Krąg Ognia

Usytuowany pośrodku ogromnej, wiecznie zielonej i pełnej zwierząt, polanie, która wydaje się być swoistym centrum mocy Płomiennych. Pośrodku ogromnych, ociosanych głazów znajduje się palenisko, rzucające dookoła wesołe, skoczne płomienie. Ów miejsce ma przede wszystkim wydźwięk sakralny - zostało skierowane do Feniksa i jest jego największym oraz pierwotnym źródłem mocy. Ogniści zwykli zbierać się tu w sytuacjach kryzysowych (acz niekoniecznie), aby przedyskutować możliwy plan działania. Prócz nich na ową polane nie ma wstępu nikt nieproszony, gdyż całość chroniona je niewidzialną barierą, gotową wykryć każdego szpiega.

Przybyła, ponieważ źle się dzieje w państwie Płomiennym. Wybór władcy nie był dlań najistotniejszą z kwestii, jednak lud nie mógł pozostać bez rządzącego dłużej niż to absolutnie konieczne. Podobno zło nigdy nie śpi, a ona nie chciałaby się skonfrontować z nim na własnym podwórku bez jakiekolwiek planu. W jej towarzystwie znajdował się także nowy nabytek - Fala - pies, którego spotkała przypadkiem, gdy gnała na spotkanie.

Zebranie stadne?
Oczywiście, że nie mogło by zabraknąć jego, przecież to doskonała okazja, aby zapoznać się z resztą członków stada! Uśmiechnięty więc od ucha do ucha, wkroczył na tereny płomiennych bardzo szybko odnajdując miejsce spotkania.

Gdy opuściła szaroburą elewację niby lasu, zawitała u progu kręgu, okutego w obwolutę głazów innych mankamentów. Zona opiewana przez tubylców kręgiem ognia, jednakże ona nie miała o tym pojęcia, w sumie o niczym nie miała pojęcia, wszakże dopiero zawitała na tym padole łez. Instynktownie brnęła do światła, wiedziona również bukietem zapachów które brzmiały znajomo. Jej ślipiom ukazała się garść psowatych, które z niewiadomych jej powodów tu zagościły. Penetrowała wzrokiem ciemność w poszukiwaniu drewnianego piedestału, na którym mogłaby zasiąść, aczkolwiek nie znalazła. Również nie miała zamiaru na niego naskoczyć, by nie ukazywać złudnej wyższości.
Okowy zębiny zacisnęły się na sobie. Czuła się niczym skazaniec opętany strachem przed zagładą.

Usiadł przy ognisku niedaleko samicy, która chyba była jego sprzymierzeńcem. Z trochę zbyt szerokim uśmiechem patrzył po pyskach trojga przybyłych. Zastanawiał się, jak duże jest to stado i czy nowy przywódca będzie bardzo "konsekwentny".
- Czarny, jak na ciebie mówią? - zapytał wesoło.

Spojrzała na wszystkich zebranych, lekko marszcząc łuki brwiowe. Tak mało? Dałaby sobie łapę uciąć - a może nie - że powinno być ich więcej. Właściwie nie jej sprawa jak wiele osób interesuje się interesami ogółu, jednak ilość kuła w oczy. No i nikt na pierwszego nie wydawał się chętny, aby cokolwiek poruszyć. Czyżby spadło na nią? Lepszy ktokolwiek niźli mieliby milczeć.
- Nie mamy przywódcy - bezpośrednio i od razu do sedna problemu, tylko pogratulować. Przenosiła spojrzenie z jednej osoby na drugą, dodatkowo racząc Despaira niewielkim uśmiechem. Wróciła myślami do głównej sprawy, nie powinna się rozczulać.
- Powinnam zapytać o imiona i tak dalej, abyśmy się pozachwycali personaliami, ale to nie jest obecnie ważne. Ktoś ma pomysły, co w takiej sytuacji zrobić?

