Tu mieszka Bom.

Rude ciało wędrowało z odległych lądów. Mijało strome urwiska, porośnięte gęsto lasy. Niewielkie łapy przemierzały beztroskim krokiem wzgórza – koniec podróży zdawał się być coraz bliżej. Szła samotnie. Nie miała nikogo.
Zastanawiały ją zasady rządzące światem. Loteria zdarzeń frustrowała młody, jakże samotny tej nocy umysł. W głębi ducha liczyła na łaskawość nadchodzących dni.
Kroki poczęły zwalniać. Zmęczenie uniemożliwiało podjęcie dalszej drogi. Zbliżająca się noc zmuszała Bom do znalezienia schronienia, choćby tymczasowej przystani. Tak bardzo pragnęła wtulić się w ciepły kąt i usnąć bez krzty strachu. Spojrzenie kruczych ślepi rozpoczęło nerwowe poszukiwania. Wiara w odnalezienie miejsca spoczynku rozmywała się jednak z każdym podjętym krokiem. Mijała bliźniaczo podobne drzewa, to zimne bloki skał. Gdzie więc oddam się w objęcia snu? Strapiona przystanęła, gdy...
Tak.
Znalazła miejsce, o którym nawet nie przyszło jej marzyć.
Pośród jesiennych drzew i krzewów miejsce swe zajmował potok. Tuż przy zakolu znajdował się dąb – oh, cóż to był za dąb. Pełnią majestatu uderzył w oczy rudej, zachęcając do podejścia bliżej. Złote korony przyniosły poczucie bezpieczeństwa. Dojrzawszy swój cel, ruszyła ku niemu żywszym krokiem. U splotu korzeni znajdowało się wejście. Wejście do miejsca, które od dziś stało się domostwem Bom.
Uradowana wskoczyła do środka, usypiając szybciej niż ktokolwiek inny dzisiejszego wieczoru.

Jasność nieba zbudziła małą Bom. Odeszła - oczarowana pięknem dnia postanowiła dosięgnąć wzrokiem innych miejsc.

Z każdym postępującym krokiem okoliczna flora zmieniała swoje oblicze. Coraz ostrzejsze powietrze dmuchało w maszerujące ciała; oczy dostrzegły, że miejsce jeszcze nie tak dawno spowite złotem pokryła już biel. Bom wystrzegała się zasp nie chcąc sprawdzić trudności towarzyszce. Powolnym krokiem przecinała kolejne odcinki, raz po raz oglądając się za siebie. Miała nadzieje, że droga nie sprawia kłopotów.
Po krótkiej wędrówce były już koło końcowego miejsca podróży. Czterem oczom ukazał się potok skuty lodem. Cel był po drugiej stronie. Ostrożnie weszła na jego taflę, sunąc do wejścia - w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Po śliskiej przeprawie stanęły u celu. Oto i przystań Bom. Dostojny dąb był zdecydowanie największym drzewem w okolicy. Wejście do czeluści umiejscowione było tuż przy grubych korzeniach, ku którym ruszyła Bom. Wnętrze, choć niewielkie - było długie, przytulne i ciepłe. Nie był to apartament wysokiej rangi, spełniał jednak swoje zadanie.
- Mam nadzieje, że będziesz spać dobrze i wygodnie. Do jutra. - zwróciła się do Leidy sennym głosem, wędrując w głąb nory. Wyszczerzyła perliste zęby do koleżanki w ostatnim uśmiechu i usnęła tak szybko, jak trwa mrugnięcie okiem.

Leida też odczuła zmianę. Zwłaszcza temperatury, która przy ognisku była przyjemniejsza, o wiele, niż tutaj. Aż były takie chwile, gdzie Lejek trząsł się z zimna. Ale nie trwało to długo, w końcu ciało się przyzwyczaiło. Szła uważnie po śladach Bom, która szła przed nią, prowadząc do swojego lokum. Chihuahua rozglądał się, by w razie czego zapamiętać te okolice, jak najlepiej.
Potem dotarły do potoku, który teraz był pokryty lodem. Ostrożnie Leida przeszłą przez nie, jednak na końcu wręcz sunęła. Ale w końcu dotarły na miejsce. Pod olbrzymi i dostojny dąb. Zdecydowanie, był królem wśród innych drzew pod względem wielkości.
Weszła po chwili.
- Przytulnie. - musiała stwierdzić. 
Potem suczka przemówiła.
- Na pewno tak będzie. - powiedziała lekko się szczerząc i dodała poważniej. - Dobranoc. 
Ulokowała się gdzieś i położyła, by po chwili dać się ponieść się senności.

Oczy rudej rozkleiły się. Blask dnia malował okoliczne drzewa niczym najznakomitszy z artystów.
Po nocy nadszedł świt. Śpiew ptaków wędrował przez powietrze - to wzmagał się przy pustych przestrzeniach, innym razem gasnął wśród leśnych gęstwin. Ruda postać ochoczo wyruszyła powitać nowy dzień. Pełna entuzjazmu wygramoliła się na powierzchnię, z każdym krokiem łapiąc ostre powietrze do płuc. Choć była płomienną duszą, lubiła zimę. Tańczące płatki śniegu z każdym spojrzeniem coraz bardziej radowały jej oczy, utwierdzając w przekonaniu o pięknie świata. Przy tym ogromie majestatu tylko piękno jednostek pozostawało tematem spornym.
Przyroda była doskonała. Siedząc wśród jej owoców czuła się jak niewielkie dziecko siedzące w szkolnej ławce; wszakże tak było, biorąc to stwierdzenie jako metaforę. Była uczniem świata, niedoskonałą i podatną na bodźce formą. Wiedząc jednak, że to dopiero początek długiej i zawiłej podróży, poczuła ciepło w sercu. Ufała, że tak ma być.
Siedziała tuż przy wejściu. Była strażnikiem dębu i pilnowała Leidy, czekając cierpliwie na jej pobudkę.

/ że niby jest ranek. xp

Lejkowi trochę dużej sobie pospała. Tak ma... im zimnej, tym pozwala sobie na dłuższy sen. Jakoś tak pogoda na nią wpływa. Jednak w końcu musiała się obudzić. I obudziła się, jakoś ponad kwadrans po pobudce Bom. Przeciągła się leniwie, ziewnęła. Z minutę poleżała sobie, aż w końcu raczyła wstać. Jeszcze podczas kroków w stronę wyjścia, rozciągała się. W końcu stanęła koło towarzyszki.
- Dzień dobry. - rzekła radośnie, spoglądając na krajobraz.
Który, jak widać, został przykryty białym puchem. I siedziała tak koło towarzyszki. Trzeba przyznać, że to trochę nudne. Ale w pewnym momencie Skrzat wpadł na pomysł!
- Hmmmm.... może bałwana ulepimy? - spytała. 
Chyba to najlepsza propozycja, na jaką ją było stać.

/zt