Las Zawodzącego Wiatru

X był ponury, jak zwykle. Spod przymkniętych powiek obserwował swoją ulubioną część terenów Sfory. Zahamował myśli, kiedy chciał pomyśleć "jego Sfory". Już wkrótce. Już wkrótce,q X. Przybył do Lasu Wiatru i wciągnął przez otwarty pysk chłodne powietrze. Machnął krótko ogonem, nie dla wyrażenia radości czy podekscytowania, ale by dać wyraz ciągłej czujności. Był bardzo ciekaw, jak rozwiąże się kwestia władzy w stadzie. Nie chciał najwyższej rangi. Chciał mieć pod sobą kilka wilków, ale nie być alfą. Za duża odpowiedzialność, za dużo obowiązków. Było to oczywiście bardzo wygodne, ale nie dbał o to. Być może gdyby została mu ona zaproponowana bezpośrednio, przyjąłby ją. Ale wtedy dla Sfory zacząłby się zupełnie nowy czas. Nowa era. Era bezwzględnego posłuszeństwa i walk o dobrą i złą sprawę.

Przybył na tereny stada ponownie. Zmartwił się spotkaniem ojca, ale musi być silny. Musi odnaleźć siostrę, która może być zagrożona. For stanie się silniejszy od ojca. Najlepiej, żeby się nie zbliżał, bo dostanie.

Nie miała pojęcia w jakim miejscu się znajduje, acz wiedziała, że to na pewno nie są tereny jej stada - pachniało inaczej. Przebiegł ją dreszcz. Nie czuła się bezpiecznie na obcym terenie. Brawo Andro, zawsze musisz wciskać się tam gdzie cię nie powinno być, zganiła się w myślach. Postanowiła utrzymywać pozytywne myślenie i nie zaślepiać umysłu czarnymi wizjami.
W oddali zobaczyła jaką sylwetkę. Skuliła się, ale ciekawość nie pozwoliła jej odejść - powoli ruszyła w stronę psa. Czy to...
- Forn? - bardziej stwierdziła niż spytała. - Forn!
Malamut znalazł się na ziemi pod wpływem drobnego ciałka rdzawej. Może nie powinna... Znajduje się w takim miejscu, a jak on zareaguje?

Przybyła na tereny stada bez większego celu. Ostatnia rozmowa z Fabienne pozostawiła ją wściekłą, wręcz roztrzęsioną, a to wszystko od razu po spotkaniu z tym cuchnącym potworem. I kto powiedział, że wampir ma nudne życie? Tyle się dzieje! Nie zdążysz się obejrzysz, a paradujesz w bliznach i bez oka. Zabawne, mogłaby przypuszczać, że nigdy wzrok nie wydawał jej się aż tak niepotrzebny.
Mlasnęła, oblizując różowym ozorem biel kłów. Powinna zatroszczyć się o polowanie w najbliższym czasie, choć głód nie wydawał się jeszcze tak napastliwy.

- Witajcie - powiedział do obu suczek. Nie był szczęśliwy, ale musiał im powiedzieć wiadomość.
- Muszę was poinformować, że Asmodeusz powrócił. - powiedział z poważną miną. Stał blisko siostry gdyby ktoś chciał zrobić jej krzywdę, a do tego nie dospuści.

Zaistnienie dwóch żywotów w niedalekim od wampirzego położeniu było czymś, co nie umknęło Levi. pierwej zarejestrowała obecność Forneusa, a tuż potem, jak podejrzewała, Andromedy. Seterkę ostatnim razem widziała, gdy ta jeszcze kuliła się w aparycji szczenięcia, jednak odpowiedni, indywidualny zapach, który wokół siebie rozsiewała był znakiem, którego nie dawało się pomylić z żadnym innym. Nawet sama Fabienne tak nie pachniała.
Lekko przymrużyła, gdy dotarł doń sens słów wypowiedzianych przez Krwistego. Asmodeusz? Poczuła jak jej szczęki zaciskają się niczym imadła, a cienka strużka krwi, prawdopodobnie uwolniona pod wpływem nacisku kłów, spływa wzdłuż jej szyi. Ten skurwiel miał czelność tu wracać?
Zwierzęcy warkot, który wydostał się z wampirzej krtani, szybko umilkł, gdy samica przypomniała sobie o towarzystwie w jakim się znajduję. Niemniej jej gniew nie ustąpił, co wyraźnie odbijało się w czerwieni jej oka.
- Zarżnę gnoja - wycedziła, wypuszczając spomiędzy zębów zmaltretowaną skórę. - Ale najpierw pozbawię go możliwości jakiegokolwiek gwałtu.
Nie musiała precyzować, co przez swe słowa miała na myśli. Śmierć Asmodeusza stała się jej osobista Vendettą, a fakt, że Fabienne o tym nie wiedziała, tylko w tym pomagał. Ruda nie musiała wiedzieć, co tak naprawdę rozgrywa się w krwiożerczym umyślę Levi.

