Opuszczona Fabryka

Przybyła, czując jak natura bezsilnie ginie pod wpływem jej mocy, pozostawiając ziemię czarną i martwą. Musiała jak najszybciej uwolnić się z zielonego otoczenia, w końcu nie chodziło oto, aby zniszczyć wszystko, co znajdowało się dookoła. Przynajmniej nie teraz. Nie dzisiaj.
Opuszczona fabryka była niczym wybawienie, choć nie przyznałaby tego głośno. Czym prędzej ruszyła, aby zaszyć się w jej murach.

Przemieszczała się powolnie, acz nie ostrożnie, rozrzucając na boki wszelkiej maści butelki i puszki, co nie tylko powodowało duży hałas, ale również zdradzało każdemu jej obecne położenie. Sama Leben wydawała się nijak tym przejmować, czernią spojrzenia starając się dostrzec cokolwiek, co mogłaby spożyć. Oczywiście jak każdy dorosły i dziki pies, powinna wyjść na zewnątrz i zapolować, jednak pozostawał jeden, tyci, kompletnie nieistotny mankament.
Natura, a wraz z nią zwierzęta, niespecjalnie lubiły jak ktoś tak barbarzyńsko niszczy środowisko naturalne. Odwracały się w stronę kundelki tyłkiem i tyle mogła pomarzyć o jakimkolwiek posiłku. Zmrużyła z irytacją ślepia.
- Cholerny świat. - Warknęła, opuszczając pysk nad stertą jakiś papierzysk. - "Wyślemy cię na Ziemię" mówili. "Nauczysz się tam jak żyć i wrócisz" mówili. - Naśladowanie głosu jednego ze Świetlistych weszło jej w krew. - Niby anioły, a kłamią tak samo jak inni.

W pierwszej chwili nie zadała sobie trudu, aby rozpoznać zasłyszany głos. Emocję przesłoniły jej trzeźwy osąd i zwyczajnie dała im się pociągnąć, wymrukując pod nosem wszelkiej maści wyzwiska jakich udało jej się nauczyć w tym świecie.
Parsknęła, gdy dotarł doń sens pytania.
- Oczywiście! - Odpowiedziała bez wahania, brzydko wykrzywiając mordę. - Oddane sługi Pana! - Zadrwiła, odwracając się w stronę nieznajomego, choć planowała po prostu ruszyć w dalsze poszukiwania. Niemniej kątem oka dostrzegła znajomy zarys i poderwała łeb do góry.
Zaniemówiła. Jej ciemne oczęta rozszerzyły się gwałtownie, jakby miała przed sobą ducha, a nie prawdziwą postać. Nie miała pojęcia co ze sobą zrobić. Uciec? Krzyczeć? Uderzyć? Było tyle możliwości, a każda wydawała się adekwatną w takiej sytuacji. W końcu zdecydowała się na najmniej agresywną.
Z cichym warkotem zmrużyła patrzałki i wyminęła owczarka, uprzednio popchnąwszy go mocno barkiem.
- Zostaw mnie, Rafaelu. - Tak rzadko zwracała się w ten sposób do niego, że brzmiało to niemal jak obelga.

Ona nie potrzebowała strażnika, bo jak widać wszystko miała pod kontrolą. Świat stoi - co za nieszczęście - nigdzie nie widać epidemii, śmierci, dekapitacji w najmniejszej formię, więc czym się tu przejmować? Z obecnie posiadaną cząstką mocy mogła, co najwyżej, postraszyć kilka futrzaków w lesie, bo raczej planety czymś takim nie zburzy.
Prychnęła wyniośle na jego słowa. Trzymała go przy sobie czy co? Raczej nie pamiętała niczego podobnego, chyba, że ich "związek partnerski", który notabene, ponownie był mało aktualny, miał z tym cokolwiek wspólnego. Nawet nie chciała liczyć, który to już raz wielki Rafael miał ją zwyczajnie w dupie.
Zresztą jak większość Świetlistych żyjących w swoich cudownych, czyściutkich domkach z gębami uśmiechniętymi od ucha do ucha, bo Pan wrócił! Zaakceptowali go tak jakby wyruszył na wycieczkę krajoznawczą czy zwykłe wakacje! A przecież wcześniej rozpętali taką panikę, że Niebo wraz z Piekłem i Limbem na głowie stawało, aby nic nie wyciekło. Pieprzeni bohaterowie się znaleźli!
Splunęła flegmą gdzieś na bok, łypiąc na malinoisa kątem oka.
- Jeszcze tu jesteś? - warknęła. Ostatnie czego pragnęła to oglądać jego gębę. Czuła jak moc w niej pulsuję, przesłaniając wizję dużymi, czarnymi plamami. Zachwiała się niebezpiecznie, dopiero wtedy zdając sobie sprawę jak bardzo jest wyczerpana.