W zamierzeniu suki było pozdrowienie grona. Od jak dawna nie rozwarła paszczęki by wypuścić słowa? Strugi popielatych łez tworzyły się w jej wizji, tak pragnęły wydostać się na zewnątrz. Na zewnątrz kruchy kamień, w środku rozwalone serce. Nie mogła niczego uzewnętrznić, nie mogła, nie chciała, gdyby pokazała, zostałaby wytknięta, nie pasowałaby do grona. Przełknęła dziwacznie ślinę, która piętrzyła się na ozorze. Przeszło. Groteskowo. Nieprzerwanie rozrywała rany we śnie, w samotności, nawet wtedy gdy był ktoś obok.
- Witam. Delirium.
Cichy, słowiczy dźwięk polazł w przestrzeń.

Zachichotał cicho pod nosem, nakierowując swoje spojrzenie na postać Fali.
— Jestem Despair, przyjacielu. Miło mi cię poznać! Wszystkich was! — posłał każdemu z osobna szeroki wyszczerz, poruszając ogonem na boki z zawrotną szybkością. Zajął grzecznie miejsce przy ognisku, którego ciepło było zarazem tak przyjemnie i obce dla niego. — Oooh, to może ten kto chce zostać przywódcą, niech zgłosi?
Zaproponował beztrosko, kiwając się lekko na boki w rytm bicia ich serc.

I wtedy właśnie wparował szczeniak biegiem, niemal nie potykając się o własne łapy. Zwolnił gdy w oddali zobaczył towarzystwo. Podszedł bliżej niewielkimi, nadal nieco chwiejnymi kroczkami. -Dzień dobry! - przywitał się uśmiechając lekko; nieśmiało.
Dorośli. Wszędzie tylko dorośli. - pomyślał, lecz postanowił dać im jeszcze jedną szansę nie pakując wszystkich od razu do jednego worka.
Akurat w trakcie przybycia szczeniaka, czarny pies wypowiedział coś dotyczącego władzy. Finn zastrzygł uszami marszcząc lekko czoło. -Po co nam jakaś władza? - rzucił beztrosko niemal zupełnie nieprzejęty powagą sytuacji o ile w ogóle jakaś była - po minach towarzyszy mógł jednak wyczytać że była. Podreptał bliżej by wszystkich lepiej widzieć i usiadł na ziemi obserwując swoim ciekawskim wzrokiem płomiennych.

Z wolna słowa zaczęły nabierać sensu, kiedy młodzieniec imieniem Finnegan się ozwał. Kilka stron, kilka prawd. Nie sprostała wybrać jednej, stała pośrodku, czuła się samotnie. Morze łez wysychało, teraz zaczęła taplać się w szarości, gdzie winna szukać koloru? Zlepki wyrazów zlewały się ze sobą, to było jak katharsis, jak sen z którego się przebudziła. Wargi ścisnęły się, aż czerń skryła się pod szczeciną. Brak sensu dla tych, których serca są złamane. Więc... zgubiła swą drogę, może stado sprosta jej pomóc? Nie liczyła na wiele, na nic nie liczyła, niby czas leczy rany ale ile to ma trwać?
Zasiadła. Jej frasunek rzekomo pławiący się w niewinności, impresja kołacząca w psyche, to wszystko czerpało zeń siły. Gały subtelnie muskały postaci, błądziły śród nich otępiale. Kiwnęła niemrawo pyskiem do tych, którzy przybyli.

Dwie samice, dwa samce i szczeniak - tylko tyle? Przez łeb przemknęła mu myśl, czy aby nie ulotnić się stąd, póki jeszcze nie wiązały go żadne cyrografy, i nie poszukać silniejszego stada, wszak wystarczył jeden sprawny atak, żeby owe zmieść z powierzchni Ziemi.
- Ilu jest chętnych? Powinniśmy zrobić jakiś test i wybrać tego, który najlepiej sobie poradzi! Może pojedynki albo polowanie? Albo niech wygłoszą mowę? - paplał wesoło szczerząc kły.
Nie wiedział, jaki system tutaj funkcjonuje i jakiego typu władcy są mile widziani, tak więc zaproponował kilka możliwości.

