Mroźna Grań

Nie wiadomo skąd, i nie wiadomo dlaczego chuda istotka zapędziła się właśnie w te tereny. Wprawdzie miała na sobie warstwę futra, które już od dawna zmieniło swoją formę na zimową, jednak... brakowało jej tłuszczu, przez co znacznie bardziej odczuwała chłód. Chyba chciała jak najdalej oddalić się od miejsca tamtej walki, a idąc na oślep po krainie, której przecież wcale nie znała, nie trudno się dziwić, że stało się jak się stało.
Brnęła jednak przez śnieg i zimny wiatr, chcąc znaleźć granicę tego terenu, bądź miejsce, gdzie będzie mogła ochronić się od warunków atmosferycznych i odpocząć chwilę. Nie ukrywała, że brodzenie w śniegu nie było jej ulubionym zajęciem na zimowe wieczory...
Przystanęła, a nieco przyspieszony oddech co chwilę wypychał z pyska obłoki białej pary. Suczka rozejrzała się, mrużąc mocno ślepia. Smagający jej ciało wiatr przyprawiał ją od dreszcze, mimo futra. Westchnęła głęboko, znów uwalniając srebrny obłok, po czym ruszyła dalej, między drzewa. Wtedy też zauważyła jakiś dziwny przedmiot na jednym z nich, co przykuło jej uwagę na tyle, by zatrzymać się na chwilę przy owym drzewie. Uniosła łeb wysoko, spoglądając na wiszącą na gałęzi zawiązaną paczuszkę. Przekręciła głowę, bo to wydawało jej się nader dziwne, jednak postanowiła jakoś go stamtąd ściągnąć. Cofnęła się kilka kroków, aby móc mieć miejsce na porządny rozbieg. Napięła się, po czym wprawiła oziębłe ciało w ruch, co było nie lada wyczynem. W ostatniej chwili odbiła się od podłoża, wyskakując do góry, po czym przednimi łapami oparła się o korę, aby zachować równowagę. Wygięła się, aby sięgnąć pyskiem w kierunku wiszącej paczuszki, po czym kłapnięciem szczęk spróbowała zerwać linkę, która owy podarek podtrzymywała. Widząc, że paczuszka spada na ziemię, uśmiechnęła się kątem pyska, po czym również zeskoczyła na podłoże. Podeszła do zawiniątka, by sprawdzić, co też kryje zawartość.

Co tam jest, co tam jest...
Jedzenie, jakieś skóry? Nie. Eliksir. Wbiła wzrok w buteleczkę przez kilka sekund się jej przyglądając. Przez chwilę nawet zignorowała smagający ją po ciele wiatr... Wprawdzie nigdy nie myslała o tym, aby czegoś w sobie zmieniać. Jedyne co jej obecnie przeszkadzało to bardzo mało tkanki tłuszczowej, przez co każda zima była dla niej straszna. Ale kto nie ryzykuje, nie wygrywa, nie?
Podniosła flaszeczkę, po czym ją odkorkowała. Wypiła zawartość, starając się zrobić to w jednym łyku. Zakrztusiła się, czując dziwny smak, a po chwili zaczęło palić ją całe ciało. Syknęła, zaciskając ślepia. Trwało to krótko, jednak było na tyle intensywne, że zapewne to zapamięta.
Otworzyła oczy, jednak na pierwszy rzut oka nie zauważyła zmian. Dopiero po chwili zauważyła, że jej futro stało się jakoś bardziej złote... czyżby ten płyn jednak zadziałał? Będzie musiała to sprawdzić, ale nie tu. Wybyła, idąc w stronę, z której przyszła.
z/t

A więc nowa Krwista nadchodzi.
Stąpając łapami po śniegu, doszła do tego miejsca. Klapnęła więc na tyłek. Jej oczom rozprzestrzeniał się dość ładny widoczek na dolinę. Nad czymś myślała.
- Ciekawe... - mruknęła sama do siebie. I właśnie w tej chwili przypomniała sobie, że jest głodna. Co prawda po drodze do tychże terenów złapała jakąś maliznę, czyli marnego zająca, ale ani trochę ją nie nasycił. Oblizała się mocno. Czuła jeszcze ten smak krwi... westchnęła. Będzie za chwilę musiała coś upolować.

Owczarek stał na sporej skale. Oczekiwał przyjścia władcy mglistych. Mieli omówić przyjęcie do stada, bo nie fajnie tak zostać bez stada.

