Groby we mgle

Daleko nie odeszła od kanionu, więc nie dziwiło ją mokre podłoże. Nawet nie zaczęło jeszcze wysychać. W tych okolicach deszcz też pewnie dość niedawno ustąpił. Na niebie tańczyło ciemne chmurzyska, a księżyc oświetlał swym szkarłatem ponure cmentarzysko. Suczka dość znacząco zwolniła tempa. Wcześniej niemal biegła, a teraz ostrożnie stąpała po gruncie usłanym zeschłymi liśćmi ubrudzonymi w rozmokłej ziemi. Starała się nie ukazywać strachu, acz w głębi jej drobne serduszko drżało. Dlaczego tak wybrała? Cmentarz wydawał się najodpowiedniejszym miejscem, gdzie można było coś znaleźć. Szkoda, że Mimi nieco zszokowana przestała myśleć racjonalnie, bo przecież magia nie istnieje, a przynajmniej o tym jeszcze nie wie. Wiatr szarpał jej zmierzwioną sierścią, a szelesty i świsty oddziaływały na wyobraźnie. Rozglądała się z uwagą za czymś nadnaturalnym. Na księżyc mogło wpłynąć praktycznie wszystko, więc wymienianie poszczególnych jest zbędne. Jedynie wiadomo, że jest to pewnie coś niecodziennego. W oczy nie rzucało się praktycznie nic. Tylko mgła, ponure nagrobki, gołe drzewa i jakieś krzewy. Oki lekko cofnęła uszy. Myliła się. Tutaj na pewno nic nie ma. Odwróciła się i wtedy zastygła w bezruchu. Jakiś błysk? Nie mogła stwierdzić czy dobrze widziała. To tylko krótka chwila, a jej wyobraźnia może płatać figle. Stała tak z wolna przekonując się o przewidzeniu, acz nagle napięła mięśnia wbijając pazury w podmokłe podłoże.
- Kto tam?
Rzuciła od razu dość ostrym tonem. Jej oddech przyspieszył i stał się głośniejszy. Odgłos kości. Ten charakterystyczny odgłos. Szkielet? Na cmentarzu to raczej nic dziwnego. Zerknęła na szkarłatny księżyc w większości przysłonięty chmurami. A co jeśli teraz ożyły wszelkie istoty nadnaturalne jak zombie, wampiry, wilkołaki i właśnie kościotrupy. Zniżyła brwi i pokręciła łebkiem. To niedorzeczne! Niemożliwe! Wzięła głębszy haust powietrza i starała się wyciszyć. Ze ściśniętym gardłem zerknęła powtórnie w stronę, gdzie wcześniej dostrzegła błysk. Niemrawo cofnęła uszka i z niepewnym wyrazem pyska ruszyła dość wolnym, acz złudnie pewnym siebie krokiem. Może się czegoś dowie. Szkarłatny księżyc to nic naturalnego.

Wszystko było dobrze, acz niestety tylko do pewnego czasu. Mimi dostrzegła pewną dość niepokojącą różnicę. Wiatr nagle ustał, a towarzyszył jej z różną siłą od długiego czasu. Czemu nagle wszystko ucichło? Tak jakby czas stanął, a tylko ona nie została objęta tym zjawiskiem. Postawiła uszy i niepewnie rozejrzała się po okolicy. Jedyne co słyszała to tylko własny oddech. Strach opanował jej ciało, kiedy cisza została przerwana gwałtowanie i donośnie. Nie zdołała zrobić żadnego uniku przed wrogami wychodzącymi z ziemi.
- Co ta ma być?
Wyrzuciła przerażona nie mogąc dobrze ocenić sytuacji. Cofnęła uszy, a kąciki warg wykrzywiła w dół. Zlękniona dostrzegła coś co nie powinno istnieć, a przynajmniej żyć. Kościste dłonie pochwyciły jej przednie kończyny. To nie był koniec. Do ataku przystąpiły jeszcze dwa ożywione szkielety. Szarpnęła się w tył, jednak brak stabilnego podłoża nie pomógł w próbie wyrwania się przeciwnikom. Zacisnęła zęby i z całych sił wybiła się z tylnych kończyn zamachnąwszy zadem w bok. Chciała w ten sposób uniknąć ataku z góry. To i tak pewnie da mało, bo nie ma jak uciec i przy niewoli cała czwórka dopadnie ją. Nie miała żadnych pomysłów. Przecież takie gryzienie nic nie da. Nie będzie żadnej reakcji i kościste dłonie dalej będą ściskać jej łapy. Znów zaczęła się desperacko szarpać. Tylne łapy powoli topiły się w błotnistej ziemi. Nagle na coś wpadła. W miarę możliwości jak najszybciej ubłociła się, żeby trudniej się ją trzymała. A nóż uda jej się dzięki temu wyślizgnąć.

