Groby we mgle

Gąska milczała słuchając słów Mglistego bądź Płomiennego, w zależności od tego, który aktualnie się wypowiadał. Niemniej zauważając, że ci już usiedli, sama przyjęła taką pozycję by nie stać samotnie jak skazaniec. Po tym, gdy niebieskooki wspomniał o śladach bytności ludzi w tej krainie, biała postanowiła wtrącić się do rozmowy.
- Zgaduję, że te owce za płotem co spotkałam również mają jakiś związek z ludźmi, prawda? Tylko czy jeśli w krainie są jedynie pozostałości po nich to czy zagroda nie powinna być pusta?

- W takim razie przepraszam, że nie jestem martwy - odpowiedział na pierwszą wypowiedź Winchestera, uśmiechając się przy tym głupkowato. Potem jego towarzysze zaczęli coś mówić o ludziach. Hm. Interesujące.
- Widzieliście kiedyś ludzi? - zapytał, zaintrygowany tym tematem. - I po co oni stworzyli to miejsce? - to go bardzo zastanawiało. Nie potrafił wymyślić żadnego praktycznego zastosowania takiego miejsca jak to.

Słuchając tej nudnej rozmowy między dorosłym szczeniak trochę zasnął, aż jedno uszko oklapło, a drugie stało. Po trzasnął łebkiem na boki wybudzając się ze snu.
Naucz mnie czegoś.
Wymamrotał do mglistego stanowczym tonem głosu. Musiał zdobyć wiedzę, doświadczenie i kogo lub czego unikać.

Znudzony tym towarzystwem i miejscem wybył. NMMT

- Wybaczcie, wzywają mnie pewne obowiązki w stadzie, liczę jednak, że będziemy mogli dokończyć tą rozmowę. - kiwnął im pyskiem wnosząc swój zad z podłoża do góry. Otrzepał futro z zabrudzeń i ruszył powoli między nagrobkami, aby opuścić nekropolię.


zt

Husky słuchał uważnie słów Winchestera, stawiając uszy z zaciekawienia. Właśnie chciał mu zadać jeszcze parę pytań na temat dwunogów, ale niebieskooki opuścił ich towarzystwo. Chwilkę wcześniej wyszedł również szczeniak.
- Do zobaczenia! - krzyknął za nimi głośno na odchodne, choć nie był pewny, czy go usłyszeli.
Tym sposobem został sam z suczką z jego klanu - cóż, nie była to najgorsza sytuacja.
- Fascynujące, co? Miejsce pamięci zmarłych... chociaż to chyba nie jest najlepsze miejsce do spotkań towarzyskich - zagadał śmiało do Liby, posyłając jej uśmiech.

Zaczynało mu się nudzić, a to miejsce nie motywowało raczej do robienia czegoś interesującego. Spojrzał na swoją towarzyszkę.
- Muszę przeprosić piękną panią, ale nastrój tego miejsca... nie do końca mi odpowiada. Jest zbyt ponuro. Ale jeśli chcesz, możesz ruszyć za mną - uśmiechnął się do niej raz jeszcze i opuścił cmentarz. /zt

Chwilowo wyłączyła się z rozmowy i pochłonięta swoimi myślami nie zauważyła odejścia szczeniaka i niebieskookiego psa. Dlatego też niezbyt szybko dotarło do niej, że husky zwrócił się bezpośrednio do jej osoby, a nie do towarzystwa. Niemniej skinęła głową na jego kolejną wypowiedź uznając, że nia ma co już powracać do wcześniejszej i również wybyła z cmentarza.
z.t

Pośród mogił otulonych gęstą mgłą zamajaczyła smukła postać. Czarne skrzydła dyndały w powietrzu, od czasu do czasu obijając się o łańcuszek na którym były zawieszone. Jaskrawa czerwień ślepi od czasu do czasu błyskała nisko nad ziemią, by zaraz pojawić się nad jednym z nagrobków. W końcu jednak zatrzymały się wysoko nad kamienną płytą. Najwyraźniej właściciel ów oczu postanowił popodziwiać widoki z góry. Miał na tyle szczęścia, iż koloryt sierści pozwalał mu w niektórych miejscach zlewać się z otoczeniem. Głębokie, zrezygnowane westchnienie wydobyło się z gardzieli samca po kilku minutach obserwowania. Bo jak to możliwe by cmentarzyska były tak rzadko odwiedzane? Jakież to dziwoty się dzieją w tym miejscu.

Małe czarne łapki, przemieszczały się między oświetloną księżycem trawą, szeleszcząc cicho. Szczeniak naprężył dumnie pierś, starając się wmówić sobie że nic mu tu nie grozi i że nieprzyjemna atmosfera spowodowana jest jedynie późną pora. 
Ci mieszkańcy ci nic nie zrobią.
Są martwi. Są... 
Młody nie zdążył nawet dokończyć myśli, bo drogę zablokował mu jakiś duży twardy kamień, o który, jak można się spodziewać, Aaron uderzył z dość sporym impetem. Z jego pyska dobył się stłumiony krzyk, spowodowany tak mechanicznie, że nie możliwy byłby upadek na plecy bez wypowiedzenia choćby słowa. 
Czarny otworzył oczy. Potrzebował paru sekund, mrugając energicznie żeby pozbyć się nieprzyjemnego pulsującego bólu, w czaszce. W końcu kto by so­bie zaw­ra­cał głowę nag­robka­mi – czy też miłościami, które pod ni­mi spoczy­wają? Szczeniak zmrużył oczy przyglądając się zaokrąglonemu przedmiotowi, z którym przed chwilą się zderzył.

