Groby we mgle

Dany? Co za dziwaczne imię, tak własne sobie pomyślał. Wzruszył jednak barkami, darując sobie komentowanie tego na głos.
- Nie muszę Ci wyjawiać swoich powodów. - fuknął odwracając pysk na bok. Brawo mały, z pewnością w ten sposób uzyskasz to czego chcesz. Zaśmiał się niczym chochlik pod nosem.
- Ależ mam, twój. - przyciągnął do siebie drewniany mieczyk. Skoro nie zamierzała go nauczyć Smoczego Uderzenie, sam się go nauczy! Nie miał  ku temu konkretnego powodu  prócz tego, że chciał. I to wystarczyło mu za argument na wszystko, a przeczytanie jakiejś książki o tym to dobry pomysł!
- Biorę go sobie, na razie Dany. - narzucił większy nacisk na jej imię, parskając pogardliwie pod nosem. Chwycił mieczyk w ząbki i ruszył truchtem prze siebie, szurając czarnym materiałem po ziemi.

zt

- Ale, ale... To mój miecz. - Wybełkotała, choć samca już dawno tutaj nie było. I co teraz przyjdzie jej zrobić? Nie miała bladego pojęcia, gdzie Hayate mógł pójść, przecież nie znała go na tyle dobrze, aby to wywnioskować. Ponadto sama w sobie kraina była dlań wielką tajemnicą. A jeśli poszedł tam, gdzie jest niebezpiecznie? I to wszystko tylko dlatego, aby Arya nie poszła za nim.
Westchnęła cichutko i z braku lepszego pomysłu, ruszyła wolno przed siebie. Będąc bez miecza musiała większą uwagę przykładać do tego, po jakim terenie stąpa. Może spotka kogoś, kto jej coś o tym miejscu opowie? Cokolwiek?

z/t

Wyruszyłam na polowanie, fajne zajęcie. Pogoda nie byłą straszna, ale zawsze mogła być lepsza. Cóż przeżyć się da. Jednak widoczność wolała bym lepszą. Zwierzynę wyczułam swym noskiem, po chwili  usłyszałam szmery. Zaczęłam się rozglądać, ale moje zmysły mnie oszukały. Rozejrzałam się wkoło siebie wybierając byle jaką stronę do marszu. Ujrzałam tym razem ślady, wyczułam zapach i usłyszałam wyraźnie, tym razem się nie pomyliłam. Me ślipka upatrzył cel- mysz. Wyglądała na zdrową samicę. Gryzoń coś wyczuł, biedaczka rzucił się w pogoń, ja za nią. Rzucam się na ofiarę. Chybiłam, ale nie daję za wygraną. Próbuje jeszcze raz. Dzisiaj definitywnie nie mam szczęścia, znów chybiłam, ale do trzech razy sztuka. No cóż trzeci atak też zakończył się porażką, ale warto walczyć.
Eh... Jestem nie w formie czwarta próba legła w gruzach. Drasnęłam cel lecz to nie dało znacznego efektu, ale drugi to już coś. Zwierzyna padłą. Nie chciałam by długo długo cierpiała. Załatwiłam to jednym pazurem. Otoczenie było puste, z radością wróciłam do terenów stadnych.

z.t

Trochę wstyd się przyznać, że Dean po mimo przebywania w tej krainie już od dłuższego czasu, dalej nie znał dokładnie jej zakamarków. Ba, nie wiedział nawet podstawowych rzeczy na jej temat. Przy okazji kolejnego dnia wędrowania udało mu się trafić w bardzo nietypowe miejsce.
Zbiorowisko starannie ustawionych kamieni. Na większości wypisane były imiona, na części również parę innych słów. Coś mu zaświtało w głowie, gdzieś chyba coś kiedyś słyszał o takich miejscach, w jakiejś opowieści? Ale czyjej? Kiedy? Może zanim tu przybył? Te czasy wydawały się teraz tak odległe...
Wędrował w skupieniu między nagrobkami, ostrożnie się im przyglądając i zastanawiając się, co to może być za miejsce. No przecież to wie, tylko mu się zapomniało!

Labrador przybył nad cmentarz sam nie wiedząc po co? Może chciał posłuchać ciszy, czy popatrzeć na zmarłych, a może liczył na spotkanie. Nieopodal ujrzał psa.
Caligo
Odparł przekręcając uroczo łepek, aby przypatrzeć się towarzyszowi.