-Witaj-powiedział Nat gdy pies zbliżył się dość blisko. Jego głos był dość oschły, ale taki miał właśnie ton głosu -Nathnin-przedstawił się krótko. Bo warto się przedstawić, chociażby dla tego że jest to być władca możliwe że jego przyszłego stada.

Owczarek uważnie zbadał swym wzrokiem psa. Od stóp do głów. Było widać że też coś z owczarka w sobie ma, ale to nie było istotnie. Wzrok onka zatrzymał się na oczach Sol'a. Nie przeciągając postanowił od razu przejść do tematu, nie dało się też nie zauważyć że owczarek czuł się nieswojo. Może to dal tego że nie był chyba w stu procentach pewny czy się odnajdzie, a po za tym taki indywidualista nie ma za często okazji na rozmowę z innym psem i praktycznie nie wiedział jak się zachować. Gdyby nie to że owy pies miał go przyjąć do stada to prawdopodobnie zignorował by go. -No więc pewnie wiesz. Chciałbym dołączyć do mglistych...-powiedział spokojnym tonem. Jego lico nawet nie drgnęło, w oczach widać było obojętność. Ale czego chcieć od Nata który nawet w tych niby najbardziej szczęśliwych chwilach swego życia bł totalnym pesymistą i wszystko totalnie mu wisiało. Jednak mimo tego że nie był zbytnio rozmowny, to do mglistych pasował. Po za tym nie zamierzał rozmawiać w stadzie, tylko działać. A wiedział że byłby z niego idealny wojownik. Kto wie może kiedyś awansuje. Na razie właściwie miał tylko jakimś cudem zostać mglistym, w pewnym sensie było to zaszczytem nawet dla tak zadufanego w sobie onka, który sądzi że on jest jedynym królem.

Słysząc słowa momentalnie ułożył sobie w głowie wypowiedź mogła jednak zbytnio chamsko zabrzmieć, postanowił więc to zastąpić zwykłym przytaknięciem. -Tak-powiedział krótko patrząc z opanowaniem psa. Kolejne słowa psa musiały być nieco dłuzsze. Musiał powiedzieć coś o sobie nie lubił opowiadać o sobie, ale cóż teraz nie miał praktycznie wyjścia.
-No więc urodziłem się na gospodarstwie, mam siostrę. Potem trafiłem w ręce policji, wyszkolili mnie na psa policyjnego. Pracowałem tam chyba z 4 lata. Na jednej z misji zostałem postrzelony przez swojego pana, nikt mnie nie chciał więc trafiłem do schroniska. No i któregoś dnia po prostu się uwolniłem-opowiedział swoją historie dość streszczając. Męczące było dla niego opowiadanie o samym sobie. -Wiele osób powiedziało by mi że jestem arogancki, chamski, zadufany w sobie, nieufny. Ale na pewno jestem lojalny, można mi zaufać, po za tym mam ten kurs obrony i dzielnie będę bronił stada.-wydukał z siebie. Cóż jaki był to sam władca musiał ocenić, po rozmowie. Bo praktycznie każdy kto go zna ma o nim inne zdanie. -Jeśli ktoś będzie zasługiwał na zaufanie, to zaufam. A zaufać no mi można. -z jego ust wyszły kolejne krótkie słowa. Zależało mu na stadzie, starał się zrobić dobre wrażenie. Ale wszystko co mówił było jak najbardziej szczere.

Miała nadzieję, że znajdzie alfę i tym razem przekaże to, co już dawno miała przekazać. Jeśli tego nie zrobi to może ucierpieć ona, a co gorsze cała Mglista Myśl, a było to ostatnią rzeczą jaka chciała. Musiała, a raczej chciała być wierna stadu i swoim własnym wartościom.
W oddali zobaczyła dwie sylwetki - jedną z nich poznała natychmiastowo. Solstheim stał i prowadził rozmowę z bliżej nieznanym jej psem. Powinna przeszkadzać? A co jeśli mówią o rzeczach ważniejszych od jej sprawy? Tak, odejdzie, nie będzie im przeszkadzała, przyjdzie następnym razem. Odwróciła się i uniosła łapę, ale jej nie opuściła.
Co jeśli nie będzie następnego razu?
Przełknęła ślinę. Wypuściła gorące powietrze ze świstem. Ponownie ruszyła w stronę psów. Niech się dzieje co chce. Oby jedynie alfa znów nie uciekł tak jak wcześniej. Była świadoma tego, że ma dużo na głowie, ale to zajmie tylko chwilkę.
- Caligo. - powiedziała i skinęła rdzawym łebkiem. - Alfo, mam do Pana sprawę, myślę, że istotną. Mógłbyś na chwilkę... - powiedziała znaczącym tonem. Chciała porozmawiać w cztery oczy.