Pech chciał by szczeniak uderzył akurat o ten nagrobek, na którym siedział wilczak. Natomiast stłumiony krzyk odwrócił jego uwagę od lustrowania okolicy. Już miał się odezwać, gdy przerwały nieokreślone jazgoty. Wyprostował się na kamiennej płycie, uszy stawiając na baczność. Oczywiście szukając źródła dźwięków. Nie należało to jednak do najłatwiejszych, gdyż jęki zdawały się dobiegać z każdego zakamarka cmentarzyska. Przymrużywszy lekko ślepia z niezadowolenia, zsunął się z obleganej mogiły. Starał się również nie potrącić młodego, bo jak to wiadomo, szczeniaki mają to do siebie, że kręcą się gdzie tylko się da.

W pewnym momencie jazgotów po prostu nie dało się słuchać. Pies przycisnął uszy do czaszki, chcąc choć odrobinę odizolować się od irytujących dźwięków. W końcu jednak ucichły. A raczej dobiegały już tylko z jednego miejsca. Wzrok czerwonych ślepi powędrował w tamtym kierunku, początkowo mając zamiar zabić twórcę ów jęków samym spojrzeniem. Dopiero po chwili okazało się, że.. No cóż, byłoby ciężko zabić zwłoki. Odpadające płaty skóry oraz swąd rozkładającego się ciała również nie były zachęcające. Pies postanowił póki co nie ruszać się z miejsca. Zamarł również we względnym bezruchu. Wszakże nie miał pewności jak zachowują się zombi w tejże krainie. Jak to mówią co kraj to obyczaj i wilczak zaraz powinien się przekonać, czy to powiedzenie odnosi się również do żywych trupów.

- Eh?  - Aaron uniósł łeb i wstał na 4 łapy, gdy tylko poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Uchylił delikatnie pysk żeby coś powiedzieć, przedstawić się... może. Nie była mu jednak dana nawet chwila spokoju, bo do radarów młodego dotarły dziwne dźwięki, ubarwione szaleństwem i wściekłością. 
Jakby momentalnie ból głowy zniknął, przytłumiony przerażeniem, które wstrząsnęło ciałem młodego, niczym strzała z lodu, próbująca ostudzić palące się ciało. 
Czarne kończyny upadłego odbiły się od ziemi, a szczeniak w ciągu kilku sekund znalazł się pomiędzy długimi, smukłymi łapami towarzysza. Zmarszczył nosek, wykrzywiając twarz w obrzydzeniu, gdy odór potwora rozniósł się po okolicy. Czy to możliwe że to on go obudził? W końcu krzyknął dość głośno, mógł... mógł wpadnięciem na nagrobek, zdenerwować towarzysza. Ta myśl go przerażała, więc potrząsnął czarnym łebkiem, chcąc się jej pozbyć.
Największym marzeniem Aarona zawsze było stać się odważnym. Stać się zimnym, nieugiętym i silnym. Tego zawsze wymagał od niego ojciec. Rodziciel karał niesubordynację, pragnął by jego syn był mordercą bez serca. A on go zawiódł. Przynajmniej tak mu się wydawało, bo nie mógł pozbyć się uczucia strachu, które teraz niemal go sparaliżowało. Umysł szczeniaka mówił atakuj, ale ciało pozostawało sparaliżowane, tak jakby jakaś magiczna siła przyciągała go do ziemi. I tym razem nie była to grawitacja. Niepewność zabierała mu odwagę, w zamian dając wstyd i chciwość. 
1
2
3 sekundy
Jeżeli nie ruszy się teraz to nie zrobi tego w ogóle. Tak też niewielkie, czarne łapki szczeniaka oderwały się od podłoża i wiedzione do przodu już niemal mechanicznie zwróciły się w stronę umarłego. Aaron uniósł fafle i warknął tak głośno jak potrafił, starając się zignorować narastający z każdym krokiem odór. - Już po tobie! - krzyknął, jak jeden z tych piratów w filmach animowanych. Zupełnie nie dostrzegając zagrożenia, spróbował wskoczyć zombie na grzbiet.