/przepraszam za zwłokę :/

Pojawiły się jakieś propozycję, choć Milve niespecjalnie satysfakcjonowały. Naprawdę ktokolwiek sądził, że na wszelakie testy sprawnościowe mają czas? Gdyby go mieli, a przy tym i większą ilość członków, sytuacja nie malowałaby się tak beznadziejnie. A życie bez władzy? O ile dobrze pamiętała to Płomienni nie zaczęli wyznawać poglądów anarchistycznych z dnia na dzień.
Skierowała szmaragdy spojrzenia w stronę pointera, który wydawał się, jak na razie, jedyną racjonalnie myślącą osobą. Uśmiechnęła się pokrzepiająco, choć dało się w tym wyczuć nutkę zwątpienia w... Cokolwiek teraz starają się zrobić.
- Oh, ależ proszę. Nie pozabijajcie się o ten tytuł - rzuciła cynicznie, widząc ten tłumek kandydatów. Ta pozycja wydawała się tak przerażająca, że nikt nie chciał jej objąć? Choć powinna mówić za siebie, w końcu sama wzbraniała się przed obraniem władzy wszystkimi czterema kończynami. Niemniej nie jej wina, że w ten sposób nie lubi wchodzić na sam szczyt.
- Naprawdę nie zamierzam siedzieć tu nie wiadomo ile i podgrzewać sobie tyłka - zaczęła się robić nieprzyjemna, a przecież w ten sposób niczego nie załatwi. Zmarszczyła łuki brwiowe w lekkiej irytacji.
- Dobra! Jak nikt inny nie wyrazi chęci to ja przejmę stado, tymczasowo. - Kiwała do siebie głową, jakby próbowała przekonać do tego zdania siebie niźli innych.
Inicjatywa była potrzebna, inaczej nie ruszą się z miejsca ni o krok, a dla reszty będą wybornym celem do podbicia. Musieli się zacząć jakkolwiek umacniać.

Bile w barwie ziemi skierowała na postać, od której biło pychą, chciwością i wszelkim grzechem, który przeszedł jej przez myśl. Zaczęła się odyseja, rzekoma walka o władzę, łatwo było przeoczyć kogoś, kto rzeczywiście nadawał się na tę posadę, właśnie w tym momencie gały ulokowała na Despairze.
Samica mianem Milva nie wywarła dobrego wrażenia na Delirium, wrażenie jakie odniosła było negatywne, niby silna pod względem motorycznym oraz spirytualnym, aczkolwiek, czy władza nie przyćmi jej racjonalnego myślenia? Ona, rzekomo niedoświadczone dziewczę, łaknące wiedzy na temat tego świata. Czymże była w oczach innych? Karmówką? Z ich piersi biły rozmaite emocje, a ona w przypływie słabości, obniżyła uszy.
- Waćpanna snadnie obejmie tron, jeno czy baczenie utrzyma?
Wyrazisty trel wyswobodził się z jej gardziołka. Pokładła nacisk na wyraz ,baczenie', przesiąknięty nieufnością. Nic tu nie da gruboskórne słownictwo, tymże jej nie zaskarbią. Bez słów można się obyć, jeśli chodzi o zdobycie tronu. Zamilkła zaś. Nie wdrażała się w ich konwersacje, jeno słuchała. Tyłami wygładziła źdźbła traw niechlujnie nastroszone.
Czy ktoś nią wzgardzi, czy wyszydzi na głos? Nie zoczyła, że czasy się zmieniły, wciąż była w amoku, wciąż żyła w nieświadomości, chociaż sygnały były jasne, słownictwo odmienne, styl bycia, powoli do niej dochodziło, że nie jest u siebie.

