Plaża

Przywlókł się i legnął na piachu.

Nataniel wkroczył dumnie, chyba po to żeby prawie od razu wyrąbać się na wyrzuconej przez fale kłodzie. No tak, nie ma to jak wrodzona gracja, tylko pozazdrościć. Tak czy inaczej, wstał, rozejrzał się czy przypadkiem nikt nie widział, uff, nie. Zaczął wypluwać piach, który dostał mu się do pyska i nosa, fuj... Chwila. O. Czyli jednak ktoś tu jest pomyślał, uśmiechając się w sposób wyrażający czyste przerażenie. Super, nie ma to jak robić dobre wrażenie na jakimś obcym typie. Znaczy, nie żeby przejmował się jakoś bardzo kolesiem samym w sobie, gorzej jeśli wspomniany koleś poczułby się w obowiązku podzielić się historią o pierdołowatym dzieciaku z psami znajdującym się promieniu stu kilometrów... Tak. Reputacja była ważna, reputacja, znaczy się dobra reputacja, dawała nadzieję na to, że w razie czego jakiś fan uratuje mu dupę. Fan, ha. Chyba trochę za bardzo wybiegał przyszłość (wymyśloną przez samego Nataniela).

Leżał. Co z tego, że lało, wiało, a pioruny uderzały o piasek w odległości kilku centymetrów od jego dupska. W dodatku niektóre fale roztrzaskiwały się o jego łeb, robiąc mu przy okazji pierwszy prysznic od jakichś dwóch miesięcy. Założę się, że nawet wielki ciągnik nie skłoniłby go do wyniesienia się stąd. Już pomijam fakt, że skąd ciągnik na plaży, chyba z dupy.
Buch.
Ktoś w promieniu trzech, może czterech metrów najwyraźniej wyrąbał się o tą wystającą kłodę. Nie, nie był jasnowidzem, po prostu sam się o nią niedawno wypieprzył (i mimowolnie nażarł się piachu), ale kogo obchodzą jego problemy pierwszego świata. Anthony podniósł się do siadu, machinalnie odwracając pysk na bok i zerkając z ukosa na psa.
- Czego - zapytał płasko, przez co zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie. Cały Antoś Ant.

Speszony spojrzał na obcego.
- Ja... Eee... Ładna dziś pogoda, co nie? - wyjąkał, po czym zapodał sobie mentalnego facepalma i powątpiewającym spojrzeniem obrzucił miejsce, w które przed chwilą trzasnął piorun. To jest już wyższy poziom zidiocenia pomyślał, ciesząc się że nie jest czymś łysym, bo w takim wypadku Bardzo Miły Pan zobaczyłby rumieniec o barwie dorodnego buraka z domieszką cegły, który wykwitł na jego pysku mimo niskiej temperatury. Podziękował swoim przodkom za to, że w genach przekazali mu to bajeranckie futerko. Mniej fajnym szczegółem było to, że wspomniane futerko ociekało wodą i śmierdziało nieziemsko... Uroki bycia psem. Co on właściwie tutaj robił? W deszczu, z towarzystwem w postaci piorunów i jakiegoś typa, który wyglądał trochę jakby z chęcią Nataniela wybebeszył za zakłócanie spokoju. Chociaż w sumie co to za spokój kiedy DWA METRY OD TWOJEJ DUPY UDERZA PIORUN. No chyba, że ten osobnik był w jakimś sensie masochistą i kręciło go czekanie na poparzenia trzeciego stopnia, nie będziemy wnikać. Szczególnie, że Nataniel również stał tutaj jak jakiś debil i czekał, nie wiem na co, chyba na zbawienie. Albo na deszcz żarcia, też fajna opcja... Zaczął mieć dziwne wizje związane z pożywieniem, niedobrze. Mówiąc krócej, głodno, chłodno i do domu daleko... Chwila, on przecież nie ma domu... PRZYGNĘBIAJĄCE.

- Nie - odparł równie bezpłciowo co poprzednio. Piorun trzasnął wypełniając wolną przestrzeń między nimi, na co Antoś jedynie zareagował nerwowym mrugnięciem powiekami. Tak bardzo przejmował się faktem, że za moment może pierdolnąć pieprznąć w niego i go zabić, że aż wcale. A jeszcze bardziej martwiło go to, że jego nowy towarzysz też może oberwać około pięćdziesięcioma milionami woltów w dowolną część ciała i umrzeć. Serio, ta myśl nie dawała mu spokoju. Zaraz normalnie weźmie go na barana i będą popylać między piorunami w jakieś bezpieczne miejsce i jakby co wychędoży go z radości, że udało im się przeżyć. Jolo te sprawy.

