Solna Jaskinia

Suka z terenów brata udała się na spacer po krainie, w końcu nudziło ją wiecznie siedzenie w jednym miejscu. Po wejściu do jaskini przysiadła pod jedną ze ścian, kładąc się ostatecznie chciała pomyśleć i odpocząć.

Przybył.

Suka dość szybko wyłapała czyjeś kroki, rozpoznała zapach trudno żeby nie skoro jeszcze nie dawno wyczuwała go wokół jego samotni oraz w jej samym środku. Czarne ślepia suki spoczęły na sylwetce brata momentalnie, cicho westchnęła.
-Po co przyszedłeś? - skoro nie chciał jej towarzystwa a teraz na nią ponownie wpadł. Suka nie znacznie była na niego zła co nie okazywała aż tak dobitnie, ale niech wie. W końcu miała prawo znać prawdę a on zbył ją od tak.

No tak. Szorstkie przywitanie. To nie było w jej stylu. Ukradła mu rolę. On jest tym chłodnym, sarkastycznym i podłym psem, który sam prosi się o odtrącenie przez resztę. Karera różniła się od niego. Jego siostrzyczka nie mogła zmienić się w niego. Dopuszczenie do tego byłoby najgorszą rzeczą jaką mógłby zrobić. Przyrzekł ją chronić, tak więc powinien odejść z jej życia raz na zawsze, usunąć się z drogi. Szkoda, że nie był do tego zdolny.
- Liczyłem na: o jak miło cię widzieć, czy coś w tym stylu - mruknął i przewrócił oczami. Najważniejsze, że zdecydowała się na rozmowę. Podszedł do niej i wtulił się w jej futro. Teraz było widać różnicę między nimi - zdecydowanie był większy i masywniejszy. - Wesołych Świąt - nie wierzył w to. W tę magię, życzenia, świętych, ale coś tknęło jego zlodowaciałe serce. Trwał tak chwilę wdychając jej zapach. Długo się nie widzieli. W końcu odsunął się od niej. Chyba czas wytłumaczyć wszystko.
- Rea. To ważne, więc posłuchaj. Zniknąłem niespodziewanie, ale miałem powód. Jestem... inny. Nie zamierzałem mówić, zdecydowałem, że niewiedza będzie dla ciebie bezpieczniejsza. Ciężko jest to wytłumaczyć... Gdy się do ciebie przytuliłem, słyszałaś coś, w sensie bicie serca? Nie sądzę. - wymruczał. Odsunął ogon ukazując biel kości jak i ścięgna tylnej kończyny. - Jak z koszmaru. Witaj w świecie zombie.

Jak miała go przywitać skoro sam ją nie potraktował najlepiej? Oczywiście że nie było to w jej stylu ale była zła, cóż poradzić. Ona się nie zmieniła to że przez chwilę była nie przyjemna w jego stylu nie zmienia jeszcze całkowicie jej osoby. Na razie słabo im idzie, bo ją odsuwa od siebie zamiast przybliżać.
-Trochę to odbiegło od twoich oczekiwań, wesołych. - suka rzeczywiście była od niej drobniejsza i mnie futrzasta ale nie była delikatna przynajmniej nie przesadnie. Wciągnęła jego zapach do nosa, był bardzo znajomy aż za bardzo. Kiedy ponownie przemówił jej radarki nie znacznie za strzygnęły, wsłuchiwała się w jego słowa faktycznie nie czuła jego bicia serca ale może ze stresu.
-Co chcesz przez to powiedzieć? - nie rozumiała do końca słów samca, mimo wszystko kochała go i będzie z nim ale musiał jakoś wytłumaczyć bardziej po psiemu bo mimo szczerych chęci nic nie rozumie.

