Wejście do Piekieł

Biała samica, wsunęła się przez szczelinę, po czym ciemnym i pochyłym korytarzem podążyła, by znaleźć się w swojej spokojnej grocie. Gdy już była w środku, napiła się wody ze strumyczka, złapała zębami jakąś kość, która tam leżała i przeniosła się na legowisko. Ułożyła się wygodnie i zaczęła obgryzać sobie zabawkę.

Nakrapiana nie wiedziała, gdzie się znajduje. Jej głowę zaprzątały myśli, których nie mogła zidentyfikować. Przepływały obrazy wspomnień z przeszłości, których nie mogła się pozbyć. Zadrżała i oparła się o ścianę skały, ale zamiast tego trafiła na pustą przestrzeń. Zachwiała się, ale utrzymała równowagę. Suka spojrzała niepewnie na wgłębienie. Wejść, czy nie wejść? Schyliła łeb i powoli wkroczyła do środka. Korytarz na początku był ciasny i miała wrażenie, że to się nie skończy. Jednak po jakimś czasie przejście się poszerzyło, a Dan ujrzała przed sobą całkiem sporą jaskinię. Zatrzymała się w progu i rozejrzała. Jej wzrok padł niemal natychmiast na białą postać w kącie. Zadrżała i skuliła się, nie mogąc jednak oderwać od niej oczu.

Wyczuła psa za nim się jeszcze w pełni ukazał w jej jaskini. Udawała jednak, iż jest całkowicie pochłonięta obgryzaniem kości i tylko łypała okiem na nakrapianego intruza. Gdy jednak pies nie raczył ruszyć się z miejsca i stać jak kołek wbity w ziemie, zamiast uciekać, Blume wstała ze swojego legowiska i w kilku susłach dopadła do samicy, kulącej się ze strachu przed białą suką. Mglista wyszczerzyła się i ukazała śliczne białe ząbki oraz pokaźne tygrysie kły. Fioletowe oczy przepełnione wrogością wpatrywały się w samice.
- Czego chcesz!? - warknęła.

Biała suka, biały, biały, biały. Nie patrz na jej futro. Chciała zamknąć oczy, ale nie mogła. Przymknęła oczy, a gdy je otworzyła zauważyła sukę tuż przed jej nosem. Cofnęła się, wpadając zadem na ścianę. Bez słowa, bez żadnego pisku czy skamlenia. Patrzyła tylko na nią, a w jej oczach był spokój, który kontrastował z jej przerażoną postawą. Popatrzyła się w jej oczy, tak inne od zwykłych, bo fioletowe. A także na wielkie kły. Domyślała się, że mogą zadać duży ból. Nie przeraziło jej to, czuła go niemal cały czas, choć od ostatniego go zadania minęły miesiące.
- Wybacz - odpowiedziała cicho, spuszczając wzrok. Podniosła go chwilę później. - Nie będę Ci przeszkadzać, już idę.
Zaczęła wycofywać się powoli, patrząc na białą sukę. Nie wiedziała, czy wolałaby tu zostać czy uciec. Czuła mętlik większy, niż zazwyczaj.

Suka w milczeniu patrzyła, jak samica próbuje się wycofać. Skoro już sama chciała wyjść to Pirenejka nie będzie jej w tym przeszkadzać. Blume odwróciła się więc i ruszyła na swoje skóry, by tam się położyć i ponownie zająć kością. 
- Nigdy tu nie byłaś, nie pamiętasz jak tu wejść i kto tu mieszka, jasne? - warknęła jeszcze za suką, biorąc w zęby swoją kosteczkę, na jeden jej koniec kładąc łapę i delikatnie rysując kłem po jej powierzchni.

Dan zatrzymała się w miejscu i słuchała uważnie. Zmrużyła ciemne oczy, ale prócz tego nie drgnęła nawet na milimetr. Patrzyła tępo w białą, Dante jakby nie była tą samą Dante, co chwilę wcześniej. W jej oczach pojawiła się lekka żywa nuta, gdy wypowiedziała następne słowa.
- Wybacz, ale nie spełnię tego. - Jej głos był spokojny i opanowany. - Nie dam się znowu wykorzystywać, nie...
Nuta życia w oczach zgasła. Nakrapiana zamrugała, ale nadal się nie poruszyła. Tylko przez jej ciało przeszedł nikły dreszcz.

