Iglasta Puszcza

Wbiegł tutaj o mało co nie uderzając łbem o jakieś drzewo. Zatrzymał się dopiero gdy jedynym dźwiękiem jaki słyszał był jego własny oddech i szelest niewielkich leśnych stworzonek. Wzdrygnął się, jednak starając się szybko zapomnieć o minionej chwili powoli ruszył przed siebie starając się jednocześnie wysłuchać śpiewu ptaków, jak i robić coś na kształt polowania, a właściwie węszenia za zdobyczą. Brzuch zaczynał go boleć w głodu. Kiedy ostatnio jadł coś pożywnego? Zapewne parę dni temu. Można jedynie mieć nadzieję że ta kraina jest obfita w zwierzynę.

Czarny przesuwał się tym razem bezszelestnie do przodu, najwyraźniej wcześniej głupio zignorował pierwsze oznaki głodu, który teraz nasilił się dwukrotnie. Wampirze kły wystawały nieco po za fafle jego warg, a bursztynowe spojrzenie, które straciło na swym blasku wypatrywało tylko stworzenia, które przez swa nieuwagę nie umknęło wcześniej wyczuwszy zagrożenie.

Fel odwrócił energicznie łeb czując jakiś obcy zapach z pewnością nie należący do zwierzyny lownej. Gdy jednak rozkładając się niczego nie zauważył odetchnął tylko i zadrżał lekko. -Zdaje ci się- mruknął w myślach sam do siebie. Chciał kontynuować łowy jednak zdał sobie sprawy ze na wpół śpiący niczego nie upoluje. Zwykle nawet wypoczęty ledwo daje sobie radę. Legł wiec pod sporym drzewem, najprawdopodobniej sosną i rozciągając przednie łapy położył na nich łeb przymykając oczy. Był pewien ze jeszcze długo pozostanie na jawie więc bez obaw mógł zamknąć oczy, by wszelka obecność obwieściły mu uszy i nos.

Dostrzegł go.
Rdzawą sylwetkę leżącą paręnaście metrów przed nim, zwróconą do niego grzbietem. To miała być jego ofiara? Przecież to pies! On nie pija krwi swoich pobratymców, bo to nie zgodne z jego zasadami, ale tak trudno się teraz oprzeć pokusie. Pamiętał doskonale swój pierwszy raz, gdy spróbował krwi członkini swojego stada, była jakby bardziej pożywna, słodsza i smaczniejsza. Rozchylił czarne wargi, wysuwając jęzor, którym musnął swe przydługie kły.
— Uciekaj ... — wysyczał w stronę settera, powoli krocząc w jego stronę. Nie, nie chodziło to, że uciekająca ofiara daje więcej satysfakcji, a o to, że być może Setterowi uda się uchronić przed nieprzyjemnym losem zostania dziabniętym przez wampira.

Fel uniósł ucho do góry, a zaraz za uchem również całe ciało. W ciągu paru sekund stał już na 4 łapach zwrócony przodem do towarzysza. -Yhm... Dzień dobry? - sapnął w lekko wyczuwalną pytającą intonacją. Szybko zlustrował czarnego wzrokiem, a przynajmniej tak szybko jak mógł. -Nie. Tym razem nie ucieknie. Umiesz przecież prowadzić rozmowę. - skarcił w myślach sam siebie. Owczarek na pewno miał ciało na obu stronach pyska, więc nie było najmniejszej potrzeby uciekać. Seter odetchnął drżąc lekko, bardziej z głodu czy zimna niż ze strachu.