Podświadomie wiedziała kim jest suka, która tutaj przyszła, ba - jej imię migotało gdzieś w umyśle rudej. Pamiętała ją jak przez mgłę, pewnie spotkała ją jako szczenię. Nie mogła zapamiętać wszystkich szczegółów z przeszłości, aż tak dobrej pamięci nie miała. Kusiło ją, aby określić przybyłą mianem 'cioci', ale nie wiedziała jak ta zareaguje. Jakoś nie miała specjalnej ochoty się dowiedzieć.
Słowa wypowiedziane przez Forneusa wstrząsnęły ją - starała się ukryć strach, tak więc udawała niewzruszoną, choć w środku była pełna obaw. Wiedziała, że Asmodeusz może zniszczyć to co znów zaczyna sprawnie prosperować. Miała nadzieję, że nie będzie próbował ich szukać co było wątpliwe. Ucieszyła się jednak, że Levi będzie chciała ich bronić... chyba, że w jej własnym interesie jest zemszczenie się jak to ujęła na gnoju. Te słowa jeszcze przemilczała, ale następne nią wstrząsnęły. Pełna obaw, ale jednak otworzyła pysk cicho mówiąc.
- Czy to... konieczne? Wiem, że on... ale...
Plątał się jej język.

- Zrobisz co uważasz za słuszne. Jednak on należy do naszego stada. - powiedział uważnym tonem patrząc na Leviego i jej oczy pełne nienawiści do tej podłej istoty. Ślepia skierował na przerażoną siostrę.
-Nie martw się ojciec nie tknie cię palcem. Nasza matka kazała mnie ciebie pilnować i chronić. Trzymaj się blisko mnie. - powiedział liżąc ją po policzku. For będzie pilnował siostrzyczki. Ulżyło mu gdy zobaczył ją całą i zdrową.

Może i targały nią egoistyczne pobudki, jednakże rodzina Fabienne coś dla niej znaczyła i była pewną, że nie wybaczyłaby sobie, gdyby utracili choć jeden włos z głowy. Można było przypuszczać iż kundelka robi to wyłącznie po to, aby seterka w żadnym razie jej nie znienawidziła, jednak - może kryje się za tym coś więcej?
Omiotła jasnym wejrzeniem postać Andromedy, nieznacznie wznosząc kącik warg w krzywym uśmiechu.
- Pewnie nie jest, jednak na nic lepszego nie zasługuję. Zadbam o to, aby cierpiał. Długo. Wampiry znają naprawdę wiele sztuczek - zaśmiała się cicho, wyobrażając sobie ile metod zdążyłaby wykorzystać na Asmodeuszu nim ten padłby całkowicie martwy. Nie planowała kiedykolwiek się nim posilać, prawdopodobnie krew miał równie ohydną, co osobowość.
Przerzuciła wzrok na Forneusa.
- Naprawdę uważasz, że to mnie powstrzyma? Mogą mnie ogłosić zdrajcą, nie dbam o to. Czasy, w których zło było mdłe i bez pomysłu już dawno się skończyły. Jest staromodny, nudny. Powiela schematy, których nawet nie jest w stanie ulepszyć i wykorzystać. Widziałam tysiące takich jak on. A widziałam nawet i gorszych - umilkła, przyglądając się dwóm postaciom w całkowitym milczeniu. Mimo odrębności stadnej wyglądali jak typowe rodzeństwo, które za nic miało fakt, że powinni być śmiertelnymi wrogami.