— Lilios! — Ops. Chyba użył nie tego powitania co trzeba, ale kto by się tym przejmował! Szybko znalazł się przy szczeniaku, szczerząc się do niego wesolutko, aby następnie wsunąć swój łeb pod niego i unieść do do góry. Teraz mały może widzieć tak samo jak dorośli, ale kto by tam chciał stawać się dorosły? Spójrzcie tylko na Despair, doskonały okaz syndromu Piotrusia Pana!
Poruszył uszkami, zachichotawszy cicho na pytanie malca. — Masz po części rację, mały przyjacielu, ale władza jest potrzeba, aby utrzymać stado razem. Bo widzisz, jeśli nie będzie Alphy, to nie będzie stada, a wtedy zostaniesz sam. Nie chcesz chyba zostać sam, co?
Przechylił nieco mordkę, rzucając szczeniakowi ponury wzrok, jednak szybko bursztyny ponownie zabłysły ciepłem i energią, którą rozpierała ciałko czarnego. Skierował patrzałki na pozostałych, wypuściwszy z cichym westchnięciem niepotrzebne powietrze przez lekko rozchylone wargi. Bycie Alphą to nie jest takie łatwe jakby się mogło wydawać, a on doskonale zdążył się o tym już przekonać. O ile opiekowanie się innymi sprawiało mu przyjemność, to jednak dla kogoś takiego jak on, kto kocha wolność ponad wszystko niektóre obowiązku, które uziemiały go w jednym miejscu to za dużo.
— Oo! doskonały pomysł! — wyrzucił pełen entuzjazmu, gry Kremik wysunęła swoją kandydaturę. — A ja Ci pomogę jak będę mógł, wszyscy pomożemy, nie kochani?
Powiódł iskrzącym się spojrzeniem po każdym po kolei, wierząc w nich całym swoim martwym serduchem. Gwałtownie zwrócił czerep w stronę Delirium, stawiając uszka na sztorc.
— Wow ... ? — wymamrotał, słysząc jakże dziwne jej słownictwo. Dziwne, ale też fajowskie!
Przyznaj się, że i tak nie zrozumiałeś.
Cicho!

Finn wydał z siebie ciche tchnienie zaskoczenia, gdy ciemny owczarek uniósł go do góry. Choć właściwie to mu się podobało. Przechylił łeb słuchając tego co miał do powiedzenia. Niesamowite - był pierwszym dorosłym, który wydawał się myśleć racjonalnie. No bo spójrzcie na całą resztę. To widać na oko, lecz nikt oprócz niego chyba nic nie zauważył. Ta niska suczka - zachowuje się jakby nie wiadomo skąd się urwała... Do tego jest niesamowicie poważna. Kto chciałby rozmawiać z poważniakami? O! Na pewno w świecie dorosłych jest dość szanowana - w końcu tam liczą się tylko takie rzeczy.
A ta jasna samica? Cóż również nie sprawiała wrażenia zbyt sympatycznej - może wolałaby zrobić to wszystko sama? Płomienny uchylił nieco pysk by coś powiedzieć, ale zrezygnował - to mogłoby zabrzmieć nietaktownie. Pointer też nie wydawał się zbyt chętny do czegokolwiek, ale zawsze wypada coś powiedzieć... Cokolwiek, prawda?
Młody znów skierował swój wzrok na owczarka, który unosił go ku górze. -To może ja zostanę tym no... Alfą, właśnie! - rzucił ochoczo i wyszczerzył się szeroko.

Niemal finito. Błysk skryty w kazamatach ślepi rozjątrzył się zalewając ich powierzchnię. Zaczęły błyszczeć, zupełnie bez powodu. Skra nadziei już dawno weń zgasła, gdyż była zwykłą suką, której żywot był pozbawiony sensu, jak dotąd. Łapiny jak u marionetki, której melodią stała się stracona wolność sprowadziły ją na twardy grunt, racjonalność, wyryte maniery, zasady, i kto ją sprosta zmienić, by zdołała przypasować się do stada? Gdyby władała mocą odczytywania cudzych myśli, już dawno umknęła by z tego miejsca.
Położyła się miękko, głaszcząc spojrzeniem przyszłą władczynię. Choć dusza się radowała z nowego władcy, to usta milczały. Wystarczył wyraz oczu, który wiele świadczył.