Z gardzieli płomiennego wyrwał się cichu chichot, całkowicie niewinny i melodyjny, zupełnie nie pasujący do spojrzenia, w którym w jednej chwili pojawił się błysk głodu i pożądania, gdy w ułamku sekundy znalazł się tuż przed postacią rudego. Nie chciał tego robić, ze wszystkich sił starał się ze sobą walczyć, przez to nie rzucił się od razu na psa, aby upić jego juchę, a stał nieruchomo jak głaz. Jego klatka piersiowa się nie poruszała, w końcu nie potrzebował tlenu, jego serce nie biło, powinien być martwy, a jednak 'żył'.
Wysunął pysk w stronę szyi psa, zaraz jednak nim potrzepawszy cofając się. Na moment w jego spojrzeniu pojawił się zwyczajowy błysk.
— Czy ... czy mogę napić się twojej krwi? — czyżby chwilowy powrót świadomości? Podgryzł nerwowo swoją dolna wargę, pozwalając, aby dwie stróżki krwi pociekły po jego brodzie skapnąwszy pod jego łapy.

Zawitała. Jej iście drobne ciało pętała aura pozornego cierpienia, która swe uwieńczenie miała na obliczu. Można było zoczyć na szczecinie kruszącą się krew, której wonność i smak już dawno odeszły. Umknęła z okowów śmierci, umknęła z okowów zbawienia, nie potrafiła odróżnić czym było zło, a czym dobro. Wszystko się mieszało od kiedy przekroczyła bramy niewoli. Drgawki kluczyły po jej cielesności, mknęły przez korpus, odnajdywały ujście w kirowych pazurach, których siła odczuł skrawek ziemi na której stała. Ślipia przykryte do pół portierami powiek, jak gdyby z lękiem wbite w ciemność znajdującą się wokół. Spostrzegła istoty łudząco przypominające psy,czy to miraż? Czy w końcu napotkała kogoś prawdziwego? Stąpała lekko, aż w pewnym momencie zamarła. Chciała coś rzec, lecz słowa bębniące echem w jej umyśle nie chciały opuścić gardła.

-C... Co? - spytał cofając się o krok. W jego oczach błysnął strach lecz i lekkie; niemal zupełnie niewidoczne zaciekawienie. -To pytanie retoryczne? - pomyślał poruszając paskiem tak jakby miał to wymowić lecz powietrza nie przeszył żaden dźwięk. Seter chrzaknał wydobywający z siebie tylko proste słowa o nieco zdławionym brzmieniu. -Kim jesteś? - zaraz potem jak jego głos ulotnił się pojawiło się coś jeszcze - rdzawy odwrócił łeb w stronę kolejnego przybysza. Czy też raczej przybyszki. Nawet jeżeli suczka była dużo mniejsza i niższa od niego Fel czuł się otoczony. -Co... Co chcecie zrobić? - wysypał tak niewyraźne ze trzeba było dłużej się zastanowić by dotarło do ciebie znaczenie wypowiedzi. Znów zrobił krok do tylu - w lesie słychać było dźwięk złamanego Patryka który rozniósł się dziwnie głośno, nawet jeżeli wokoło panowała wrzawa odgłosów żyjących na tych terenach stworzeń.

Nie mógł czekać.
Nie.
Zwłaszcza, że zbliżał się jeszcze ktoś. W jednej chwili jego wargi rozwarły się, a on całą swoją postacią naparł na settera, starając się - mimo wszystko - wbić swoje kły w jego szyję jak najdelikatniej, niemniej nie potrafił powstrzymać żądzy, która chciała być zaspokojona natychmiast. Ostre zębiska nie miały problemu z przebiciem się przez przeszkadzającą sierść i delikatną skórę, aby już po chwili do gardzieli wampira spływała słodka i ciepła ciecz. Niemalże zamruczał lubieżnie, przylegając do psa jeszcze bardziej. W tym momencie obecność obcego drugiego istnienia była mu zupełnie obojętne, skupiał się wyłącznie na szybkim biciu settera, które z każdym sekundą, gdy jucha opuszczała jego organizm, zwalniało.

