Groby we mgle

- Jaki ukła... - urwał widząc matkę, która znienacka pojawiła się pomiędzy nim a lisem. Podniósł łeb spoglądając na nią zdziwiony. Gdzieś tam w głębi duszy ucieszył się gdy ją zobaczył. Znalazła go, możliwe, że nawet uchroniła go przed zostaniem przekąską rudego. Niewątpliwe mogła stać mu się krzywda. Z drugiej strony myśląc o konsekwencjach tej wycieczki, które czekają go w domu - napawał go jeszcze większy strach niżeli przed tym obcym stworzeniem. Przełknął głośno ślinę. Prawdziwe widowisko rozpocznie się w starej cytadeli, a jakże.
Tak jak Nyks mu kazała - cofnął się obserwując prawdopodobne starcie Krwistej z lisem.

-Później to załatwię ci kogoś w twoim rozmiarze !!-warknęła po czym spojrzała na syna, była zła jednak zdecydowanie bardziej wystraszona, gdyby nie przybiegła maluch mógłby zginąć, krwista podeszła do syna delikatnie trącając go nosem.-Nie rób tak więcej, myślałam, że zejdę na zawał. Wracajmy do domu.-powiedziała dosyć czule jak na swoją psychiczną osobowość, delikatnie chwyciła malucha po czym skierowała się w stronę samotni.

zt./

Po tym jak matka chwyciła go nie miał wyboru - musiał udać się do domu razem z nią.

Groby... jak zawsze trafiała na trupy.
Usiadła na wolnym kawałku ziemi, owinęła łapami ogon, czekała.

Malamut nie wiedzieć czemu tu przyszedł, wlazł na cmentarz roglądając się dookoła bo wyczuł nie całkiem mu obcy zapach aż dostrzegł znaną mu sukę.
-Znowu się spotykamy. - rzucił dość chłodno w jej kierunku, ale pamiętał ją aż zbyt dobrze.

/trochę czas mnie ogranicza na dłuższy post jutro się rozkręce :D/

Przymknęła oczy... usłyszała głos - świetnie go znała; szkoda.
- Cicho. Zmarli słuchają, Asmodeuszu - zachichotała i otworzyła ślepia patrząc na niego zmęczonym wzrokiem. - Szkoda, ze nie zjadły cię szczury. Myślałam, że padłeś trupem. Niestety... uciekłeś. Będzie jeszcze okazja...

//ja nie lepsza xd

-Nie poddaje się tak łatwo, po drugie za dobrze mi tu. - mruknął w kierunku suki, oj tak znali się aż za dobrze można nawet rzec. On i zjeść go szczury? To chyba setka ich by musiała by być bo malamut do malutkich nie należał.

Nie... te szczury zjadłyby jego truchło... najpierw zostałby zabity - przez wirus, bądź swoich pobratymców. Wtedy zdecydowanie można było znaleźć wielu chciwych. Na bandaże, na obroże, na psie mięso; oh kanibale! byli wszędzie. Gryzonie były zainfekowane, ludzie uciekli, a zwierzęta zostały. Te które przeżyły chorobę zostały zabite przez swoich.
Tak - wypominała mu to, że uciekł. Tchórz. Ale czego się spodziewała? że będzie ją chronił? co za mężczyzna! wzór do naśladowania! Prychnęła pod nosem.
- Szukałeś sobie zajęcia... łatwej przyjemności... kochanki, która zrobiłaby ci dobrze. Wykorzystałeś to, że byłam zagubiona. Cholera; mogłam się nie zgadzać, odejść od ciebie. Ale ten stres trzeba było jakoś odreagować - przerwała na chwilę. Jej czerwone oko dokładnie obserwowało Asmodeusza. - I co? ułożyło ci się? Znalazłeś kolejną paniękę? oh, jestem pewna, że tak.

Widać jemu jakoś udało się przeżyć i cały wrócił do tej krainy, nawet nie czuł skutków oddziaływania tamtego terenu choć może nieco urósł? Czort go wie. Każdy robił co uważał za słuszne, on wrócił tam gdzie mu było najlepiej. Malamut bez trudu przesunął kundlice do siebie, zalety bycia krwistym wciągnął jej zapach do nosa rejestrując go oraz że miała cieczkę.
-Zawsze warto wracać na stare śmieci nie uważasz? Wróciłem by ponownie odebrać to co mi należne, a jak tak ci źle beze mnie to zawsze możesz zostać. - mruknął w jej ucho, cóż nie darzył żadnej suki uczuciem no chyba że przywiązanie do tego można zaliczyć.

