Krąg Ognia

Kilkanaście minut później w okolicach pojawiła się Leida. Szła żwawym korkiem... co pewnie dla olbrzymich psów i tak nadal był ślimaczym. Jednak Skrzat się tym nie przejmował. Przywykł do tego, że życie wobec niej było brutalne i dało jej rozmiary wiewiórki. Widocznie tak być musiało. A może to ona jakiś wybraniec? Nie.... takie twierdzenie jest zbyt dziecinne i głupie. 
Z zamyślenia wyrwał ją blask palącego się ogniska, dające jej jeszcze większe odczucie tego, że jest na stadnych terenach. Terenach Płomiennej Duszy, w której była. Gdy znalazła się przy ognisku, przychodząc do niego wręcz bezszelestnie, skapnęła się że nie jest sama. Że oprócz niej znajduję się tu szczeniak, na którego właśnie spoglądała. Młoda suczka miała zamknięte oczy, toteż Lejek milczał. Nie chciał przerywać.

Drzwi do świata fantazji zostały zamknięte. Otworzyła oczy, nad wyraz zdziwiona obecnością niewielkiej istoty. Chwila ciszy została przerwana głośnym zdaniem.
- Powinnaś zostać tajnym agentem!
Choć była suką, słowa wypowiedziane w uznaniu dla szpiegowskich umiejętności Leidy brzmiały iście samczo. Oczyma wyobraźni widziała ją biorącą udział w jednej z tajniackich akcji pełnej helikopterów, szybkich aut i spluw grubego kalibru. Podekscytowana spotkaniem postanowiła zabrać głos ponownie.
- Możesz mówić mi Bom.
Niewielki gabaryt towarzyszki stworzył jej złudny obraz. Dla Rudej oczywiste było, że tak jak i ona jest szczenięciem; po prostu mniejszym i młodszym.

Chyba specjalnie sporo czasu nie minęło, aż Bom raczyła wrócić do świata żywych. Słysząc jej słowa, przekręciła łeb w bok.
- Ja raczej nie sądzę, bym mogła nim zostać. - stwierdziła. 
Już widzi, jak to odpychają ją inne psy z takiego teamu, bo przecież pewnie posiadanie takiego kurdupla w zespole wiązałoby się z pośmiewiskiem. Ale pewnie Leida niezłą przygodę by przeżyła. Helikoptery, auta, jakaś akcja... adrenalinka.  Istna przygoda, które chihuahua bardzo lubi. Ale pozostaje tylko rozmyślać i marzyć.
Niestety Leida nie była szczenięciem. Lecz fakt jest taki, że całkiem nie dawno przestała nim być. Ale to raczej nie widać. I tak Lejek w niektórych momentach zachowuje się jakby była jeszcze szczeniakiem. W sumie takim się wciąż czuje. Może przez ten wzrost? Może myśli, że przez to może się czuć szczeniakiem, mimo, że wiek mówi inaczej. Wyrwała się z myśli.
- Leida. Miło mi. - powiedziała uśmiechając się do towarzyszki.

Ciepło było przyjemne, toteż zwróciła się bliżej ognia.
- I mi jest miło. Jesteś pierwszym psem, którego spotykam w tej krainie. Do tej pory nikogo tu nie widziałam. - zauważyła zdziwionym tonem, dorzucając zaraz kolejne słowa.
- Prędzej ty zostaniesz agentem, niż ja. Jestem za głośna do tego fachu.
Tym razem widziała siebie w pościgu. Nieporadne starania były jednak przykrym widokiem, szybko więc odgoniła myśli. Oczy świdrowały wszystko w koło, a ona sama zdawała się być zainteresowana każdym z widoków. Oddychała spokojnie. Cieszyła się, że nareszcie może dzielić choć chwilę swojego czasu z żywą istotą - te w głowie nigdy nie zastąpią prawdziwego rozmówcy.
- A ty? Znasz kogoś stąd?
Szczególnie ciekawiły ją psy z innych stad, tego jednak nie uwzględniła w wypowiedzi. Była jak gąbka i chętnie wchłonie każdą informacje.