Zastanawianie się nad tym miejscem przerwały mu jakieś odgłosy. Podniósł łeb i postawił uszy, skupiając się na lokalizacji dźwięku. Hm, chyba ktoś tu był. Lepiej to sprawdzić, w końcu niegrzecznie tak stać i podsłuchiwać, nawet, jeśli dystans jest za duży, aby zrozumieć słowa.
Poszedł więc za swoim zmysłem słuchu, a potem także i węchu i natrafił na dwa inne osobniki.
- Flamme - powiedział chyba zbyt radosnym tonem jak na to miejsce. Zmierzył wzrokiem obecne psy. Jeden z nich to na pewno szczeniak, ale żaden nie pachniał Płomiennymi. No cóż, robi się ciekawie.

Z zagrody na cmentarz, uroczo. Ale cóż poradzić, że Liba praktycznie zupełnie nie wiedziała co gdzie się znajduje? Przecież ciężko jej było zwiedzać krainę z whippetką wypytującą o wszystko. Tym bardziej, że tamta nie przejawiała chęci ruszenia się z miejsca, a białej ciężko było nagle w trakcie rozmowy zostawić towarzyszkę samą, by tylko się ruszyć. Co zresztą i tak uczyniła, bo Pizza zamilkła nagle. A teraz otoczona przez mgłę mogła jedynie zgadywać, że nie jest już w pobliżu zagrody z owcami. A starannie ustawione tu kamienie cicho sugerowały, że znalazła się na cmentarzu, a biała nie mogła nie przyznać im racji. Szczególnie po uważniejszym przyjrzeniu się im. I gdzieś z prawej jej ucho wychwyciło dźwięki rozmowy, chyba rozmowy, bo w sumie słów zbyt wiele nie padło. Niemniej bez zastanowienia ruszyła w stronę dźwięku i gdy jej oczom ukazały się sylwetki psów przywitała się.
- Fiamma~

Szczenię przełknęło ślinę i spoglądało na przybywający tutaj psy. Po chwili zerknął na swego kompana. Umiał chodzić, mówić i otworzył oczy. Tylko tyle, więc trzeba szczeniakowi wiedzę trochę powiększyć. Pouczyć.

O, przybył kolejny osobnik. Jego wzrok spoczął na nowoprzybyłym...o, pardon, nowoprzybyłej. Uśmiechnął się na widok suczki i odpowiedział na jej powitanie. Przeniósł wzrok na szczeniaka, ale ten wydawał się być bardzo zdezorientowany całą tą sytuacją. Już miał do niego zagadać, kiedy odezwał się ten inny pies, spojrzał więc na niego. Zwrócił uwagę na ciekawy, niebieski kolor jego oczu.
- Ciekawość - odpowiedział, z resztą zgodnie z prawdą, na pytanie psa, po czym skierował wzrok z powrotem na przybyłą suczkę, która - sądząc po przywitaniu i zapachu - była z jego klanu. Nie miał nic przeciwko innym klanom, ale fajnie było spotkać Płomienną.

Chciał, aby pies, który go osłonił nauczył go. Niestety po przybyciu płomiennych cały plan legł w gruzach. Szczenię obserwowało dorosłych w sposób nieufny, ale zdecydowanie ciekawość zwyciężyła.

Caligo? Sojusznicy? Teraz Liba mogła mieć już stuprocentową pewność, że znalazła się wśród 'swoich' i ta wiedza dodała jej nieco pewności siebie. W sumie dziwne, gdyby było inaczej.
- Znajomość terenów leży u mnie na całej linii. A zważywszy na to co się teraz dzieje to chyba lepiej nieco się w nich rozeznać by przypadkiem nie wpakować się na wrogie terytorium.
Nie czuła się jakoś bardzo nieswojo w tym towarzystwie to i na dłuższe wypowiedzi mogła sobie pozwolić.