Zmrużyła oczy i powolutku podniosła łeb go góry. Nie znosiła odmowy, szczególnie jeśli chodziło o małe, niewinne i bezbronne psy, które już na sam jej widok odczuwały niepokój, a gdy były zbyt blisko odczuwały przeważający wszystkie inne odczucia strach, a później nagle uciekały w popłochu. Podniosła się do pionu i wypięła lekko pierś, by być jeszcze wyższą niż w rzeczywistości.
- Chyba się nie zrozumiałyśmy - warknęła, do nakrapianej suki, która miała czelność przeszkadzać jej w odpoczynku. Stała, taksując wzrokiem samice, czekając, aż ta podkuli ogon i grzecznie wyjdzie z legowiska Blume. 
- Nie wiesz o tym, że demonów się nie zaczepia? - powoli zeszła ze swojej półki, na której leżały skóry zwierząt, sprawując funkcje spania.

Wiedziała, że drażni lwa. A drażnienie go jest bardzo niebezpieczne. Mimo wszystko była uparta. Wychowała się w miejscu, które trudno było nazwać przyjemnym, dlatego nie odczuwała tak bardzo strachu przed suką. Bała się tylko jej koloru, to wszystko. Choć jej ciało wyrażało strach, oczy dalej były spokojne.
- Wiem, że strachem i bólem można zniszczyć czyjeś życie - powiedziała cicho, ale spokojnie. Patrzyła, jak biała schodzi z legowiska, i starała się trzymać wzrok na jej oczach. Mogła śmiało stwierdzić, iż były piękne, koloru purpury. Jej ogon drgnął nieznacznie, gdy patrzyła dalej na puchatą.
- Wiem też, że nawet jeśli jesteś demonem to... - urwała, zdając sobie sprawę, co chciała właśnie powiedzieć. Przeraziła się swoich myśli. Na serio chciała to powiedzieć?! Zamrugała z szokiem w ślepiach, po czym potrząsnęła łbem mocno i uderzając nim z umiarkowaną siłą o ścianę. Poczuła tępy ból, który jednak nieco ją uspokoił. Zatrzepotała parę razy powiekami, by powróciła ostrość wzroku.

Dante nie wiedziała, po co ona tu w ogóle przychodziła. Powinna ominąć to miejsce, uciec, gdy mogła. Zgodzić się na słowa białej... ale nie. Ta głupia, mała Dante była upartą istotą, która powinna już dawno temu zginąć, rozszarpana przez niedźwiedzie czy dzikie psy. A ona dalej trwała, a przekór wszystkiemu i wszystkim. Patrzyła, jak biała podchodzi do niej. Powinna się cofnąć, ale nie mogła, czuła za sobą ścianę. Na skórze zaś poczuła puch futra samicy, a przez jej ciało przebiegł dreszcz, tyle, że dziwnie przyjemny. Patrzyła prosto w oczy mieszkanki groty i słuchała jej słów. Potrząsnęła łbem, czując, że jej następne słowa wywołają katastrofę.
- Nie. - Słowo było wypowiedziane stanowczym głosem. W oczach jednak na jedną krótką chwilę pojawiło się coś znacznie przeciwnego - chęć powiedzenia tego czegoś. Jednak zgasła ona tak szybko, że nawet Dan nie zorientowała się, co się stało.

- Dobra - mruknęła i machając ogonem wróciła na swoje legowisko, pozostawiając nakrapianą przy ścianie. Położyła pysk na łapach i swoje fioletowe ślepia skierowała na samicę, bacznie ją obserwując i analizując co też teraz ona uczyni. Mądry pies by uciekł już dawno, czując aurę Blume, która każdemu dawała się we znaki. Pirenejka przymrużyła oczy i zalała falą niepokoju umysł nieznajomej testując jej reakcje..

Dan był w lekkim szoku. Spodziewała się, iż wywoła piekło, a tu proszę, nawet jedna iskra nie poleciała. Gdy biała odeszła, nakrapiana przekrzywiła lekko łeb z niedowierzaniem w oczkach. Już? Nie zabije jej? Nie zrani, nie zada bólu, nic??? No cóż, szok, wielki szok. Popatrzyła na sukę z niedowierzaniem.
- Czuję się... zaskoczona - mruknęła... i w sumie tyle powiedziała, bo po chwili w jej głowie zapanował chaos. Zamrugała, zaskoczona, po czym zaczęła się rozglądać ze strachem dookoła. Co ją tak przeraziło? Nie wiedziała. Czuła wszechobecny strach, który sprawiał, iż wszelkie myśli uciekały. Potrząsnęła głową i zrobiła kilka kroków w przód, potem w bok, jednak cofnęła się. Spojrzała pustymi oczodołami na sukę.
- Co mi zrobiłaś? - Pytanie wydobyło się szeptem z białej czaszki. Pustki w miejscach, gdzie powinny być oczy, ziajały czernią. Dan jednak wszystko widziała normalnie, nie czuła różnicy. Nie wiedziała nawet, że to się stało. Wewnątrz siebie czuła strach.