Coś a właściwie to ktoś przygniótł go mocno do drzewa przed którym stał. Poczuł okropny pulsujący ból który niczym choroba zaczął rozchodzić się po całym ciele psa. Zadygotał z początku próbując się wyrwać ale czuł jak energia opuszcza jego ciało coraz szybciej; coraz boleśniej. Zacisnął oczy, lecz ten gest nie pomógł w nawet najmniejszym stopniu. Kończyny zaczęły odmawiać posłuszeństwa i opadać bezładnie - czarny pies był zadziwiająco silny i bez większych problemów przetrzymywał rdzawego z coraz większa siłą. Ból nasilił się szczególnie w okolicach szyi gdzie owczarek wbił swoje ostre, nienaturalnie długie kły.
Fel krzyknął w konwulsjach lecz nie usłyszał własnego głosu. -Dasz radę... Nie nie... Co się... Dz... Dzieje?? Ja... Nie... Nie mogę. - myśli samotnika rozproszyły się. Czuł jak coś powoli go opuszcza. Tylko co?

Kotary powiek odkryły ślipia pozbawione blasku. uchlane kasztanem. Dulczała w miejscu brudnobiała indywidualność, kosztując wzrokiem siedlisko i jego elementy. Niby szablonowe terytorium zawierało postaci, które już wcześniej zwróciły jej uwagę. Nie naznaczyła ich powitaniem. Milczała. Wonność krwi nie wpełzła do jej nozdrzy, kiedy to w zamierzchłych dniach, tudzież wcześniej pozbawiono ją węchu. Być może to tylko wykreowane w mózgowiu bzdety, i węchu nie miała już od poczęcia, jednakże jej pamięć uległa roztrzaskaniu i zaledwie odłamki, które obijały się o elewacje przepełnione krwią pamiętała. Kogo to obchodziło? Nawet tego nie potrafi wyrazić. Zwiesiła wzrok.
W sercu samicy przez chwilę jął przewracać się zdławiony dźwięk, jak gdyby zduszone i zamglone echo, starodawnym wiekiem słowo wzbudziło w niej strach. Samotność.
Sielanka przetaczająca się przed jej obliczem została zamazana. Wszystko jedno. Nagle powróciła, jakoby do świata żywych, podeszła ku parze, tak dziko, tak obco, zatrzymała się parę metrów przed z niewdzięcznie podkulonym ogonem. Starała się przerwać ciszę, lecz to było tak, jakby ktoś ją za gardziel ściskał. Niczym ptaszyna zamknięta w klatce.

Wraz z upływem krwi settera, do jego organizmu trafiało coś innego; trucizna. Dla owczarka było to jednak coś czym się nie przejmował, był dość 'świeży' w tych sprawach to też, myśl, że mogłyby kogoś przez przypadek przemienić nie wchodziła w rachubę.
Jakieś będzie twoje zdziwienie mały.
Jego świadomość powoli wracał, ale zapewne mglistego odchodziła. Tak, to uczucie, gdy serce powoli przestaje bić, gdy cały ból odchodzi w niepamięć, gdy ciemność zaczyna otaczać Cię z każdej strony. Despair pamięta to do dziś. Bursztyny zaiskrzyły się w momencie, gdy serce mglistego stanęło na dobre. Natychmiastowo oderwał się pełen przerażenia od psa.
— Nie nie nie nie nie nie nie nie nie ... nie tak miało być! — złapał się łapami za psyk, zwracając nagle swoje spojrzenie w stronę płomiennej. — Pomóż mu, uratuj ... ja .. ja nie chciałem!
Za późno mój mały wampirku, zaspokoiłeś głód czyimś istnieniem.

