IMPREZA ŚWIĄTECZNA

Sometha podeszła do jednego z okien i otworzyła je. Wyciągnęła z kieszeni fajkę i zapaliła. Niech tylko ktoś podejdzie i zarzuci tekstem typu "Palenie zabija" to nie ręczy za siebie. Goście powinni być jej wdzięczni, że kurzy przy otwartym oknie, a nie przy choince. Na chwilę zawiesiła wzrok na dwóch całujących się parach. Jej brwi od razu powędrowały w górę. Odwróciła głowę mrucząc pod nosem coś o całowaniu się w miejscach publicznych. Uch... Dziewczyna zwróciła uwagę na kolejną osobę wchodzącą na halę. Powoli zaczynał robić się mały tłum, ale czego innego spodziewać się na imprezie? Wypaloną fajkę wyrzuciła przez okno. Po prostu maniery godne pozazdroszczenia. Zamknęła okno i wróciła do obserwacji reszty towarzystwa. Stwierdziła, że nie tylko ona stoi sama. Może by tak podejść?

Moon wyszczerzył się szeroko w stronę Vincenta. -Widzę że działa na ciebie świąteczna aura. - mruknął również skupiając uwagę na komórce Erakisa, którą spokojnie można było pomylić z cegłą. Nawet kolor podobny, ot co.
Właściwie to co oni robili? Całowali się na jakiejś japońskiej imprezie? Zdecydowanie magia świąt. W każdym razie; chyba powinien wrócić do domu i wziąć się za oglądanie telewizji, bo za 10 minut na tvnie leci ukryta prawda o gościu, który myśli że usunął internet. A zaraz po nim lekarze i kobieta, która wykaszlała płuca. Tego NIE DA SIĘ przegapić. Tak więc Moon, w swojej podziurawionej koszuli ruszył w stronę drzwi. Właśnie miał wychodzić kiedy w rogu sali zauważył jednorożca. Jak ten debil ruszył w tamtą stronę zaraz znikając w tłumie. Jak się można bardzo ładnie i racjonalnie domyślić żadnego jednorożca nie było, to jedynie Moon ma jakieś zaburzenia, ale autorka nie miała pomysłu jak by tu sobie nim na chwilę zniknąć.

Wyszła, bo nie ogarnia.
/zt, za dużo wszystkiego ;-;

Cóż po jakimś czasie wypuściła Muńka po czym złapała beczkę z piwem, wróciła na ławkę i zaczęła pić swój skarb(oczywiście Muniek dostał jej numer xD).

Do sali wszedł chłopak, którego prawdopodobnie nikt nie rozpoznałby nawet, gdy byłby pod swoją tradycyjną, psią postacią. Zielone oczy, piegi, włosy ciemno blond lekko sterczące na boki. Skórzana kurtka, a pod nią koszula w dużą, zieloną kratę.
Dean rozejrzał się po sali. No cóż, chyba był trochę spóźniony. Ale czy kogokolwiek to obchodziło? Nie przejmując się za bardzo niczym podszedł do zastawionego stołu. No cóż, niektóre talerze były już puste, ale na innych było jeszcze sporo potraw. Nie przejmując się za bardzo niczym nalał sobie do wolnej szklanki wina i łyknął go zdrowo. W końcu trzeba się jakoś rozgrzać po siedzeniu na dworze.

Nadal w samotności i spokoju podpierał ścianę, przyglądając się wszystkim akcjom, jakie rozgrywały się na sali. Co chwilę ktoś wchodził, czasem ktoś wychodził, chciał widzieć wszystko, ale nie mógł jednocześnie obserwować środka sali (a działo się tam, oj, działo) i wejścia doń. Po jakimś czasie odepchnął się od swojego kawałka ściany i podszedł do stolika, śladem paru innych osób nalewając sobie do szklanki szampana. Jeść nic nie chciał, toteż po prostu stał - w środku tłumu obcych ludzi - i gapił się na nich.

Gdy ujrzał dno szklanki, rozejrzał się za jakimiś przekąskami. Dostrzegł smażoną rybę i mało kulturalnie ją skonsumował - biorąc porcję w rękę i wsadzając w całości do ust. Konsumując zaczął się rozglądać po sali i komentować w myślach różnych ludzi. Większość z nich była czymś zajęta, a niezbyt chciał przerywać rozmowę czy posiłek.
Dopiero po chwili w tłumie dostrzegł bruneta, który z nikim nie rozmawiał i wydawał się jakby trochę... zagubiony? Zdezorientowany? Stał z szampanem w ręce i patrzył się na ludzi. Gdy złapał na chwileczkę jego spojrzenie uśmiechnął się i podszedł.
- Cześć, jak mija impreza? - spytał śmiało Parrisha, lustrując go szybko wzrokiem.