Brak reakcji z jego strony nie bardzo ją zaskoczył. Zdawała sobie sprawę, że sama nie byłaby pewną jak postąpić w takiej sytuacji. Dać przestrzeń czy jednak podarować wsparcie? Nie była to łatwa decyzja, niemniej w żaden sposób nie umniejszała gniewu Niszczyciela. Odnosiła wrażenie, że przez cały ten czas Świetlisty się z nią bawił - tak jak każdy.
- Zostawiłeś mnie! Tak samo jak oni! Raz za razem, a ja głupia miałam nadzieje, że jest w tym jakiś cel! A może zmówiłeś się z Gabrielem, co? Dżibril zaproponował ci coś wspaniałego za taką gierkę!? - W czasie wypowiadania słów zdążyła całkowicie się odwrócić w jego stronę. Jej ciemne, zwykle puste oczy, wydawały się teraz takie pełne życia, jakby przypomniały sobie kim Leben była nim została Destruktorem. Zaśmiała się cicho, żałośnie.
- Całe Niebo się na mnie wyprało, zostawiło. Wierzyłam, że ty jako jedyny wiesz, co czuje, jak obco się czuję, nie pasując ani tu ani tam - na krótką chwilę zadarła łeb w kierunku sufitu, który obecnie przesłaniał nieboskłon. Zaraz wróciła wzrokiem do owczarka, lekko kręcąc głową.
- Ale ty chyba nigdy nie wiedziałeś. Zawsze miałeś swoje piękne, jasne skrzydła. Nie obdarli cię z tego skarbu. W końcu dlaczego by mieli? Rafael, Pan Uzdrowień w niczym nie zawinił! Zawsze lojalny, oddany... - Słyszała jak jej głos się łamie z każdym wypowiedzianym słowem. Drżała cała, czując na plecach wilgotność, o którą mogła przyprawić ją tylko krew. Świetnie! Jej rany właśnie się otworzyły.

Jakiekolwiek słowa zamierzała skierować w jego stronę, owe utknęły w jej gardzieli, gdy tylko obdarował ją tym zimnym, nieprzyjemnym spojrzeniem. Skuliła uszy, przyciskając je do czaszki z taką siłą, jakby zamierzała stłumić w ten sposób wszelaki dźwięk dobywający się ze świata. Miała czelność go obwiniać, jednak czuła się tak zagubioną od pewnego czasu, że nie potrafiła kontrolować własnych uczuć. Wpatrywała się w niego milcząco, choć nie do końca wiedziała, jakiej reakcji oczekuję.
Przełknęła ślinę, gdy ten zbliżył się doń zanadto. Szanowała jego przestrzeń prywatną, jednak Anioł najwyraźniej miał inne plany. Powstrzymała ostrzegawczy warkot, który gotował się do wypłynięcia z jej krtani. Najwyraźniej przed samą sobą nie potrafiła przyznać, że Rafał był jej nadal bliski.
Niemniej jego słowa wywołały u niej mieszane uczucia. Czyżby jej groził? Miała ochotę go wyśmiać, jednak coś podpowiadało Leben żeby miała się na baczności. Może jego główną dziedziną było Uzdrawianie, ale nie oznaczało to wcale, że nie zna tej innych sztuczek.
Odprowadziła go uważnym spojrzeniem, a gdy całkowicie zniknął jej z oczu - odeszła sama.

z/t

Szedł sobie powoli, właściwie nie wiedział dlaczego. Przecież mógł dotrzeć do celu w ciągu paru sekund, a tym czasem wolał robić niewielkie powolne kroki, do tego jeszcze rozglądając się dookoła. Gdy ostatecznie udało mu się dotrzeć do środka, otrzepał futro i wszedł wgłąb schronienia, które choć nie wyglądało na zbyt przytulne, na pewno nie było mokre od padającego śniegu, który teraz sypał z nieba dość obficie. Właściwie czym były te fikuśne płatki spadające do nas z niebios? Woda w proszku to oczywiste.
Seter podszedł długim i dostojnym krokiem w stronę schodów, przy których się zatrzymał. Właściwie nie wiedział dlaczego poszedł właśnie w tę stronę - przez ułamek sekundy zdawało mu się że coś zobaczył, ale po ponownym spojrzeniu w tamto miejsce nie widział nic nadzwyczajnego. Postanowił więc położyć się na ziemi pod schodami i zamknąć oczy. Nie potrzebował snu, ale nie było to równoznaczne ze stwierdzeniem że jego umysł się nie męczył - czasami lubił po prostu poudawać że śpi. To w pewien sposób pomagało.