Wina leży po jego stronie. To on nie potrafi okazywać uczuć, a po paroletniej rozłące z siostrą od tak wygania ją z jego 'domu', bo domem tego nazwać nie można. Mimo to powinien zapewnić jej godziwe warunki i nadal starać się chronić, podobnie jak kiedyś. Tylko, ze nie mógł się angażować. Łatwiej jest dbać o samego siebie i nie przywiązywać się do reszty. Jeśli zacznie ci na kimś zależeć to momentalnie staniesz się słaby, a bliska ci osoba stanie się głównym obiektem ataków twoich wrogów. To pięta achillesowa. Icarus chyba już niestety został związany z Karerą. Przebywanie w jego otoczeniu było zdecydowanie zbyt niebezpieczne. Przecież mógł stracić nad sobą kontrolę, a wtedy...
- Jestem niebezpieczny. Zombie, umarlak. Tak, już raz umarłem, a teraz włóczę się po tym świecie jako... t o. Nie czuję, Rea. Zostało mi góra kilka lat zanim jad całkowicie wyżre ze mnie resztki cywilizowanego stworzenia. Zamienię się w bezmyślną maszynkę do zabijania. Głodną. Teraz też jestem głodny i słyszę jak w twoim ciele przepływa krew pompowana przez serce. Ja go nie mam, albo przynajmniej stanęło na zawsze.

Czy ja wiem czy tylko on jest wszystkiemu winny? Wina nigdy nie leży po jednej stronie, a jak drugi tak uważa to znaczy że jest idiotą. No fakt nie rozsądne było z jego strony a raczej nie przystało wyrzucać od tak kogoś nawet z własnego domu kogoś kto był z nim dość blisko. Przecież nikt nie wiedział że byli ze sobą spokrewnieni, że się odnaleźli ba że nawet się znają to jakim cudem mają go niszczyć za jej pomocą?
-Ale jak to się stało? - suka zamrugała kilka krotnie, dziwne pytanie nie? Jak to się stało że umarłeś, a może raczej jak to się stało że stałeś się tym czymś a nie innym?
-I co teraz? - wiele pytań nurtowało sukę i wiele za pewne jeszcze zada samcowi, ale po kolei by suka mogła wszystko ogarnąć.

Czyżby musiał wszystko opowiedzieć, od samego początku, wracać do tych paskudnych chwil, bólu kiedy wiedział, że stanie się czymś czym nigdy nie chciał być? Na to wygląda.
- To było rok temu. Cholernie lało. Akurat, nieszczęśliwie znalazłem się niedaleko ludzkich terenów. Sądziłem, ze może dowiem się czegoś ciekawego. Dwunogi często atakowały zbliżające się do miasta psy bez powodu. Tak przynajmniej myślałem. Zaatakowano mnie. Nie wiedziałem co to, było... inne. Śmierdziało, tak. Próbowałem gryźć, ale wtedy było jeszcze gorzej. Obstawiałem na psa. Miałem racje, raczej. To nawet nie miało oczu, a dwie czarne dziury. Zostałem ugryziony, jakimś cudem uciekłem, chociaż mnie tropiło. Szczęście byłem szybszy, ale... no właśnie. Jestem pewny, że zostałbym pożarty żywcem. Najpierw były zimne poty, gorączka, silne zawroty głowy. Tak przez parę godzin. Później doszło do tego krwawienie z nosa, oraz omamy. Obraz mi się rozmazywał, a ja jestem przekonany, że słyszałem jak moje serce zwalnia. Nie miałem siły się ruszyć. Tak właściwie to nie byłem świadomy swojej śmierci. Urwał mi się film. Powiem tylko tyle; cholernie nieprzyjemne uczucie, bolało. - zlustrował ją swoimi ślepiami. Pominął parę szczegółów, ale to nieważne. Prawdopodobnie usłyszała to co chciała. - Nic. Poczekam aż zamienię się w to. Bo chyba nie mogę się zabić... A szkoda.

No chyba musiał by suka ogarnęła o co w ogóle mu z tym wszystkich chodzi tak na dobre. Suka siedziała i wsłuchiwała się w jego słowa z lekkim nie dowierzaniem na pysku, no cóż.
-Trochę to pogmałtane, ale wiesz że na mnie możesz liczyć. - przynajmniej nie da sobie zjeść mózgu co to to nie, czy czego tam innego samiec jej pragnął to byłoby dziwne jakby zjadł własną siostrę ale ci.
-Nie, szkoda byłoby gdybyś się zabił. - odpowiedziała zgodnie z prawdą, a raczej z własnym sumieniem.