Ból narastał, a Fel najpewniej wydawał odgłosy podobne do wycia i stłumionego krzyku. O ile wydawał jakiekolwiek. Czuł się tak jakby na jego umysł zarzucono czarną chustę zupełnie zakrywającą widoczność. Zaczął drżeć. Zaczął tracić wzrok, słuch... Wszystko dopływało w niepamięć, a każde wspomnienie które usilnie próbujesz złapać; przyciągnąć do siebie ucieka, zupełnie znikając.
Właśnie wtedy wszystko się skończyło. Czy tak wygląda śmierć?
Ostatnie co zauważył to ostre kły ubrudzone krwią, które mignęły mu przed oczami gdy osuwał się na ziemię. Jego krwią. Ciało setera poruszyło się w konwulsjach, a potem serce zupełnie stanęło.
Może i faktycznie coś się kończy, by coś innego mogło się zacząć. Ale co może zacząć się dla martwego? Czy cokolwiek w ogóle ma sens skoro życie każdego kończy się w ten sam sposób?
To koniec tej historii.

Ból pętający ciało niewinnego paraliżował jej ciało, nie sprostała pomóc biedaczynie, gdyż i ona, zatrwożona, że to samo ją spotka. Po cichu przyglądała się sytuacji, z niebywałą dokładnością zapamiętując każdy cielesny szczegół. To było swego rodzaju dewiacją której nie była świadoma. Ciało suki pochłonął cień. Noc ją pochwyciła, teraz przestała być, przestała chcieć. Nieważna. Zapomniana. Nikogo nie obchodziła. Smutne dziewczę zakapturzone czernią.
Na wspominki jej się zebrało, kiedy to spijała przeznaczenie z szponów niebytu. To zmarło a wraz z tym część samicy. Nie szukała winnych.
Mgła zatracenia pokryła oczy, dni koszmaru oblały mózgowie, tylko je wywalić, jak je wywalić? To w niej siedziało. Przygasła na chwilę, ocknęła się, wszelakie słowo które padło w międzyczasie prześliznęło się po jej uszach.

Gdyby jego serce biło, to teraz najchętniej uciekło by z jego piersi, gdzie by tylko mógł.
Zabiłeś go.
Zabiłeś go.
Zabiłeś go.
— Zabiłem go ... Zabiłem go ... O wszystkie charyty i święty lesie! — zaskamlał pod nosem, powoli wycofując się do tyłu. Musiał uciekać, uciekać i zapomnieć o tym co się tu stało, może, może nikt się nie dowie. Taak, z pewnością. Łypnął tylko krótko na postać płomiennej, spojrzeniem pełnym wewnętrznego cierpienia, aby następnie zniknąć w ułamku sekundy zostawiając tylko wirujące przez moment igiełki w powietrzu.

zt

Nastała więc cisza. Zabójca uciekł, a niska suczka nie zdawała się zbyt pewna w temacie pomocy. Mogło by się wydawać że już nic więcej się nie stanie - wiatr będzie wiał tak samo, ptaki będą śpiewały tak samo i słońce tak samo będzie wschodziło na wschodzie i zachodziło na zachodzie. Lecz nagle;
Oczy Fela powoli otworzyły się ukazując ciemne źrenice i tęczówki - były czerwone. Tak. Był głodny.
Z gardła psa dobiegło ciche kszlnięcie, zaraz po nim seter uniósł łeb. Z jego sierści posypał się piach a na szyi i klatce piersiowej widniała zaschnięta krew. Nowo narodzony zaczął powoli rozglądać się dookoła - aż wreszcie jego spojrzenie zatrzymało się na nakrapianej suczce.
Głodny.

Dziury, niby kasztanowe, acz tak naprawdę czerwone, z których wyglądały bezgwiezdne oczy, zniknęły wraz z łepetyną przy posadzce, kiedy usiłowała przyjrzeć się postaciom, ku temu rozwarła lekko szczęki, zaciekawiona. Podniosła głowę, na chwilę jej oczyska zamigotały, przeszedł przez nie blask srebrnego globu, po czym zmatowiały. Ściskała emocjonalność w środku, nie ulewała jej światu, była oblepiona kurzem, nie miała racji bytu wyjść.
Cóż teraz począć, jak nie ma wewnętrznego zezwolenia na rozwarcie szczęk? Podniosła się, z lekkością ruszyła ku wampirowi i jego ofierze. To bezsensu. Narażała swój żywot. Głupia. Stała jak wryta gapiąc się bezczelnie na ucztę, jakoby to była scenka teatralna.
Ale... zaraz, krwiopijca umknął. Wzrok płatał jej figle. Pozostał seter, wyglądał jak otumaniony.

