MISJA: Jaskinia -> piekło

-Mam autograf Erysia więc jestem gotowy na śmierć zawsze!!-krzyknął po czym zaczął nucić pod nosem hit Różowego Pieroga, był księciem ale zależało mu tylko na przyniesieniu darów dla swoich ulubieńców.Wskoczył szybko do teleportu popychając nieco Sol'a, zdecydowanie nie był za dobrym podróżnikiem, ale był bratem White Fox, może cokolwiek z niej załapał.-Pachniesz jak Whituś!!-krzyknął czując zapach Sola, ale po chwili jednak zignorował go podziwiając piekło, miał ochotę krzyknąć "Spiccccccccccccyyyyyyyyyy!!" i tak też uczynił xD.

Przez chwilę poczuł się dziwnie, ale teraz zrozumiał, że przed nim wyprawa, która może zakończyć się jego śmiercią. Rozejrzał się za towarzyszami. Kto by pomyślał, że będzie musiał współpracować z mglistymi i innymi? Bez obaw nie będzie nie potrzebnie prowokował. Cicho westchnął i przeszedł przez teleport. Oby tylko przeżył...

Patrzyła raz to na strażnika raz to na portal. Z jednej strony ciekawiło ją co jest tam, po drugiej stronie, ale zarazem bała się. Starała się jednak zachować kamienną twarz. Zauważyła, że nie jest tu jedyna, ha, a nawet było dużo śmiałków, w tym mgliści. Dodało jej to otuchy. Ruszyła więc w stronę portalu. - Nie jestem gotowa, nie, nie, nie... - mrucząc pod nosem weszła do teleportu. Raz się żyej, nie?

Odetchnął z uśmiechem na pysku puszczając resztę towarzystwa przodem. Oczywiście grał. Nudziło mu się i miał już pewien plan co zrobi po drugiej stronie. Odczekał chwilę, lecz nie zwracając nawet uwagi na strażnika wszedł za Andromedą momentalnie znikając.

Był tu ten Krwisty obłąkaniec. Błysnął kłami, jeżąc sierść na grzbiecie, lecz zaraz skinął grzecznie łbem do strażnika i przeszedł przez portal. Musiał poświęcić całą uwagę na wykonanie misji bez utraty żadnego komponentu młodego cielska, a złość mogła mu tylko w tym przeszkodzić, tak więc nie mógł sobie na nią pozwolić.

Przybyła tu wraz z innymi. W sumie miała zamiar trzymać się gdzieś na uboczu, bo była przekonana o tym, że będą same nieznajome psy, ale wyczuwała obecność Mglistych. Więc może tak źle nie będzie. Spojrzała krzywo na portal. Została ostrzeżona o tym, że może nie wrócić w jednym kawałku z tej wyprawy. Albo może w ogóle nie wrócić. Ale nie miała w sumie nic do stracenia, toteż bez zbędnego przedłużania przeszła przez portal.

-Pewnie da mi lepsze za bachora.-mruknął, jeśli mu się udało to otworzył wrota i zamykając je dokładnie pobiegł przed siebie.

//Ni ma czasu na lepszy xd

Jakiś czas ignorował wszystkich oprócz własnej siostrzyczki, która również ryzykuje życiem, ale też chce coś zyskać w tej wyprawie. Nie ma wyjścia jak współpracować z innymi, ale na obecną chwilę musi radzić sobie sam. Wiele przeżył i doświadczenie go nauczyło, że nie zawsze polega się na innych, a nie zawsze samemu. Mógłby przeskoczyć na drugi brzeg, ale po na myśli stwierdził, że nie warto. Śmierć nie wchodziła w rachubę, ale widząc gałąź, która mogła załamać się wydawała mu się najrozsądniejszą opcją. Wskoczył chwytając się ją. Ten świat jest pełen ryzykownych miejsc.