Jego dom... on zawsze był w 43'712... nie zdawał sobie z tego sprawy, czy nie chciał? prawdopodobnie bardziej to drugie - tu miał stado, miał rodzinę, było mu dobrze, więc nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłoby być inaczej, że mieszkałby w walącym się mieście... Gdy przysunął ją do siebie przewróciła oczami teatralnie; świetnie, stał się jakimś magiem? pokręciła głową. Zobaczyła jak nozdrza samca się rozszerzają. Wdychał jej zapach. Miała cieczkę. Wybornie.
- Nigdy nie było mi z tobą dobrze, ale bez ciebie było gorzej... - wymruczała. - Miałam prywatnego bodyguarda. Po tym jak mnie zostawiłeś... byłam łatwym celem, wiesz? - przekrzywiła czerep i odsunęła się od niego delikatnie. Był za blisko; co ona ma z tym dotykaniem? najpierw był Hyde, który prawie został pogryziony, teraz Asmodeusz... być może z malamutem było ciut inaczej. Nie zaatakowałaby go.

Tak na prawdę znalazł się tam raczej przypadkiem, czy to był jego dom? On nawet tego miejsca nie uznawał za swój dom, ale był specyficznym typem rzadko co uznawał za swoje. Tak można powiedzieć trochę czary-mary ale kto by się tym przejmował?
-Tu jestem jednym z najwyżej postawionych, możesz zostać tutaj jak długo chcesz. - samiec jakby chciał to pewnie nie patyczkowałby się tylko wziął ją tu i teraz, ale nie miał na razie na to najmniejszej ochoty.

Pamiętała, że zawsze był bardzo szczery i konkretny; świetnie określał czego chciał. Zawsze uważała to za plus. Sądziła, że nie zmienił się tak bardzo przez ten czas... tego zresztą dowie się niedługo, będzie miała okazję do przeprowadzenia z nim rozmowy. Właściwie bardziej będzie przypominała przesłuchanie... Była ciekawa jak ułożyło się mu życie. Może w przeciwieństwie do niej miał szczęście?
- Oh, dziękuję, jesteś kochany, że pozwalasz mi tu zostać... zawsze byłeś taki dobry, misiu... - sarknęła. Zdecydowanie nie była czuła; zimna, oschła i sarkastyczna. Nawet bez jego pozwolenia zostałaby w tej krainie. Miała dość wędrówek i ciągłego narażania się, musiała w końcu odpocząć.
- Z tego co widzę nieźle ci się powodzi. Najwyżej postawiony, mówisz... Pewnie już kogoś znalazłeś, każda chce mieć u boku króla. Ile tych pociech wyszło tym razem? dwie, trzy? - uśmiechnęła się. Niepokojące było to, że ten grymas zdawał się być szczery.

No tak to jego wada i zaleta że taki był ale co poradzić? Był prostolinijny walił prosto z mostu, uważał że tak lepiej niż owijać a bawełne kłamać nie wiadomo po co i na co. Nie lubił rozmawiać o sobie, powinna to wiedzieć co jest dziwne w przypadku, czy miał szczęście kto wie?
-Prosisz się żeby ci maznąć między uszy. - mruknął w odpowiedzi na jej słowa unosząc kąciki warg w uśmiechu. Wiedział że jak chciała to tu zostanie tak czy siak, ale we dwójkę jakoś raźniej.
-Może, w końcu od czasu do czasu rozrywka każdemu się należy. - odpowiedział dość ogólnikowo nie lubił takich pytań co poradzić.

