Las Zawodzącego Wiatru

Szczeniak skrzywił się i jęknął - Nie, tak się tylko zapytałem - dziwił się, przeważnie dorośli nie przyznają się do własnych słabości i lęków.
- Ale to twój tata, więc nie powinieneś się go bać przecież nie zrobi ci krzywdy. Może powinieneś z nim o tym porozmawiać. - odrzekł w końcu radośnie szczeniak kierując się typowo dziecięcą logiką. W głębi jego maleńkiego rozumku kłębiła się jeszcze cała masę pytań, które chciał zadać malamutowi, ale chyba na obecną chwilę postanowił sobie darować.
- To idziemy gdzieś, coś jeszcze zrobić? - Tobi chciał się w końcu ruszyć, miał już dość gadania.

Malmut spoglądał smutnym wzrokiem jakby chciał mu opowiedzieć swoją bolesną historię. Niestety mogła być zbyt ciężka dla takiego malucha. Chłód dawał mu się we znaki, ale musiał pokazać malcowi jak się poluje, aby mógł przetrwać.
-Teraz pokażę ci jak polować. - odparł przerywając swoje rozmyślania. Wolą żyć pośród krwistych niż w mglistych i bać się o swoje życie. Łbem dał znak malcowi, aby udał się za nim.
-Bądź cicho i patrz uważnie. - odparł idąc naprzód.

- Ojej SUPER ! Nauczysz mnie polować! - zakrzyknął podekscytowany malec, po czym położył łapy na pysku zmieszany. Wzrok malamuta wyraźnie nakazywał ciszę. Mały mastif podążył jak najciszej w ślad za dorosłym psem. W końcu młodzik zatrzymał się, a szczeniak stanął obok niego. Podniósł głowę -I co teraz? - dopytywał się cichutko ciekawski malec bacznie obserwując okolice.

Malmut niemal łypnął ze wściekłości, że maluch krzyczy.
-Przede wszystkim podczas porywania trzeba zachować ciszę i skupienie, a nie krzyczeć, bo spłoszysz zwierzynę. - niemal wycharczał w kierunku malca. I kto tu jest niby niańką? Odparł na słowa wypowiedziane w spichlerzu wilka. Gdy szczeniak zachowywał się cicho i był u jego boku For położył się przy ziemi, nos czuł zapach zwierzyny, a nieopodal ujrzał łanię, która posilała się trawą odkupując ze śniegu.
-Teraz bądź bardzo chicho, zostań tu i uważnie obserwuj. - poinstruował malmut szczeniaka. Sam zaczął skradać się do zwierzeny.

Po przygodzie na polu, przybyła tutaj. Z jej jeszcze świeżych ran, nadal sączyła się krew, lecz już w niewielkich ilościach. Będzie musiała to powtórzyć, kiedyś jeszcze raz się z nim spotka. Z przemyśleń wyrwał ją ten silny, charakterystyczny zapach krwistych. Wciągnęła je z całych sił do nozdrzy, a jej oczom ukazały się dwa psy. Jeden duży, drugi mały. Podeszła bliżej.
- Sinevo - odparła i beznamiętnie zaczęła wpatrywać w szczeniaka. Bynajmniej ten starszy próbował go nauczyć polowania. Bez słowa usiadła, wpatrując się w Forneusa.

Usłyszawszy przybyłą suczkę łania niemal natychmiast zaczęła uciekać. Forneus przeklną pod nosem. Tak cicho, że szczeniak nie usłyszał. Jednakże zdecydował się na pościg i ruszył pędem za zwierzęciem. Łania prawie by podeptała szczeniaka i ominęła przybyłą. Zły za to, że Tobi omal nie został zadeptany, pies wskoczył na grzbiety ofiary i wygryzł kły w kark. Zwierzę zaczęło szamotać się, próbując zrzucić drapieżnik z siebie. Niestety po kilku minutach zwierzę o słabło i upadło na ziemię. Martwe.
-Tak to się robi. - odparł do podopiecznego. Nagle do jego uszu doszło przywitanie, zapach wyczuł krwistą, a samo ciało miało ekscytację krwi...
-Sinevo. Co ci się stało? - spytał się jednocześnie z dużą troską. Jednak po chwili zjadł połowę zwierzęcia, a resztę podsuną Tobiemu, a drugą połówkę przybyłej.