Chciał nawet jakoś skomentować, żeby nie wyjść na takiego debila, ale bardziej absorbujący wydał mu się piorun, który wesoło trzasnął w miejsce pomiędzy Natanielem a... Tym kimś.
- O CHOLERA - wrzasnął, odskakując, a raczej odsuwając się w panice, dobre półtora metra i wywracając się na dupę. Bał się piorunów, okej? Znaczy, kiedy uderzały ten kilometr dalej i tylko fajnie wyglądały na niebie, to nie miał nic przeciwko, ale wolał się do nich nie zbliżać bardziej, niż na odległość tego właśnie kilometra. Nigdy nie sprawdzał, ale był pewien, że oparzenia trzeciego stopnia to raczej niefajna sprawa. Szczególnie, że nawet nie orientował się gdzie tu można znaleźć medyka i czy w ogóle któryś chciałby zająć się obcym samotnikiem. Tak, po długich rozmyślaniach i odkryciu, że alfy musiały pochować się pod kamieniami uznał, że będzie samotnikiem. Dojście do tego wniosku, rozpatrzenie plusów i minusów (przy czym minusy zajmowały trzy czwarte listy) i tak dalej, i tak dalej, zajęło mu cały dzień. I finalnie wylądował na plaży, podczas burzy, z dziwnym towarzystwem. Fajnie.
- Ooo stary, może lepiej by się przenieść w miejsce gdzie, nie wiem, pioruny nie trzaskają pół metra od twojej dupy? - zapytał, wgapiając się w miejsce, w które wspomniany piorun przed chwilą walnął. NIEFAJNIE.

Jeden piorun trzasnął, trzasnął i drugi dla towarzystwa centymetr, może dwa dalej robiąc spore wgniecenie w piaskowym podłożu. Normalna osoba już za pierwszym razem zeszłaby na bezdech i palpitację serca, ale jak widać Anthony do normalnych nie należał, chociażby ze względu na sam styl bycia, ale o tym później.
- Możemy pójść, wszystko mi jedno - westchnął zrezygnowany, gdy kolejna błyskawica zajaśniała na pochmurnym niebie. Założę się, że gdyby nie zaangażowanie samotnika, to mógłby być nawet koniec świata, a on nadal leżałby tu sam marnując swoje życie. - Prowadź - dodał sekundę po tym, patrząc wprost w jego błękitne oczy. Jak romantycznie.

Przy następnym tylko podskoczył, najwyraźniej będąc już przynajmniej częściowo przyzwyczajony. Co nie znaczy, że mu się to podobało, o nie, nadal podejrzliwie zezował w kierunku miejsc gdzie radośnie trzasnęły dwa poprzednie pioruny. Chyba udzielała mu się ta mieszanka znudzenia i niezainteresowania, która aż biła od... Tss, nadal nie wiedział jak brzmi jego imię. Chciał już nawet zapytać, ale kolejna błyskawica postanowiła sprawdzić co słychać tam na dole i jakoś mu się odechciało.
- Okej - powiedział i wyburczał coś jeszcze pod nosem, ale chyba tylko on jeden wiedział o co chodzi, tak ciche to było. Bez zbędnych ceregieli, ulotnił się, licząc, że Antoś również idzie. Może po bliższym poznaniu przestanie być taki... Creepy.

zt

Powlókł się za nieznajomym.

zt.

Wyszedł na plażę i przyglądał się zimnym falom. Nie miał najmniejszego pojęcia gdzie jest, ale nie martwił się tym. Wiedział, że do czasu, kiedy spadnie pierwszy śnieg zostało jeszcze wiele dni, w trakcie których uda mu się znaleźć wsparcie. Zaczął ryć łapą w piasku zarys domniemanej mapy terenów, aby podsumować informacje, jakie dotąd zdobył i ewentualnie zaplanować dalszą wędrówkę.

Fale tak przyjemnie szumiały, gdy przechadzała się brzegiem, chociaż trzymała się od wody na pewien dystans. Na rdzawym pyszczku widniał zarys delikatnego uśmiechu, a stalowe spojrzenie mimo lekkiej niepewności, błądziło po białych bałwanach jak zaczarowane. Nawet nie zdała sobie sprawy, że ktoś tu jest. Pochłonięta swoimi myślami, dopiero, gdy uderzyła o coś - a raczej o kogoś - wróciła do świata rzeczywistego, otwierając szeroko swoje oczęta i natychmiastowo cofając się kilka kroków do tyłu, chowając ogon między łapami, a uszka przytulając do łebka.
— Przepraszam! — wyrzuciła z siebie szybko.