Tak, trzeba stwierdzić,że przyjemnie się siedziało przy tym ognisku. W razie czego Lejek już wiedział, że jak będzie narzekać na zimno, to wie gdzie iść.
- Cóż...Czuję się zaszczycona. - powiedziała uśmiechając się do suczki, pozwalając na lekki śmiech.
Po kolejnych słowach młodej suczki, Leida wyraźnie zaprzeczyła kręcąc głową.
- Ja? Kto by chciał dorosłego kurdupla, wielkości wiewiórki? - powiedziała pytającym głosem, jakby oczekując odpowiedzi od malca, jednak tylko tak się wydawało. Po prostu ton pytający jakoś lepiej ilustrował jej wypowiedź.
W sumie sama też się cieszyła, że w końcu może pogadać z kimś, kto nie jest gigantem jak jakiś dąb. I nie jest... opętany. Bo musiała przyznać, że poprzednie spotkanie z Felicisem, nie było specjalnie udane. 
- Kojarzę tylko jednego z widzenia. Reszta mieszkańców tej krainy jest dla mnie obca. - rzekła.

Zaciekawiła ją środkowa część przemowy. Błędny osąd z przed paru chwil wydał się teraz absurdalny - dorosły głos Leidy od początku powinien dać jej do zrozumienia, że jest ona dojrzałą istotą. Nie stanowiło to dla niej żadnego problemu. Ba, znajomość z kimś starszym prosperowała fascynująco.
- Jedni są mali, drudzy więksi... to nie powinno być ważne, jeśli się kogoś lubi. Nasza wartość jest tu, w środku. - puszystymi łapami objęła swoje ciało dla zilustrowania słów. Była przeciętnym szczenięciem, raczej brzydkim. Do odegrania tej roli nadała się wybitnie. Gdyby z ciepłego uśmiechu na licu młodej można byłoby odczytać słowa, były by one jak najbardziej krzepiące. Wizualne sprawy nie bardzo ją zajmowały - tym bardziej takie, na które nijak można wpłynąć. Wierzyła, że wielu podziela jej zdanie.
- Hm, pusto tu. Ja widziałam tylko człowieka. O, i owce. - dorzuciła, chwytając krótkie wspomnienie z przed tygodni. Prawdę powiedziawszy nie pamiętała już zakończenia tej historii. Pewnym jednak było, że ludzka przestrzeń była miejscem diabelskim, od którego należało trzymać się z daleka. Kto mniej wie, ten lepiej śpi.

Cóż, pomyłki zdarzają się często. Bo przecież istoty nie potrafią być perfekcyjne we wszystkim. 
- Tak. Masz racje. - powiedziała, spoglądając w dół. Zaskoczyło ją, że taka młoda istota, potrafi wręcz mądrze mówić. Aż musiała jej to powiedzieć. - Wydaje mi się, że jesteś.... niezwykle mądra jak na swój wiek. Ile w ogóle masz lat?
Po chwili się skapnęła, że wciąż stoi. Toteż pospiesznie usiadła na zadzie. Ciepło płomieni ogrzewało ciało Płomiennej. Normalnie raj, gdy w krainie panuje zima.
- Człowieka? - spytała, nie wiedząc o co chodzi.
W końcu nigdy nie widziała, dwunożnego. Stąd ta niepewność.

Gdyby na psim poliku mógł wystąpić rumieniec, Bom właśnie spaliłaby soczystego buraka. Przyjmowanie komplementów przychodziło jej z trudnością - a co dopiero tak wzniosłych. Była jednak szczęśliwa słysząc jej słowa.
- Ja... dziękuję. Pierwszy raz to słyszę. - rzekła nieco zmieszana, zaraz odpowiadając na pytanie. - Mam pięć miesięcy.
Był to czas największych zmian w psychice i wyglądzie rudej. Niewyrośnięte ciało lada chwila miało wystrzelić ku górze. Faktycznie, coraz częściej infantylne zachowanie przeplatało się z mądrzejszymi pobudkami. Jeszcze jednak sporo czasu minie, nim naprawdę wydorośleje. Nie śpieszno jej jednak do dorosłych chwil.
Nastąpiła cisza, nim znalazła dobre określenie dla ludzkiej rasy.
- Człowiek ma tylko dwie nogi. - zauważyła. - Specyficzne zwierzę.
Nic więcej nie potrafiła na temat ludzi powiedzieć. To niesamowite, że egzystowali tutaj razem. Tak blisko...
Z zaciekawieniem wypatrywać będzie kolejnych stworzeń - a nuż nie są tu jedyni? Świat jest wielki i bogaty w niespodzianki.