Oh, dobrze wiedziała, że nie lubi mówić o sobie, jednak... co z tego? chciała wiedzieć co ciekawego działo się w jego życiu podczas jej nieobecności. Nie pilnowała go, nie miała jak. Asmodeusz miał to do siebie, że nie darzył żadnych kobiet głębokim uczuciem, a przynajmniej tak uważała Zaraza. Przywiązanie to całkiem inna sprawa - widać to było po ich dwójce. Suka sama miała problemy z okazywaniem uczuć... jeśli takowe chciały wyjść na zewnątrz to dusiła je w sobie. Po co wchodzić w związki, zawierać długotrwałe przyjaźnie, jak i tak wszystko cholera weźmie? zawsze bierze.
- No to na co czekasz, skarbie? - cwaniacko się do niego uśmiechnęła. Wątpiła, że malamut kiedykolwiek skrzywdziłby ją, a więc droczyła się, prowokowała. Nazwijmy to rekompensatą za życie w ciągłym strachu, obawie i spięciu.
- W ogóle się nie zmieniłeś. Rozrywka mówisz... myślałam, że może... dorosłeś trochę i w końcu ustatkowałeś się. No cóż... myliłam się. Zawsze pozostaniesz tym samym Zgniłym Chłopcem.

Ale malamut chyba nie koniecznie miał ochotę rozmawiać o tym co się wydarzyło podczas ich rozłąki. Faktycznie miała rację, nie darzył nikogo głębszym uczuciem on nawet do dzieci własnych miał jakiś taki wstręt co dopiero do bab czy wnuków.
-Nie kuś bo wezmę cię tu i teraz i co? - powiedział z uśmiechem na pysku unosząc jedną brew ku górze, on też się droczył choć mógłby ją wziąść tu i teraz teoretycznie.
-Związki to nie moja bajka przecież wiesz, no chyba że wolne a co u ciebie? - w kilku wolnych związkach był, ba nawet chyba jest ale co tu dużo mówić.

Zaśmiała się słysząc jego słowa. Podeszła do niego i otarła się o jego bok, uderzając ogonem w łapy malamuta. Gest czysto prowokacyjny, chciała jedynie sprawdzić jak zareaguje... bo z pewnością coś zrobi; odegra się? zgani ją za zachowanie? a może po prostu rozpocznie igraszki?
- Wtedy podeślę dzieciaki do ciebie... - mruknęła i znów usiadła naprzeciw niego, patrząc swymi dwukolorowymi ślepiami w jego oczy. Nie miała ochoty targać za sobą zbędnego bagażu w postaci potomków, niechcianych. Nigdy nie lubiła młodszych, pyskatych, niedoświadczonych ,którymi musiałaby się zajmować. Pilnowanie kogoś to nie zajęcie dla niej - w pierwszych minutach ów osobnik skończyłby pod kołami jakiegoś pojazdu, bądź wpadłby do rzeki.
- Dobrze wiem - oblizała pysk. Ich relacja była... dziwna. Co najmniej. - Próbuję odpocząć, zapomnieć o 43'712. To miasto, te psy; nie pozwalają mi spać. Wiesz, w końcu rząd się nim zajął. Najpierw chciał zrzucić bombę, ale zginęłoby zbyt dużo osób. Także ci niezarażeni. Ostatecznie spalili to wszystko... trochę spędziłam w ściekach, razem z małą grupą psów. Niestety wyszło jak zawsze. Po woli padaliśmy jak muchy - zrobiła krótką pauzę, zbierała myśli - Czyli nic nowego.

Jezu całkiem zapomniałam, nie bij.
Psu jakoś nie spiesznie było do kolejnego powiększenia rodziny, kiedy otarła się o jego bok i pacnęła ogonem podgryzł jej zadek na wysokości nasady ogona.
-Nie dzięki już jedne mi stykną, za dużo roboty. - chyba na tych pozostanie, potem wnuki, prawnuki itd itp. Przynajmniej co do kolejnej rzeczy się zgadzali, jakoś nie spieszno mu do kolejnych dzieciaków szóstka mu w zupełności wystarczy.
-Te miasto zawsze jakoś skazane było na niebyt. - cóż więcej mógł powiedzieć? Pewnych rzeczy lepiej nie pamiętać.