Oho, w końcu ktoś żywy! Bryza przeszkadzała mu w wyłapywaniu zapachów, tak więc jego zmysły zarejestrowały samicę dopiero, gdy znalazła się w odległości kilkunasta metrów. Ruda bardzo intensywnie woniała żyznością, przeto ciemne ślepia niepokojąco mu zalśniły. Rozważał właśnie nad bardzo ciężkim dylematem - spróbować ignorować czy w miarę możliwości sycić się?
- Cześć! Kim jesteś? - powiedział szczerząc głupio kły.

— A um ... — nie spodziewała się zupełnie takiej reakcji, to też przez chwilę wpatrywała się z psa z nieco tępym wyrazem pyszczka. Szybko się jednak otrząsnęła, oblizując nerwowo nosek. — Cześć?
Powtórzyła pytająco, odchylając nieco rdzawą łepetynę do tyłu. Szarawe ślepka uciekły, gdzieś na bok chcąc uniknąć kontaktu wzrokowego z psem. Świetnie Anielico, nie dość, że jak zwykle zapominasz o czujności, to jeszcze pchasz się niemal pod czyiś nos, gdy dopadła cię twoja przypadłość.
— Um ... jestem Fabienne, Fabienne Illyasviel. — dodała po chwili, chociaż wątpiła, aby znajomość jej imienia w czymkolwiek miała pomóc psu.

Również uniósł łeb, chociaż samica nie wyglądała na dominującą, raczej na rozkojarzoną. Kiedy przedstawiła się, kiwnął raźno kufą i uśmiechnął się znów, jakby chciał dodać jej odwagi. Co prawda szanse, że zapamięta jej imię były niewielkie, jednak to, że je podała, znaczyło iż bez problemów będzie mógł wyciągnąć z niej inne informacje.
- Należysz do jakiegoś stada? Jeżeli tak, to gdzie ono jest? Wiesz, czyje to tereny? - zasypał ją pytaniami przymilnie kiwając ogonem.

Powoli przesunęła spojrzeniem na jego osobę, zatrzymując się na mordce, która wykrzywiona była w uśmiechu. Anielica nie mogła powstrzymać się, aby tego uśmiechu nie odwzajemnić to też jej rdzawy pyszczek rozświetlił delikatny uśmiech. W momencie zasypania ją kilkoma pytaniami pod rząd, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w tym momencie przypomniał mu małego szczeniaka, który natychmiast chce wiedzieć wszystko. Uniosła jedną z przednich łapek, przysłaniając nią pyszczek, jakoby chcąc stłumić cichutki chichot, który zapewne nie umknął uwadze płomiennemu.
— Owszem, należę do Mglistej Myśli i szczerze nie miałam jeszcze okazji zwiedzić terenów swego stada, więc ci nie odpowiem. - odparła odrobinę zawstydzona owym faktem. Nieśmiało postawiła jedno uszko odrobinę do góry. — Jeśli chodzi Ci o te miejsce, w którym obecnie jesteśmy to nie należy ono do żadnego ze stad.
Przechyliła nieco ryłko na bok, czując wewnątrz mała satysfakcję z tego, że chociaż odrobione mogła pomóc nowemu.
— I nie powiedziałeś mi jeszcze jak ty się nazywasz, nieznajomy. To troszkę nie fair, nie uważasz?

Mglista Myśl i Płomienna Dusza - czyli zna już dwie sfory, przynajmniej z nazwy. Zdziwiło go, że można być członkiem stada nie wiedząc nawet, jakie posiada ono tereny. Z tego co pamiętał, zanim jakiekolwiek stado powstało, trzeba było zgromadzić bandę psów i ustalić jak zdobyć rewir, więc każdy doskonale znał ten kawałek świata, którego zajęcie musiał okupić potem i krwią. Jeżeli wszyscy byli tutaj podobne zorientowani i zaborczy, był tutaj bardziej bezpieczny, niż mu się wydawało. Jak tak dalej pójdzie, pewnie sam zacznie prowokować bójki.
-Nie, nie uważam - odparł sucho łamiąc dotychczasową aparycję tymże nieadekwatnym zachowaniem, jednak chwilę później zreflektował się a przyjazny grymas wrócił na jego mordę.
- Ojciec mówił na mnie "Partyzantka" - zdradził ów błahą wiadomość.
Zawsze myślał, że to przezwisko było wybitnie idiotyczne. Niby jak złośliwość, ale jednak nie do końca. Co ono w ogóle miało do rzeczy? Nawet nie wiedział, co to znaczy, a obelg znał wiele.
- Są tu jacyś ludzie?