Spaliłaby soczystego buraka, za komplementy? Cóż... co za szczęście, że psy takiego czegoś nie umieją.
- Nie ma za co. Ktoś w końcu musiał cię za to pochwalić. - powiedziała puszczając oczko do Bom. - W końcu rzadkością są pięciomiesięczne szczeniaki, które myślą mądrze i rozsądnie. 
Oczywiste jest, że nie wypada spieszyć się do dorosłości. Najlepiej by jak najwięcej wyssać z okresu dziecięcego. Bo i tak potem większość dorosłych chciałoby wrócić do tych szczenięcych dni. Co niestety nie da się.
- Dwunożny, który porusza się tylko na dwóch kończynach. Niesłychane. - powiedziała wyraźnie zainteresowana tym tematem. Nawet próbowała sobie takowego wyobrazić. Jednak Leida posiadała za mało informacji, by w swoich myślach stworzyć prototyp wyglądu człowieka. W końcu tylko wiedziała, że porusza się na dwóch kończynach. W końcu dodała. -  Wiesz coś o nich więcej? 
Rzeczywiście, a to niespodzianka. Coś, co porusza się na dwóch nogach. Bardzo niezwykłe.

Młoda popadła w głębsze zamyślenie, usiłując z powrotem przywołać obrazy z przeszłych dni. Spotkanie trwało krotko, a ciemność nie pozwoliła jej zaobserwować zbyt wiele. Ludzki głos, który w tamtą noc przeciął niebo pamiętała jednak do dziś.
Na to wspomnienie chude ciało zadrżało.
- Wydaje mi się, ze są do nas wrogo nastawieni. Obym się myliła! - otworzyła szerzej oczy, niejako wystraszona właśnie wypowiedzianym przypuszczeniem.
Zdarzenie, o którym mówiła miało miejsce spory odcinek stad. Rozbudziło to nadzieje w sercu Bom - może są tu bezpieczni? Tereny, na których mieszkały psy wyglądały na nietknięte ludzka stopa. Brakowało tu charakterystycznych budowli, o których istnieniu właśnie sobie przypomniała.
- Cale szczęście dzieli nas niemały kawal ziemi. Mam nadzieje, ze nie przyjdą tu, gdzie mieszkamy.
Serdeczny uśmiech ozdobił pysk rudej. Nie ma co zamartwiać sie na zapas.

/ mam konflikt z polskimi znakami wiec może brakowac gdzies D:

Widząc to jaki przeszył dreszcz przez Bom, Leida chwilowo żałowała, że ją o to spytała. Zapomniała, że oprócz niezwykłości, ludzie, mogą być też źli.
-Cóż. Nigdy nie wiadomo jacy na serio serio są....dopóki sami nie zobaczymy tego na własne oczy. - powiedziała.
O ty Lejku, zamiast wzbudzić nadzieje, że nic im nie będzie, to jeszcze straszysz. Ale cóż, lepiej byłoby, przedstawić prawdę. Bo przecież taka była. Bez konkretnych obserwacji, nie możemy ocenić, czy są źli, czy nie. Poza tym każdy może być inny.
- Mam nadzieje, że nie dotrą. Pewnie jest ich za mało, by mogli nas wykurzyć. - rzekła uspokajającym tonem. - Nawiasem mówiąc. Co cię skłoniło do dołączenia do Płomiennych?
Zmieniła temat rozmów, by atmosfera stała się luźniejsza.

Chwile myślała nad jej słowami. Miala racje - wszystko wyjdzie w praniu.
- Wiem, ze nie jestem zła. Gdzie wiec miałabym sie podziać?
Retoryczne pytanie zawisło w powietrzu, a ona sama uniosła ślepia na Leide. Słowa skłoniły ja do refleksji nad swoim wnętrzem. Miala gorące serce. Odważne kroki przez świat przecinały czasem chwile słabości; wiedziała jednak, ze chce stać się silniejsza. Silniejsza, ale i lepsza.
Raczej nie myślała nad tym, by krzywdzić innych.
- Tu mogę być taka, jaka jestem. Mogę być sobą i bardzo mi to pasuje. - brak u Płomiennych konkretnych przychyleń ku którejś ze stron bardzo jej pasował. Balans miedzy światłem a ciemnością byl w koncu stałym elementem życia. Gdyby jednak miała opowiedzieć się za któraś z nich - wybrałaby jasność. Byla jednak szczęśliwa, ze nikt nie narzuca jej takiej ideologii, a ona sama może być sobą, czyli Bom.
- A Ciebie? - podejrzewała, ze wiele gorących dusz przyciągnęło tu to samo. Z zaciekawieniem czekala na odpowiedz, ktora miala zweryfikowac jej mysl.

