Mroczne Wzgórza

Przyczłapała swoimi małymi, acz mocnymi łapkami na mroczne wzgórza. Wspięła się na jedno z nich i siadła podziwiając piękną jej zdaniem okolicę. Była dumna, że dołączyła do stada tak wspaniałego jak Krwawa Pieśń. Oblizała pysk i z czujnością patrzyła na jedno ze wzgórz. Osunęła się na brzuch i zapadła w lekki sen, będąc nadal czujna. Co się stało z mamą? I rodzeństwem? - taka myśl znów, jak od kilku tygodni, nawiedziła ją. Wzdrygnęła się i spała nie tracąc czujności.

Obudziła się. Wstała i przeciągnęła się, po czym ziewnęła. Rozejrzała się kilka razy wokoło i przez kilka minut patrzyła na niebo. Następnie ruszyła wolnym krokiem w nieznanym jej kierunku.

z/t

Pies skierował swoje kroki ku zielonemu zakątkowi lądując ostatecznie na mrocznych wzgórzach. Cóż zimny wiatr okalał ciało samca które już nie było malutkim szczeniakiem tylko dorosłym i nie jako dość sporym mieszańcem. W końcu przysiadł pod jednym z drzew by ostatecznie położyć łaciate cielsko na podłożu z białego puchu i oprzeć pysk na przednich łapach.

Delikatny grymasik wstąpił na licko Anielicu, gdy spacerując sobie samotnie po okolicy trafiła do stanowczo nieprzyjaznego miejsca, a od takich trenów na się trzyma na dystans. I własnie miała ostro zawrócić, gdy coś wewnątrz jej podpowiadało, iż znajdzie tu coś, co zagubiła niedawno. Wahając się przez moment, ostatecznie westchnęła i wkroczyła w głąb mrocznych terenów, przesuwając się z nisko opuszczonym łbem do przodu.
— O Jasności, mniej mnie w swojej opiece. — wyszeptała pod noskiem cichuteńko.

Pies dość szybko wyłapał czyjeś kroki i dość znajomy zapach przynajmniej jeśli chodzi o stado, podniósł dość wysoko łeb by spojrzeć w oddali na sukę która się do niego zbliżała. Nie chętnie przysiadł na zadzie obserwując ją czarnymi ślepiami.
-Hm? Caligo. - przez to że suka zmieniła rasę nie rozpoznał jej, w końcu cóż się dziwić jak ją ostatnio widział była seterem a nie chartem więc idzie powiedzmy sobie szczerze zgłupieć. Przyglądał się dość bacznie suce szukając jakieś wskazówki do dalszego działania.

Oklapłe uszka momentalnie przytuliły się do jej łepetynki jeszcze bardziej, a długie łapki zatrzymały swój mechanizm. Srebrem spojrzenia poczęła wodzić po otoczeniu, aby ujrzeć źródło głosu, który doń dotarła; jakieś było jej uradowanie, gdy jej oczom ukazała się doskonale znana - chociaż nieco wyrośnięta - postać jej małego Adiraela.
— Adirael! — wystrzeliła w jego kierunku niczym strzała, zatrzymując się jednak jak wmurowana tuż przed nim dostrzegając jego zagubioną mimikę pyska. No tak! Głupia zapomniała, że teraz wygląda całkiem inaczej! Rozciągnęła wargi w cieple uśmiechu, a jasne spojrzenie zaiskrzyło się od miłości. — To ja Adirael; Fabienne twoja mama. Wiem, że teraz wyglądam nieco inaczej, ale to wciąż ja.
Wymamrotała delikatnie, wysuwając smukły pysk w jego kierunku, co by czernią noska musnąć jego czoło, wyginając lekko swoją szyję w łuk.