Żeby nie było, że tylko trzyma szampan jak ta sierota - choć zapewne samą swoją fryzurą i ubiorem sprawiał takie wrażenie - wypił jednym haustem pół szklanki. Skrzywił się, kiedy alkohol zapiekł go w gardle, ale może pozwoli mu się trochę wyluzować. Przeciął salę spojrzeniem i już miał wrócić na swoje wygodne miejsce pod ścianą, kiedy ktoś do niego podszedł i się odezwał.
Prawie że Parszek zgubiłby na podłodze szczękę - ktoś się naprawdę do niego odezwał! Wbił niedowierzający wzrok w blondyna, częścią świadomości zastanawiając się, czy aby przypadkiem ten chłopak nie chce dosypać mu czegoś do szklanki i na nielegalu wyciąć na zapleczu nerki.
On raczej nie jest typem, do którego ktokolwiek podchodzi na imprezach.
- W sumie nijak - odezwał się w końcu. Wzruszył dodatkowo ramionami i przechylił głowę na bok. - Tak sobie tylko stoję.
Idealne przedstawienie sytuacji, brawo, Parrish.

To było całkiem urocze, że chłopak nie za bardzo wiedział, jak się zachować. Czy jak się rozmawia. Uśmiechnął się do niego przyjaźnie.
- Chyba niezbyt lubisz imprezy - wywnioskował w końcu, sięgając do stolika po pierwsze lepsze ciasteczka. Były bardzo dobre. W sumie Dean nie miał pojęcia, czemu jest na świątecznej imprezie i kto to wszystko załatwił. Ale nikt go nie wyganiał, więc po co się martwić.
- Przynajmniej mają dobry alkohol i jedzenie. To już coś, co nie? Bo to chyba lubisz - spojrzał na niego pytająco, ale jego wzrok cały czas był przyjazny. Mimo to jednak jego towarzysz zdawał się być przerażony tą sytuacją.

Wodził wzrokiem za każdym gestem nieznajomego, jakby naprawdę zaczął rozważać jakieś zagrożenie z jego strony. Wziął głęboki wdech i postanowił się opanować. Żeby sobie w tym pomóc, dopił całego szampana, jaki mu został w szklance i dolał sobie następną porcję.
- Nie za bardzo - przyznał szczerze, dodając: - Właściwie na żadne nie chodzę. Może mi się polepszy, jak wypiję trochę więcej.
I przestanie wyglądać i zachowywać się jak sierotka. Ale powoli, małymi kroczkami. W końcu się przełamał i uśmiechnął nieco słabo do chłopaka.
- Taa, pewnie. - wbił wzrok w trzymaną przez siebie szklankę z szampanem. Po chwili podniósł głowę i zdecydował się na drastyczny - jak na niego - gest; wyciągnął do nieznajomego rękę.
- Parrish - przedstawił się niepewnym głosem.

Oh no tak, wypadało by się przedstawić.
- Dean - powiedział i uścisnął energicznie rękę ledwo poznanemu koledze. Był od niego nieco wyższy, ale różnica nie była aż tak duża.
- Jeśli wolisz, możemy usiąść gdzieś na boku - stwierdził, gdy minęła go kolejna osoba, która próbowała się dostać do stołu. Rozejrzał się po sali żeby zbadać sytuację. - Możemy nawet usiąść na podłodze. To chyba i tak wygodniejsze niż stanie w tym tłumie - uśmiechnął się przyjaźnie.