- Na pewno nie tam gdzie znajdują się ci, którzy są źli. Logiczne. - rzekła.
W sumie nie wiedziała do końca czy o to chodzi. Nie, w sumie pewnie nie o to chodziło. Ale co tam. Musiała to jakoś skomentować, uznała, że by wypadało. Chociaż jej przemyślenie nie brzmiało tak mądrze. Jakoś Lejek nie wykazywał wysoki iloraz inteligencji. Lajf is brutal....
Potem słuchała odpowiedzi młodej suczki, na pytanie, które jej zadała. Jej zdanie wobec przynależności do Płomiennych brzmiało wręcz identycznie co do Leidy. Jednak, główny powód był inny.
- Ja w zasadzie też. Jednak pierwsze co mną kierowało, było to, by w razie czego mieć wsparcie ze strony stada. Nie wyobrażam siebie, jakbym była samotniczką. Kto wie. Może bym właśnie teraz już nie żyła? - stwierdziła spoglądając w dół. 

Leida nie powiedziała nic niewłaściwego. Miała rację. Bom nie wpadłaby pod skrzydła złego stada nawet za najcenniejsze skarby. Każdy dzień utwierdzał ją w przekonaniu, że jej nowy kąt jest tutaj. Nigdzie indziej.
- Ja myślę, że bycie samotnikiem jest smutne. Czasem dobrze jest mieć stadną rodzinę. I faktycznie, to bezpieczniejsze rozwiązanie. - nawiązała do jej słów. Choć śmierć mogła pojawić się zewsząd, oparcie w pobratymcach będzie dodatkowym wsparciem. Leida postąpiła bardzo rozsądnie - nawet, jeśli główne powody dołączenia tu były inne, Bom wierzyła, że prędko odnajdzie się we wspólnocie.
Rozmowa trwała już jakiś czas. Z pyska Bom wydobyło się ziewnięcie. Czas na sen.
- Ja już pójdę. Bardzo miło się rozmawiało. - posłała uśmiech towarzyszce, rada z wspólnie spędzonego czasu. - Gdzie mieszkasz? Jak chcesz, możesz pójść ze mną. Znalazłam piękne miejsce. Na pewno wystarczy go dla nas obu. - bo jakby mogło być inaczej? Proszę, wzrost Leidy stał się atutem.
Nie wiedziała, czy właściwym jest proponować takie rzeczy. Była jednak pewna, że nie chce zostawiać jej tu samej.

I jak miała takie przekonanie, to powinna się niego trzymać.
- Tak racja. Zapewne osobniki z ciężkim życiem decydują się na pozostanie w samotności. - rzekła spoglądając w stronę ogniska. - Według mnie to jeszcze bardziej powinno ich skłonić do przyłączenia się do któregokolwiek ze stad. Może tego nie czują, ale sądzę, że potrzebują wtedy wsparcia, a wtedy stado im zapewni to czyż nie?
Ale cóż nie miała problemów w swoim żywocie takich by się stoczyć na dno, wiec nie mogła specjalnie wiedzieć jakie uczucia towarzyszą takiej osobie. Jednak wiedziała, że taka postać na pewno potrzebuje pomocy.
Sama Leida nie liczyła czasu, wiec nie odczuła tego, że rozmowa między nimi tak długo już trwa.
- Jasne. - powiedziała potakując. Potem dodała. Była skłonna przyjąć propozycje. - Sama jeszcze własnego zakątka nie znalazłam. Ale jak już sama zapraszasz do swojego, to czemu by nie skorzystać? 
Po chwili wstała na równe nogi, czekając na jakieś kolejne reakcje ze strony młodej suczki.

Wstała i ona.
- Bardzo się cieszę!
I zadowolona z takiego obrotu spraw powolnym krokiem ruszyła w głąb krainy.

/ https://wildehunde.forumpolish.com/t203-tu-mieszka-bom#4589

Poszła za Bom.

/zt