Głodny. Głodny. Głodny.
O dziwo wstanie z ziemi nie przysporzyło mu żadnego problemu. Wcześniej zapewne leżałby tak jeszcze długo oczekując na pomoc. Właśnie... Tylko kiedy było 'wcześniej'? Jego umysł był dziwnie ogłupiony, nie był wstanie się skupić na niczym poza głodem. Ale... Wzrok Fela wylądował na niskiej suczce. Zbliżył się szybko - zaskakująco szybko. W ciągu paru sekund stał już nad nią, a że jego łapy były sporo dłuższe, mógł sobie na to pozwolić. Nachylił się chcąc zbić swoje kły w ciało Delirium. Czuł że był tak blisko. Tak blisko. Postarał się stanąć w taki sposób by płomienna nie mogła uciec, mimo że mógł popełnić błąd i dać swojej ofiarze możliwość ucieczki. Wystarczy sekund. Dwie. Dwie sekundy by zaspokoić głód.
Wtedy nagle coś się zaświeciło - w jego umyśle niczym mała iskierka ukazująca światu swój płomień po raz ostatni. -Nie możesz tego zrobić. - głos był dość mocny; zdecydowany. Czy to były jego myśli? Zaskakujące, nigdy... nie zachowywał się w ten sposób. Był słaby; tchórzliwy; nieśmiały. Teraz jego słowa były silne; motywujące.
Nie możesz tego zrobić - głosik nieco osłabł, stał się odległy jakby zatapiał się w wodzie lub znikał w otchłani smogu. Ale miał rację. Seter szybko odsunął się patrząc na towarzyszkę z przerażeniem. Musiał uciekać. Musiał uciekać zanim popełni błąd.


z.t

Cicho zazgrzytała zębami, gdy wyczuła bliską obecność psa. Obecność ofiary wampira, która równie nie wyglądała zdrowo. Nieśmiało wodziła spojrzeniem po jego ciele, zahaczając je na jego piersi, a później na karku. Ciepłota delikatnego półuśmiechu uleciała z jej oblicza, jakoby chcąc pogładzić zziębnięte lico Felicis'a. Nie usiłowała się płaszczyć, była zakłopotana, a jej serce, jej serce drżało od nadmiaru emocji. Dawno tego nie czuła. Lecz cóż zniknął? Niczym wiatr. Umknęła.

Biegła szybko przez las, jakby przed kimś uciekała. W zasadzie tak było. Chciała zostawić za sobą ten nieudany rozdział zatytułowany "Przynależność do Stada Mglistej Myśli". Nie żywiła do tej grupy żadnej urazy, o nie. Nie została tam również skrzywdzona. Jednak dopiero teraz poczuła się sobą, poczuła co to znaczy być wolnym. Nie musiała użerać się z bandą psów, które nie wiedziały czego chcą, nie musiała angażować się w żadne spory. Mogła robić to, co jej się żywnie podoba.
Była tylko ona i las.
Nareszcie poddanie się instynktom nie równało się niesubordynacji, nareszcie nie trzeba było myśleć strategicznie i cały czas mieć na uwadze dobro sfory.
Już nie.
Anyi zatrzymała się, dysząc. Może i zachowywała się jak szczeniak, ale podobało jej się to. Była wolna, niczym nieskrępowana. Znów stała się jednością z naturą, lasem, który odczuwała całą sobą.