Wypadałoby powiedzieć coś w stylu "Miło mi cię poznać", ale Parrishowi jakoś wypadło z głowy, więc po prostu opuścił rękę i wypił łyk szampana. Rozejrzał się i stwierdził, że Dean ma w zasadzie rację. Wszyscy chcą dostać się do stołu, także w miejscu, w którym obecnie stali, co chwilę ktoś by ich trącał i popychał. Kiwnął więc głową w stronę blondyna.
- To... chodźmy - powiedział (wcześniej uzupełniając braki szampana w szklance, tak na wszelki wypadek), odwrócił się i ruszył przed tłum, zerkając przez ramię, czy aby nowo poznany chłopak idzie za nim. Zatrzymał się w części sali, w której tłum nie był tak gęsty i można było spokojnie usiąść. Chociażby na ziemi. Poczekał, aż Dean do niego dołączy.
- Więc... - zaczął, zdecydowany z własnej inicjatywy podtrzymać rozmowę. - Jesteś tu sam?
Rzucił szybkie spojrzenie na zgromadzenie w środku sali i na to, co się tam działo.

Zgarnął ze stołu butelkę piwa i poszedł za brunetem, przeciskając się przez tłum. Gdy w końcu towarzystwo się przerzedziło, zdjął skórę i usiadł na niej, na podłodze. I tak było na tyle ciepło, że koszula zdecydowanie wystarczała. Wzruszył ramionami na pytanie chłopaka.
- Jak widać. Nie mam żadnego minionka, który by za mną chodził krok w krok - powiedział i zaśmiał się krótko, upijając łyk piwa. - Ty też raczej nie przyszedłeś z żadnym towarzyszem... znasz w ogóle tych ludzi? - zapytał, robiąc ruch głową, który miał wskazywać na zgromadzone tutaj osoby.

Wyciągnął nogi przed siebie i skrzyżował je, obracając w rękach szklankę z szampanem. Napił się trochę - niezbyt dużo, oszczędzał, żeby nie musieć robić częstych wycieczek do stołu - i zerknął na Deana.
- Pewnie, że sam.
Gdyby przyszedł tu z kimś, to pewnie ładniej by się ubrał. I może nawet jako tako uczesał.
- Nikogo tu nie znam. Szczerze mówiąc, nie wiem, po co przyszedłem - znów uniósł i opuścił ramiona w bezradnym geście, co najwyraźniej zdarzało się mu często.

Zaśmiał się głośniej w odpowiedzi na jego słowa.
- Wiesz, ja też ich w ogóle nie znam. Kogo do cholery w ogóle obchodzą ci ludzie - łyknął zdrowo piwa i zmienił pozycje, siedząc teraz po turecku.
- Ja przyszedłem tutaj zobaczyć, co się dzieje. Załapałem się na jedzenie i alkohol, więc nie jest tak źle. I może nawet udało mi się kogoś uratować z opresji - puścił mu szybko perskie oko i wrócił do butelki, która zadziwiająco szybko się opróżniała.

W zasadzie Dean miał rację. Było tu dużo osób, wyprawiających dużo dziwnych rzeczy, ale po prawdzie, co oni Parrisha obchodzili?
Spojrzał pytająco na towarzysza.
- Kogo uratow... - urwał, bo dostrzegł puszczone do niego oko i zamrugał, zaskoczony faktem, że chodzi o niego. - A, no tak.
Odwrócił wzrok i by ukryć zmieszanie, podniósł do ust szklankę i opróżnił ją do połowy.

Uśmiechnął się, widząc jego zmieszanie. To był uroczy widok, choć dla chłopaka pewnie było to krępujące. Wziął ostatni spory łyk piwa i odłożył pustą butelkę na bok.
- Szkoda, że nie ma tu kelnerów, którzy podawali by nam smakołyki ze stołu - mruknął. - Nie bardzo chce mi się przeciskać przez tych ludzi - jego wzrok na chwilę powędrował do reszty zgromadzonych na sali. Były to bardzo różnie ubrane i zachowujące się osoby. Hm. Ciekawie.
- Od dawna jesteś w tych okolicach? - zapytał nagle, patrząc z powrotem na bruneta. W końcu skoro już zaczął rozmowę, to nie powinien go ignorować. Z resztą od dawna z nikim nie rozmawiał, więc trochę stęsknił się za tą czynnością.

Szampan również znikał szybciej, niżby chciał tego Parrish. Spojrzał na swoją szklankę, w dwóch trzecich już pustą, nieszczęśliwym wzrokiem.
- Prawda - przytaknął towarzyszowi, chyba zapominając już o wcześniejszym chwilowym zmieszaniu. - Nawet bym poszedł coś przynieść, ale przepychać się przez ten tłum... - westchnął teatralnie, jak na okoliczności - nieco nawet zbyt teatralnie. Zrobiło mu się już niewygodnie, toteż ugiął nogi i przyciągnął je do klatki piersiowej.
- W sumie nie - odparł, sytuując wzrok na Deanie. - Niedawno się wprowadziłem. Pewnie dlatego nikogo nie znam. - albo dlatego, że jestem aspołeczną sierotą. - A Ty?