Nie zwracał  uwagi na to gdzie idzie, nie miał konkretnego celu, tym bardziej, że był pogrążony we własnych myślach. Ściślej określając, zastanawiał się i próbował przeanalizować przebieg wczorajszego spotkania na którym miał okazję być. Z początku wydawało się, że wszystko szło gładko, do chwili, aż nie rozpętał się jakiś chaos, a on nie potrafił zrozumieć o co dokładnie chodziło. Być może jego umysł wciąż był za młody, aby objąć te wszystkie polityczne sprawy. Wciąż jeszcze długa droga przed nim, a on mimo szczerych chęci nie potrafił odnaleźć nikogo, kto zechciałby mu przekazać odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania. Fuknął pod nosem lekko sfrustrowany własną niewiedzą, wskakując na jedną z płyt nagrobkowych, aby położyć się na niej. Czarny materiał ułożył się idealnie dookoła niego, okrywając jego wcale nie już takie małe ciało. Skrzyżował łapy, układając na nich pysk i przymykając ślepka.

Z natury cmentarne przestrzenie skąpane są w ciszy, która pobudza odwiedzających do refleksji, z których mają wyciągnąć mądre i życiowe wnioski. Jest to miejsce, gdzie zmarłym okazuje się szacunek i pamięć, której wcześniej nie mieli.
Oh. Co za bzdura!
Niczym tajfun przedarła się przez kamienne nagrobki, w pysku utrzymując długi, drewniany miecz. Aryi wydawało się, że biegnie z prędkością światła, jednak rzeczywistość nie była aż tak kolorowa. To zawsze była jej imaginacja. Wyobraźnia napędzała szczenięce mózgowie, produkując sytuację takie jak...
- Zabis wsystkie potfoly! - Wysepleniła, wzmacniając uścisk zębów na drewnie. Pomachała energicznie głową na wszystkie strony, jakby faktycznie przedzierała się przez tabun uzbrojonych po zęby wrogów. Jej długie, anorektyczne łapy biły gwałtownie powierzchnie. Zdawało się iż w ogóle nie dostrzega w pobliżu innej, dychającej duszy.

Poruszył jedynie uszkami, gdy dobiegł go jakiś szelest. Nie przejął się tym zbytnio, być może była to jakaś mysz, szczur, albo inne zwierze, a możliwe jet to, że w pobliżu czai się jakiś drapieżnik, który wziął sobie osobę szczeniaka za cel. Chociaż w momencie, gdy usłyszał jakieś słowa, a raczej seplenienie uchylił jedną powiekę zaciekawiony, aby sprawdzić kto znalazł się w pobliżu. Zauważając szczeniaka z czymś dziwnym w pysku, uniósł łuk brwiowy do góry w zdumieniu. Nie miał okazji jeszcze czegoś podobnego w swoim krótkim życiu zobaczyć, więc nie ma co się dziwić, że ten widok go zdziwił. Uniósł łepetynkę, przechylając ją nieco na bok.
Uśmiechnął się pod noskiem cwanie, właśnie wpadł mu do łebka ciekawy pomysł. Sądząc więc, że został wciąż niezauważony, zeskoczył z nagrobka, zwinnie kryjąc się za następnym. Wychylał łepek to chował, gdy suczka obracała swoim, aby go nie dostrzegła. Nie pomyślał o tym, że może go wyczuć. Ale nikt mu nie wpił zasad skradania się, więc skąd miał wiedzieć co powinien robić? W każdym razie skradając się za nagrobkami, zakradał się coraz bliżej borziki. Potrząsnął jednak w pewnym momencie łebkiem, gdy coś się nań pojawiło. Uniósł łapkę, aby zbadać ten dziwny przedmiot, machając łapką na boki.
- Super! - wyrzekł chyba zbyt głośno, bo zaraz przyłożył łapki do pyszczka, zerkając ukradkiem w stronę właścicielki drewnianego miecza, czy się przypadkiem nie zdradził. Narzucił kaptur na swój łepek, przez co teraz wyglądał jak istny upiór sunący nad ziemią, gdyż przez czarny materiał nie było widać jego łapin, chyba, że kawałek przednich, ale kto by się tam przyglądał? Zauważając, że suczka się o coś potyka, postanowił wykorzystać ten moment nieuwagi, wyskoczył nagle w głośnym okrzykiem bojowym z zamiarem przestraszenia jej.