Szczeniak również zauważył łanie, pasła się nieopodal nie świadoma swojego niechybnego losu. Przycupnął do samej ziemi tak, że śnieg z lewej i z prawej strony kompletnie go zasłaniał i siedział cicho tak jak przykazał Forneus. Jego małe ślepka wodziły za malamutem, dokładnie obserwując każdy jego ruch, ucząc się. Forneusowi prawie udało się podkraść do łani, gdy wtem nadbiegł inny pies. Spłoszona i zaskoczona parzystokopytna rzuciła się do przeraźliwej ucieczki, akurat wybrała zły kierunek i biegła wprost w stronę szczeniaka. Tobi nie wiedząc za bardzo jak się zachować próbował przeturlać się w bok, ale jego reakcja była spóźniona. Na jego szczęście lania przebiegła tuż nad nim, nie robiąc mu krzywdy. Pies w tym czasie wykonał potężny skok w górę i runął z całym impetem na jej grzbiet, powalając ją do ziemi. Cierpliwie czekał aż opadnie z sił i padnie na ziemię martwe. Mały mastif podbiegł do malamuta i uśmiechał się szeroko.
- To było świetne Forneusie. - Do ich dwójki podeszła suczka i przywitała się z malamutem dziwnym słowem, którego szczeniak nie znał i słyszał je po raz pierwszy w życiu. Psy najwyraźniej się znały i były wobec siebie życzliwe, nie to co ten wilk, którego spotkał w spichlerzu.
- Co to znaczy Sinevo? - zapytał się Tobi przekręcając łeb i spoglądając nieufnie na suczkę.

-Sinevo to przywitanie krwistych. Naucz się go, dobrze? - poprosi kulturalnie malucha unosząc niby brew. Naprawdę poczuł się jakby miał syna u swojego boku. Może go zaadoptuje :D? Zobaczymy. Marzył co prawda o potomstwie, ale z suczą pochodząc z jego stada. Cierpliwie czekał na odpowiedź suczki.
-Co chcesz wiedzieć? - zapytał Tobiego.

Accalia wpatrywała się, w przeciwieństwie do szczeniaka,bez entuzjazmu w polowanie Forneusa. Szybko jednak zauważyła, że wystraszyła jego cel; jednak zamiast przepraszać patrzyła się dalej. Już miała odpowiedzieć na pytanie szczeniaka, ale For ją wyprzedził.
- A nic takiego, to nic poważnego - zapewniła samca, spoglądając na brzdąca. Ewidentne jej nie ufał, na koniec jej języka wysunęły się różne słowa, ale powstrzymała się przed ich wypowiedzeniem. Błyskawicznie jej uwagę przykuła martwa łania. Zaburczało jej w brzuchu, no tak, przecież jest głodna. Podeszła do jedzenia i zaczęła pochłaniać jej zawartość.

- Sinevo. - rzekł grzecznie Tobi w stronę suczki podnosząc łapę na przywitanie, ale ta go olała. Była tak głodna,że poszła pałaszować zabitą przez Forneusa łanię i nie przejęła się małym mastifem. Szczeniak spojrzał na malamuta, sam nie był głodny przecież niedawno posilił się w spichlerzu.
- Dziwne ty i ona pachniecie tak samo. Rozumiem, że ona jak i tamten wilk ze spiżarni są tak jak ty ze stada krwawej pieśni, ale jak to zrobiliście że posiadacie ten sam zapach? I co jej się stało, że jest taka pokrwawiona, nie powinieneś jej pomóc? - dopytywał się malec.

-Widzę, że coś ci się stało moja droga. - odparł do suczki, która zaczęła pożywiać się jedzeniem. Ktoś tu głodny jak wilk. Po chwili spojrzał na małego przyjaciela.
-Owszem należymy do krwistych, ale jak widać mamy różne charaktery. - dodał spokojnie ucząc psa z uśmiechem na pysku. Po chwili spojrzał na piękną damę.