Wybyła jeszcze przed psami.
z.t

Ouh! Nie sądziła, że to kiedykolwiek nastąpi, ale w końcu nastąpiło. Alfa zwrócił na nią uwagę i zgodził się jej wysłuchać. Zresztą gdyby postąpił inaczej to sama zwróciłaby na niego swoją uwagę. Wiadomość od Krwistych miała przekazać mu już jakiś czas temu, jednak nie do końca była zdolna.
Popatrzyła na owczarka, który stał obok nich. Właściwie nie przeszkadzało jej to, choć wolała nie informować innych Mglistych o całym zajściu. Bo po co?
- Dziękuję Aniele... - uśmiechnęła się delikatnie. Właściwie sama nie wiedziała dlaczego tak się do niego zwróciła. Po prostu czuła tę energię. Wiedziała, że jest jednym z nich. - Asmodeusz, Alfa Krwawej Pieśni chce się z tobą spotkać. Czuję, ze to coś ważnego. Raczej nie powinniśmy tego ignorować - przekręciła rdzawy łebek lekko na prawą stronę i ruszyła ogonem w powietrzu. Spotka się z nim, prawda? Musi.

Uh, nie skomentował tego jak się do niego zwróciła. Ulżyło jej. Przecież mógł nie życzyć sobie takiego określenia, zresztą... nieważne. Nie warto się dłużej nad tym zastanawiać.
Tak, Asmodeusz widocznie postanowił nadać tej dziwnej relacji między dwoma stadami jakiegoś kształtu. Przecież raczej nie fatygowałby się i nie prosił o spotkanie, gdyby nie chodziło o coś ważnego. Znała go dobrze. Pewnie szykował coś nieprzyjemnego. Obawiała się.
Na słowa Solstheim'a uniosła wzrok na jego osobę i oblizała nerwowo pysk. Cóż może mu odpowiedzieć w takiej sytuacji? Czy Alfa nie wymaga szczerości od członków stada? Chyba tak. Zresztą nie potrafiła kłamać. Zawsze było to widać; że mówi nieprawdę. - Tego nie określił... ale jestem pewna, że wpadniecie na siebie w jakimś miejscu. Jeśłi chodzi o cza; najlepiej jak najszybciej. Wybacz, że nie dopytałam - zmrużyła ślepka i westchnęła cicho. - Byłam akurat pod ręką, jeśli można to tak ująć...

Gdybyście widzieli jej minę!
- Z-zastępc-czyni? - szeroko otwarła oczy i otworzyła pysk. Pokręciła głową z niedowierzaniem i wypuściła powietrze ze świstem.
Zastępczyni.
Zastępczyni.
Że co?
Jej postawa momentalnie się zmieniła gdy sol puścił jej oczko. Zachowuj się! Jesteś przy alfie, udawaj, że to cię nie zaskoczyło, właśnie tak...
Teraz nie moze zawieść Alfy i stada...
Wyszła.