- Ja w sumie też jestem tu nowy - powiedział, prostując nogi. Nieco już ścierpły od siedzenia po turecku. Może jednak podłoga nie była aż tak wygodną opcją? Chyba i tak lepiej niż ciasnota przy stołach.
- Ale hej, przynajmniej znamy już siebie, zawsze to jakiś plus tej śmiesznej imprezy - uśmiechnął się szeroko do chłopaka.
Dean lubił alkohol, a okazja do zdobycia go całkowicie za darmo była dla niego bardzo kusząca, mimo wszelkich niedogodności.
- Zaraz wrócę, poczekaj tu proszę. Minutka i jestem z powrotem - powiedział do bruneta i ruszył na podbój stołu. Część dań i napojów już zniknęła. Szukając czegoś mocniejszego przegryzł po drodze pierniczka. Karp, zupa grzybowa, barszcz czerwony... o, whisky. Tak, to czegoś w tym stylu szukał. Nalał sobie sporą szklankę trunku. Ale jego nowopoznany towarzysz nie wydawał się być wielbicielem takiego alkoholu... znalazł więc i dla niego trochę szampana, chwytając jeszcze parę pierniczków. Obładowany zapasem alkoholu i słodyczy, przeciskał się przez tłum bardzo ostrożnie, żeby niczego nie wylać ani nie pogubić. Ufff, udało się, choć chyba zajęło mu to trochę więcej niż minutkę.
- Proszę - powiedział stawiając przed Perrishem kieliszek szampana i pierniczki. Sam ułożył się jak najwygodniej się dało na podłodze i zaczął sączyć mocny trunek.

- Jasne, pewnie - skwitował słowa chłopaka; mogły zabrzmieć jak wypowiedziane na odczepkę, niemniej jednak w jego głosie dźwięczała ulga i optymizm, a sam Parrish był szczęśliwy, że - mimo wszystko - nie spędzi całej imprezy podpierając ścianę w samotności. Siedzenie na podłodze z dopiero co poznanym chłopakiem i picie alkoholu było zdecydowanie lepszą perspektywą.
Odprowadził Deana wzrokiem, nie odrywając go odeń, aż ten nie pojawił się z powrotem na przywłaszczonym przez nich kawałku podłogi. Z ulgą przyjął kolejną porcję szampana, zerkając jednocześnie, co też jeszcze blondynowi udało się zgarnąć ze stołu. Dopił szampana z pierwszej szklanki i odstawił ją na ziemię, najwyraźniej nie przejmując się za bardzo, że ktoś może ją rozbić.
- No więc - zaczął, obracając w dłoniach kieliszek. Nie chciał, żeby rozmowa zdechła, więc starał się na szybko wymyślić coś, o co może spytać. - Opowiesz może o sobie coś więcej?
No, nie wyszło najgorzej.

| zdominowaliśmy imprezę <3 |

Tutejsza whisky była całkiem dobrej jakości. No i nie rozcieńczyli jej, co było najważniejszy. Rozwodniony alkohol to największy grzech na świecie. Ale wróćmy może do rozmowy, zwłaszcza, że Parrish zadał pytanie i bardzo niegrzecznie byłoby je zignorować.
- Coś o mnie... jestem w trakcie szukania swojego miejsca na świecie i wydaje mi się, że mogę tutaj je znaleźć. Bywałem już w wielu miejscach, ale trochę nie pasowałem. Większość osób jest dla mnie... nudna. Wiesz, potrzebuję ciekawego towarzystwa. Kogoś, kto się ze mną napije, pożartuje, ale też będzie działać i zaakceptuje mój energiczny charakter. Nie lubię siedzieć cicho w miejscu, potrzebuję przeżywać. Cicho siedzieć będę po śmierci! - powiedział i wyszczerzył się do bruneta, biorąc kolejny łyk trunku. Alkohol przyjemnie rozgrzewał go od środka i powoli czuł, że zaczyna się w pełni rozluźniać. Oczywiście nie był pijany, ale po prostu zaczynało mu być lepiej. Czego to ten magiczny napój może dokonać!

/ I te wszystkie tłumy przy stołach... XDDDD /