Trochę to pogmatwane - słysząc te słowa zaśmiał się. No nie pieprz. Tak tylko te słowa przychodziły mu na myśl kiedy usłyszał to z ust siostry. Sam się gubił w tym wszystkim, nie wiedział czego ma się złapać żeby nie spaść, jak zatrzymać proces zachodzący w jego ciele. Tak - był zombie już od roku, ale mimo wszystko kompletnie nic o nich nie wiedział. Na pewno więcej od przyziemnych, ale nadal nic. Może gdyby spotkał kogoś takiego jak on... Ale nie.
- Dzięki - wymruczał. Tak naprawdę nie o to mu chodziło. Chciał aby uciekła, odeszła z jego życia, zostawiła go bo tak będzie lepiej. Kręcąc się wokół niego może ryzykować naprawdę wiele. Tylko nie potrafił jej powiedzieć - odejdź i nie wracaj. Zbyt trudne słowa do wypowiedzenia.
- Szkoda by było gdybym nadal żył - szepnął pod nosem ni to do siebie ni to do suki. - Wybacz, ale jestem głodny, Re - oblizał pysk jakby chciał dodać swoim słowom powagi. Podszedł bliżej suki i dotknął nosem jej szyi. - Do zobaczenia, Mała.

zt

Suka skinęła mu porozumiewawczo łbem i wyszła z.t

Wszedł do jaskini z białą Sakurą na grzbiecie, który był suto przyprószony śniegiem. Przez dłuższą chwilę nie był w stanie usłyszeć niczego, poza własnym tętnem, jednak udało mu się nie ogłuchnąć od wietrznej hulanki zalewającej wyższe partie gór. Gdy tylko zdołał wyłapać odgłos kropli cierpliwie drążących skałę, spojrzał na dziwaczne rogi zwisające z sufitu.
- Nigdy nie widziałem tyle soli w jednym miejscu, nawet nad morzem - stwierdził złapawszy na ozor łzę góry, niby szczeniak płatek śniegu.

Suczka otrzepała się ze śniegu i zeskoczyła z grzbietu pointera. W duchu dziękowała że pies nie niósł jej w pysku tylko na grzbiecie. Usiadła gdzieś w kącie jaskini patrząc się na wejście i czekając aż pojawi się Casandra ze szczeniaczkiem, druga suczka i Restless. Schowała łapki pod gęste futerko, żeby było jej cieplej i spojrzała na psa. Napuszyła się teraz to totalnie wyglądała jak puchowa biała kulka, a nie jak pies. Spojrzała na gończego zainteresowanymi zwisającymi rożkami z sufitu.
- To tylko stalaktyty Falo, to chyba solna jaskinia. Wyjaśnisz mi o co chodzi z tutejszymi stadami? I ty chyba nie darzysz ich zbytnią sympatią, tych całych krwistych, zatem stwierdzam, że do nich nie należysz. Widzę, że masz dużą wiedzę o tutejszych psach i świetnie orientujesz się w terenie.

Cierpliwie wędrowała z kapryśnym szczenięciem w pysku. Szła krok w krok za Falą który miał świetną orientację w terenie i znalazł doskonałą grotę na spoczynek. Kapiąca woda i sopelki nieco ją niepokoiły, a co jeśli coś stanie się szczeniakowi. Może i była nieco przewrażliwiona ale wzięła na siebie na jakiś czas odpowiedzialność opieki nad maluchem. Jaskinia była wspaniała duża przestronna z wysokim stropem. Można by stwierdzić, że się nadawała się dla nich. Przyglądała się pięknym solanym ozdobom.
- Tak wspaniałe miejsce, też po raz pierwszy widzę takie coś - odparła z zachwytem.
Wypuściła z pyska szczenię pozwalając na swobodne ruchy.
- Mały nie oddalaj się za daleko, te sopelki nie są takie bezpieczne - rzuciła w jego stronę. Musi go mieć na oku szczeniaki wpadają na różne głupie pomysły. Usiadła na ziemii i wyciągnęła, ze swojej torby wędzone płaty mięsa. Oraz małą buteleczkę wina.
- Częstujcie się - powiedziała po dłuższej chwili.