Nie słuchała suki, a jedynie wpatrywała się w nią, czekając na reakcje. Gdy dalmatynka nie zaczęła uciekać, Blume zaszczyciła ją malutkim, acz przyjaznym, uśmieszkiem. Jest nawet silna, nada się... Pirenejka mrugnęła i jej oczom ukazała się czaszka, zupełnie pozbawiona skóry i mięsa. Suczka otworzyła szerzej oczy, a strach nagle opuścił Nakrapianą. 
- Nic - mruknęła, odpowiadając na wcześniejsze pytanie samicy. Podniosła się, ponownie zeszła ze skór i usiadła niedaleko nieznajomej. - Jesteś ożywiona? 

Suka potrząsnęła po raz kolejny łbem. Strach był wszędzie, czuła go pod skórą, jak niszczy wszystko wewnątrz niej, jak ją zaraża i wyżera wszystko, co dobre. Dreszcz przebiegł po jej skórze, od nosa aż do ogona. Zadrżała. Myślała, że zwariuje... ale strach zniknął. Nakrapiana zatrzymała się, nie wiedząc, czy to jej się przypadkiem nie wydawało. Zamrugała, po czym spojrzała na białą. Ta tym razem była bliżej, siedziała i wpatrywała się w nią fioletowymi ślepiami. Dante, słysząc pytanie, przez chwilę nie wiedziała, o co chodzi. Ożywiona? Ale że jak? Usiadła na ziemi. Spojrzała w dół i wtedy dostrzegła, że jej ogon jest w swojej "drugiej postaci", jak ona to nazywała. Nie wiedziała, że chwilę wcześniej jej pysk wyglądał tak samo.
- W pewnym sensie... tak - odpowiedziała cicho, patrząc jednak prosto w oczy puchatej.

- W pewnym sensie? - zapytała, delikatnie się przybliżając do samicy. Blume wyciągnęła pyszczek przed siebie i wciągnęła zapach suki, doszukując się jakiegoś znanego sobie zapachu. Żadnego niestety nie rozpoznawała, więc zaczęła uważniej taksować ciało suki, zatrzymując się w miejscach, w których przed chwilą bielały się kości. 
- Może się wreszcie przedstawisz, nieznajoma? - mruknęła i nawet wysiliła się na lekki uśmiech. Obydwie od jakiegoś czasu przebywały w swoim towarzystwie, a żadna z nich nie pomyślała o tym, by się drugiej przedstawić... Może to ze względu na gwałtowną reakcję Blume, gdy nakrapiana weszła do jej jaskini?

Rozejrzała się nerwowo, oblizując pysk.
- Jakoś przed rokiem... może mniej... byłam w miejscu, które uważałam za piekło na tej ziemi - powiedziała cichym, spokojnym głosem pozbawionym emocji. Patrzyła gdzieś w dal. - Oni... ci ludzie... starali się coś ze mnie zrobić, ale im chyba nie wyszło, bo prawie zdechłam. Cóż - dodała z nadzwyczajną goryczą - nie udało mi się od nich uwolnić. W każdym razie - westchnęła - teraz jestem taka, jaka jestem.
Popatrzyła na białą ciemnymi oczami. Uniosła nos w górę i wciągnęła ostrożnie zapach. Wyczuła woń puchatej, niespotkaną wcześniej, ale w której coś było innego, coś jakby groźnego. Na pytanie suki przekrzywiła łeb na prawo.
- Tam, gdzie się urodziłam... - przez jej ciało przebiegł mimowolny dreszcz, jakby samo to słowo budziło w niej strach - wołali "Przywlecz tutaj Dante!". Tak więc chyba to jest moje imię. Dante.
Nakrapiana usiadła powoli na kamieniach, owijając łapy ogonem, teraz w swej postaci cielesnej. Siedziała i zastanawiała się, co ona tutaj tak właściwie robi. Powinna iść, ale czy chce? Zostać, czy czekać, co zrobi puchata? Starała się nie zwracać uwagi na kolor jej sierści, jednak co jakiś czas przebiegał przez nią dreszcz.
- A jak Tobie na imię, śnieżna? - zapytała cicho.

