Miejsce polowań oraz wszelkich zadań.

Nadal wiódł wzrokiem za błękitnymi ognikami, coraz szybciej przebierając łapami. Nawet nie zatrzymał się by złapać oddech, czy odpocząć chwilę. Nadal dało się wyczuć determinację od tego młodego bordera. Nawet Ace nie śmiała niczego napomknąć, o niewygodnym siedzeniu, jak to miała w zwyczaju. Zaciekawiona oglądała widoki, spoglądając zza kępek szarej sierści towarzysza. Ten zaś nawet się nie oglądał, nie chcąc stracić płomyczków z oczu. Zawsze istnieje przecież taka możliwość, ale wtedy już nie byłoby tak kolorowo. Skręcał gwałtownie między konarami czy skałami, mając jedynie nadzieję, że nie zgubił drużyny. W końcu jednak ognik zniknął, pozostawiając go na sporym obszarze. Gwałtowne hamowanie pozostawiło na gruncie długie ślady, zaś lisica zgrabnie zeskoczyła ze swego wierzchowca. Wiedziała, że nie przyda się podczas polowania, choć może... Jednak wolała zaczekać na Blue Merle, woląc nie wchodzić mu w drogę w obecnym stanie ducha. Pomachała tylko kitą i znów zwinęła się w kłębuszek, a to śpioch.
Co do miejsca... Niebieskookiemu wydawało się, że trafił na ogromną łąkę. Łąkę porośniętą gęstymi kępkami trawy, mieniącymi się zielonawymi odcieniami. Czasem coś pośród nich migało, jakby chciało uciec lub po prostu pobiegać. Cichy, melodyjny wiatr doł w czujne uszy, rozwiewając trochę futerka na boki. Miejsce to wydało mu się zupełnie znajome, jakby bywał na nim nie raz. Gdzieś za wzgórkiem widniało stare drzewo, nadal jednak wypuszczające nowe liście. Ciepłe wspomnienie. Grunt wydawał się suchy, acz jednak czasem dało się nieuważnie wpaść w błoto. Czasem przeleciał tu jakiś motylek czy ptak. Już wie. To tutaj...
Jednak teraz najważniejsze jest zadanie, którego zasady poznali na początku. Spojrzał ostatni raz na trio, życząc im niemo 'powodzenia'. Jednak zaraz rzucił się tak prędko w zieleń, że nie pozostał za nim ni ślad. Potrzebował trochę spokoju, samotni. Musi pozbierać myśli, choć łowy nie były najlepszym do tego miejscem. Uważnie obejrzał okolicę, upewniając się, że nie widzi nikogo w pobliżu. Teraz zaś zniżył się, zginając łapy. Nie mógł zostać zauważony pośród długich zarośli. Ogon trzymał ciasno przy sobie, by nie popełnić istotnej gafy. Wyłączył umysł, by skupić się na wyostrzeniu wszystkich zmysłów. To czarny border go tego nau... Nie! Musi oczyścić głowę. Wytężył wzrok, słuch, lecz przede wszystkim węch. Podatny na każde, ni najmniejsze drżenie. Czuł się jak drapieżca, który zaraz miał zatopić ostre kły, w swojej kruchej, naiwnej ofiarze. Czuł już smak posoki na swoim języku, która bezwładnie spływała z jego pyska. Subtelnie, acz rześko. Teraz jednak począł się skradać, wszystko dokładnie lustrując. Pamiętał by dokładnie wyważać kroki, starając się robić to w miarę cicho, co raczej mu wychodziło, ze względu na jego wagę, i lekko, tak by nie powodować drżenia ziemi. Myszy właśnie po tak owym poznawały nadchodzącego drapieżcę. Pamiętał też by uważać na wystające korzenie i inne farfocle, które mogły wejść mu pod łapy. Nie zamierzał z tak owymi obcować. O i jeszcze istotna kwestia, maszerował pod wiatr. Wyglądał jak znakomity łowca, wprawiony latami tej ciężkiej, acz satysfakcjonującej sztuki. Nie popuści. Zamierza żyć, całym sobą, tak by niczego nie żałować.
... chadzał na polowania z Ace'm.

Chyba doszliśmy, przynajmniej tak mi się wydawało. Mimo, że polowałam po raz pierwszy włączył mi się instynkt łowcy, chyba nigdy wcześniej tego nie czułam, ale co chwilę martwiłam się, że nic nie upoluję. Otocznie nie wiem, czy się nadawało, czy było dobre do polowań. Wyglądało jak zarośnięta łąka, o której ktoś bardzo dawno temu zapomniał. Jednak jakiś tam swój urok miała, podobało mi się. Miałam cichą nadzieję, że może trafią mi się jakieś przymroczone, czy coś. Traffy popatrzył się na nas i pognał jak prawdziwy łowca. Zresztą zapewne nim był, nie to co ja. Okręciłam się wokół własnej osi myśląc, że ujrzę miejsce, w które mam biec. Tak nie było. Wiec postanowiłam truchtać gdziekolwiek. Na od chodnego powiedziałam:
-Powodzenia- nie wiem dlaczego, ale łza zakręciła mi się w oku, może ze strachy, nie mam zielonego pojęcia. Spojrzałam na nich i zaczęłam biec, dużo wolniej nie border, którego miałam przed chwilą zaszczyt oglądać. Zresztą po paru metrach zwolniłam. Sądziłam, że lepszą opcja będzie skradanie się niż ganianie za myszką. Doszłam do tego wniosku bo wydawało mi się, że nie będzie mnie aż tak widać i ja zwierzątko lepiej dojrzą. Czy to była słuszna decyzja okaże się. Bałam się, że przez moja nieuwagę spłoszę delikwenta, którego zamierzam zabić. Nie polowałam bo się bałam krwi, widzieć jak ktoś umiera. Może ta mysz ma żonę, dzieci i plany na przy... Ej! Ej! Nie mogę tak myśleć, chcę przeżyć, a zabijanie z pewnością mi się przyda. Po za tym będę choć trochę bardziej samodzielna. Zamyśliłam się, a powinnam się skupić, źle robię. Przeszłam przez parę większych kęp traw. Coś mi mignęło. Rozejrzałam się. Nie. To tylko moja głupia wyobraźnia. Przysiadłam zastanawiając się nad taktyką, nie mogłam tog robić zbyt długo.