W pierwszym odruchu, jej pyszczek otworzył się odrobinę ze zdziwienie, acz po chwili zamknęła go nadymając swoje poliki i odwracając pyszczek na bok, zadzierając nos. Normalnie foch, brakuje jeszcze, aby zaczęła tupać nóżką. Westchnęła zaraz pod noskiem cichutko, nie mogła go przecież zmusić do tego, aby się jej przedstawił. Żadne formy fizyczne nie wchodził w rachubę, bowiem nie odważyłaby się zbliżyć jeszcze bardziej do płomiennego, nie mówiąc tu o jakikolwiek kontakcie fizycznym. Zresztą co ona by mogła, nawet jeśli by się odważyła?
Załaskotałaby go?
Pff.
Słysząc jego kolejne słowa, skierowała jedno z oklapłych uszek w jego stronę. Partyzantka? Nie sądziła, aby i ona mogłaby używać, ów imienia, bo wiem zdawało się, że jest to coś bardziej prywatnego.
— Ludzie? — trzeba było przyznać, że pierwszy raz słyszała tą nazwę. Skierowała na niego pytające spojrzenie, które jasno mówiło, że Rdzawa nie ma pojęcia o co chodzi z ludźmi. A co zabawniejsze od dawna żyła z nimi na pograniczu, ale skąd miała o tym wiedzieć?

Szybko ruszała łapkami, chichotała cicho cała w skowronkach. Nie miała pojęcia co jest powodem jej dobrego humoru, jednak nie zaprzątała tym sobie głowy. Ważne było dla niej to, że w końcu mogła odetchnąć. Co prawda parę ostatnich miesięcy spędziła pod opieką jakiegoś miłego starszego psa, ale i tak czuła się dziwnie. Tęskniła za rodziną - nie widziała ich już tak dawno. Nawet jej ojciec... również pragnęła się z nim spotkać, chociaż nigdy nie miała dużo możliwości, aby to zrobić. Nie wykluczała go z kręgu bliskich osób nawet za to co zrobił. Chyba nie potrafiła przestać go kochać.
Z daleka usłyszała głosy, przekrzywiła lekko łebek. Zdawało jej się, że w jednym z nich jest coś znajomego, za każdym razem gdy go słyszała przechodził ją przyjemny dreszcz. Postanowiła podejść bliżej. Gdy znalazła się w odległości kilkunastu metrów stanęła jak wryta widząc rdzawe futro, które było prawie takie samo jak jej. Przymrużyła oczka i wzięła głęboki wdech. Wszystko się zgadzało - głos, charakterystyczny sposób mówienia, a nawet wykonywane ruchy.
Niemożliwe.
- M-mamo? - powiedziała cicho, praktycznie niesłyszalnie dla zwykłego psiego ucha, chyba, że to nie było psie ucho. - Mamo? - powtórzyła pewniej i głośniej podchodząc doń bliżej, chcąc upewnić się, ze ma do czynienia z rodzicielką. Była tak pewna, że w końcu ją znalazła, w jej sercu tlił się promyk nadziei; mały, ale jednak.

Nawet jeśli pies by jej teraz odpowiedział to zapewne nawet by go nie słuchała, gdyż jej cała uwaga teraz przeniosła się na kogoś kompletnie innego. Rude radary powędrowały na czubek jej głowy słysząc dźwięk znajomego głosiku, a rdzawy łepek zwrócił się gwałtownie w stronę postaci młodej setterki, n a którą to padł wzrok szarych tęczówek, które zaiskrzyły się prawdziwą radością i miłością.
— Andromeda ... moja słodka ... — wyszeptała niemal łamiącym się od wzruszenia głosem. Pierwej kilka dni wcześniej spotkała swego najstarszego syna, a teraz o to przed nią stoi jej mała słodka Andro, jest więc jeszcze szansa, że uda jej się znaleźć również Adireala, a wtedy będą mogli być ponownie cała rodziną.
Szybko pokonała odległość jaka dzieliła ją od córki, wtulając na moment swój łeb w szyję młodej, westchnąwszy z prawdziwą ulgą.