Uśmiechnęła się niebezpiecznie.
- Naprawdę nie chcesz znać mojego imienia - mruknęła, kierując swój zimny wzrok na ogon nakrapianej. Mimo, iż jej imię z pozoru wydawało się niegroźne, w niektórych kręgach mogło wzbudzić dość nieprzyjemnie odczucia lub nadmierne zainteresowanie. 
- Wiesz... - jej uśmiech stał się łagodniejszy - niektóre psy koniecznie chcą mnie poznać lub dopaść...
Zamilkła, nie chcąc dalej wyjaśniać suce tego co przed chwilą powiedziała. Nie każdy przecież musi wiedzieć, że Blume to demon, który na świecie żyje już kilkaset lat... Nie czekając zbyt długo na odpowiedź Dante, pirenejka ruszyła się w stronę legowiska, po czym spod niego wyciągnęła owinięte w płótno suszone mięso, które postawiła na małym podwyższeniu na środku groty..
- Częstuj się - mruknęła do nakrapianej, wskazując łbem jedzenie. Ponownie skierowała się do legowiska i chwyciła zębami dwie drewniane miseczki, pochodzące z ludzkiej osady. Kiedyś je tam schowała wiedząc, że mogą się przydać, widać miała racje.

Poruszyła się niespokojnie na słowa białej. Nie wiedziała, czy dopytywać się dalej, ale uznała, że nie jest pewna, czy chce to wiedzieć. Widząc groźny uśmiech suki zadrżała i nieco się skuliła. To ją przerażało ciut i nie ukrywała tego. Biel, dużo bieli. Gdy puchata uśmiechnęła się przyjaźniej, na pysk Dante także wpełzł ostrożny uśmiech.
- W takim razie jak mam do Ciebie mówić? - zapytała cicho, patrząc na nią.
Dalmatynka siedziała ciągle niedaleko wejścia do jaskini. Patrzyła, jak suczka podchodzi do legowiska i kładzie się na nim. W jej łebku latało mnóstwo myśli i obrazów, starała się nie trząść. Miała ochotę uciec, schować się gdzieś, gdzie byłoby czarno i nie byłoby bieli, tej strasznej bieli dookoła, na niej... Zamrugała, po czym skierowała ciemne ślepia na właścicielkę groty, która wskazała na mięso. Dan wstała ostrożnie i powoli podeszła do mięsa. W tym momencie widać było, jak chuda ona jest. Ostrożnie powąchała mięso, zapach podrażnił jej nozdrza i wywołał ścisk w żołądku. Jednocześnie poczuła, że nie da rady zjeść nawet kawałka. Oblizała kły i położyła się na brzuchu, niby ze smutnym wzrokiem. Mięso przypominało jej to, które dostawała, gdy była u tamtych ludzi - stare, wysuszone na wiór, czasami z dodatkiem czegoś, co ją odurzało lub usypiało. Od dawna żywiła się tylko małymi zwierzakami, które udało jej się złapać.
- Dziękuję... ale nie jestem głodna - powiedziała cicho, wpatrując się w swoje łapy. Oblizała jedną z nich i patrzyła leniwie, jak zanika sierść, ciało, i pojawia się gładka biała kość. Powstrzymała się, by nie zwymiotować, przełknęła ślinę i oblizała wargi.

- Nazywaj mnie jak chcesz - odpowiedziała suka, po czym, ułożyła pysk na łapach przypatrując się Dante. Wpatrywała się w nią z niewiadomej przyczyny. Po prostu jej mózg kazał Blume patrzeć na nakrapianą, jakby była bardzo rzadkim okazem jakiegoś mitycznego stworzenia, które ukazuje się raz na kilka bilionów lat. Biała potrząsnęła łbem. Dlaczego myślę o niej jak o najpiękniejszym stworzeniu na świecie? Zarejestrowała reakcje Dante na zapach mięsa.
- Właśnie widzę.. - mruknęła, wstając i podchodząc do prowizorycznego stoliczka. Wzięła jeden plasterek suszonego mięsa i zjadła go. 
- Zjedz trochę...