Dobry czy nie, pomysł udania się tutaj był lepszy niż bezczynne siedzenie na zadzie i nic nierobienie. Anyi zatrzymała się, obserwując uważnie zagęszczającą się mgłę. Westchnęła poirytowana. Nie dość, że iglaste drzewa są koszmarnie gęste, przez co uniemożliwiają dobry dopływ światła, to jeszcze ta przeklęta mgła... Zaraz się okaże, że przyjdzie jej spędzić kolejną noc na tym odludziu. A naprawdę Biała wolałaby zasnąć w przyjemniejszym miejscu, niekoniecznie wśród dywanów ostrych igieł.
Samica nie mogła opanować drżenia całego ciała, kiedy przenikliwe zimno zaczęło ją oplatać niczym morski potwór, chcący dobrać się do jej trzewi. Obślizłe, wilgotne macki...
Wszystko to wyglądało tak, jakby ktoś lub coś chciało się na niej zemścić lub ją w jakiś sposób sprawdzić. Jak to ona poradzi sobie sama jedna w dziczy, bez jakiegokolwiek wsparcia.
- No dalej. Czekam... - szepnęła pod nosem, mrużąc oczy.
Jeśli mgielny efekt miał ją wystraszyć czy w jakiś inny sposób pozbawić równowagi, to niestety, ale się nie udało.

Z nosem przy ziemi wpadła do puszczy. Czujnie nastawiła uszy i chwilę trwała w bezruchu, szukając dźwięku zdradzającego obecność zwierzęcia, którego szukała. Spieszyło jej się, ale starała się zbyt szybko nie poruszać, by nie wypłoszyć saren lub innych zwierząt. Zatoczyła duże koło wokół miejsca, w którym przed chwilą stała, po czym ruszyła za tropem. Był jeszcze świeży i w miarę zbliżania się do zwierzyny zapach piżmu był bardziej wyczuwalny. Suka przeskoczyła przez zwalone drzewko, nastawiła uszy i delikatnie wysunęła język oblizując swoje tygrysie kły. Wolniutko wachlując ogonem podążyła wydeptaną ścieżką między drzewami, by za chwilę dojrzeć sporą polanę, na której o dziwo nie było zbyt wiele śniegu, dzięki czemu była tu widoczna jeszcze trawa. Skubała ją stara, dość duża sarna. Blume rozglądnęła się wokoło szukając reszty osobników. Na próżno jednak, bowiem gdy tylko zawiał wiatr, niosąc ze sobą zapach parzystokopytnego zwierzęcia, Śnieżna wyczuła krew. Dokładnie zlustrowała zwierze wzrokiem, szukając na jego ciele jakichś krwawiących ran. Uśmiechnęła się do siebie i pochylona zaczęła się skradać do roślinożercy. Zwierze podniosło łeb do góry i swoje spojrzenie skierowało na Blume. Sarna odwróciła się i próbowała uciekać, jednak jej krwawiąca noga, nie pozwoliła oddalić się szybko od niebezpieczeństwa czyhającego ze strony Śnieżnej. Blume przyczajona zaczęła okrążać sarnę, która stała teraz w miejscu, widząc, iż nie ma już drogi ucieczki. Obracała się ciągle mając wzrok na Śnieżną. Suka biegała wokół coraz szybciej, by zdezorientować roślinożercę, aż w końcu kółka przez nią zataczane zaczęły się zwężać. Po jakimś czasie, Blume rzuciła się do gardła sarnie, zgniatając swoimi tygrysimi kłami krtań zwierzęcia. Sarna walczyła, ale krótko, jeszcze trochę pogrzebała nogami, po czym zdechła. Blume nie puściła jej gardła od razu, poczekała kilka minut, a później potrząsnęła łbem, który bolał ja po uderzeniu przez kopyto sarny. Westchnęła ciężko, zaczynając ciągnąć zwłoki do stadnej spiżarni.

z.t

Flat z samotni matki udał się do lasu, czego tu szukał i co tu robił? A kto to wiedział. W końcu przysiadł pod jednym z drzew nasłuchując.