Zadanie anioła ~ misja Fabienne.

Zgubiła się! Na Jasność, znowu się zgubiła! Już miała nadzieje, że z jej orientacją w terenie jest już lepiej, ale jak zwykle los musi jej spłatać figla. Ugięła kark, kuląc się nieco, a ogon chowając pod łapami. Nie znała tego miejsca, a co gorsza przeczuwała, że nie powinno jej tu być. Zacisnęła szczęki z całych sił, walcząc z narastającym strachem.

Oh, ależ oczywiście, że się da; Anielica należy do person, którym nie trzeba powtarzać dwa razy, aby sobie poszli. Jedno tylko pytanie; jak ma się wydostać z tych bagien? Wrócić droga powrotną? A może poszukać kogoś kto jej pomoże? Nie. Co za absurd. Niby kogo by miała szukać? Tych wszystkich, którzy zostali pochłonięci przez błotnistą ziemię? Przełknęła gulę, która urosła w jej gardle. A co jeśli ją też czeka taki sam koniec?
— Nie chce tu zginąć. — wyjąkała słabiutko pod noskiem. Skręciła odrobinę na wschód, musi się stąd wydostać!

— Oh, błagam nie. — jęknęła żałośnie pod nosem, gdy wyczuwała na sobie jakieś spojrzenie. Jej ciałko drżało, a serce biało w jej klatce z żeber niczym szalone; źrenice rozszerzone do granic możliwości zdradzały jedynie strach, który z każda chwilę się wzmagał. Zatrzymała się, uginając tylne łapiny zadem niemal stykając się z brudną mazią. Przytuliła uszka do łebka, szare spojrzenie kierując w stronę źródła czyjegoś głosu, przez który, aż ciarki przeszły jej po grzbiecie. — Ja .. Ja nie ...
Chciała się wycofać, ale łapy odmówiły jej posłuszeństwa.

Zamrugała, już sama nie wiedziała, czy przerażona, czy zaskoczona widokiem szczura w kapeluszu i pelerynie.
— Proszę, nie rób mi krzywdy ... — wymamrotała cichutko, uginając swój kark. Obróciła pyszczek, zerkając w stronę, gdzie miało znajdować się wyjście z tego miejsca. — D—dziękuję.
Wysapała, zerwawszy się na równe łapki robiąc kilka ostrożnych kroków, zupełnie jakby szczur miałby się zaraz na nią rzucić, albo owy kierunek miał okazać się pułapką.
— Nigdy jeszcze nie widziałam kogoś takiego jak ty; to znaczy mam na myśli, szczura w pelerynie ... — zagaiłam i to właśnie ten czerwony materiał tak zwrócił jej uwagę.
Co ty najlepszego wyprawiasz Anielico? Miałaś wiać!

— Huh? — nie rozumiała go na początku. Dopiero wzmianka o tym, że oczekuje czegoś w zamian dała jej do myślenia. Co ona może mu podarować? Nie miała nic, dosłownie; była chyba biedniejsza niż myśl kościelna. — A-Ale j anie mam ni ...
Wyrzuciła po malutki, jednak zatrzymała się sztywniejąc o wzmiance o krwi.
— K-krwi!? — pisnęła spanikowana. — Mojej Krwi? A-Ale dlaczego?
Dopiero teraz dostrzegła jego przydługie kły. Zupełnie jak ... jak wampir. Wampir! — O Jasności ...
Zawyła żałośnie. Gorzej już chyba trafić nie mogła, ale pierwszy raz w życiu czegoś tak bardzo chciała, ten skrawek materiału był niczym zakazany owoc; przyciągał ją, wołał. Zmuszał ją do grzechu, ją Anielicę, która nie powinna niczego pragnąć, a jedynie samej ofiarowywać.
— Jeśli dotrzymasz umowy, to ... — spuściła łeb, kręcąc nim na boki. Sama nie wierzyła w to co mówi; — ... To zgoda.

Zacisnęła szczęki z całych sił, gdy kły przebiły jej skórę. Może nie były tak duże, jak psie kły, ale nawet one sprawiały, że Anielica odczuwała ból. Ból i z każdą wyssaną kroplą, czuła się coraz bardziej poniżona i brudna. Jedna samotna łza spłynęła po jej policzku, a szare spojrzenie skryło się za kotarą powiek. Osunęła się na ziemię, gdy szczur zniknął. Sapnęła głośno, uchylając do połowy powieki, aby zerknąć na pozostawioną przezeń pelerynę. Szczur dotrzymujący słowa; ironiczne. Wsunęła pysk weń podnosząc się zaraz na równe, acz mocno drżące łapki. Zachwiała się lekko, w jakiś sposób zdołają utrzymać pion. Poprawiła czerwony materiał, który okrył jej smukłą sylwetkę. Zarzucając kaptur, który był na tyle głęboki, aby dostrzec z pod niego było można jedynie połowę jej pyska, ruszyła w stronę wyjścia, chcąc jak najprędzej opuścić to miejsce.