Suczka nie wiedziała, jak na to odpowiedzieć, więc milczała dalej. Wpatrywała się w swoją łapę, na powrót mającej ciało i zastanawiała się nad tym dziwnym zjawiskiem. Nie wiedzieć czemu, nie miała odwagi wewnętrznej spojrzeć na białą. Nie tyle z powodu jej koloru, lecz dlatego, że wewnętrznie bardzo chciała to zrobić. Chciała zrobić więcej, ale nie śmiała nawet o tym myśleć bojąc się, że zbyt częste myślenie o tych myślach sprawi, że myśli z myśli staną się czynami. Podniosła jednak łeb i spojrzała na puchatą ciemnymi oczami, a potem na mięso. Podniosła się powolutku i podeszła do mięsa jeszcze raz. Usiadła i schyliła łeb nad mięso. Głód walczył w niej ze wspomnieniami. Pragnienie z odrzuceniem. Zamrugała parę razy, walcząc ze sobą, i odgryzła malutki kawałek mięsa. Przeżuła go parę razy, powoli, jakby spodziewała się, że zaraz narkotyk zacznie działać. Ale nic się nie działo, czuła tylko pyszny smak suszonego mięsa. Przełknęła i oblizała kły, mając w oczach już nieco mniejszy lęk.
- Dziękuję - powiedziała cichutko, ale następnego kawałka nie wzięła. Nie miała mimo wszystko odwagi.

- Nie ma za co - mruknęła. Jej humor pogorszył się, suka posmutniała, ogon delikatnie zaczął się podwijać pod siebie, uszy znacznie przylegały do czaszki, a w oczach pojawił się smutek. Nie za bardzo chciało jej się z kimkolwiek rozmawiać... Popatrzyła na swojego gościa, westchnęła prawie niedosłyszalnie i podążyła na swoje legowisko, gdzie wyciągnęła się i położyła pysk na łapach. Chwilę leżała w takiej pozycji, jednak coś zaczęło ją uwierać, więc zwinęła się w kłębek, nadal mając przed oczyma Dante. Walczyła z pokusą, by zamknąć oczy. 
Nie pamiętała kiedy zasnęła....

Wpatrywała się w swoje łapy nieobecnym wzrokiem. Błądziła myślami gdzie indziej, gdzieś, gdzie uciekała zawsze, gdy czuła się samotna i całkiem wyizolowana. Tamten jej świat był ciemny, ale za to nie było tam nikogo złego, żadnych ludzi w białych kitlach, żadnych igieł i żadnych klatek. Ale była tam sama i to był ten minus. Bo nadal czuła się samotna, a to sprawiało, że bała się cieni tam będących. Uciekała gdzieś, gdzie doświadczała pomocy i przemocy psychicznej.
Zamrugała oczkami i znowu była w jaskini. Spostrzegła się, jakże szybko, że biała leży na posłaniu i głęboko oddycha. Teraz, gdy nie widać było, jak wielka jest, wydawała się Dante jeszcze bardziej słodka niż się nakrapianej do tej pory wydawało. Wstała ostrożnie i jak najciszej do niej podeszła. Przez chwilę przyglądała jej się i dostrzegła jakby smutek w jej postawie. Zastanawiała się, co też zaprząta łebek puchatej. Ostrożnie i powoli położyła swoje kościste ciało niedaleko niej. Przez chwilę rozważała delikatne przytulenie się do niej, ale wolała nie ryzykować pożarcia po jej przebudzeniu. Ułożyła się więc obok, pyskiem w jej stronę, i przez chwilę patrzyła ciemnymi oczami na białą.
- Dobranoc, piękna - szepnęła cichutko. Zwinęła się ciaśniej, owinęła kościstym ogonem i zamknęła oczka.

Samica przebudziła się. Powoli otwarła fioletowe oczy i podnisła łeb do góry, rejstrując dźwięk, którego słyszeć tu nie powinna. Chwilę nasłuchiwała, po czym obróciła się w stronę, z której ów dźwięk dobiegał. Szerzej otwarła swe patrzałki, zdziwiona, że nakrapiana suka ciągle tu jest. Blume, doskonale słyszała, iż samica jest pogrążona w głębokim śnie, dlatego najciszej jak umiała podniosła się i wyszła ze swojej samotni uprzednio pozostawiając na kamiennym stole mięso, by Dante mogła coś zjeść po przebudzeniu. Co jak co, ale Blume dbała o 'swoich'.

z.t