Może zareagowała nazbyt gwałtownie, jednak zbyt często brała udział w podobnych sytuacjach, aby mieć świadomość, że dopiero gdy ukazujesz zirytowanie i starasz się wszystkich skupić na sobie, osiągasz upragniony cel. Wielu mogło się to nie podoba, nie zaprzeczy, a nawet niektórzy mogliby ją uznać za zadufaną w sobie i próżną, jednak nie to się liczyło. Liczyło się to, aby cokolwiek ustalić, aby pójść naprzód, a nie utkwić w martwym punkcie i bezmyślnie bić głową mur.
Pierwej spojrzała na Despaira, który ze szczenięciem na głowie wyglądał niepoprawnie uroczo. Uśmiechnęła się tęsknie na owy widok, zachodząc w głowę, gdzie obecnie znajdują się jej pociechy. Niemniej szybko porzuciła ów tok, skupiając się mocniej na tym, co powiedział;
- Ja nie miałam... Ja nie chciałam... Des! - Syknęła, czując jak ogarnia ją fala niepewności. Tak naprawdę nie zamierzała się podejmować ów kadencji, był to raczej ruch mający nakłonić nieśmiałych do podjęcia jakiejkolwiek akcji. Najwidoczniej nie poszło po jej myśli i teraz pozostała z gorzką decyzją czy się wycofać czy jednak przejąć pałeczkę. Przełknęła ślinę, momentalnie przenosząc spojrzenie na Delirium, gdy tylko w powietrzu rozbrzmiały jej słowa.
Mimo anarchicznego języka zrozumiała wszystko i nie była wielce zdziwiona. Posłała nakrapianej miły uśmiech, jakby chcąc w ten sposób załagodzić swój wcześniejszy wybuch.
- Oburzyło panienkę me nietaktowne zachowanie, jeno zapewniam, iż obowiązek postaram się wypełnić należycie - niespecjalnie jej to wyszło, jednakże w dzisiejszych czasach trudno posłyszeć podobną wymowę. Milva wyraźnie widziała iż samica odczuwała pewien dyskomfort, jakby nie bardzo pasowała do otoczenia, w którym się znajduję. Żałowała, że nie znała metody, coby jej pomóc.
Na słowa szczenięcia wyłącznie zachichotała cicho.
- Może jak podrośniesz. Wtedy nic nie stanie ci na przeszkodzie, aby zyskać to stanowisko. Chyba nikt nie wątpi w twoje możliwości, prawda? - Zerknęła w stronę Desa, który z pewnością się z nią zgodzi. Podejrzewała, że maluch niechętnie patrzy w przyszłość, a szczególnie na etap dorastania, jednak nie było możliwości, aby temu zapobiec.
- Musiałam zabrzmieć strasznie nudno, co? Może potem spróbujesz mnie zmienić na bardziej przyjemną? - Dalej kierowała słowa w stronę młodzika, jakby kompletnie zapomniała po co tu jest.

Wyszczerzył się tylko w jej stronę głupkowato.
Ale co, on?
On nic nie zrobił, jest niewinny.
Zaśmiał się pod noskiem, a słysząc deklarację szczeniaka, uśmiechnął się najszerzej jak tylko potrafił.
— Ooh, Kremik ma konkurencję. — zaświergotał melodyjnie pod nosem, zarzucając łebkiem na boki.   Nie dziwił się, że maluch mierzył tak wysoko. Przecież każdy szczeniak jak dorośnie chce być kimś, kimś wielkim. Zamachał ogonkiem na boki, potakując łebkiem na słowa nowej Alphy. — Jasne, jasne, a na razie będziesz naszym Małym Księciem.
Ugiął przednie łapki, przechylając się nieco na bok, aby szczeniak mój gładko wylądować na ziemi obok niego. Wysunął jedną ze swych łapek, aby połaskotać małego po brzuchu.
— O patrzcie państwo, Alpha rzuca wyzwanie Małemu Księciu! — wyprostował się nagle niczym struna, przybierając jak najpoważniejszy wyraz pyska przez co wyglądał jeszcze zabawniej. Chrząknął znacząco, wskazując na nią łapą. — Polegniesz w tej walce!
Rzucił walecznie, zaraz zniżając łeb do poziomu szczeniaka.
— Co ty na to? Pokażemy  nudnej Alphie i im wszystkim jak się bawić? — uśmiechnął się cwaniacko, puszczając małemu oczko.