Jego strategia najwyraźniej poskutkowała. Dał sobie nawet mentalnego plusa za dobry pomysł. Gorzej, że był z nim szczeniak. Szczeniak który nagle postanowił zgrywać bohatera. - Cholera. - Zaklął pod nosem, wbijając pazury w ziemię. Zombi zainteresował się łatwym obiadem. A chyba nie ma nic prostszego do upolowania od nieporadnego dzieciaka. Po raz kolejny przymrużywszy ślepia, wilczak postąpił te kilkanaście kroków dzielących go od żywego trupów. Jednak wbrew pozorom nie zaatakował trupa. Gdy znalazł się już w odpowiedniej odległości, ugiął łapy i pochwycił szczeniaka w szczęki. Oczywiście tak, by nie zrobić mu krzywdy. No, przynajmniej większej krzywdy. Bo młodemu należała się bura za nieprzemyślane postępowanie. Pies postanowił wykorzystać mozolność trupa i czym prędzej wyminął go. Poruszając się nieco szybszym truchtem, robił coraz to większe skręty i zwroty między nagrobkami. Jego zdaniem było to mądre posunięcie ponieważ.. No cóż, nie dość, że zombi przeważnie nie należą do energicznych istot, to zbyt inteligentne przeważnie też nie były. Krążenie między kamiennymi płytami raczej nie ułatwi mu wędrówki za Upadłymi. Nie można jednak uciekać w nieskończoność. Pies wkroczył w gęstszą mgłę. Bacznie rozglądając się wokoło, w końcu odnalazł poszukiwaną rzecz. Gwoli ścisłości, był to grobowiec. Pomagając sobie pomniejszymi kamiennymi płytami, udało mu się wskoczyć na dach grobowca. Wtedy dopiero odstawił szczeniaka. - Bądź cicho. - Mruknął szeptem, wprost do ucha młodszego. Wyjrzał zza kamiennego krucyfiksu, chcąc zlokalizować chodzące zwłoki.

- Hej! - krzyknął gdy zamiast skoczyć na nieprzyjaciela, jego łapy momentalnie oderwały się od podłoża. Aaron kątem oka zerknął jeszcze na swoją byłą ofiarę, zanim wilczak trzymając go w zębach ruszył przed siebie, zwinnie wymijając grobowce i przeskakując nad co to wyższymi pnącza, by ostatecznie zatrzymać się na jednym z nich.
Aaron poczuł jak ucisk na jego karku staje się lżejszy, aż w końcu szczeniak mógł już samemu stanąć na kamienistej powierzchni. Młody członek upadłych otrzepał się i usiadł, tak jakby nie mógł się zdecydować czy być dumnym, speszonym czy przerażonym. - Dziękuję, ale nie potrzebowałem twojej pomocy. - jego drżący dziecinny głos brzmiał niemal komicznie, gdy szczeniak wypowiadał to zdanie. Mimo wszystko jednak, gdy do jego radarów dotarły słowa starszego wyglądał nieco spokojniej. Podobnie jak wilczak zmrużył oczy wpatrując się w mgłę.

/dobra, teraz możecie sobie już pisać swobodnie, zostawiam was już xd

Jeszcze przez chwilę lustrował okolicę wzrokiem, i nasłuchiwał. Upewniwszy się, że zwłoki odeszły, cofnął się od kamiennego krzyża. - Ależ oczywiście, że nie potrzebowałeś. Tak samo nie będziesz jej potrzebował przy schodzeniu, nieprawdaż? - Wyszczerzył się szeroko, tylko odrobinę złośliwie. A skoro dzieciak był taki pewny siebie.. Wilczak postanowił dać mu szansę na wykazanie się w całej swojej odważnej bohaterskości. Zsunął się po stromym dachu grobowca, zgrabnie lądując na kurhanie znajdującym się obok. Zasiadł na nim, zadzierając pysk ku górze coby spojrzeć na dzieciaka. Jego wzrok zdawał się mówić "no, czekam". Nawet kąciki pyska zadrżały w rozbawionym uśmiechu. Jedno z uszu jednak wciąż uciekało mu w stronę, z której jeszcze przed chwilą dobiegał jazgot zombi. Tak na wszelki wypadek.

 - Eh? - młody nie zdążył zareagować bo starszy pies zeskoczył z dachu grobowca zgrabnie lądując na ziemi. - Hej! Nie możesz mnie tu zostawić! - Aaron zrobił naburmuszoną minę i zadarł nosek do góry. - Przecież jestem uroczy! Nie mogę być samotny! Masz tu po mnie przyjść! - krzyknął dla efektu uderzając łapką o dach. Przeliczył się jednak bo powierzchnia na której stał wcale nie była stabilna, a dachówka w którą walnął, odpadła tworząc dziurę w starym grobowcu. - Waah! - z pyska szczeniaka dobył się stłumiony krzyk, gdy ten zahaczył o dziurę i zaczął zsuwać się w dół. Pazury upadłego przesuwając się po blaszanej pokrywie grobowca, wydały nieprzyjemny metaliczny odgłos.

Pazury zahaczyły o sam skraj dachu, a Aaron zachybotał się w powietrzu, zanim jego ciało przeważyło nad starą dachówką i czarna kulka uderzyła o ziemię. 
Upadły uniósł łeb i otrzepał się mrucząc coś pod nosem. - Nie powinieneś był na to pozwolić. - fuknął obracając łeb na wilczaka i próbując otrzepać się z ziemi. Po chwili zniknął między mgłą, nie pozostawiając po sobie nawet słowa pożegnania,

z.t