Poczuł się nagle głupio przez to, że tak mało mówił. Ostatnio trochę odwykł od rozmowy z innymi psami - trzeba będzie to nadrobić, w końcu lepiej się czuł będąc duszą towarzystwa.
Przemyślał krótko to, co powiedzieli inni, zanim odpowiedział:
- Każde działanie niesie ze sobą niebezpieczeństwo. Żeby się nie narażać trzeba by się było zaszyć w swoim legowisku i nie wychodzić - ale tego nie da się zrobić, bo przecież trzeba jeść. Pić. Załatwiać się. Oddychać świeżym powietrzem, żeby nie zwariować.
Zadowolony ze swojej wypowiedzi uśmiechnął się lekko pod nosem. Chwilę potem usłyszał, jak niebieskooki się przedstawia.
- Możecie mówić mi Dean - powiedział krótko. On nie miał żadnych tytułów, póki co. Kiedyś na pewno jakieś zdobędzie, jak w końcu uda mu się czymś wykazać na rzecz klanu. Nie wątpił w swoje umiejętności, bardziej w to, że nie nadarzy się okazja.

Przymrużył nieco swoje oczy i otworzył pyszczek po czym ziewnął. Najwidoczniej nie rozumiał rozmowy między dorosłymi. Podgryzł lekko mglistego mówiąc w ten sposób, żeby nauczył młodzika czegoś ciekawego, bo inaczej wyrośnie na fajtłapę, a dodatkowo będzie nikim.

Ciekawość czasem bywała zgubna, ale jeśli nikt nigdy by się nią nie kierował to o ile różniłby się obecny świat. Nigdy też nie trafiła na tereny demonicznych, a nie sądziła by ciekawość ją aż w tak nieprzyjazne miejsce zaprowadziła.
- Tylko istnieje szansa, że w takiej sytuacji okazałoby się, że o ten jeden krok za późno zdałam sobie sprawę ze swojego błędu.
Znając jej szczęście taka sytuacja była aż zbyt prawdopodobna. Niestety, widocznie kiedyś podpadła istocie odpowiedzialnej za los i teraz tak zupełnie przypadkowo nieco częściej przydarzają się jej niemiłe sytuacje. W każdym bądź razie dorzuciła jeszcze.
- Chociaż skoro tak nieprzyjemne miejsce nie należy do ich terytorium, to jak paskudnie jest u nich?
Właśnie. Przedstawić się. Zupełnie o tym zapomniała. Dlatego też by nie odbiegać od reszty postanowiła nadrobić to zaniedbanie.
- Liba... i póki co nie mam żadnych zaszczytnych przydomków, ale spotkamy się za miesiąc czy dwa to na pewno będę miała się już czym pochwalić.
Obiecywanie... pewnie i tak nie będzie w stanie dotrzymać danego słowa, może zapomną. Więc po co to mówiła? W zasadzie niie była taka pewna czy kiedykolwiek na jakiś zasłuży.

- I w legowisku mogło by nas coś spotkać. -  chociaż nieproszony gość, kamień spadający na głowę, czy też inne losowe wypadki, których moglibyśmy się nigdy nie spodziewać. Anioł wcale nie sugerował, że powinni się zamknąć i nie poznawać nowych rzeczy; on sam łaknął do poznawania tego co stworzyła Jasność i co właściwie wiedział na własne oczy, acz wciąż tak niezmiernie to wszystko go fascynowało.
- Czasem lepiej się sparzyć. - brakowało tylko, żeby teraz przywołał na lico jakiś zadziorny uśmieszek, czy coś podobnego, acz niestety podobne grymasy już dawno przestały gościć na jego pysku. Jak tak dalej pójdzie, to całkowicie zapomni co to znaczy uśmiech, niemniej skoro nic z tym nie zrobił do tej pory to widać nie specjalnie mu to przeszkadzało.
- Cmentarz nie jest takim złym miejscem; jest cichy, skłania do refleksji. Właściwie to nawet przypomina tereny mglistych. - ugiął tylne łapy, aby usadowić zad na podłożu. Czuł jak delikatne ząbki szczeniaka zadzierają o jego skórę co skwitował karcącym spojrzeniem i odstawieniem kończyny na podłożę.
- Nie gryź. - mruknął gardłowo. I o to widać jak wspaniale Anioł potrafi radzić sobie z dziećmi. Mały widział przecież, że jest zajęty; nie mógł mu poświęcić uwagi. I tak w ogóle, gdzie są rodzice tego szkraba? Powinni takie małe już puszczać samopas? Ha, przygarniał kocioł garnkowi! Przecież sam nie był lepszy, nawet lepiej, zostawił swoje szczeniaki same sobie, a sam odszedł na jakiś czas do Królestwa. Nagroda ojca roku wędruje do niego.
- Mam Cię trzymać za słowo? - przechylił nieco łeb, patrząc teraz bardziej uważniej i przenikliwiej prosto w oczy Libii.