-Jak podrosnę? - Finn zamyślił się oblizując pysk. -Ależ ja nie chcę dorastać. - pomyślał, może przez niechęć, może przez nieuwagę nie wypowiadając tego na głos. -Choć... Nie. Ja... Będę dorosłym, który przetrwał. - dodał w myślach uśmiechając się dumnie. W tym momencie zjechał na dół, znów dotykając łapaki podłoża. Szczeniak zaśmiał się cicho - a jego śmiech niczym śpiew skowronka, był słodki i melodyjny. -Och, oczywiście że bym wygrał. W każdym starciu. - dodał unosząc łebek do góry i wypinając dumnie pierś. -Oczywiście. Dorośli są bardzo dziwni... Może choć dwóch ulegnie wyobraźni. - odpowiedział na słowa jasnej suczki, nazywanej przez owczarka ''Kremikiem''. Zabawne przezwisko.
Dopiero słysząc słowa ciemnego towarzysza zerknął w jego stronę. W bursztynowych oczach małego pojawił się wesoły błysk. -Oczywiście. - odparł tym razem układając swoje spojrzenie na... Alfie?
Więc do dzieła.

Nie doceniali jej? Chyba tak należałoby to nazwać, bo przecież kto zląkł by się jednej samicy? Sposób myślenia samców był nader przewidywalny, oni zawsze musieli coś udowadniać. Niemal poczuła się urażona, jednak nie zamierzała tego wizualnie okazywać.
- Konkurencję? Proszę! Chyba tylko w nadprogramowej liczbie mięśni - rzuciła żartobliwie, w końcu nie w smak jej nikogo urazić. Objęła spojrzeniem to wampira to szczenię, zastanawiając się jak dziwny duet stworzą w przyszłości. Coś jej mówiło, że w ich towarzystwie trudno będzie się nudzić.
- Jednak proszę, nikt Księciu nie odmówi zabawy - stwierdziła po dłuższej chwili, nijako ignorując kwestie jakiegokolwiek pojedynku. Nie była to żadna ucieczka, po prostu na podobne rzeczy jeszcze przyjdzie czas, a ich Książę będzie miał czas, aby wszystko każdemu udowodnić - od siły, poprzez intelekt i resztę uzbieranych umiejętności.
Uśmiechnęła się do nich pobłażliwie. Naprawdę mają ochotę zmienić spotkanie w coś bardziej sztywnego? Ów myśl była kuszącą, jednak nie mogła pozwolić, aby zapanował tu chaos, w końcu to niezbyt odpowiednie miejsce.
- Des - zwróciła się do czarnego. - Podzielam twoją opinię, ale przydałoby się dokończyć to nudne, wymagane spotkanie w odpowiednim tonie, rozumiesz? Potem możesz iść się bawić ile dusza zapragnie - domyślała się, że niezbyt go to usatysfakcjonuję, ale pewne rzeczy należało dociągnąć do końca. Obowiązki do najprzyjemniejszych powinności nie należały, ale gdyby nie ona - któż by je wykonał? Odrobina poświęcenia z jej strony i wszyscy na tym zyskają w ten czy inny sposób.

Nieprzerwanie myślała o tronie, na jakim winna zasiądź samica której lico pokrywa biel. Powiadają, iż kobiety są bezwzględne jeśli dostają się do władzy, aczkolwiek, mężczyźni nie są lepsi, wtedy myślą, że im wszystko wolno. Skąd ona to znała. Pokiwała nieznacznie łepetyną rozmyślając nad każdym calem tronu.
Górowała tu atmosfera błazeńska w dobrym tego słowa znaczeniu, figle i żarciki w głowach. Zmarszczyła fałd skórny przed nozdrzami. Była nauczona tyrania jak wół, a nie beztroskiej zabawy i nie potrafiła tego przełknąć.
- Pani, jeśliś będziesz łaskawa i miłosierna, me poparcie otrzymasz.
Wyrzęziła. W sumie brakowało jej wyjścia, ona sama nie nadawała się na tak poważne stanowisko, a któż inny byłby godzien, jak nie Milva?
Powróciła myślą do słów zgromadzonych, frajdy nie znano tam skąd pochodziła, tylko ci wyżsi jej zaznawali. teraz chciała się stąd wyrwać i wykrzyknąć, niech żyje królowa. Zbyt smętnie. Zbyt pusto. Jednak z serca.