Tak, wiedziała, że matka martwiła się o nią, nic dziwnego, że kazała Forneusowi ją pilnować, ale poczuła się jak dziecko. Potrafiła poradzić sobie sama, w końcu jakoś musiała przeżyć przez czas rozłąki, tak? Czasami było ciężko, ale stoi tu cała i zdrowa, nie potrzebowała niańki, szczególnie nie chciała obarczać brata obowiązkiem opieki. Miał swoje własne życie, którego nie zamierzała mu obciążać swoją osobą. Mimo wszystko nie odezwała się ani słowem, jedynie pokręciła głową.
Słowa Levi nią wstrząsnęły, nie o to jej chodziło. Uważała, że nikt nie zasługuje na cierpienie, nawet jej ojciec, chociaż to co zrobił zasługiwało na karę. Wiedziała, że kiedyś przyjdzie na to czas.
- Nie wiem czy... czy powinniśmy... dobrze. - nie mieli władzy aby karać go, to nie było ich życie, ale nie chciała się sprzeciwiać. Miała jedynie nadzieję, że wiedzą co robią.
Bała się, tak cholernie się bała, a najdziwniejsze jest to, że nie o siebie.

-Rób co uważasz za słuszne, ale i tak dla mnie będziesz rodzicem niż ojciec. - powiedział tuląc się do Leviego. Był szczęśliwy, że większość rodziny jest przeciw ojcu i woli, aby zniknął z rodziny.
-Postanowiłem postarać się władzę. - powiedział zgodnie z prawdą. Tylko musi nauczyć się to i owo.

Doskonale wiedziała, że żaden rodzaj cierpienia nie był uzasadniony. Nigdy. Jednak to poprzez cierpienie rodziła się zawiść, zemsta, chęć odpłacenia, słowem, wszystko co najgorsze w nas samych. Według Levi był to czysty instynkt, podyktowany zasadami, których sama nie rozumiała i nie była pewną, czy chce zrozumieć. Nawet dla kogoś tak starego jak wampir, pewne tajemnice świata pozostają...cóż, tajemnicami.
W jakiś sposób rozumiała Andromedę, jej sposób myślenia i fakt, dla którego tak się wzbrania przed okaleczeniem, a nawet zabiciem własnego ojca. Była to rodzina. Patologiczna, ze swoimi problemami i niesnaskami, ale jednak rodzina. Każdy mógłby dać jej możliwość wymiany, jednak Krwista podejrzewała, że seterka zwyczajnie by się nie zgodziła. Więzy, które rodzą się między stworzeniami są dla kogoś takiego jak Levi magią wciąż niezrozumiałą i nową. Może powinna do tego już dawno przywyknąć, niemniej wciąż zaskakuje ją to jak inni są w stanie ignorować nawet najgorsze zło, jeśli posiada tą samą krew co oni.
- Nie jestem materiałem na matronę, Forneusie - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Nie posiadała tych unikalnych cech, które miała Fab i nie podejrzewała, aby kiedykolwiek mogła je zyskać. Była dziwną mieszaniną osobowości - nieraz bardzo sprzecznych - które wydawały się aktywować w odpowiedniej chwili.
Na kolejne słowa samca, lekko uniosła łuki brwiowe.
- Tak? W takim razie życzę szczęścia - parsknęła niedowierzająco. Ona sama nie była specjalnie zainteresowana piedestałami, wolała robić coś bardziej pożytecznego niźli grzanie tyłka na najwyższym z możliwych stanowisk. Swoje już jako Alfa przeżyła i nie sądziła, aby jeszcze kiedykolwiek miała okazję.