Pies siedział jak oniemiały jakby nie wiedząc co się dzieje, kiedy suka do niego podeszła a prawie że podbiegła samiec nie znacznie spiął mięśnie, nawet rozpoznał swoje imię ale nie wiedzieć czemu nie wiedział o co dalej chodzi w tym wszystkim. Słuchając ciągu jej wypowiedzi samiec jeszcze bardziej można powiedzieć zgłupiał.
-Mamaa? Zmieniłaś się. - wymamrotał cicho w końcu, kiedy zmierzwiła jego sierść na czole pies nieco się skrzywił ale szturchnął matkę delikatnie nosem w szyję bliżej tam uszu czy cuś.
-Co z tobą? Co z rodzeństwem co się działo jak mnie nie było? - pewnie zlinczuje go za to że znikł na tak długo ale musiał, po prostu musiał.

Zachichotała cichuteńko i niewinnie pod noskiem.
— Może i zmieniłam powłokę cielesna mój mały, ale wewnątrz wciąż pozostałam tą samą osobą. I co to za krzywienie się, kiedy mama obdarowuje Cię pieszczotami, hm? — wyrzekła niby to niezadowolonym tonem, acz jej spojrzenie, w który iskrzyły się rozbawione iskierki, a łagodny uśmiech nie chciał zejść z jej licka zdradzało, że jedynie się z nim droczy. Mogła przecież zrozumieć, że nie jest już jej małym synkiem, a dorosłym psem, który nie koniecznie musi lubić teraz pieszczony ze strony matki; chociaż w jej oczach zawsze będzie tym samym małym śpiącym księciem, którym był za szczeniaka.
— Z Forneusem i Andromedą wszystko w porządku, oboje tu są; For jest w stadzie ojca, czyli w krwawej pieśni, Andro jest razem zemną w mglistej myśli. — odpowiedziała na jego pytanie spokojnie, darując sobie wzmiankę o sobie. Nie było w tym momencie nic istotnego, z czym mogłaby się z synem podzielić.

Cóż dla niego rodzinna była bardzo ważna, pies liczył że matka się nie obrazi za to że jej nie poznał no w końcu zmieniła się i to dość bardzo od ich ostatniego spotkania. Samiec słuchając jej słów nie znacznie dmuchnął ciepłym powietrzem na jej sierść przez co podobnie jak u niego chwilę temu stanęła ona w pionie.
-Cieszę się że nadal tu jesteś, trochę inna ale jednak. - odparł zgodnie z prawdą, cóż rodzina dla samca było wyjątkowo ważna, o dziwo sam się łapał na tym że czasem chyba zbyt ważna ale w końcu dzięki niej zszedł na ten świat. Kiedy mówiła o rodzeństwie nie znacznie sierść na karku mu się zjeżyła na słowa o bracie oraz ojcu, cieszył się przynajmniej że u siostry wszystko gra.
-Widziałaś się z nim? - wycharczał nieco przez zaciśnięte szczęki, oczywiście chodziło mu o ojca bo o kogo innego. Właśnie z kuli malamuta samiec postanowił powrócić do krainy i skończyć to co się kiedyś zaczęło.
-Wiesz, coś się zmieniło. - prędzej czy później i tak by musiał jej powiedzieć a uznał że lepiej od razu niż jakby kiedyś dowiedziała się przypadkiem.

Niespodziewanie na te tereny wkroczyła młoda, a jakże piękna suczka. Poszukiwała kogoś kto opowie jej o tej fascynującej krainie, a także o stadach. Widząc sukę oraz pies mimowolnie uśmiechnęła się. Skinęła do nich łbem w nadziei, że nie zrobią jej krzywdy. Miała już dosyć cierpień w swoim życiu, więc wystarczy ich.

