Koszmarny Las

- W koszmarnym lesie. - odparł, przyglądając się uważnie młodemu. Poruszył na przemian uszami ostatecznie odchylając je nieco do tyłu. 
- Co ... ?
Zerknął na otaczające je drzewa nie dostrzegając w nich jednak nic niezwykłego. Wykrzywił wargi w cierpkim grymasie.
- To tylko drzewa. - mruknął, oblizując krótko pysk. Widać od razu, że wyobraźni to u niego raczej nie ma, chociaż to może nie kwestia wyobraźni; on po prostu woli trzymać się trzeźwego myślenia i nie wyobrażać sobie niewiadomo czego, aby później po prostu się nie zawieźć. 
- Jeśli chcesz być odważny to wyzbył się tego co masz tu, albo nacz się nad tym panować. - dźgnął przy tym pazurem w czoło młodego pokazując mu tym samym o co mu chodzi. Już nie jego sprawa jak szczeniak to zrozumie. Cofnął łapę, parskając cicho.
- Masz rację; więc lepiej poddaj się już na wstępie. - Oy, nie za brutalne trochę to słowa? Odwrócił pysk na bok, wbijając wzrok pierwej w milczącego Flata, a później w ścianę drzew.

W koszmarnym lesie.
Koszmarnym.
Koszmarnym.
Koszmarnym.
Przeleciało go to dziwne uczucie przerażenia i strachu. W głowie szczeniaka narastało jednocześnie tysiące pytań. Jak się stąd wydostać, co tu mieszka, czy zrobi mi krzywdę. Przez chwilę nastała cisza, a Aaron czuł tylko bicie własnego serca. Zawsze łatwo go było wystraszyć, chociażby jakąś głupią nazwą. Zacisnął szczęki, żeby nie krzyknąć. Odwrócił łeb na prawo, i zadarł nos ku górze, zaraz po tym jak Raziel położył palec na jego czole. Aaron nienawidził tego uczucia. Strachu, przerażenia, tak jakby ktoś nagle uderzył go prądem prosto w klatkę piersiową. A jednocześnie towarzyszyło temu zażenowanie, bo nie miał pojęcia jak się tego pozbyć. Miał tak odkąd pamiętał. Odkąd stracił całą rodzinę, odkąd go zostawili, odkąd zniknęli i już nigdy nie wrócili. 
Krwisty fuknął cicho. 
- Tylko martwy nie zna strachu
- W takim razie chcę być martwy.
- Nie mów tak.
- Bo?
Głos w jego głowie nagle ucichł, albo może on sam nie umiał sobie na to pytanie odpowiedzieć. - Poddać się? - nastawił uszy słysząc słowa Raziela. Zmrużył oczy odwracając się w stronę psa. - Pewnie sam się boisz. Ale jak już będę rycerzem, to... to... - z początku jego głos był oskarżający i pewny siebie, ale potem znów stał się bezradny i niepewny. Aaron oblizał pysk, marszcząc przy tym czoło, nie do końca wiedząc co powiedzieć dalej.

Burknął coś pod nosem, przewrócił oczami i uniósł łeb do góry zadzierając lekko nos. Nie czekając na odpowiedź od kogokolwiek ze zgromadzonych wymaszerował, nie kierując się w żadną konkretną stronę.

z/t