/dobra, ja zmykam. jak coś, możecie mnie pominąć xd

Proszę, na jakie ciekawe towarzystwo trafił w tak niepozornym miejscu. Ogon husky'ego był podniesiony w górę, jako, że samiec był bardzo zainteresowany swoimi towarzyszami. Ciężko powiedzieć, którym bardziej. Oczy Winchestera wyglądały fascynująco, ale Liba też należy od Płomiennych, a w dodatku jest suczką... Wodził wzrokiem od jednego do drugiego. Tylko szczeniak jakoś mało go interesował. Lubił rozmawiać i bawić się z małymi psami, ale w porównaniu z rozmową z takimi postaciami, zabawa ze szczeniakiem wypadała słabo na skali ciekawości, więc praktycznie ignorował malucha.
- Wszędzie może się coś stać, więc nie można całe życie wszystkiego unikać. Życie jest pełne niespodzianek, ale również tych pozytywnych - powiedział wesoło, szczerząc się w uśmiechu. - To miejsce wygląda na rzadko odwiedzane, a jednak znalazły się tu zupełnie przypadkowo cztery psy, które nawet wcześniej się nie znały. Czy to nie jest intrygujące? - Nie bardziej, niż Winchester i Liba - pomyślał sobie Płomienny, ale tego już nie wypowiedział na głos.

//mykam spać, branoc <3//

Nigdy nie była na terenach Mglistych. W sumie i na terenach Płomiennych praktycznie nie bywała. Może trzeba będzie to zmienić? Chociaż jak widać, nawet i na nienależących do któregoś ze stad ziemiach można trafić na swoich.
- Czemu nie... Zawsze większa motywacja do starań.
Odpowiedziała, chociaż nie można powiedzieć by skupiony na niej wzrok niebieskich oczu jej odpowiadał chociażby w minimalnym stopniu. Czemu tak patrzył? Chciał sie upewnić czy to nie słowa rzucone na wiatr? Na pewno bardziej możliwe niż opcja mówiąca, że zrobił to by utrudnić jej złożenie w całość jakieś zgrabnej odpowiedzi wymijającej.
Po wypowiedzi huskiego chciała stwierdzić, że najwyraźniej los chciał by spotkali się tu wszyscy razem, jednakże po uzmysłowieniu sobie, że te słowa zbyt wiele by nie wniosły darowała sobie wypowiedzenie ich i poczekanie na dalszy rozwój rozmowy.

//nie zauważyłam, że tak późno... to i ja znikam, do jutra~//

Po tonie głosu zrozumiał, że popełnił błąd gryząc samca w łapę. Oblizał pysio. Właściwie czuł się zbędny w tym towarzystwie, gdyż nie ma w pobliżu jakiegokolwiek szczenięcia, który dotrzymał mu towarzystwa. Czuł się inny od swe rodziny. Większość to wilki jak ojciec, a on nie podobny do matki tylko jej ojca. Dziwne nieprawdaż?

Niebieskooki pies wypowiadał się dość... dyplomatycznie. Młody Płomienny musiał się dobrze skupić, żeby zrozumieć sens jego słów. Sam raczej wypowiadał się krótkimi, prostymi zdaniami, nie był za bardzo wyrafinowany w mowie i nie lubił sobie utrudniać życia - no, przynajmniej nie w ten sposób.
Stali tak już od dłuższej chwili, więc Dean postanowił usiąść sobie na ziemi, skoro nie zapowiadało się na to, żeby szybko się stąd ruszyli.
- Przypadek, jasne, zbieg okoliczności. Co was tutaj sprowadziło? Ja wędrowałem po prostu po różnych miejscach... to miejsce, te... przedmioty - tutaj wskazał pyskiem na nagrobki - coś mi przypominają, ale nie wiem, co dokładnie. Wiecie może coś więcej o tym miejscu? - zaczął dalej brnąć w rozmowę, bo przecież nie będą teraz się spierać, czy przypadek ich spotkania tutaj jest intrygujący czy też nie. Lepiej po prostu ruszyć dalej.