— A ja się cieszę, że postanowiłeś wrócić i dołączyć do rodziny. — zakołysała nieco swoim ogonem na boki nie unosząc go jednak wyżej jak parę centymetrów poza granice łap. Widać czaszami warto jednak posłuchać swojego instynktu, nawet jeśli zsyła on do miejsca, którego nie lubi.
— z Asmodeuszem? Owszem. — odparła spokojnie, zadarłszy odrobinę swój pysk. Stalowe spojrzenie na moment zabłysło czystą obojętnością, za którą za pewne wciąż krył się strach przed tym osobnikiem. Co prawda zaczynała czuć się coraz pewniej, acz wciąż zdawała sobie sprawę, że malamut jest niebezpieczny, zwłaszcza teraz, gdy objął władzę. — Nie musisz się nim przejmować, mój mały.
Chociaż miała wrażenie, że jej słowa nie wiele tu dadzą, dostrzegała w spojrzeniu syna tą iskierkę, która sugerowała jasno, że nie zamierza krwawemu odpuścić co najbardziej w tym momencie niepokoiło Anielicę.
— Zmieniło? Co masz na myśli?

Samiec dosłyszał ciche kroki które zmierzały w ich kierunku, odwrócił łeb by dostrzec sukę z ich stada w typie owczarka niemieckiego. Powrócił spojrzeniem na matkę, cóż on nie jako też był zadowolony z tej a nie innej decyzji.
-Ja także się ciesze. - odparł, samiec wolał takie miejsca bo były bardziej osamotnione lub bliższe prawdopodobieństwo że spotkasz tego kogo akurat szukasz. Słysząc odpowiedź matki nie znacznie sierść na karku mu stanęła wręcz ze złości. Adek nie bał się ojca, matka nie była głupia wiedziała że samiec wrócił tu z nie byle powodu. Ale on miał przewagę, mgliści za nim prawdopodobnie stanęli murem pomogli by mu a on? Jakby miał stanąć do walki nie wiadomo czy stado by za nim poszło, choć nigdy nic nie wiadomo. Słysząc jej słowa samiec przymknął oczy by ponownie by je otworzyć, od psa z łba wymknęła się siła która spadła na dół po ziemi kierując się ku suce, ponownie się tym razem po niej wspięła. Jednak suka niczego prócz czegoś w rodzaju "dotyku" nie odczuła, była silniejsza od syna przez co na nią to nie działało choć mogła coś poczuć na sobie nie jako.
-Odszedłem gdyż można rzec że coś we mnie weszło, przecież wiesz że bez powodu też tu nie wróciłem. - odparł nie znacznie zbliżając się do matki, odczuwał ból w łbie spowodowany użyciem mocy ale przejdzie z czasem.

Słysząc między nimi konwersjację uznała, że wszła w sprawy rodzinny. Skinęła do nich tylko łbem, gdyż nie miała zamiaru wstrącać się w ich problemy. Chyba, że sami poproszą o pomoc. Usiadła niepodal ich czekając, aż zakończą swoje sprawy. Jednak postanowiła zacząć konwersację, bo nie będzie wiecznie unikać.
-Witam. - powiedziała do dwójki psów z uśmiechem na pysku zastanawiając się co ma więcej powiedzieć. Zwłaszcza do psa, w którym się zauroczyła, ale woli poczekać na odpowiedni moment.

Czując na sobie dotyk niewidzialnej siły, wzdrygnęła się marszcząc zdezorientowana skórę przy swoim nosku. Stalowe spojrzenie wpatrywało się w syna pytająco, co miało znaczyć, że coś w niego weszło? Przecież jest Aniołem! Przynajmniej, gdy się urodził nim był, a Aniołem nie przestaje się być od tak. O Jasności, cóż ten Adirael uczynił?
— Adirael ... Jak to 'coś' w ciebie weszło? Anielska aura powinna Cię ochronić przed wszelkimi demonicznymi opętaniami, na Jasność synu cóż ty uczynił? — spytała z trwogą wyraźnie słyszalną w jej delikatnym głosie, w którym również i troska była wyczuwalna.
Słysząc czyjeś powitanie, zwróciła smukły pyszczek w stronę owczarki, jak zwykle karcąc się w myślach, że wcześniej nie zdała sobie sprawy z czyjejś obecności.
— Caligo. — przywitała się z suczką, posyłając jej delikatny, acz sympatyczny uśmiech.