I tyle z bycia groźną, która samym swym wyglądem wzbudza w potworach przerażenie. Teraz mogła wyłącznie wywołać śmiech na sali wykonując popisowy przewrót w przód, gdy potknęła się, nie wiadomo o co, brodą uderzając o powierzchnie ziemi. Auć. Bolało.
Arya zaniepokoiła się, gdy w pysku nie wyczuła ciężaru miecza. Gdzie on jest? Czyżby przez przypadek go wypuściła? Nie, nie może być. Miecz był jej ostatnią linią obrony! Jak sobie bez niego poradzi?
Czym prędzej podniosła się na łapy, aby po chwili zniżyć pysk i nosem zacząć błądzić po skraju ziemi. Gdzie on jest? gdzie on jest!? Przecież nie mógł upaść tak daleko! Nie mógł...
Wyłączając się całkowicie na otaczający ją świat, nie zaprzątała sobie głowy takimi sprawami jak wąchanie powietrza, aby sprawdzić czy ktoś się za nią nie czai. Wszystko, co się w obecnej chwili liczyło to odzyskanie utraconej własności. Dlatego nie trudno sobie wyobrazić, że niemal wyleciała w powietrze, gdy jej uszy zadrgały pod wpływem niespodziewanego okrzyku. Pisnęła, momentalnie się odwracając. Jej szare oczy skierowane były w przestrzeń. Najpewniej ten, kto znajdował się tuż przed nią, nie miał pojęcia iż jest ślepa.
Przełknęła ślinę.
- Nie boje się ciebie, potworze! - Wymamrotała drżącym głosem. Nie bała się, nie bała...
A jeśli ją zje? Nie, tylko niech jej nie zjada! Jeszcze tyle musiała się nauczyć! O walce, szczególnie o walce!

Wybuchł śmiechem w momencie, gdy suczka podskoczyła do góry przestraszona.
- Ah, tak? - mruknął, mrużąc delikatnie swoje jasne spojrzenie, które pod kaptura ledwo było widoczne. Rzucił się w jej kierunku, popychając ją całym sobą na podłożę, a następnie podbiegł do drewnianego przedmiotu, którego tam pieczołowicie poszukiwała. Pochwycił go w swoje ząbki i odbiegł kawałek.
- Skoro jesteś taka odważna, spróbuj mi odebrać swoją własność! - wykrzyknął wyzywająco, obserwując ją cały czas. Coś mu nie pasowało, że zamiast patrzeć na niego, patrzyła gdzieś w przestrzeń, jednak nie przyszło mu do głowy to, że jest ślepa. A nawet jeśli przyszło to i tak niewiele by to zmieniło i tak zapewne by jej dokuczył, bo czemu miałby tego nie robić. Wymachując tak tym swoim mieczykiem i brnąc pewnie przed siebie była wręcz idealna do tego, aby zrobić sobie z niej parę żartów.
Położył łapkę na przedmiocie, przyglądając się mu kątem oka. Co to właściwie jest? A nie ważne! Zakołysał ogonkiem pod peleryną.

Zbyt dużo psów zebrało się tutaj naraz. Westchnęła ciężko. Cóż...
- Ono nigdy nie było skazane na niebyt. Wypraszam to sobie. Ono mogło być potęgą. Ba! Ono było świetnością, prosperowało jak najlepsze miasta na tej planecie. Życie w dostatku, upojność... Chciało się oddychać pełną piersią! szkoda, że ten wirus zniszczył wszystko. Rozepchał się łokciami, wszędzie gdzie przystanął na chwilę pozostawił śmierć. Jeśli wzięło się głęboki wdech to zgnilizna i krew drażniły nozdrza. Podobno jakiś człowiek został zabity za schawtowanie się na maskę nowego samochodu. wszyscy uciekali. Gromadzili się... tam gdzie duża grupa ludzi tam jeszcze więcej zarazy - jej głos zadrżał. Pokręciła łbem. Wzruszenie? przenigdy. Uczucia zostały zepchnięte na bok. - Smutne czasy. Czasy wojny międzygatunkowej. Ktoś się nami bawił, ktoś pociągał za sznurki. Wiem to. Byliśmy zabawkami. Nadal jesteśmy... ja jestem. Wiem - prychnęła i wstała, otrzepując się z pyłu. - Ponoć mam iść wyprostowana wśród tych co na kolanach, wśród odwróconych plecami i obalonych w proch. Ponoć. Za późno. Bywaj Asmodeuszu, niech cię ta ziemia pochłonie.

[zt]