Usłyszała słowa malca, ale uznała, że nie ma potrzeby na nie odpowiadać. Słysząc, że zaczyna mówić coś o niej, nie przerywała jedzenia, ale wygięła uszy w jego stronę. Miała dosyć jego pytań, lecz postanowiła odpowiedzieć na nie jednak odpowiedzieć.
- Jesteśmy krwistymi; nasze futro wypełnia śmierć. - Odparła zwruszając ramionami. - Hmm. Zagoi się - zerknęła na ranę. Nie czuła już od niej bólu.
- A ty? - zwróciła się jeszcze raz do szczeniaka - skąd ty jesteś?

-Jak cię zwą? - zapytał z zaciekawieniem suczki, która bardziej interesowała się szczeniakiem. Cóż takie kuleczki każdego przyciągają.
-Wprowadzam tego malucha do naszego stada, aby miał lepszy start. - wytłumaczył samicy tuląc podopiecznego do siebie. Miał nadzieję, że Tobiś czuje jego ciepło, i że ktoś się nim interesuje.

Szczeniak spojrzał na suczkę. Była dużo mniejsza od jego wcześniejszej mamy i przez to nie czuł strachu w jej obecności. Nie bał się jej. Skwitował milczeniem kompletną ignorancję na ból i krwawienie, ale wprawiło go to w lekkie zakłopotanie. Czy to stado nie odczuwało bólu? W myślach stwierdził, że śmierć była dobra, mógł ją nieść zarówno mglistym jak i dwunogom. Podobała mu się taka perspektywa  na przyszłość. Jeśli będzie okazja chętnie zostanie członkiem stada, może nawet Forneus mu to niedługo zaproponuje. Właśnie wtedy odezwał się malamut. Tego chciał szczeniak, który teraz szczerzył się w uśmiechu i tulił się do jego mocnej łapy. W jego obecności czuł się pewnie i bezpiecznie, postanowił jednak odpowiedzieć suczce.
- Z daleka, ale nie chcę tam wracać. - w jego głosie dała się czuć nutka smutku, po czym podniósł łeb do góry i rzekł dumnie do malamuta - Forneusie ja też chcę zostać krwistym, też chcę by moje futro wypełniała śmierć.

- Accalia - odpowiedziała natychmiast, wpatrując się w czarną kulkę przytulającą się do Forneusa. Widocznie byli rodziną, starszy samiec może być bratem lub nawet ojcem młodszego. Postanowiła nie komentować oczywistych faktów, więc natychmiast przeszła do drugiej myśli. Czyli jeszcze nie jest krwisty - pomyślała. Jeszcze nie jest, czyli zapewne niedługo dołącza.
- A was? Jak was zwą? - wypowiedziała zupełnie bezmyślnie; wyleciało jej to po prostu z pyska. Taki zwyczaj, a zwyczaje wykonuje się nawet bez myślenia. Odsunęła niby niechętnie pozostawione przez nią resztki Tobiemu.

-Forneus. - przedstawił się suczce z uśmiechem. Żeby było jasne on jest opiekunem malca, nie ojcem czy bratem. W pewnym stopniu był uradowany, gdy pies bez oporów wtulił się w malmucią sierść. Czuł się jakby był ojcem. Ciekawe czy też doczeka się własnych dzieci.
-Mówiono ci to, ale jesteś bardzo ładna. - skomentował jej wygląd.

To się chyba nazywało podryw pomyślał Tobi siląc się na uśmiech, kiedy usłyszał słowa malamuta, nie rozumiał dorosłych i czasem ich dziwnego zachowania w kierunku płci przeciwnej. Jestem Tobi. - skinął głową w stronę suczki, po czym znowu zwrócił w wzrok w stronę starszego samca - Forneusie, a co z rozkazami alfy, idziemy szukać mglistych? Zrobimy coś jeszcze dziś?

Forneus i Tobi - dodała do swojej pamięci te imiona. Accalia zauważyła, że malec nie zwrócił uwagi na podstawione mu jedzenie, widocznie nie był głodny. Wzruszyła ramionami, nie dokańczając sarny, lecz zostawiając jakimś padlinożerców na pożarcie. Gdy ona tak myślała, co zrobić z resztkami, wojownik pochwalił jej wygląd. Osłupiała. Nie, nigdy nikt czegoś takiego jej nie powiedział, nawet matka. Musiał być to podryw, na który od dłuższej chwili nie mogła znaleźć odpowiedzi.
- Nie - rzekła - znaczy się... bardzo mi miło, ale... - westchnęła. Trochę nie wyszło.