Również zauważyła Forneusa, ale kompletnie go zignorowała, nie raczyła nawet na niego spojrzeć. Co z tego, że znajdowali się w jakimś piekle i już nigdy mogą się nie spotkać... ostatnio oszukał ją i pomógł ojcu. Andromeda nie przyjmie tłumaczenia w stylu - wybacz, ale nie miałem wyboru, bo miał. Tak to już jest; kto ma miękkie serce musi mieć twardą dupę.
W pewnym momencie płyta skalna na której się znajdowali pękła na dokładnie siedem części, na jednej z nich znalazła się i Anielica. Przełknęła ślinę. Co jeśli przyjdzie jej zginąć już teraz? Wiedziała, że wyprawa jest ryzykowna, może nie wrócić, bo mówiono o tym, ale... nie chciała szybko odchodzić z tego świata, mimo że idealny nie był. Pozwoliła więc aby niósł ją nurt. I to był dobry wybór. Udało jej się dopłynąć do lądu. Brzeg wyglądał na stabilny i w miarę bezpieczny - ostrożnie stanęła na ziemię jedną łapą, a następnie kolejnymi. Uh... nic się nie zapadło, jest cała.
Idąc w głąb lądu zauważyła jakieś zamczysko i raczej nie wyglądało przyjaźnie. Może i zdecydowałaby się tam zajrzeć, poszukać pomocy, jak i szczenięcia, ale gdy usłyszała przerażający jazgot zmieniła zdanie. Malec nie zapuszczałby się do takiego miejsca. Ruszyła więc dalej obserwując teren uważnie.

Drgnął lekko gdy nagle poniosło go w inną stronę niż resztę towarzystwa. Gdy jednak w tej akcji nie zauważył nic podejrzanego co mogłoby skrócić go o głowę uspokoił się, przybierając swoją typową dość poważną minę. Ruszył do przodu kierując się w stronę domku, który jako tako przykuł jego uwagę. Budynek nie odznaczał się niczym specjalnym - był stary, najpewniej niezamieszkany. Mglisty ugiął łapy i wskoczył przez jedno okienek rozsypując dookoła masę szkła. Parę odłamków drasnęło jego ciało, tworząc krwawiące rany. 5-latek zmarszczył nos obracając się i prostując postawę ruszając wgłąb pomieszczenia. Przez okno które wybił padał snop światła idealnie oświetlający starą dźwignię i niewielki czerwony przycisk. Kundel usiadł przed nimi zamyślając się na chwilę. Guzik na musiał zostać zamontowany niedawno, dźwignia powstała przynajmniej parę lat temu i twierdząc po wyglądzie nie była zbyt ciężko używana. Czy możliwe iż ktoś zamontował przycisk dlatego że dźwignia nie działała, lub działała źle? Hikaru podniósł się z ziemi pociągając nosem. Kichnął, gdy kurz wleciał do nozdrzy. Zdecydowanie nikt tu nigdy nie sprzątał. Na chwilę zamknął oczy, po paru sekundach je otwierając i wciskając nosem czerwony guzik. Pozostało mu czekać na efekt. Może wysadzi go w powietrze? To byłaby dość spektakularna śmierć.

Trójka, piątka, dziesiątka, piętnastka... Nim zdążył ustalić rzeczywistą liczbę przeciwników, rzucił się w kierunku jaskini. Najbardziej zachęcającą opcją był przycisk, bo przecież takich nie powinno się naciskać, więc zrobił to. Spojrzał w dół, czekając zapadni, później w górę, czekając gorącej smoły albo głazu spadających wprost na niego.

Och, super, jak już się ucieszyła, że nie będzie musiała samotnie działać na tej wyprawie i w razie czego, inne psy będą obok, więc zawsze mniejsza szansa, że jakieś cholerstwo właśnie ją zaatakuje, gdy skała na której stali wszyscy razem rozdzieliła się na siedem części i każdy popłynął w inną stronę. Zdecydowanie było dla niej za gorąco, a fragment na jakim się znalazła był za mały, więc stanęła dokładnie na jego środku świadoma, że przeciążając z jednej strony najpewniej się przechyli i wpadnie do lawy. A nawet jeśli nie wpadnie od razu, bo uda jej się odskoczyć na drugi koniec to rozkołysze skałę. Okropnie. A jak na złość podróż trwała bardzo długo, a biała bała spojrzeć się za siebie by określić gdzie popłynęli towarzysze, jako że w każdej chwili mogło nadejść niebezpieczeństwo z jakiegokolwiek innego miejsca. A jednak wolałaby uniknąć śmierci na samym początku ze względu na nieuwagę.
Niemniej, gdy tylko trafiła na stały ląd zobaczyła jajo. Ogromne jajo, znacznie większe od niej. W pierwszej chwili wystraszyła się, że to jajo dinozarła, ale nawet one były mniejsze jako dzieci. Zresztą co za stworzenie wyklułoby się z metalowego jaja? Przeniosła więc wzrok na podłogę i zobaczyła trzy przyciski. Przyglądała się symbolom na nim jednocześnie zastanawiając się w jakiej kolejności by tu je nacisnąć. Ostatecznie zdecydowała się na rozpoczęcie od Zielonej Paproci, następnie wciśnięcie Białej Owcy i kończąc na Czerwonym Smoku, gdyż logicznym dla niej było wciskanie w kolejności co przez kogo jest zjadane. No i tak układa się kolorystycznie włoska flaga, ale to raczej nie zdecydowało aż w takim stopniu jak pierwszy fakt.