Obserwowała brata jak i kundelkę nadal myśląc nad lepszym rozwiązaniem, ale go nie znalazła.
Była bezużyteczna.
Bolało ja to, że jej rodzina nie jest normalna, że nie ma kochającego ojca do którego będzie mogła przyjść, gdy będzie się bała, a on będzie stał za nią murem i będzie odganiał zalecających się młodzieńców i... no właśnie. Nie było go, nigdy, nawet gdy dorastała. Teraz śmiał wrócić i zepsuć szczęście jakie ja ogarnęło. Nie mogła na to pozwolić. Miała Fab, Forneusa, można również powiedzieć, że Levi, która powinna być ich ciotką, ale kto wie, może Andromeda uzna ją za ojca. Przecież mogłaby pełnić funkcję obrońcy, jest wystarczająco silna, trzymałaby ich w ryzach.
- Nie miałam ojca, nigdy. - wyszeptała do siebie, chcąc uwierzyć w te słowa. Naprawdę to wypowiedziała? Wyparła się członka własnej rodziny. Co ma zrobić na Stwórcę?
Była bezużyteczna.
- L-Levi?... Będziesz? - a jeśli ich opuści gdy załatwi tę sprawę. Zostawi, jak On? Podświadomie miała nadzieję, że ona jest inna i pomoże jej matce, bratu jak i jej samej,

-Nigdy nie wiadomo jak się ułoży czyjeś życie. Kto wie może nasze cele spełnią się? - rzucił retorycznymi słowami. Spojrzał na siostrę.
-Dla mnie na zawsze będzie moim kochanym aniołkiem. - powiedział do smutaska z uśmiechem na pysku. Sam nie chciał spotkać się z ojcem, ani nie chciał słuchać tłumaczeń.
-Wiesz skoro matka kazała, abym cię chronił to chyba nie mam wyjścia, nie? - powiedział łagodnie do Andro. Nie wiedział czemu, ale uwielbiał jej anielskie towarzystwo. Szczególnie ten śliczny głos.
-Mam nadzieję, że ci się uda dorwać gnojka i najlepiej go wysterlizować. Hahah. - powiedział do Leviego i zaśmiał się.

Słowa Andromedy sprawiły, że jej łuki brwiowe powędrowały niemal na sam czubek głowy. Levi nie zdziwiło to, że Mglista wykazuje jakiekolwiek lęki przed jej możliwym odejściem, a raczej to, że chciałaby, aby do podobnej sytuacji nigdy nie doszło. Wampirzyca nie szczyciła się swoją lojalnością, bo była typem raczej wędrownym, ciekawym świata i tego, co ma do zaoferowania, więc wszelka deklaracja czy marne obietnice nie wchodziły w grę. W takim razie jak miała uspokoić rudą?
Odetchnęła cicho, zadzierając pysk w kierunku nieba, jakby tam szukała odpowiedzi.
- Postaram się - powiedziała w końcu, niejako uważając, że są to najbezpieczniejsze słowa. Żadne "oczywiście" czy "na pewno" w jej przypadku by się nie sprawdziło. Nawet gdyby miała wyrzuty sumienia to po takiej obietnicy nie trudno byłoby umknąć w cieniu nocy.
Ale czuła się tu dobrze, nawet bardzo dobrze i wiedziała, że prócz przeprowadzenia zemsty trzyma ją tu znacznie więcej. Może to aura tej krainy, a może uważała, że na jakiś czas koniec z przygodami i że warto się zastanowić nad dłuższym pobytem. Cokolwiek to było w idealny sposób odrzucało od wampira myśli o jakichkolwiek wycieczkach. Przynajmniej na razie.
- Prawdopodobnie o spotkanie z nim nie będzie trudno. Wystarczy wywoływać wilka dostatecznie długo, a sam wyjdzie ze swojej dziury - rozciągnęła wargi w uśmiechu, delikatnie prezentując mocne kły. Nie zamierzała bawić się z Asmodeuszem w kotka i myszkę - o nie. Cierpliwie poczeka i gdy nadarzy się odpowiednia sytuacja, skonfrontuje się z nim, jednocześnie dzieląc tą częścią umysłu, o której istnieniu wolałby nie wiedzieć. Chciała go zniszczyć zarówno fizycznie jak i psychicznie, aby dobrze zapamiętał, że są na tym świecie osoby z którymi się nie zadziera.