-Nie krępuj się co chcesz powiedzieć? - spytał suczki, którą najwyraźniej zatkało po skomentowaniu jej wyglądu. Naprawdę suczka była piękna, a jej oczy cudowne.
-Mały bądź grzeczny i ulep bałwana. - rzekł do brzdąca puszczając go, aby pobawił się śniegiem. Teraz będą sprawy dla dorosłych, więc nie dla dzieci :D.
-Twoje oczy są prześliczne, a sama jesteś cudowne. Gdyby nie te rany zadane przez kogoś. - dalej komentował suczkę, która najwyraźniej wpadła w oko Forkowi.

Szczeniak ziewnął szeroko - Dobra... idę, idę - mruknął i oddalił się od dorosłych zostawiających ich sobie samych. Dorośli to są jednak bardzo dziwni. Zaczął lepić kulkę turlając ubity śnieg, tocząc to w lewo to w prawo, ale szybko mu się znudziło. Ziewnął ponownie i zaczął sobie szukać jakieś innej ciekawej rozrywki. Postanowił znaleźć jakiś patyk. Znalazł całkiem sporą gałąź. Zapał ją w pysk i  zaczął rysować nią różne wzorki i szlaczki na śniegu, a gdy i to mu się znudziło, położył się na białym puchu i zaczął z lubością ją obryzgać szlifując swoje małe zębiska jednocześnie przyglądając się z daleka dorosłym i licząc, że szybko zakończą rozmowę. Tobi miał nadzieję, że jeszcze gdzieś pójdzie z Forkiem.

No właśnie, dzieci, teraz +18, czyli dzikie filtry xD
- Nie no przyznam, że oczy mam śliczne! - zatrzepała rzęsami, a następnie wybuchła śmiechem. - Nie każdy ma okazję posiadać trzykolorowe oczy
Usiadła, przechylając łeb na bok.
- No właśnie, przez kogoś - odparła. W sumie ona też musiała przyznać, że For też jest niczego sobie. I niby niechcący, wypowiedziała te oto słowa. Czyżby się zakochiwała?

Czyżby i on się zakochiwał? Kto wie...
-Jesteś od łap do łba piękna. proszę bądź moją damą. powiedziawszy te słowa nieco przyklęknął. Jak to robi mężczyzn, gdy oświadcza się kobiecie. Wziął przednią łapę i pocałował, a potem czule tykając swoim nosem w jej polik. Kochał ją na 100%. Zerknął z ukosa na malca.

Sprawy idą dość szybko, bo Accalia nie spodziewała się, że Forneus tak wcześnie jej się... oświadczy? Przynajmniej tak to wyglądało. Pokiwała lekko głową.
- Hmm. A jeśli powiem... tak? - zapytała się samca, puszczając mu oko. Po chwili poczuła ciepło jego nosa na jej policzku. Przymknęła oczy. Wyoobrażała sobie teraz, jak wyglądałyby ich szczeniaki... nie, jednak trochę za wcześnie :D

-To będę twoim wiernym pieskim bezgranicznie zakochany w mojej księżniczce. po tych słowa mrugnął zalotnie do niej okiem. Tym razem polizał po jej słodkim nosku. Młodość bardzo szybko mija stąd jego decyzja o bycia z tą damą. On i szczeniaki? Zdecydowanie za szybko. Zresztą nie wiadomo jakby odebrał Asmo bycia dziadkiem :D.

No może niezbyt byłby zadowolony, bo w końcu zostanie dziadkiem w dość młodym jeszcze wieku nie należy do najwspanialszych wieści, ale z drugiej strony, fajnie by to brzmiało: Asmo-dziadek :D
Wracając do tematu, Miłość jednak potrafi wiele zmienić; z okrutnego, żądnego krwi demona potrafi zmienić w potulnego baranka. I mimo, iż nie należała do tych najmilszych, poddała się Jej. Teraz, przytuliła go mocno, obejmując go przednimi łapami. Nachyliwszy się do jego ucha, wyszeptała:
- No, mój wierny piesku, co teraz zamierzasz zrobić? Może gdzieś się udamy?