- W terenie - mruknął nieprzyjemnie sucho, patrząc jednocześnie rozbawionym wzrokiem na zwiniętą w kulkę suczkę, co w ogóle nie współgrało ze sobą. - Wiem, że istnieje stado Krwistej Pieśni, które zamieszkuje stare ogrody, ludzkie dworki i ma cuchnące lochy, stado Mglistej Myśli, do którego należy Fabienne... - zamilkł nagle i wybałuszył ciemne ślepia, jakby dostał olśnienia. - Myślę, że spotkałem Andromedę, kiedy była jeszcze mała. To było jakiś rok temu, bardzo cieszyła się, kiedy spotkała mamę Fabienne i wspominała coś o braciach, między innymi o Forneusie. Nie wyglądała jednak jakoś szczególnie, zachowywała się jak zwykły szczeniak.
Spojrzał na Casandrę i przygarnął butelkę wina, jakkolwiek nie umiał jej otworzyć.
- Rok temu. Później nie spotykałem się z innymi psami w ogóle.
Zgubił gdzieś wątek dotyczący stada Płomiennych, do którego rzekomo należał. Cóż, zdarza się.

Starał się za bardzo nie kręcić podczas podróży, w końcu chcieli mu pomóc. Ale wszystko było takie interesujące, nowe odgłosy i widoki, więc co chwilę kręcił energicznie głową pożerając wzrokiem każdą nieznaną mu rzecz.
Spojrzał po towarzystwie no nowo wpadając w swą dziecinną nieśmiałość i strach. Trzymał się blisko Casandry. Jaskinia przerażała go swoim wyglądem i zapach, które nieco drażnił nos. Kiedy kolejna spadająca kropla uderzyła o ziemię, mały drgnął nerwowo i naparł na ciało setlerki, jakby chciał w niej zniknąć.
Oh, jedzenie! Jak ono różniło się od karmy. Ale jak to się właściwie je? Zerknął nerwowo po towarzystwie - nie miał wątpliwości, że jest głodny. Zamierzał jednak poczekać na swoją kolej jak należało robić, tym samym chcąc podpatrzeć ich sposób jedzenia.

Sakura sięgnęła pyszczkiem po kawałek mięsa i zaczęła go powoli przeżuwać, spoglądając co chwila i uśmiechając się do małego szczeniaczka, przysunęła do niego i podała mu łapą inny kawałek.
- No masz jedz, nie wstydź się.
Jedząc przetwarzała informacje otrzymane od łowczego, próbując je złożyć w jakaś logiczna całość
-Falo, a oprócz tej całej pieśni znajdują się w tej krainie jakiś inne stada, na które trzeba mieć baczenie, bo ci krwiści nie wydają się sympatyczni i mogli by raczej wyrządzić krzywdę niż pomóc. Mam nadzieję, że tamten owczarek nie należał do ich stada i nie zrobi krzywdy Restlessowi. Mogła to być jakaś pułapka. - westchnęła suczka.
Kiedy skończyła swoją porcję podziękowała Casandrze i zachichotała pod noskiem patrząc jak pointer nieudolnie obchodzi się z butelką.
- By to otworzyć potrzebujesz takiego ludzkiego wynalazku zwanego korkociąg, zębami tego nie otworzysz no chyba, że chcesz sobie pokaleczyć wargi i język na rozbitym szkle. Zawsze możesz złapać za butelkę i uderzyć szyjką butelki o stalaktyt - wskazała łapą na zwisający z sufitu róg - bądź jednak przy tym bardzo ostrożny aaaaa i jeszcze jedno słyszałam z opowieści ludzi, że psy po wypiciu ludzkiego alkoholu stają się agresywne. Z alkoholi moim zdaniem najlepszy jest szampan jaki ludzie piją, kiedy chcą uczcić nadejście nowego roku. Ale jak to mówią jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma.
Wstała i podreptała z ciekawości do niewielkiego jeziorka. Chwilę testowała wodę języczkiem i kiedy odkryła, że to słodka woda i nadaje się do picia zaczęła gasić pragnienie. Ciekawe cała jaskinia z soli, a tu proszę słodkowodne oczko.  
-Możecie ugasić pragnie, woda jest dobra i nadaje się do picia. - rzekła odwracając się w stronę grupy.

