Obiekt niezbadany - misja Felicis'a.

Szedł spokojnym, pełnym wahania krokiem; wolno, choć mógł inaczej.
Oczy rozpryskiwały się na tysiące cząstek, odskakujących rykoszetem od drzew o ścian budynku. Rejestrowały milion ujęć, milion chwil. Migoczące obrazy wyblakłe ze starości, zamrożone myśli unoszące się w niebezpiecznie martwej przestrzeni, wir wspomnień, szatkujących jego duszę. Jeden gwałtowny oddech wystarczył, żeby seter znów powrócił do rzeczywistości.
Uniósł spojrzenie okalając nim wielki budynek, wznoszący swoje mury idealnie przed nim.
Czy to był dobry wybór? Opuścić krainę?
Tylko na jakiś czas. Tylko na jakiś... czas.
Ruszył do przodu ku wrotom, zatrzymując się metr przed nimi. Usiadł na ziemi.
- Dlaczego? - dobył się z jego pyska cichy szept skierowany do pęknięć w betonowej ścianie. 14 pęknięć w 2 ścianach o tysiącu odcieni szarości. Nie licząc na odpowiedź spróbował pchnąć łapą drzwi, aby dostać się do środka.

Drzwi się otwierają odsłaniając otchłań.
Nie ma za nimi kolorów, światła, ani nadziei na cokolwiek innego niż groza. Żadnych słów. Żadnych wskazówek. Tylko otwarte drzwi, poruszające się lekko z głośnym skrzypieniem.
Seter nie miał pojęcia gdzie jest, a jego łapy niepewnie wstąpiły do ciemnego pomieszczenia. Oczy poruszały się szybko, chłonąc każdy najmniejszy szczegół, by w końcu zatrzymać się na schodach. Samotnik zagryzł lekko wargę pozostając w miejscu - jego ciało nawet nie drgnęło, a umysł eksplodował od miliona możliwości.
Dobry Boże.
Próbują mnie zabić.
Zrobili to celowo.
Przełknął ślinę.
Tak bardzo chcę stąd wyjść. Muszę wejść na górę.
1
2
3 sekundy.
Po 3 sekundach Fel wreszcie ruszył do przodu wspinając się po niezbyt stromych, drewnianych schodach.

Ile czasu szedł? Sam nie wiedział. Jednocześnie radowało go to i smuciło. Miał wieczność. Czas nie był mu straszny... Być może jest on tylko czymś podobnym do powietrza i odbicia rzeczy trwają w nim tak samo, jak dalekie obrazy miast i krajobrazów przenosi fatamorgana. Mówią że goi rany - więc dlaczego jego jeszcze istnieją? Niektóre w postaci blizn, a niektóre tak delikatne że najmniejsze zadrapanie wystarczy by się wykrwawić.
Nie potrzebuję blizn. Wylecz je z moich barków.

Schody w końcu się skończyły, otwierając kolejne przejście. Fel musiał zmrużyć oczy od światła, które emitowało z tego miejsca. Pokój był pełen lekkiej woni kwiatów, lecz zarazem było w nim coś przerażającego. Seter wziął głęboki oddech i podszedł delikatnie do klatki, która wisiała zamknięta nisko nad ziemią.
Rude ucho uniosło się nieznacznie do góry, wyłapując odgłos padającego deszczu.
Krople spadające z nieba nie przestaną mnie zadziwiać. - przeleciało mu przez umysł. Myślał o tym jak spadają, jak plączą im się stopy, łamią nogi. Zapominają spadochronów, wypadając z nieba ku niepewnemu końcowi. To tak, jakby ktoś opróżniał kieszenie, nie dbając o to gdzie spadnie ich zawartość, nie przejmując się że krople pękają, uderzając o ziemię. Że rozpryskują się na chodniku. Że niektórzy przeklinają dni, w które krople ośmielają się stukać o ich drzwi.
Ja jestem kroplą deszczu. - pomyślał. -Rodzice wyrzucili mnie z kieszeni i zostawili, żebym wyparował na chodniku.
Samotnik sapnął znów przybliżając nos do złotej klatki i trącając ją lekko nosem. Pusta. Przypominało to serce - płochli­we jak ptak, dla­tego je­go miej­sce jest w klat­ce. Cza­sem tyl­ko za­pom­ni się ją zam­knąć, wte­dy więzione, szu­ka lep­sze­go właściciela.