Owczarkowi po jakimś czasie udało się w miarę zrównać w borderem. W końcu dotarli do celu (przynajmniej tak wydawało się smolistemu). Przed nimi rozciągała się spora łąka. Trawa co jakiś czas poruszała się, kiedy pomiędzy źdźbłami przemieszczały się mniejsze i większe stworzenia.
-Powodzenia - mruknął oddalając się od reszty drużyny.
Skupił się na polowaniu. Szedł przed siebie, starając się stawiać łapy jak najciszej. Wychwytywał najmniejsze szelesty. Skręcił pod wiatr, żeby nie spłoszyć niczego swoim zapachem. Uważnie przypatrywał się otoczeniu przed sobą, starając się unikać gwałtowniejszych ruchów.

Nadal siedział w trawie, nie dostrzegając ni małego stworzonka. Przecież chodził i szukał, wytężając wszystkie zmysły! Znów spoglądał na ruszające się kaskady, jakby oczekując, że zaraz z nich wyłoni się mały gryzoń. Marzenie ściętej głowy. Te się chyba pokazać nie zamierzały, bo oto brak na horyzoncie. A przecież delikatnie wyważał ruchy, tak by nie trząść ziemią. Może ich po prostu nie było? Westchnął w miarę cicho i udał się w dalszą drogę. Tym razem zmierzał do samotnego drzewa, miejsca igraszek z bratem. To tu zwykł się chować, myśląc, że to świetna kryjówka w chowanego! Chyba jednak się mylił. Czarny border zawsze znajdywał go w dziwny, szybki sposób! Może za często się tam chował... Cóż, głupi, mały Traffik. Zamrugał oczami, by udać się pod ową korę.
Tam też delikatnie chodził, starając się omijać wszystkie niepotrzebne rzeczy, jak i kłusować pod wiatr. Był uważny i skupiony- zdeterminowany by osiągnąć cel. Postanowił zajrzeć pod roślinę, a nawet i do niej. Chciał znów posmakować wspomnień. A może i coś schwyta? Ostrożnie i delikatnie obszukał zakamarki drzewa, być może na coś się natknął.

Chikyu niezmordowanie szedł przed siebie, próbując odnaleźć jakiekolwiek myszy. Wtem jego uwagę przykuł krzak. Owczarek po cichu podszedł do niego i obszedł w poszukiwaniu mysich norek. Jeśli jakieś zalazł, usiadł u wylotu tak, żeby wychodząca mysz nie mogła go zauważyć i czekał. Jeśli nie, kontynuował wędrówkę.

Mam taktykę, a może jej nie mam, jest to działanie na spontan. Skradałam się. Po pewnym czasie się zmęczyłam. Postanowiłam, że przy najbliższym drzewie zatrzymam się choć na minutkę. Trawa była na prawdę gęsta i wysoka. Wydaje mi się, że mierzyła więcej niż ja. Za parę chwil przed moimi oczami "wyrosło" drzewo, a raczej pozostałości, czyli pień. Oparłam się, zastanawiałam się gdzie te małe gryzonie mogły by być. Przypomniały mi się historie, które opowiadali starcy przy lampce wina. Mogły się znajdować w norach lub pieniach. Właśnie w pieniach. Byłam o jedno z nich oparta. Ale nic nie słyszałam. Postanowiłam zajrzeć, może coś tam jest. Świetnie by było. Od razu poprawił mi się humor. Zajrzałam penetrując pień ślipkami. Czy tam coś znajdę? Może na coś natrafiłam.

Stella szła krok w krok za owczarkiem. Trzymała nos przy ziemi i węszyła. Albo przynajmniej starała się jak najlepiej udawać, że umie polować. Naśladowała rodziców i przede wszystkim Bossa którego ostatnio obserwowała jak poluje. Najważniejsze co zapamiętała to : wywęszyć ofiarę ! Rzeczywiście węszyła i... nic. Zupełnie jakby te wszystkie gryzonie sprzysięgły się przeciwko nim. Uparła się jednak, że coś znajdzie i pełna zawziętości wąchała dalej.

Kiedy dostrzegł myszki, serce zaczęło mu się krajać w różne strony. Postawa mamy była tak odważna, bohaterska i kochana, wręcz. Zajęło mu dłuższą chwilę by zadumać się nad dalszym przebiegiem misji. Spojrzał smutno na rodzinę, by rzec.
- Wybaczcie - uśmiechnął się blado. - Obiecuję, że w następnym życiu urodzicie się jako istoty silne, mogące się obronić. Nie jako... Zwierzyna.
Nie mógł myśleć o takich sprawach. Priorytetem była obrona grupy, a niestety po trupach dąży się do celu. Błagający o wybaczenie wzrok znów wbił się w gromadkę, by zaraz szczękami kłapnąć w ich stronę.
Śmierć była szybka i bezbolesna. Nie chciał aby taka sama trafiła się jego kompanom.
// Krótkie, bo powinniśmy to zadanie już skończyć. .=. wybaczcie.