Pies stał na przeciw matki w duszy radując się że tutaj była, nadal była i do tego żywa. Samiec ponownie zwrócił ślepia ku owczarkowi bo suka postanowiła się do nich zbliżyć. Zamrugał gwałtownie dwa razy obrzucając sukę dokładniejszym spojrzeniem, no nie może być.
-Daimon? Co ty tu robisz. - poznał sukę prawie od razu, znali się przecież od dawna. No nie przesadzajmy nie aż od tak dawna jakby się wydawało. Poznał ją gdy opuścił krainę, gdy już był dorosłym psem znali się dość krótko jakieś pół roku może osiem miesięcy zanim pies opuścił okolice gdzie suka mieszkała/przebywała. Jednak po chwili powrócił spojrzeniem na matkę, zauważył wzdrygnięcie kiedy to coś szło po niej ale odbiło się by wrócić do właściciela. Nadal pozostawał aniołem lecz upadłym, nie wiele podobno to zmieniało ale jak widać pies przynajmniej nie do końca był sobą.
-Powiedzmy uległem wypadkowi praktycznie wybierając się na tamten świat, chyba sam diabeł zesłał mnie na ziemie z "tym" w komplecie. Podobno miałem się urodzić już upadłym aniołem, lecz z początku minąłem się z celem a za karę przy każdym użyciu tego czegoś mam bóle głowy. - na matce nie mógł zademonstrować o co w tym chodzi gdyż była za silna a samiec za słaby pewnie nie wytrzymałby takiego ataku i dopiero by było. Dlaczego akurat on? Trudno powiedzieć zrodzony z anioła i wampira nie jako nie dobrowolnie wszedł na złą drogę, ale nie musiała się o niego przesadnie martwić wbrew pozorom radził sobie bardzo dobrze.

Jej błyszczące i piękne oczy były skupione na cudwnym psie, który najwidocznie pamiętał jej imię.
-Adirael. Przyszłam, aby pomóc tobie i twojej rodzinie. Wiele słyszałam, ale nie jestem pewna. - powiedziała spoglądając jakiś czas na suczkę, która jest jego matką. Po tylu latach rozłąki nadal kochała tego psiego urwisa.
-Akutalnie muszę porwać jakiegoś krwistego, aby zostać oznaczoną. Niestety jest kilka powód, dla których waham się z wypełnieniem zadania. Otóż krwiści są mocni i skrywają się, a także nie przepadam za tą formą rozrywki. - oznajmiła ujawniając intencje.
-Adiraelu, wiedz, że cię kochałam i kochać będę. Zanim odeszłeś moja miłość była wielka, ale bałam się powiedzieć prawdę. Po tylu latach rozłąki pielęgnowałam ją i po ponownym spotkaniu postanowiłam ci powiedzieć. Kocham cię. - dodała.

Upadłym ... ?
— Nie, nie, nie, nie to nie możliwe. Gdyby Jasność zechciała zesłać karę to na mnie, nie ma moje szczenięta, przecież to ja oddałam się grzechowi, wy ... ty nie masz z tym nic wspólnego. — wbiła spojrzenie w swoje łapy nie rozumiejąc tego wszystkiego. Wypadek, przez który niemal był na tamtej stronie? Zacisnęła górne kiełki na dolnej wardze, czując uścisk w sercu. Jak wiele przytrafiło się jej synowi, gdy nie było jej w pobliżu. Wyrzuty sumienia niemalże natychmiast zaatakowały ją z wielką siłą, aż się biedna skuliła nieco, zaciskając powieki. — Adirael, przepraszam.
Wyszeptała cicho, uchylając powieki, aby spojrzeć błyszczącymi spojrzeniami na oblicze syna. Tak, teraz będzie się przez to obwiniać. Cofnęła się kroczek do tyłu, zerkając z delikatnym zaskoczeniem na suczkę owczarka, która najwyraźniej znała się z jej małym Aniołkiem. Jakaż była otwarta i pewna siebie, nie bojąc się wyznawać swoich myśli przed kimś obcym, a zwłaszcza przed jego matką.
— Czyżbym miała przed sobą przyszłą synową? — zażartowała, zaśmiawszy się mimo wszystko nieco sztucznie. Nie chciała jednak wtrącać się w życie miłosnej swoich dzieci; chciała ich szczęścia i wiedziała, że sami doskonale potrafią wybrać sobie partnerów życiowych.
— To ja was zostawię, może, hm? — zbulwersowała nieco sierść na czole syna, gdy skubnęła go tam z czułością ząbkami. — Tylko nie róbcie ze mnie za wcześnie babci.
Puściła im obojgu figlarnie oczko, aby następnie odwrócić się doń tyłem, gdy tylko to uczyniła wszelki uśmiech i radość z jej pyszczka i spojrzenia zniknęła. Ruszyła w swoją stronę. Tak bardzo chciałaby się spotkać z Levi, chciała jej dotyku, jej bliskości. Westchnęła w myślach ciężko po chwili znikając już młodzikom z oczu.

