Śpiące Miasto

Kiedy spojrzenie przyzwyczaiło się już do zielonkawego światła rozejrzał się z uwagą. Na piekło to nie wyglądało, ale jednak było równie interesujące. Wysunął różowy ozór, którym musnął swoje zębiska, podczas, gdy kąciki warg powędrowały odrobinę do góry. Czując na sobie przenikliwy wzrok potężnych monumentów, aż miało się ochotę pokazać im środkowy palec, albo odwrócić tyłem i podnieść ogon, aby wiedzieli, gdzie wszyscy mogą go pocałować. Jednak nasuwało się jedno pytanie; Co dalej? Trafił teraz do miejsca, które z całą pewnością widziało więcej niż wszystkie miejsca na powierzchni razem wzięte, ale czy kryje w sobie coś na tyle interesującego, aby wzbudzić w Kapitanie zainteresowanie ekspedycją tego tajemniczego miejsca? Pokręcił łbem na boki, powoli badając spojrzeniem uważnie całe podziemie, szukając jakieś jakieś drogi, którą dostanie się na powierzchnię, zaczynało mu już zasychać w gardle, a gdy temu Piracinie brakuje rumu, robi się naprawdę nieprzyjemny.
Charknął pod nosem i splunął na ziemię. Zdaje się, że jego jedyne wyjście to przedostanie się w jakiś sposób do tego lewitującego królestwa. Zbliżył się do krawędzi mostu, nieco sceptycznie określając jego stan użytku. Ale podczas niezliczonych przygód, które miał okazję niegdyś przeżyć podobne konstrukcje były niemal na porządku dziennym i nie raz prawie wpadało się w rzeki pełne wygłodniałych krokodyli, czy też wąwozy, w których dna nie dało się zauważyć. Poruszył uchem, stawiając jedną z łap na pierwszej desce. Nieprzyjemny zgrzyt spróchniałego drewna i starych lin zaatakował jego małżowiny. Może lepiej by się rozejrzeć za czymś innym, co pomogło by mu się przedostać? Może tak jakoś powalić jeden z posągów?
A pieprzyć to.
Zmrużywszy jedno ślepie, wszedł powoli na niebezpieczny most, starając się przesuwać powoli, aby jak najmniej obciążać pomost. Łapy stawiał w miejscu, gdzie deski wydawały się najbardziej trwałe.

Bez żadnych pułapek byłoby w końcu nudno. Zatrzymał się gwałtownie, próbując złapać oddech, który został mu odebrany przez te pieprzone opary. Ale niech sobie nikt nie myśli, że to w jakiś sposób zatrzyma Kapitana przed osiągnięciem swojego celu. Wstrzymując oddech i próbując jakoś uspokoić swój organizm, przymknął jedno ślepie. Ciemności, które go otoczyły niebyły mu obce czy straszne. Potrafił się posługiwać też innymi zmysłami na wypadek, gdyby w jakiś sposób został oślepiony całkowicie. W końcu trzeba być przygotowanym na każdą możliwość.
- Pomóc?
- Pocałuj mnie w rzyć teraz.
- Też Cię nienawidzę.
Zaczął powoli przesuwać łapy do przodu badając po przez lekki nacisk stabilność gruntu, aby w ten sposób zacząć posuwać się do końca pomostu. Skupienie umysłu i wypowiadanie w myślach słowa mantry pozwalały mu na wytrzymanie bez tlenu dłużej. Lata różnych praktyk w końcu nie mogły pójść na marne.

// dobra, przydałoby się to przyśpieszyć xd


Kurwa.
Bo nic innego na myśl w takiej sytuacji nie przychodzi. Długo tak nie wytrzyma, a z całą pewnością nie zamierzał tu skończyć swojego żywota. Zaciskając szczęki i ślepia z całych sił skupił się na tym, aby powoli wyciągać swoją łapę. Gwałtowne działania mogły by przynieść skutki odwrotne do których chciał. Jeśli łapa została uwolniona teraz już nie bawił się w powolne przechodzenie; napiął wszystkie mięśnie uginając łapy. Zgromadzoną energię użył do wybicia się w powietrze i zrobienia potężnego susa, co by znaleźć się szybciej na drugiej stronie. Zachwiał się, acz ustawienie łap szeroko pozwoliło mu na zachowanie równowagi. Spróbował zaczerpnąć powietrza.

Charknąwszy kilkakrotnie uzupełnił brakujący tlen, w duchu przeklinając ten cholerny dym. Ale skoro już znalazł się na drugim końcu to nie pozostało mu nic innego jak iść do przodu. Zerknął tylko przelotnie na swoją poranioną łapę, prychając cicho pod nosem. Będzie tylko przeszkadzać, ale nie ważne. Ruszył kulejąc przekraczając powoli wrota. Trójkątne uszyska z uwagą badały dźwięki otoczenia, a krwiste spojrzenie teraz z większą uwagą doszukiwało się kolejnych pułapek w postaci utrudniającego oddychanie dymu, czy też jeszcze coś innego. Jego uwaga jednak szybko została scentrowana na trzech skrzyniach, przeskoczył spojrzeniem od jednej do drugiej. Miał wybrać tak? A co jeśli otworzy wszystkie?
- Ene due rabe, zjadł głębianin żabę. Żaba w brzuchu skacze, a głębianin płacze ... - zarecytował, gestykulując przy tym poranioną łapą wskazując po kolei na każdą ze skrzyń, aby w ostateczności zatrzymać się na czerwonej. Oblizawszy krótko swe ryło, ruszył ku czerwonej skrzyni, otwierając ją czym prędzej.

- Co do ... - mruknął, gdy znalazł się nagle na powierzchni. Zmarszczył w brzydkim grymasie pysk, nie miał ochoty w żaden sposób się nad tym wszystkim zastanawiać; pochwycił więc dysk w zębiska i odmaszerował.

zt