Rozsiadła się wygodnie na ziemi i zajadała się swoim mięsem. Własnoręcznie je uwędziła i upolowała. Pycha ! Widząc, że szczeniak się wstydzi. Bez słowa podrzuciła mu pod nos kawałek dziczyzny. Ugryzła maleńki kawałek pokazując mu jak to się je.
- No mały nie wstydź się. W tej głuszy trudno znaleźć coś do jedzenia to korzystaj - zachęcała przyjaznym tonem aby spróbował kawałek.
- Sakuro... krwiści to obłąkańcy. Ich powinno się bać najbardziej. Krótko mówiąc : Gwałcą suki z obcych stad, biją i sieją popłoch. Połowa z nich to szaleńcy, niektórzy to inteligenci z którymi lepiej nie mieć do czynienia - wbiła się tymi słowami do dyskusji.
Mając głęboką nadzieję, że przekonała Sakurę o tym aby trzymać się od nich z dala. Miała ochotę dodać coś o mglistych, ale ponieważ suka była z tego stada lepiej było nie zabierać głosu. Widząc, że Fala nie daje sobie rady z winem, wyciągnęła kieliszki i wyrwała mu z pyska buteleczkę.
- Nie gryź, tego wyłamiesz sobie zęby - odparła energicznie i błyskawicznie otworzyła buteleczkę korkociągiem. Polała winem w małe, przenośnie kieliszki dorosłym. Mała ilość alkoholu jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

Widok psa otwierającego butelkę korkociągiem był na tyle absorbujący, że przez ładne kilka minut jego umysł, zalany nagłą falą siurpryzy, nie chciał reagować na żaden bodziec zewnętrzny a nawet wewnętrzny, stąd Sakura dość późno otrzymała odpowiedź.
- Jest jeszcze stado Płomiennych Dusz, do którego rzekomo należę. Nie spotkałem wielu psów z tej sfory, ale wydają się dość spokojni, nawet przyjaźni, choć nie jestem pewien, czy pomogłyby nieznajomemu... bądź nieznajomej - Tu spojrzał na Casandrę zastanawiając się, czy to raczej nie ona powinna im pomagać, miast oni jej. W pojedynkę zdobyła mięso, przyrządziła je w jakiś specjalny sposób, przy pomocy ludzkiego wynalazku nosiła przy sobie o wiele większy ekwipunek, niż byłaby w stanie upchnąć do pyska a do tego umiała posługiwać się metalowym, spiralnym pazurem. Ciekawe, czy potrafiła również strzelać z broni, która zdolna była zabić żubra w kilka minut. Wtedy byłaby największym postrachem tej krainy. - Kilka razy byłem na ich terenach i nie zauważyłem lochów, a to dobry znak.
Zanurzył jęzor w kieliszku, na swój psi sposób kosztując trunku. Znał ten smak, ale rzadko miał okazję pić coś podobnego, więc był to dla niego prawdziwy rarytas. Cuchnący, piekący rarytas.
- Ale bez przesady, Casandro! Gdy byłem w legu tego malamuta, widziałem całą rodzinę Krwistych. Matka pielęgnowała szczenięta, troszczyła się o nie, a malamut jest ich starszym bratem, więc bawił się z nimi ostrożnie. Jeżeli są w stanie kochać, nie mogą być tacy źli.

Zjadła kawałek mięsa i zakropiła je małą ilością wina. Uśmiechnęła się do całej grupki.
- Ja też należę do Płomiennej duszy - dodała do dyskusji. Korkociąg odłożyła do torby. Cóż na swojej drodze znajdywała najróżniejsze rzeczy i uczyła się z nich korzystać. Może wyglądało to dziwnie ale to był sposób na życie w tej dzikiej głuszy. Kiedy została wyrzucona na ulicę musiała sobie jakoś radzić, sama nauczyła się polować i dawać radę. Korzystać z broni ? Ona nigdy nie widziała czegoś takiego jak broń. W głowie jej się nie mieściło i nie rozumiała co to jest strzelanie. A sztuczki z korkociągiem nauczyła znajoma klacz tak wyobraźcie sobie zaprzyjaźniła się z roślinożercą ! Bardzo mądrym roślinożercą który pomógł jej radzić sobie w lesie.
- Falo wszystko zależy od charakteru psa. Może mówiłam zbyt ogólnie o ich zwyczajach. Wybacz mi moją zaciętość ale nie przepadam za osobnikami z tego stada. Jak widać wszystko jest możliwie - odparła roztropnie.

Zachęcony przez Sakurę i Casandrę pochwycił kawałek duszonego mięsa i położył się pod ścianą. Przytrzymał sobie jedzenie przednimi łapkami i niepewnie wziął mały kęs. Okazało się, że było to o wiele lepsze od karmy, którą tak upierdliwie faszerowali go w hodowli. Jadł dość szybko - tyle ze względu na to, że nie jadł nic porządnego od paru dni. Z uwagą słuchał opowieść o innych stadach pewny, że ta informacja przyda mu się w przyszłości.