Była pewna, że to właśnie ona.
Już po chwili czuła ciepło ciała swojej matki. Dmuchnęła ciepłym powietrzem w jej futro i uśmiechnęła się delikatnie. Trzeba przyznać, że rodzicielka w ogóle się nie zmieniła - była taka jaką mała Andromeda ją zapamiętała. Czuła i troskliwa, a gdy się uśmiechała na serce setterki wylewało się wiadro ciepłego miodu, który świetnie sklejał pęknięcia. Oh.. znów mogli być rodziną, wystarczy tylko, że znajdą resztę.
- Tęskniłam... - mówiąc to przejechała różowym ozorem po pysku rdzawej. - Za tobą i braćmi. Tatą... też - ostatnie słowa wypowiedziała trochę niepewnie, jakby bojąc się reakcji matki. Wiedziała, że to delikatny temat, którego nie powinna poruszać, szczególnie teraz - dopiero się spotkały. Usiadła i owinęła łapy ogonem patrząc na Fabienne. Czasami tylko zerkała na psa, który stał nieopodal. Nie znała go, dlatego postanowiła zachować czujność i zbytnio nie zdradzać swoijej tożsamości.

Była psem i nie wiedziała co to jest człowiek? Na początku pomyślał, że zwyczajnie się pomylił w odczytywaniu zachowania i samica tak właśnie okazywała zaskoczenie, bo po prostu nie wyobrażała sobie, żeby gdzieś ludzi nie było. Będzie musiał podpytać innych obcych, ale to później.
Tymczasem skupił się na obserwowaniu uroczej sceny. Podszedł do matki i córki z uśmiechem, lecz poza tym nie zamierzał ingerować. Niech się Fabienne i Andromeda pocieszą, póki nic chwili nie zepsuło. Machał przy tem miarowo długim, cienkim ogonem.
Wyłapał podejrzaną niepewność w głosie młodej suczki, kiedy mówiła o ojcu. Co się stało? Dlaczego rodzina została rozdzielona i czy na długo?

— Oh, ja również. Nie wiesz nawet jak bardzo. — dotknęła nosem czoła małe, musnąwszy je czule.— Forneus tu jest, spotkałam go parę dni wcześniej, nie wiem jednak co z Adirea'elem, ale z pewnością też się odnajdzie.
Odsuwając swój łepek nieco do tyłu, spojrzała córce prosto w oczy. Nie chciała nic mówić o och ojcu; osoba Asmodeusza wciąż nawała ją wewnętrznym lękiem i wolałaby go już nigdy nie spotkać, ale z tej racji nie mogła przecież zabronić dzieciom spotkać ze swoim drugim rodzicem, prawda?
Odchyliła na moment swoje uszy do tyłu, zerkając kątem oka na psa, który zdecydował się do nich podejść. Uśmiechnęła się lekko nieco przepraszająco, że tak po prostu w połowie rozmowy, go zostawiła, ale może zrozumie jak to jest spotkać kogoś bliskiego zwłaszcza, gdy ostatni raz widziała Andro jako małą suczkę.

A więc jej brat też tutaj był. Mimo iż czasem dochodziło między nimi do spięć, a Forneus miał problem z okazywaniem uczuć to wiedziała, że ją kocha. Mimo iż byli od siebie tak różni.
- Mam nadzieję - uśmiechnęła się. Pragnęła wierzyć, że on także się odnajdzie. Wtedy rodzina mogłaby znów funkcjonować sprawnie, byliby w pełni... no prawie. Ważne jednak było to, że jej starszy brat jak i mama się odnaleźli - bardzo cieszył ją ten fakt. To nie mógł być przypadek, że po tak długim czasie ich drogi się zbiegły. Z pewnością Stwórca maczał w tym palce! Jakże Andromeda była mu teraz wdzięczna. Najchętniej wykrzyczałaby swoją radość.
Zobaczyła, że jej rodzicielka spogląda na psa, który siedział niedaleko. Oh.. przecież im przerwała. Momentalnie podniosła się z ziemi i potrząsnęła łebkiem, po czym odchyliła lekko uszy do tyłu.
- Przepraszam, że przerwałam... jestem Andromeda - posłała nieśmiały uśmiech psu.

Uciekła nagle mamrocząc coś na przeprosiny, trąciwszy jeszcze córkę nosem w polik.


zt