbliższej godziny. Suczka była wyszkolona, wiedziała co robić. Niestety w takich sytuacjach nawet najmniejszy błąd może kosztować wiele. Z zamyślenia wyrwało ją mocne uderzenie o ziemię; choć usłaną śniegiem; wciąż twardą. Ofiara, choć znacznie osłabiona wciąż była od niej 8 razy większa i przynajmniej 3 razy silniejsza. Mglista podniosła się na 4 łapy otrzepując sierść i znów atakując tym razem od boku - łapiąc za delikatną skórę na brzuchu. Znów oderwała niewielki płat skóry, gdy jeleń zrzucił ją na grunt. Tym razem jednak wiedział co robić - w niebezpieczeństwie szybko się uczy. Podczas gdy Racher udało się wrócić do pozycji stojącej jeleń niemal idealnie wycelował w jej brzuch tylnym kopytem.
Ból był silny, ale bywała w gorszym stanie. Mglista miała więc w zamiarze ruszyć z powrotem, ale gdy tylko jej prawa łapa uniosła się w górę, suczka poczuła jak jedzenie podchodzi jej do gardła. Żołądek się skręcił, a ciałem zawładnęły mdłości. Zaczęła wymiotować na ziemię, a gdy skończyła oddychała ciężko. Nie zamierzała jednak poddać się tak łatwo. Wytarła pysk o jasny śnieg i wzrokiem znów wyłapała jelenia. Nie oddalił się za bardzo i krwawił coraz mocniej. Był łatwą zdobyczą. Suka ruszyła więc do biegu szybko skacząc na niego i powalając na ziemię mocnym ugryzieniem. Przez chwilę zwierzę zwijało się w bólu, ale zaraz jego mięśnie rozluźniły się. Racher odkaszlnęła i przełykając ślinę złapała zwłoki ciągnąc je w stronę spiżarni.

z.t

Zjawiła się. Bezszelestnym krokiem przemierzając terytoria. Znalazła się na zupełnym odludziu... Nie, nie odczuwała strachu; nic z tych rzeczy. Wampirom nie dane go wyznawać. Zrobiła kilka kroków w głąb zamglonego boru... Czego tutaj szukała? pojęcia brak...

Poruszyła nozdrzami kilkakrotnie... nigdy nie zdawałoby się, że może cokolwiek zainteresować jej nieco leniwą osobę... Postanowiła ruszyć śladem silnej woni - siarce podobnej. Nie lękała się, a powinna? zimny wiatr musiał jej równie lodowate ciało, owszem odczuwała to, lecz nie w takim stopniu jak zwyczajny pies. Wyostrzone zmysły mówiły jej, że pakuje się w kłopoty. Ona? zignorowała je zupełnie z wolna idąc drogą wyznaczoną. Nie musiała się schylać, ażeby przyłożyć nos do ziemskiego padołu, jej węch był nazbyt idealny, słuch niezwykłe ostry, lecz ten wiatr... Wzrok? nie ma mowy, ażeby był gorszy niż pozostałe... Skupiła się na celu... Parła równo przed siebie.

Naiwna? a może po prostu stupid bitch? kto wie... Nie nazywała się tak... Choć niektórzy wiedzieli, że jest właśnie taka jej natura. W głębi ciemnej swej duszy... uważała się za kogoś lepszego, za bożka. Niestety nie każdemu pokazywała swe prawdzie, wredne oblicze. Otulona chłodem zrobiła kilka kroków ku tyłowi. Jej wzrok? natrętnie się wpatrywał w szmaragdowe miejsce w ciemnościach mroku. Sierść lekko zmierzwiona przez wiatr, wartko się ułożyła... a gdyż była niepodatna na zmiany pogodowe jak jej całe ciało... Jedna z jej kończyn uniosła się... Suka momentalnie na nią spojrzała jak gdyby coś się przykleiło... Nic nie zobaczyła... Czy miała omamy? było ponuro... ale ona była krwiopijcą... znała dokładnie chłód samotności w dzień i w noc... Nikt nie lubił jej rasy. Wiedziała czym jest to uczucie.
- Kim jesteś...
Rzuciła mrużąc oczy... była świadoma, że nie jest u siebie... Błąd! maleńka błąd!
Być może fakt bycia wampirzycą uderzył jej do łba... być może była taka od zawsze? ale raczej stawiałabym na opcję ''number two,, nie inaczej...
Chociaż? z drugiej strony... zresztą. To mało istotne? kogo to obchodzi? właśnie...
Jarzące się czerwienią tęczówki wywarły na niej ogromne wrażenie... a mało kto zwróci na siebie jej uwagę. Suka pochyliła łeb ku przodowi, zaś [rzednie łapy rozstawiła... walka? fight... nie wiadomo...
Nie oczekiwała niczego... no może? prócz głośnych aplauzów... to chwaliła (o ile ktoś oklaskiwał jej zacną, piękną, wyjątkową i jedyną na świecie personę); nikt prócz niej tak nie błyszczy... od niej bije blask miliona gwiazd.

Szybkość z jaką poruszała się bestia była niesamowita.. najwyraźniej nie ona jedna dysponuje czarną magią. Położyła uszy po sobie nieco je odchylając ku tyłowi; chciała mieć wgląd na całą tę sytuację... niestety na nic próby. Warknęła głucho... Może i wydawała się być istotą bezbronną... jednak jej wampirze moce mogły zdziałać wiele w czasie obrony. Była zwinna... jej ciało bardzo szybko się regenerowało, zatem nie czuła się zagrożoną... choć momentami powiem; to budziło grozę. Przełknęła cicho ślinę rozglądając się ze spokojem w szmaragdowych gałkach ocznych. Spojrzała na konsumowane ciała... pierwej się przestraszyła... jednak znów myśl bycia nad psem odgoniła wszelkie strachy. Sama się żywiła innymi (ich krwią); rodzina? dawno o niej zapomniała... Stała się niczym głaz; twarda, jej emocje? były na jednolitej linii, na stałym poziomie. Po co więc żyła? przecież była nieśmiertelna... co będzie robić całą wieczność swego przeklętego żywota? nie myślała nad tym... jej piękno przyćmiewało szaraków. Więc egzystowała na złość? oj nie... to bardziej skomplikowane niż myślicie ~ myśli krwiopijcy. Czuła się nieco nieswojo... to oczekiwanie na nieznane denerwowało ją. Strzeż się przeciwniku; jej głos jest w stanie rozbić szkło. Wolała nie użytkować swej magii... ale co jeśli najdzie konieczność?
- No dalej, przestrasz mnie.
Myśl; Śmierć u drzwi? Nie, to ja pukam.