Mimo sprzyjającego jej szczęścia wciąż targał nią strach zmieszany z determinacją. Napęd dawał jej właśnie lęk. Skoro się boi to nadal jest słaba i musi to za wszelką cenę zwalczyć. Tak nie może być. Musi się stać silniejsza. To jej priorytet.
Szkielety klekotały doprowadzając odgłosami do szaleństwa. Desperacka próba wyrwania się z kościstych dłoni na szczęście się udała. Młoda nieznacznie się poślizgnęła lecąc w tył. W tym czasie zdołała zrozumieć co się właśnie stało. Pewniej stanęła na gruncie obrzucając spojrzeniem cztery stwory. Nie ma co czekać, dalej. Ze ściskiem gardła wystrzeliła w bok z największą dlań prędkością, acz błoto jej przeszkadzało. Jak ostatni głupiec skierowała się w stronę, gdzie prawdopodobnie coś jest. Skoro na własnej skórze doświadczyła dotyku czegoś co powinno być martwe to ten blask pewnie nie jest tylko wyobrażeniem. Gnała niesiona dziecięcą ciekawością, która mogła ją doprowadzić do zguby. Przerażonym wzrokiem wodziła po okolicy przed sobą. Przednią łapą natrafiła na korzeń i efektem ubocznym stał się upadek przedniej części ciała. Kaszlnęła czując błoto na pysku. Z lekkim poślizgiem jak najprędzej wzięła się w garść i raz dwa podniosła się na cztery łapy, żeby kontynuować ucieczkę.

Po opuszczeniu starej cytadeli młody znalazł się na terenach stadnych. Wstępnie nie zamierzał ich opuszczać, nie teraz. Zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa i obecności innych, zupełnie obcych psów. Zagrożenie istnieje zawsze, a on musiał usamodzielnić się. Poza tym szczenięca ciekawość mimo wszystko była najsilniejsza - co znajduje się poza granicami? Do tej pory udało mu się zwiedzić kilka pomieszczeń w samotni ojca. On chciał widzieć i wiedzieć więcej.
Po rozważeniu wszelkich za i przeciw znalazł się w kamiennym nekropolu, a konkretniej w jego cmentarnej części. Nie należała ona do najprzyjemniejszych miejsc, ale Krwisty nie czuł strachu. Leniwie przechadzał się pomiędzy grobami. Rozejrzał się dookoła jednak mgła znacznie utrudniała mu widoczność. Skoczył na jedną z płyt. Westchnął głośno.

Oho, aż chciałoby się powiedzieć A nie myślałem? Słysząc warkot, młody pociągnął nosem chcąc zidentyfikować zapach. W tym momencie znał jedynie dwa - Krwistych i Płomiennych, a ten nie przypominał żadnego z nich. Przekręcił lekko łeb w bok wpatrując się w żółte, świecące oczy, które z niewiadomych przyczyn niezwykle go przyciągały. Zrobił krok do przodu nie przerywając kontaktu wzrokowego. Dopiero gdy sam lis zaczął zbliżać się do niego, pokręcił łbem i cofnął się. Zignorował pytanie rudego. Uciekł z domu, chciał się trochę rozejrzeć. To nie jego sprawa... - Czym jesteś i czego chcesz - warknął w jego stronę co prawdopodobnie nie było najlepszym rozwiązaniem - charakter jednak przezwyciężył zdrowy rozsądek. Niemniej jednak cały czas patrzył na swojego rozmówcę - kątem oka zerkając na jego łapy by w razie jakiegoś gwałtownego ruchu lisa w porę móc zwiać. Przecież jest szczenięciem - nie poradziłby sobie z nim.

- Twoje tereny... - powtórzył, przygryzając wargę - Przepraszam, nie zauważyłem tabliczki - dodał nieco kpiącym tonem, wywracając oczyma. Oj, młody. Chyba kopiesz sobie dół pod łapami.
Jest lisem - nie zamierzał drążyć tematu. Fakt, że nie jest psem był dla niego wystarczający. Poczuł się bardzo nieswojo gdy rudy zaczął zbliżać się do niego. Naruszył jego osobistą przestrzeń. Przestrzeń, która pozwalała mu na czucie się w miarę bezpiecznie. Serce zaczęło bić znacznie szybciej - przestraszył się, to fakt. To prawdopodobnie ostatnia jego szczenięca (samotna) wycieczka - następnym razem albo zabierze się z rodziną albo... następnego razu w ogóle nie będzie, jeżeli rudzielec zrobi mu krzywdę.
Dotykanie go było istnym przegięciem. Skoczył gwałtownie w bok zniżając łeb - Nie dotykaj mnie! - warknął przełykając głośno ślinę - Ja może... lepiej już... pójdę... - dodał niepewnie cofając się.