-Des - pomyślał. Najprawdopodobniej tak nazywał się czarny owczarek. Finn uśmiechnął się lekko jednak jego uśmiech zniknął gdy jasna suczka dokończyła wypowiedź. -A ja cię nazwałem fajną. - pomyślał, a na jego pysku pojawił się lekki wyraz niezadowolenia. Usiadł na ziemi, a jego przednie łapki nieco się rozsunęły - spojrzeniem wodził po obecnych tutaj towarzyszach. Po wypowiedzi niewielkiej, nakrapianej suczki płomienny przewrócił oczami. W końcu jednak unosząc łeb wyżej i spod nieco dziwnego kąta spoglądając na Milvę rzekł. -Hmh... Cóż... Może mogłabyś być moim zastępcą... Do czasu. Ta scena musiała wyglądać nadomiar śmiesznie. W tym momencie młody jednak wstał z ziemi otrzepując lekko ubrudzone ziemią futerko i podszedł wolnymi, nieco chwiejnymi kroczkami w stronę Milvy. Gdy dzielił ich zaledwie metr uśmiechnął się leciutko; dość nietypowo. -Mogę do pani mówić ''Pani Alfo''? - rzucił nagle przekręcając łebek na prawo. -Czy może lepiej... - zaczął poruszając głową w drugą stronę. -''Broń się!'' - w tym jednym momencie odbił się łapami skacząc na suczkę. Miał nadzieję na wskoczenie jej na kark, ale co oczywiste jasna towarzyszka okazała się za wysoka więc Finn wylądował tylko między jej przednimi łapami uderzając swoim miękkim czołem w klatkę piersiową osoby nazywanej przez czarnego ''Kremikiem''.

Wyszła.

z/t

/Nie będę was tu trzymać w nieskończoność xd

Finn warknął gdy suczka wstała i po prostu odeszła. Sam zerknął na towarzystwo. Po chwili ruszył w bliżej nieokreślonym kierunku mamrocząc coś pod nosem.

z.t

Z oddali dostrzegła płomień. Radosne promyki światła rychło przyciągnęły ku sobie ryżą istotkę. Miała dziś dobry nastrój; rozjaśniony umysł postrzegał więc świat bardziej przychylnie niż zwykle.
Na imię jej BOM i wygląda jak diabeł. Nie ma wątpliwości, musi być jego córką. W ewentualności chociaż krewną. Nędzna koafiura nosiła na sobie pokaźną warstwę lepkiego błota, brudne kępy futra sterczały zaś w różne strony przypominając bardziej kolce jeża, niźli psią sierść. Miesiąc w wielkim świecie! Dusza odkrywcy potrzebowała porządnej dawki swawoli. Przedawkowała i wróciła.
Proszę państwa, to mój powrót do Itaki.

Zasiadłszy przy palenisku zaczęła myśleć. Wyimaginowany świat otworzył swoje bramy, trybiki wartko rozpoczęły pracę. Była teraz ptakiem. Zimorodkiem. Frunęła nad światem pozbawiona trosk i zmartwień. Chwila jak syrop ciągnęła się w czasie, wszakże Bomi nie miała się gdzie śpieszyć. Błogość mogłaby trwać wiecznie - niestety nie będzie, tak wygląda życie. Szczenię dorośnie, a wtedy wkroczy w świat pełen decyzji i odpowiedzialności.
Zamknęła oczy. W duchu wierzyła, że stanie się inaczej. Szczenięce marzenia...