Wapienny klif

Spodziewała się, że zastanie tylko wszechobecną nienawiść. Każde ukradkowe spojrzenie, gest przepełnione były jadem, którego nie potrafiła zrozumieć. Choć już spotkała wielu podobnych jemu - nadal nie mogła się przyzwyczaić do cierni, oplatających ten szary świat. Zakorzeniały ból, złość, rodziły wojnę i zamęt. Oh, jakby chciała dostrzec wśród chwastów piękne kwiaty dające nadzieję... Bo ona rośnie wszędzie, nawet tam gdzie pustka i cienie, prawda?
Skrzywiła się słysząc jego słowa. Nie drgnęła jednak, a nadal wpatrywała się chłodnym spojrzeniem w lico wilka. Doprawdy obrzydzał ją całym swoim jestestwem, ton jego głosu, sposób mówienie, ruchy... ale cóż mogła zrobić, jak nie cierpliwie znosić humorki demonicznego?
- Daruj sobie ten sarkazm. Po co bawić się w takie szczeniackie zagrywki i strzępić sobie język na złośliwe uwagi? - przekrzywiła łeb delikatnie na bok i przykleiła rdzawe uszy do potylicy. - Marnujesz energię, a widzę, że ci się przyda. - tak, doskonale widziała jego skrzydło, brak drugiego również. Zastanawiało ją... kim był, że dostał taką rzecz. Z pewnością nie mógł pochodzić z Edenu, tacy jak on nic wspólnego z nim nie mają. No prawie.
- Byłeś kim ważnym? Skąd te skrzydła? Anioł?