Anielica zerknęła na Forneusa i uśmiechnęła się promieniście w oznace wdzięczności. Bał się o nią, traktował ją jak laleczkę z porcelany. Cieszyło to ją jak i martwiło. Cóż... nic nie zrobi, bo po co? Następnie przeniosła wzrok na kundelkę.
Milczała.
Widoczne Levi nie chciała podejmować pochopnych decyzji, a Andromeda całkowicie ja rozumiała. Pewnie nie była przyzwyczajona do tego, że ktoś chce spędzać czas w jej towarzystwie. Najwyraźniej jako wampir wędrowała długo, przecież miała całą wieczność. Osiadły tryb życia to byłaby duża zmiana. Później wystarczała tylko chwila, a z pyska Levi wydobyły się słowa, którycj nie spodziewała się za nic. Szczęście wydawało się rozsadzać jej ciałko od środka, a oczka błyszczały. To jeszcze nie była obietnica - szansa, że jednak zostanie i porzuci dotychczasowy tryb życia.
- Dziękuję - szepnęła i skoczyła wręcz w jej stronę wtulając się w szyję. Czuła się bezpiecznie mimo iż miała do czynienia z kimś zacznie silniejszym od siebie, kto mógłby ją strącić do świata umarłych zanim zdążyłaby mrugnąć. Być może i to zbyt gwałtowna reakcja, jednak nie obchodziło ją to. Ważna była ta chwila. Na przemian szeptała ciche dziękuję.
Kto by pomyślał, że Levi ją uszczęśliwi, hmm?

Ktoby pomyślał, że będą mieli szanse na szczęście w rodzinie? Forneus po tej długiej wędrówce zrozumiał, że rodzina jest przede wszystkim najważniejsza. Skubął zaczepnie siostrzyczkę w ogonek. Mówią w ten sposób "berek! Goń mnie". Chciał przypomnieć jak się powinno razem bawić się jak szczeniaki. Chciał na nowo odbudować relacje z siostrzyczą, którą będzie strzegł do końca życia.

Poczuła się nieswojo i to nie przez wzgląd na towarzystwo, które wydawało się kompletnie ignorować fakt, że nie jest całkowicie...żywa. W jakiś sposób takie traktowanie nawet jej schlebiało, jednak nie nawykła do tak dużego zainteresowania i czuła gromadzący się dyskomfort. Najwyraźniej przyszła ta chwila, w której wypadało rodzeństwo zostawić samemu sobie, a ona - ha! - chyba wyjdzie zapolować.
Pożegnała się z Andromedą lekkim muśnięciem nosa po czole, zaś Forneusowi zwyczajowo skinęła pyskiem. Nim którekolwiek z nich zdecydowało się ją zatrzymać - zniknęła. Wampiry, jeśli chcą, potrafią być bardzo problematyczne.

z/t

Poczuła jak brat ją zaczepia, uśmiechnęła się tylko pod nosem.
A później Levi wyszła. Dobrze - pewnie ma dużo bardzo ważnych rzeczy do zrobienia, zresztą Andro też takową miała. - Forn... wybacz, może kiedy indziej... - dotknęła go noskiem w szyję po czym szybko wybiegła, krzycząc jeszcze przepraszam.

zt

Bez przedłużenia wybiegł.NMMT

Przyszła.

Malamut udał się tutaj wcelu przyjęcia nowego członka do stada, krążył po terenie aż w oczy mu się rzuciła suka podobna do tervuerena - oczywiście podlazł bliżej.
-Sinevo, Asmodeusz. - powiedział do niej dość chłodno, wydawało mu się że skącić ją zna ale mógł się mylić przecież prawda?

Suka nasłuchiwała zbliżających się kroków by w końcu dostrzec w oddali zbliżającego się malamuta.
-Sinevo, Cassidy. - odpowiedziała na jego słowa lustrując wzrokiem jego sylwetkę. Cóż do malutkich ani chudziutkich nie należał ale to chyba można było uznać za jego zaletę niż wadę.
-Chciałabym ponownie wstąpić w szeregi krwistych. - odpowiedziała do malamuta dumnie ale też nie tak by sądził że jest bóg wie kim.

Skinął jej tylko łbem że rozumie i przyswoił sobie jej imię.
-Ponownie? - powiedziała ale nim suka zdążyła odpowiedź machnął łapą by dalej nie kontynuowała.
-Dobrze na próbę znowu wracasz w nasze szeregi, nie zawiedź mnie. - odparł po czym wyszedł.

z.t

Skinęła mu tylko łbem i wyszła z.t