Och, więc jednak poradziła sobie z tak prostą zagadką. Gorzej jakby odpadła już na tym etapie, chociaż ciekawość co by było, gdyby źle wybrała pozostawała. Niemniej zeszła w dół po schodach uznając ich pojawienie jako zachętę do kontynuowania dalszej wędrówki właśnie w tamtym kierunku. A co ją spotkało na dole? Kamienne płyty z wyrysowanymi na nich symbolami. A na ścianie podpowiedź, która wskazywała na to, że należy szukać odpowiedzi w literach. Dlatego też przyjrzała się nieco uważniej płytom, a następnie ruszyła kolejno przez te, które przedstawiały lwa, lawę, lud oraz lustro, jako że jedynie te pasowały do uzyskanej podpowiedzi. Chyba, że była fałszywa, to wtedy cóż, żegnaj Mafio.

Tak więc Forneus zobaczył sakiewkę w jakimś dziwnym stworzonku. Gdyby sakiewce było coś korzystnego, a może to pułapka? Nie warto ryzykować. Zatem maszerował dalej naprzód zdecydowanym krokiem ignorując stworzenie z tajemniczą zawartością.

Soren spróbował przecisnąć się między półbykami, nie miał zamiaru sprawdzać, co kryje się na górze.

//Nie chce mi się zmieniać konta xd

Przełknęła głośno ślinę, gdy spojrzała na miejsce, w którym się znalazła. Cmentarz; gorzej nie mogła trafić. Nigdy nie lubiła takich miejsc... powodowały, że wzdłuż kręgosłupa przechodził ją nieprzyjemny dreszcz. Był tu jeszcze coś - grobowiec, równie stary jak samo miejsce pogrzebania umarłych. W środku było jasno, znajdowały się także schody prowadzące w głąb budynku. I ta dobijająca cisza. Miała wrażenie, że za moment coś na nią wyskoczy, albo pociągnie ją pod ziemię... zaraz; przecież i tak już była pod gruntem. Piekło. Czy dało się zejść niżej? Widocznie tak.
Pozostanie na rozległym terenie usianym nagrobkami było dla niej naprawdę fatalną wizją. Wolała chyba zejść do grobowca, chociaż ta decyzja również wydawała się jej bezmyślna. Westchnęła ciężko.
- Miejmy nadzieję, że ty też zszedłeś na dół w poszukiwaniu schronienia, maluchu.
Niepewnie wkroczyła do budynku, patrząc pod łapy. Każdy krok był przemyślany, a teren bacznie obserwowany przez oczęta Anielicy.

Wydał z siebie jęknięcie niezadowolenia i mruknął coś pod nosem. Naprawdę liczył na coś spektakularnego. Nie zdążył jednak nawet zrobić kroku bo podłoga załamała się pod nim. Wydał cichy, stłumiony krzyk zaraz rozglądając się dookoła. Parsknął cicho widząc ogień i napisy. Bawiło go to i to jak.
Prędko jednak to troll zyskał większe zainteresowanie niż napisy, bo mglisty odwrócił łeb w jego stronę i oblizał krótko pysk. -Hikaru. - przedstawił się i przekręcił lekko aby zdobyć wygodniejszą pozycję. -Byłbym bardzo nieatrakcyjnym trupem. - przeleciał wzrokiem po swoim ciele, a potem znów utkwił dwa czarne węgliki w monstrum. Zaśmiał się głucho i odchylił łeb lekko ku tyłowi.