zt

Samiec słysząc kolejne słowa suki przerzucił wzrok na owczarke, słysząc jej słowa skulił jedno z łaciatych uszu patrząc na sukę z powątpieniem.
-Skąd wiedziałaś gdzie mnie szukać? Nie potrzebuje pomocy - fuknął zniesmaczony a raczej był lekko zburwelsowany faktem że suka uważa że pies potrzebował pomocy lub co gorsza jego rodzina.
-Za pewne nie tylko za to alfa cię nagrodzi, po prostu trzeba się wykazać tyle. - odparł potakując jej łbem. Słysząc jej kolejne słowa teraz już skulił oboje uszu, na prawdę ona go kochała?
-Tylko że ja chyba nie potrafię kochać. - odparł nadal będąc w lekkim szoku do suki. Nie wiedział czy będzie potrafił okazać jej miłość, radość, szczęście i te inne duperele co normalnie daje się w związku. Powrócił spojrzeniem na matkę, nie musiała się na prawdę przejmować samiec bardzo dobrze sobie radził w obecnej sytuacji.
-Nie masz za co przepraszać, dobrze mi z tym. - odpowiedział na prawdę, widział lekkie zmieszanie matki kiedy suka wyznała to co wyznała nawet w jej obecności ale nie przeszkadzało mu to. Słysząc zdanie matki miał ochotę zgromić ją wzrokiem ale nie miał odwagi, milczał na razie jak grób.
-Może, nie martw się na pewno nie. - samiec jak na razie nie planował mieć dzieci, może kiedyś ale na pewno nie teraz za dużo miał na głowie. Odprowadził matkę wzrokiem by wrócić spojrzeniem na sukę, wyczekująco czekał na dalszy ciąg.

Uniosła jedno ze swoich uszu, a drugi położyła przy ciele.
-Widzę to po waszych oczach, że nosicie w sobie tyle cierpienia i bólu. Skoro nie chcesz pomocy to nie będę naciskać, ale wiedz, że każda decyzja ma za sobą konsekwencje. - powiedziała do niego uważnie obserwując jego osobnika. Gdy Adriael powiedział, że nie potrafi kochać, suczka nieco się zmartwiła.
-Posłuchaj swojego serca, ono powie czy mie kocha. Każdy umie kochać. - powiedziała tykając psa swoim nosek w jego policzek. Skinęła łbem w kierunku suczki.
-Twoja matka to wspaniała osoba.- powiedziała z uśmiechem obserwujac wychodzącą Fab. Daimon czuła, że powinna ją chronić.