Z minuty na minute było coraz gorzej. Łapy odmawiały posłuszeństwa w coraz większym stopniu. Wyraźnie dawały znać, że chcą odpoczynku. Nie jutro, nie za miesiąc, tylko teraz. Lodowooki wreszcie dostrzegł coś innego prócz otwartej przestrzeni. Budynek. To już nie był tak pokaźny zamek jak wcześniej. Opuszczona i zniszczona ludzka rudera. No trudno. Trzeba się zadowolić tym co los daje. Gdyby nie łapy to zignorowałby owy budynek. Wkroczył do środka i trafił dość szybko do głównej sali. Przenikliwy chłód zelżał, a wiatr nie docierał do tej części fabryki. Tsurara przyjrzał się trochę zaciemnionemu miejscu. Brak oświetlenia nieco utrudniał możliwość dokładnego zbadania wnętrza. Kulawo podszedł do jakiegoś rdzewiejącego bojlera i położył się. Wreszcie jego łapy mogły odpocząć. Poczuł w nich pulsowanie, acz to ustało po czasie. Przez śnieg krew nie miała szans zaschnąć, więc na podłogę spłynęło trochę szkarłatnej posoki. Aisume zniżył brwi z obojętnym wyrazem pyska. Nie zostawi tak tego. To nie było ostatnie spotkanie z owczarkiem. Książę nie skapnął się jeszcze, iż znowu nie jest sam.

Oczy setera cały czas pozostawały przysłonięte powiekami jednak ten nie był ani trochę zaspany - od czasu przemiany nie czuł już wcale zmęczenia fizycznego. Jego nozdrzom nie umknął więc obcy zapach, a wraz z nim coś, co zaniepokoiło samotnika bardziej. Poczuł jak jego ciało niemal całe drętwieje i nie była to wcale wina mrozu panującego na zewnątrz. Posoka miała ostry zapach, trudny do pomylenia z czymkolwiek innym - szczególnie dla wampira.
W końcu Felicis postanowił unieść wzrok i skierować go na towarzysza. Zlustrował go w ciagu paru sekund ale nawet gdy o wyglądzie towarzysza wiedział wszystko co wiedzieć chciał przez pare sekund zatrzymał jeszcze na nim spojrzenie swoich bursztynowych oczu. Krwawił i to wcale nie było niewielkie zadrapanie. Nie starając się nawet wyglądać na zaspanego rudy tylko zmarszczył nieznacznie czoło sprawiając wrażenie zaciekawiomego ale równocześnie zatroskanego. Przez dobra chwilę nie wiedział co powiedzieć ale w końcu wykrztusił z siebie tylko banalne pytanie. -Co ci się stało? - ton głosu Fela zdawał się być bardziej zaciekawiony niż pies by tego chciał. Ostatecznie jednak wstał z ziemi.

No i już się dowiedział, że nie jest sam. Poruszył uszami, kiedy po pomieszczeniu poniósł się echem czyiś głos. Ponownie jakiś samiec. Jedynym w miarę zadowalającym faktem było to, iż nie był to ton wrogi. Prędzej ciekawość. Może tym razem nie zostanie wywalony. Ten budynek to już nie powinien do kogoś należeć. Gdzieniegdzie było czuć psa, ale to nie było typowe oznaczenie terenu. Jak już tutaj przyszedł to tu zostanie.
Spojrzenie lodowatych ślepi powędrowało w stronę skąd doszedł głos. Po wytężeniu wzroku był w stanie dostrzec kiepsko rzucającą się w oczy postać rudego setera. Od zadania pytania trochę czasu minęło, a cisza jak panowała tak dalej władała. Samiec lekko przymknął ślepia.
- Na pewno nic przyjemnego.
Odparł. Jego odpowiedź mówiła wszystko. Normalnie zawierała całą historię. Tsu miał to do tego, że jak nie musiał to nie wchodził w szczegóły. Niektórzy sądzili i pewnie dalej tak uważają, że Aisume za dużo zatrzymuje dla siebie.

-Tyle sam się domyśliłem. - odparł w myślach, ale tak naprawdę dopiero teraz zauważył że jego łapy nieco się trzęsą - tak. Bał się psa, choć zapewne mógłby mu coś zrobić. Okazuje się jednak że 'móc' i 'chcieć' czy nawet 'wiedzieć' dzieli bardzo gruba linia.
Z niewiadomych powodów seterowi wydawało się że mglisty umie czytać w myślach. W każdym bądź razie rdzawy nie miał ochoty podchodzić do niego bliżej - zarówno ze względu na to że krew budziła w nim głód, którą na razie dość dobrze powstrzymywał. Jedynie gdyby ktoś się przyglądał zauważyłby że jego oczy są poczerwienione. -Ranę za­dałeś, ranę otrzymasz. - odparł cicho siadając na ziemi i obserwując psa bacznie, ale już niezbyt ciekawsko. -Może mógłbym pomóc? - sam nie wiedział dlaczego te słowa właśnie przeszyły ciszę. Miał tylko nadzieję, że towarzysz to jeden z tych udających twardych i odmówi jego udziałom.

Powiedzmy, że zignorował Fela i po jakimś tam czasie wyszedł.

zt

//Niemal miesiąc, lolz. xd

z.t

/zupełnie zapomniałam xdd/