Idąc zapachem po znanych mi psach dotarłem w końcu do miejsca, gdzie rzekomo byli. Kiedy wszedłem do Solnej Jaskini na szczęście moi towarzysze tu byli. Posłałem im nikły uśmiech. Usiadłem w jednym rogu, a po chwili przeszedłem do pozycji leżącej. Nawet leżąc byłem ogromny. Straszne to było. Widziałem, że się rozgościli - alkohol i mięso, czyli impreza prawie gotowa. Ja nie chciałem korzystać ani z jednego, ani z drugiego. Nie miałem ochoty. Nastawiłem uszu patrząc na słońce, które powoli zachodziło. Niedługo czas rozpocząć warty. Większość chciałem przejąć ja. Dlaczego? I tak bym pewnie spał w połowie, więc chyba pilnowanie i oglądanie gwiazd jest ciekawsze niż wiercenie się w jednym miejscu.
- Działo się coś specjalnego gdy mnie nie było? - spytałem tak po prostu. Spojrzałem na Casandrę. Była piękna. Trzeba było jej przyznać. Tak samo Sakura. Byłem pewny, że kiedyś wyrośnie na cudną suczkę. Tęskniłem za moją damą. Byłem jej rycerzem w czarnej zbroi. A skończyło to się nie "happy end". Westchnąłem zamykając oczy i topiąc się w ciemnej otchłani.

I przyszedł. Był w całości a wszelki karmin posoki trzymał w tętnicach i żyłach, co ucieszyło Falę aż za bardzo. Obrzucił czarnego ciepłym spojrzeniem ciemnych ślipiów.
- Niewiele. Casandra rozdała wikt, młody ładnie zjadł i ogólnie miło jest. Teraz rozmawiamy o stadach - rzekł. Zaczął się zastanawiać, dlaczego psy zupełnie sobie obce udały się z nim do jaskini bez cienia wątpliwości
wątpliwości. Teraz fakt ten wydał mu się mocno absurdalny.

/ Skura nie jest jeszcze naznaczona więc teoretycznie, gram jakby jeszcze nie była ze stada, chyba nawet nim nie pachnie/

Z nudów czekając na pojawienie się Restlessa i zabicie czasu na rzecz zamartwia się o czarnego psa Sakura przechodziła się nerwowo po jaskini badając zasolone skały. Rzeczywiście jaskinia była nietypowa i robiła wrażenie. Pogrążona w myślach zastanawiała się and słowami psów, może przynależność do stada warta była zachodu. Na tę chwilę nie był to jeszcze jednak właściwy moment. Nie wiedziała czy chce dołączyć, cały czas tęskniła za swoimi ludźmi. Chociaż z drugiej strony stado równało się ochrona ciepły kat i zawsze coś na ząb. Psy płomiennej duszy, przynajmniej te, wydawały się bardzo sympatyczne, w przeciwieństwie do psów z krwawej pieśni. Z opowieści Casandry jawili się jako szaleńcy i obsesyjni mordercy.
- Są jeszcze jakieś inne stada w tej krainie? - zapytała Skaura spoglądając jak ze stalaktytu spływa woda. Szczeniaczek w tym czasie zaczął pałaszować mięso. Sama jakoś nie miała ochoty na alkohol, który psy z lubością piły, więc się nie przyłączyła. Słowa Fali jednak nie uspokoiły jej na tyle. Nie miała ochoty spotykać się malamutem po raz kolejny, coś miał w oczach co ją przerażało aż do głębi. W końcu u wejścia pojawiła się długo wyczekiwana postać Restlessa.
- O witaj, długo cię nie było, zaczynałam się martwić - suczka podskoczyła radośnie i podeszła do niego. Zatoczyła szybkim ruchem kilka kółek naokoło psa by sprawdzić czy nie ma żadnych ran i obrażeń.
- Nic ciekawego, cisza spokój kolacja na stole, dzięki Casndrze - uśmiechała się wskakując na seterkę, darczyńcę dzisiejszego posiłku - Jeśli coś jeszcze zostało częstuj się A co z tamtym owczarkiem czy udało ci się mu pomóc? Co jemu się właściwie stało - próbowała dowiedzieć się Sakura wbijając swoje małe czarne ślepka w rosłego samca.