On dla odmiany jedno postawił wsłuchując się w jej słowa.
-Nie jestem głupi Daimon. - mruknął do niej, w końcu wiedział co to znaczy nie był już szczeniakiem potrafił o siebie zadbać, zawsze tak było jest i będzie jakby nie potrzebował drugiej matki. Poniekąd rozumiał matkę, nadal czuła się za niego odpowiedzialna ale musiała żyć dalej tak jak on czy jego rodzeństwo nie patrzeć ciągle w tył. Samiec nie jako sam był sobie wystarczalny, musiał nie było wyjścia przecież miał własne cele,marzenia do których dążył i zamierzał nie jako spełnić to w całości lub przynajmniej w większej części.
-Nie każdy, ja nie mam uczuć Dai zostałem pozbawiony ich razem z przyjęciem mocy przecież wiesz. - przecież suka wiedziała o mocy która drzemała w samcu. Samiec uważał że tam spotkał się z diabłem który wyprał go z jakich kolwiek uczuć. Czując dotyk suczki na policzku pies nie znacznie cofnął pysk, za dużo chyba jak na jeden raz przynajmniej dla niego.
-Wiem. - skwitował słowa suczki na temat jego matki.

Suczka poczuła ból w jego sercu, a to sprawiły słowa psa. Nie umiał kochać, ale uczuć nie da się całkowicie wyzbyć.
- Na zawsze będę kochać, aż do końca mego życia. Nikogo nie umiem tak kochać. - powiedziała do psa odwracając łeb. Z jej oczu popłynęły kilka łez, które upadły na ziemię. Jej serce zostało zranione. Czuła, że on nie odwzajemnia jej uczuć. Niestety Daimon nikogo innego nie potrafi tym uczuciem obdarzyć jak tego psa.

Może i całkowicie nie został ich pozbawiony ale z pewnością teraz nie potrafił kochać, był niczym zimna skała nie dostępna dla nikogo. Suka i tak miała wyjątkowe szczęście że dotarła do psa krótko po przemianie gdzie nie był tym kim stał się teraz.
-Z jednej strony mi to schlebia, z drugiej nie wiem czy jestem wstanie dać ci to czego ode mnie oczekujesz. - nie wspominając że do nosa psa wdarł się zapach który suka za sobą niosła, co prawda nigdy nie wykorzystywał nikogo od tak ale z pewnością podrażniał jego nos. Może nie jako był wstanie przywiązać się do suki, ba nawet ją polubić bardziej czy nawet pokochać ale pytanie ile mu to zajmie? I czy rzeczywiście był wstanie, może z czasem by się nauczył jakby sam doświadczył innej miłości niż matczyna ale w 100% powiedzieć tego też nie można.

-Zakochać się można niespodziewanie, nawet jeśli nie umie się tego okazywać. - odparła spokojnie sama doskonale wiedząc, że ma cieczkę. Swoimi pięknymi oczami wpatrywała się w jego posturę. Czekała, aż co więcej powie, anie tylko o miłości. Mimo to posłała mu wiele znaczący uśmiech, że wreszcie mogła z siebie to wydusić.

Pies lustrował sukę spojrzeniem ciągle, głównie zatrzymywał się na jej czarnych patrzydłach ale w jego głowie kłębiło się dziesiątki,setki a może tysiące myśli. Pies nieco się wahał, w sumie dlaczego nie spróbować z suką? Nic go to nie kosztowało a może przynieść korzyści lub rozwiać wątpliwości lecz z drugiej strony nie chciał jej w razie co zranić.
-Jeśli chcesz. - mruknął dość cicho w jej kierunku, ktoś kto stałby dalej niż suka pewnie by go nie usłyszał.
-Możemy spróbować. - wydusił z siebie wręcz na jednym tchu nieco nie śmiało w jej kierunku, nie nie śmiało to złe określenie ale z taką powiedzmy ala obawą o to dobre słowo. Wiedział że piekłu nie będzie się to podobało, w końcu zesłali go na ziemie z powrotem z pewną misją.
-Skąd wiedziałaś że tu wrócę? - przecież nie znała jego planów jak się rozdzielali wtedy, a on sam ledwo kilka dni temu wrócił do krainy więc nie mogła słyszeć o plotkach bo jedyne kogo spotkał to ją,matkę oraz White.