Tupot łap przedzierał ciszę, która otulała powietrze. Odbijały się one od białego puchu, powodując chrzęst. I tak biała materia topiła się po jakimś czasie, gdy szara sylwetka stawała na niej dłużej. Border wybrał się tu, bo być może spotka kogoś interesującego. A nóż znajdzie jakiegoś śnieżnego golema, czy inne cudactwo? Zawsze warto próbować. Wolne, równomierne kroki spowijały spadające śnieżynki, tak przyjemnie muskające futerko. Choć potem następowała chłodna woda, która została z tych pieczołowitych cudeniek. Widocznie z tu zebranych tylko jemu podobał się opad, bo Lisica ewidentnie nie wyglądała na szczęśliwą. Złapała się łaciatego grzbietu, by spokojnie wtulić łepek i jakoś przeczekać pobyt w Mroźnej Grani. Wolała zostać w suchej grocie, ale narwaniec nalegał, więc co miała zrobić? Westchnęła tylko i szczelniej schowała pyszczek w futerku przyjaciela. Płomiennemu ciału raczej taka pogoda nie służyła. Przynajmniej nie padał deszcz. A był zimowy dzień, więc Blue Merle uznał, że właśnie w typowo chłodne miejsce musi się udać. Dawno nie widział śniegu, a już od pewnego czasu zamierzał to zrobić. Rozochocony rzucił się w zaspę, a jego przyjaciółka niezadowolona zeskoczyła z pleców, by z westchnięciem, podążyć w stronę jakiegoś okazałego drzewa. Tam ułożyła się szczęśliwa ze znalezienia zacisznego, suchego miejsca. Śnieg wokół Ace szybko się stopił, zostawiając suchy, ocieplony grunt.
Niebieskooki wydał udawane jęknięcie, rozumiejąc, że ta majestatyczna lisica nie zamierza się z nim bawić. No to pobawi się sam, o! Ze szczenięcym entuzjazmem zaczął gromadzić otulający grunt płaszcz, by utworzyć małą górkę i z piskiem zjechać na swoim brzuszku. Przydałby się jakieś sanki, czy coś. Sam również potrafił ciekawie zająć sobie czas, ale jak wiadomo- we dwójkę czy trójkę zawsze raźniej.

Zawitała otulona całunem wspomnień, jakoby nic wokół nie istniało, a było jeno rozmytą marą. Z wolna brnęła donikąd, topiąc się w echach przeszłości, których tak nadgorliwie doglądała co dnia. Nie było jej dane zawrócić czasu, a jedynie spoglądanie wstecz, przy który z wolna zamierała niczym kwiecie. Tęsknica zalewała jej umysł, rozgrywał się dramat wewnątrz, a na zewnątrz puste oczy lalki i wyraz pozbawiony nadziei. Cóżże uczyniła, że spotkała ją taka boleść? Mózgowie nie jest w stanie wskrzesić myśli tamtych dni, gdy jej żywot obrócił się w proch. Czy teraz, pod taką postacią wciąż by jej łaknął? A czym była wtedy, zjawą, snem, człowiekiem? I tego nie pamięta. Tylko kadry przedstawiające rozmyte obrazy przesycone emocją. Nie zoczyła, że opodal jest samiec, nie zoczyła towarzyszącej mu lisicy, przystanęła w największym wichrze, by targał jej zmęczoną sierść.

Nadal taplał się w chłodnym, miękkim puchu. Wyglądał doprawdy jak szczeniak w ciele dorosłego Bordera, jeżeli tak przyjrzeć mu się już z boku. Niektórzy zapewne uznaliby go za upośledzonego, inni za głupiego, no może ci drudzy mieliby ociupinkę racji. Mimo wszytko jednak Traffy nauczył się jak ignorować (bądź nie rozumieć) takie obelgi, prowadzone w stronę zdrowego, młodego psa, który jedynie chciał zaznać uciechy w tym szybko przemijającym życiu. Zanim się obejrzy, będzie dzierżył miano staruszka, niezdolnego do gwałtowniejszych ruchów. A przede wszystkim niezdolnym do przeżywania przygód. Patrząc na te wesołe harce, uśmiech aż sam cisnął się na twarz. Był sobą, nawet jakby chciał nie mógłby grać innej osoby. Przybieranie drugiego ja, niby maski, naprawdę błękitnookiego zadziwiało. Po co wyzbywać się prawdziwego ''ja'', no... Kiedy się nim jest!
Kolejny pisk, coś na styl ''łiiiii'', wydarł się z białego pyska. A ta sama mordka wylądowała na gruncie z łoskotem, oczywiście upadek został natychmiastowo zamortyzowany. Nagle wydało mu się, że czuje woń nadchodzącego czworołapa. Uznał jednak ten fakt za wytwór wyobraźni. Rzucił jeszcze raz okiem na śpiącego lisa, by znów zacząć gramolić się na jakiś śniegowy pagórek. Zwinnie dostał się na szczyt, by mrużąc oczy z całą siłą odbić się od niego i przejechać jakiś długi dystans na śniegu.
Ach. Głupi, nieostrożny młodzieniec.
Czuł wiatr w sierści, czuł mokry brzuszek i poczuł uderzenie. Trzaśnięcie z czymś miękkim i pachnącym zarazem, szybko podniósł się na cztery odnóża, by rozeznać się w sytuacji. Utkwił spojrzenie w niskiej, tricolorowej suczce. Wyglądała podobnie do Nyksik! Też posiadała krótkie łapy i takie urocze stojące uszka. Zamerdał ogonem, wyszczerzając kły w przepraszającym uśmiechu.
- Ojć. Przepraszam. Nic ci nie jest? - zaśmiał się melodyjnie. - Powinienem bardziej uważać. Ale myślałem, że tu nikogo nie ma. Jestem Traffy, a ty? Pachniesz trochę jak Amaretto... To znaczy jak tereny stada Płomiennej Duszy!
Piękna wiązanka wysunęła się z borderowego pyska, a on sam wyciągnął w stronę suczki łapę, jakby na powitanie. Uwielbiał zawierać nowe znajomości, nawet w tak niekonwencjonalny sposób.