Kluczyła po całej krainie szukając syna, musiała go znaleźć, do jej nozdrzy dotarł zapach Yenusa i...lisa. Od razu wbiegła pomiędzy lisa a maluszka.-Zabieraj swoje brudne łapska od mojego syna parszywy śmieciu.-warknęła szczerząc pokaźny rządek kłów.-Cofnij się Yenus.-powiedziała warcząc groźnie, podeszła do lisa całkowicie zagradzając mu drogę, cóż zapewne zwierz nie odpuści.-Albo odejdziesz, albo pobawimy się inaczej.-mruknęła w kierunku chytrego liska, trawa pod jej łapami całkowicie zwiędła, każdy jej krok zabijał kolejne źdźbła które wpadły pod jej łapska.

- Jaki ukła... - urwał widząc matkę, która znienacka pojawiła się pomiędzy nim a lisem. Podniósł łeb spoglądając na nią zdziwiony. Gdzieś tam w głębi duszy ucieszył się gdy ją zobaczył. Znalazła go, możliwe, że nawet uchroniła go przed zostaniem przekąską rudego. Niewątpliwe mogła stać mu się krzywda. Z drugiej strony myśląc o konsekwencjach tej wycieczki, które czekają go w domu - napawał go jeszcze większy strach niżeli przed tym obcym stworzeniem. Przełknął głośno ślinę. Prawdziwe widowisko rozpocznie się w starej cytadeli, a jakże.
Tak jak Nyks mu kazała - cofnął się obserwując prawdopodobne starcie Krwistej z lisem.

-Później to załatwię ci kogoś w twoim rozmiarze !!-warknęła po czym spojrzała na syna, była zła jednak zdecydowanie bardziej wystraszona, gdyby nie przybiegła maluch mógłby zginąć, krwista podeszła do syna delikatnie trącając go nosem.-Nie rób tak więcej, myślałam, że zejdę na zawał. Wracajmy do domu.-powiedziała dosyć czule jak na swoją psychiczną osobowość, delikatnie chwyciła malucha po czym skierowała się w stronę samotni.

zt./

Po tym jak matka chwyciła go nie miał wyboru - musiał udać się do domu razem z nią.

Groby... jak zawsze trafiała na trupy.
Usiadła na wolnym kawałku ziemi, owinęła łapami ogon, czekała.

Malamut nie wiedzieć czemu tu przyszedł, wlazł na cmentarz roglądając się dookoła bo wyczuł nie całkiem mu obcy zapach aż dostrzegł znaną mu sukę.
-Znowu się spotykamy. - rzucił dość chłodno w jej kierunku, ale pamiętał ją aż zbyt dobrze.

/trochę czas mnie ogranicza na dłuższy post jutro się rozkręce :D/

Przymknęła oczy... usłyszała głos - świetnie go znała; szkoda.
- Cicho. Zmarli słuchają, Asmodeuszu - zachichotała i otworzyła ślepia patrząc na niego zmęczonym wzrokiem. - Szkoda, ze nie zjadły cię szczury. Myślałam, że padłeś trupem. Niestety... uciekłeś. Będzie jeszcze okazja...

//ja nie lepsza xd

-Nie poddaje się tak łatwo, po drugie za dobrze mi tu. - mruknął w kierunku suki, oj tak znali się aż za dobrze można nawet rzec. On i zjeść go szczury? To chyba setka ich by musiała by być bo malamut do malutkich nie należał.

Nie... te szczury zjadłyby jego truchło... najpierw zostałby zabity - przez wirus, bądź swoich pobratymców. Wtedy zdecydowanie można było znaleźć wielu chciwych. Na bandaże, na obroże, na psie mięso; oh kanibale! byli wszędzie. Gryzonie były zainfekowane, ludzie uciekli, a zwierzęta zostały. Te które przeżyły chorobę zostały zabite przez swoich.
Tak - wypominała mu to, że uciekł. Tchórz. Ale czego się spodziewała? że będzie ją chronił? co za mężczyzna! wzór do naśladowania! Prychnęła pod nosem.
- Szukałeś sobie zajęcia... łatwej przyjemności... kochanki, która zrobiłaby ci dobrze. Wykorzystałeś to, że byłam zagubiona. Cholera; mogłam się nie zgadzać, odejść od ciebie. Ale ten stres trzeba było jakoś odreagować - przerwała na chwilę. Jej czerwone oko dokładnie obserwowało Asmodeusza. - I co? ułożyło ci się? Znalazłeś kolejną paniękę? oh, jestem pewna, że tak.

Widać jemu jakoś udało się przeżyć i cały wrócił do tej krainy, nawet nie czuł skutków oddziaływania tamtego terenu choć może nieco urósł? Czort go wie. Każdy robił co uważał za słuszne, on wrócił tam gdzie mu było najlepiej. Malamut bez trudu przesunął kundlice do siebie, zalety bycia krwistym wciągnął jej zapach do nosa rejestrując go oraz że miała cieczkę.
-Zawsze warto wracać na stare śmieci nie uważasz? Wróciłem by ponownie odebrać to co mi należne, a jak tak ci źle beze mnie to zawsze możesz zostać. - mruknął w jej ucho, cóż nie darzył żadnej suki uczuciem no chyba że przywiązanie do tego można zaliczyć.