Masz w kieszeni browninga, czy po prostu cieszysz się na mój widok? ~ misja Izzaka

Przed tobą rozciągał się teren, którego grunt udekorowany był czarnym marmurem. Gdyby nie świecący w oddali księżyc zapewne trudno byłoby zobaczyć cokolwiek.
Szedłeś przed siebie z każdą sekundą coraz bardziej zbliżając się do stojącego na końcu drogi posągu. Z takiej odległości trudno było go dostrzec, jednak co niepokojące, nawet gdy biegłeś śnieżnobiała figura ani trochę się nie przybliżała - nie ważne jak długo i jak szybko się poruszałeś posąg pozostawał zawsze w tym samym miejscu.

Nie ma mowy, by takie miejsce jak raj gdziekolwiek istniało. Nie ma nic na końcu świata. Nie ważne, jak daleko się pójdzie, te same ścieżki będą ciągnęły się nadal...

Przebierał czarnymi łapskami, unosząc i zniżając łeb w rytmie stawianych kroków. Nie wyznaczył sobie konkretnego celu, do którego chciał dotrzeć. Dał się ponieść pragnieniu. Wyruszył gdzieś daleko, poza krainę, całkowicie zaufał własnym łapom. W zasięgu wzroku pojawiła się biała rzeźba. Miał nieuzasadnioną ochotę przyjrzeć się mu z bliska. Przyspieszył kroku, mając nadzieję na interesujący wygląd posągu. Po krótkiej chwili zauważył, że nic, a nic nie zbliżył się do figury. O co chodzi? Zaczął biec, nie znalazłszy odpowiedniego wytłumaczenia tej sytuacji. Pędził ile sił w nogach, przez kilka długich minut ani trochę nie zwalniając tempa.
- Co tu się, do jasnej cholery, wyprawia? - szepnął sam do siebie, gdyż nie było tu żadnej innej żywej istoty.
Zatrzymał się i mimo, że przebiegł już sporą odległość... W końcu nie mogło być inaczej - czuł zmęczenie i powoli zaczęła doskwierać mu suchość w gardle... nadal nie ruszył się z miejsca.

- Nie uciekaj, bo w końcu się zmęczysz, a zmęczonemu trudniej stanąć do walki. - głos sunął po marmurowej posadzce by w końcu dotrzeć do twoich uszu. Był niski, mocny i bardzo wyraźny. A zarazem przesiąknięty dziwną nutką szaleńczego rozbawienia. Stukot czyiś pazurów rozległ się dookoła - nawet jeżeli nie widziałeś ów osobnika czuć było że jest dużo lżejszy od psa czy wilka.
- Idąc stale pod prąd, nie zmienisz biegu rzeki. Zmącisz wodę, zrobisz falę, zburzysz spokój paru rybek... A nie chcemy ich denerwować prawda? - dookoła rozległ się śmiech, ale nawet gdy rozejrzałeś się dookoła nie dostrzegłeś niczego poza tym co już znałeś - białymi kolumnami i czarną, marmurową, ziemią. Posąg cały znajdował się w tej samej odległości... A może nawet dalej niż poprzednio?

- Czy aby stanąć do walki, nie powinienem cię zobaczyć?
Rozejrzał się dookoła z szaleńczym błyskiem iskrzącym się w ślepiach. Walka. To słowo zadziałało na niego jak narkotyki na ćpuna. Całym sobą pragnął poznać oblicze wroga, pokonać, zabić. Podjąć walkę. Tylko gdzie ta cholera się czaiła? Szukał wzrokiem jakiegokolwiek punktu, na którym mógłby się skupić. Cały czas w jego zasięgu był jedynie pomnik i blady księżyc... Uśmiechnął się delikatnie, słysząc kolejne słowa niesione przez wiatr do jego uszu.
- A jednak woda zmieniona - rybki wariują. - odpowiedział, cały czas miotając wzrokiem na wszystkie strony w poszukiwaniu żywej istoty.
Gdzie jesteś? Gdzie się kryjesz, posiadaczu przemawiającego do niego głosu? Nie miał pojęcia, jak dostać się do rywala. Na obecną chwilę najprawdopodobniejszą opcją było ukazanie się wroga bez wykonania jakichkolwiek konkretnych ruchów przez Izaaka. Spojrzał na posąg. Pieprzone badziewie z białego kamienia.

- Uczepiłeś się najbanalniejszej opcji ~ - melodyjny głos znów rozległ się po pomieszczeniu. - Ale to nie ze mną staniesz do walki, słonko. - stukot pazurów ponownie przeszył marmurową posadzkę. Po twojej lewej pojawił się cień dużo niższej, lecz zdecydowanie szczuplejszej i lżej zbudowanej postaci. Ów osobnik zrobił jeszcze parę kroków do przodu by w końcu jego rude futro oświetliło blade słońce. - Po co tu przyszedłeś? - głos lica był teraz niższy, a samo zwierze ściągnęło lekko łuki brwiowe. - To nie plac zabaw - syknął.

Do trójkątnych uszu dotarł ten sam głos... Słonko? S ł o n k o? SŁONKO?! Tylko nie to. Gdyby mógł, w dramatycznym geście złapałby się ze łeb. Skomentował to tylko cichym jękiem, przywodzącym na myśl konającego w mękach psa. Zwrócił wzrok na nową postać. Nie wiedział dokładnie, czy to tylko rozgrzewka, czy już główna atrakcja, jednak obstawiał pierwszą opcję. W końcu tajemniczy głos musiał dopuścić do siebie myśl, że Izaak może wygrać. Chyba, że rudy był prawdziwym asem. Och, nie z takimi wojakami sobie radził! Kącik ust malamuta wykrzywił się w szpetnym uśmieszku.
- A jednak znalazłem tu sobie zabaweczkę. - odpowiedział.
Cały emanował widoczną pewnością siebie. Nie miał pewności, że wygra. A jednak pokładał nadzieję we własnych umiejętnościach. Był maszyną zaprogramowaną do zadawania bólu... Czasami.

» Jaki masz dzisiaj humor?
» Kiedy nie masz na toster więc używasz energii swoich rapsów.
» Misja- Mafia
» Misja dla Amaretta
» Mom, what are you doing?!? (Misja Traffy - Prowadzi Reś)