Myślą oraz ciałem powróciła do rzeczywistości. Jedyną jej ucieczką było pogrążanie się we śnie, bądź w myślach, by móc znów doświadczyć starego życia, od nowa, od nowa, od nowa...
Zlustrowała młodzieńca od gardzieli w górę, urok bił z jego obycia, a także niewinność dojrzewania. Był zwyczajnym młodzieńcem w jej oczach, jeśli chodzi o behawior. Naturalne, bez jakiejkolwiek wariacji. Woń ulatująca z jego sierści budziła w niej zapomniane odczucia. Wtem jej oczy lekko błysnęły, toż to był bukiet który tulił ją do snu. Odsunęła się machinalnie, pokładła kitę miękko na śniegu, zaraz potem zad.
- Och, zaślepiona tym w co wierzę nie zoczyłam twego nadejścia.
Wciąż rozpamiętywała jego wyraz gdy ją rozdarł, ni krzty w nim dobroci, tylko zimnica i nieokiełznanie. Mowa o tym, którego wielbiła przez wieki i do dziś kluczy w jej zakurzonym sercu.
- Jakże miło poznać mości pana. Nazywają mnie Delirium.
Lekko skinęła łepetyną w geście szacunku. A co jeśli był paniczem, który mógł zrobić wszystko? Winna mu była okazanie szacunku, by enty raz nie obudzić się w innym ciele, a co gorsza nic nie pamiętać. Niewidzialne kajdany ściskały jej ciało, ta walka nie miała sensu, po prostu poddawała się retrospekcjom, łapczywie je oglądając, nim ich obraz zblednie i wyschnie.

Lustrował uważnie poczynania suczki. Widząc jak klapie na śniegu, sam postanowił usiąść. Ciekawe ile tym razem wytrzyma. Melancholijnie sunął ogonem, zamiatając puch na wszystkie strony. Kita świetnie służyła jako miotełka, to trzeba było jej przyznać. Choć i tak takie działania nie były potrzebne. Wystarczy, że usiadł tam przez chwilkę, a opad zaraz się stopił, pozostawiając małą kałużę, wsiąkającą w kolejne zaspy. Jak ona dziwacznie mówi! Niecodziennie, ale jakby elokwentnie. Szara sylwetka zadumała się, co składnia panienkę do takiej mowy? Zapewne własny styl, aczkolwiek równie dobrze jakiś powód, którego nie mu znać.
- Nie, nie. To moja wina - odrzekł, uznając, że ta odpowiedź na pierwsze zdanie będzie odpowiednia. Teraz tylko poznać jej miano.
Mości pana. Błeh, taki przydomek nie pasował do tej kulki, która raczej jak pan się nie zachowywała. Cóż, jednak miała kulturę osobistą, nie to co łaciatek. Jej imię zaś naprawdę przypadło borderowemu gustowi. Delirium... Brzmiało naprawdę finezyjnie i wdzięcznie, wpasowywało się w słowne obycie Corgi.
- Traffy wystarczy, jaki tam ze mnie pan - wyszczekał, przekręcając łebek lekko w lewą stronę. - Twoje imię brzmi fantastycznie! A co cię tu sprowadza, Delirium? Chciałabyś pobawić się w śniegu?!
Gdy wypowiedział ostatnią frazę, błękitne oczy błysnęły nienaturalnie. Czyżby ktoś chciał się z nim pobawić?! Z chęcią zacząłby teraz kręcić się w kółko, tarzać w śniegu i rzucić właśnie taką kulką w Merle. Ale cóż, musi niestety czekać na jej odpowiedź. Jedynie zerwał się gwałtownie na równe nogi, by z niecierpliwości roztapiać kolejne warstwy sterylnego płaszcza.