Fel jęknął cicho uderzając bokiem o klatkę. Próbował dostrzec napastnika, ale światło było zbyt silne i zmusiło go do zmrużenia oczu do cienkich szparek, by w końcu je zamknął. Stworzenie jednak wcale nie chciało go tu pozostawiać. W okolicach lewego barku pojawiło się ostre, palące ukłucie. Rudy syknął odskakując na bok.
Bał się.
Bał się.
Bał się.
Nagle obraz zniknął lub też światło stało się tak silne że samotnik musiał zamknąć oczy. Nieistotne.
Wspomnienia napływały falami, przygniatając go do ziemi.
Tę część pamiętał. Gniew. Rozruchy. Wściekłość. Zarazem Ból. Smutek. Niepewność. Próbował zacisnąć oczy mocniej w podświadomym wysiłku, aby wyprzeć złe wspomnienia, ale skutek okazał się odwrotny. Krzyknął głośno. Suczki i psy umierające z głodu, domy leżące w gruzach, spalona ziemia, której jedynym owocem są gnijące ciała ofiar. Trupy. Trupy. Trupy i czerwień i purpurę i rdzę i wtarty w ziemię najintensywniejszy kolor czerwieni jaki kiedykolwiek widział.
Zdławił w sobie kolejny krzyk, pragnienie ucieczki, paraliżujący strach, który obezwładniał jego kończyny. Dźwięk, który dotarł do jego uszu pulsował i zabrało mu chwilę by zrozumieć przekaz.
Gdzie? Gdzie? Gdzie?
-Kim jesteś?

Światło zgasło. Poczuł ulgę, a zarazem pewien rodzaj dezorientacji. Towarzysz nie postanowił mu odpowiedzieć. Gdy znów udało mu się przyzwyczaić do ciemności, a stało się to dość szybko poczuł palący ból na barku. Czuł każdą kroplę krwi, która spływała między jego rdzawym futrem. Słyszał gdy każda z nich opadała na podłogę pękając; umierając. Zacisnął kły. Przyzwyczaił się do bólu, ale i tak go czuł. Był nieprzyjemny.
Jest taki moment, kiedy ból jest tak duży, że nie możesz oddychać. To jest taki sprytny mechanizm. Myślę, że przećwiczony wielokrotnie przez naturę. Dusisz się, instynktownie ratujesz się i zapominasz na chwilę o bólu. Boisz się nawrotu bezdechu i dzięki temu możesz przeżyć.
Tylko co jeśli, ktoś kogo on nawiedza już nie oddycha? Już dawno się udusił, ból już dawno odszedł, a teraz powrócił. Ze zdwojoną siłą.
Przeprowadźmy mały sprawdzian wytrzymałości duszy na ból.
Pozwól mi się przekonać, jak wiele cierpienia potrafisz znieść.
Seter syknął cicho, zaciągając się powietrzem. W tej właśnie chwili do jego nozdrzy dotarł nieprzyjemny, a zarazem tak znajomy zapach. Tańczące płomienie nie kojarzyły mu się z niczym dobrym, choć teraz ich nie widział odczuwał to że są. Ogień niczego nowego nie stwarza, on po prostu jest. Jeśli po to, by zaistniał ogień, trzeba zniszczyć jakieś rzeczy, to taka jest natura ognia. Dla ognia te rzeczy są tyko konieczne, by powstał. Więc czy rzeczywiście jest tak zły jak się wydaje? Cofnął się o krok. Klatka była zamknięta i żadna siła jaką mógł w tym momencie użyć nie otworzy złotych drzwiczek, wyzwalając go.
Wizja spalenia nie była niczym szczególnie ciekawym, szczególnie dla osoby, która nie może umrzeć. Nie pozostało nic innego jak czekać na obrót spraw.

Uchylił pysk chcąc coś powiedzieć, ale ogień prześlizgnął się po podłodze i niczym pnącze wspiął po jego łapach nadpalając rdzawe futro na kończynach i klatce piersiowej. Fel chciał się instynktownie odsunąć, przez co uderzył bokiem o złote kraty okalające cały jego świat.
Prawda. Fizycznie był niczym czołg - nie wykańczalna maszyna gotowa znieść wszystkie katusze, cierpienie i ból. Ciało ze stali i ostre kły, którymi można zabić napastnika. Ale psychicznie? Był wykończony. Opadł na ziemię osuwając się po kratach klatki, w której go zamknięto.
Stworzenie podobnie jak poprzednie zniknęło równie szybko jak się pojawiło, a odór ognia zastąpił ciężki zapach mokrego kamienia.
Ile czasu już tu siedział? Równie dobrze mogła to być godzina jak i tydzień, miesiąc, rok... Otaczała go ciemność, bez nawet najmniejszej iskierki nadziei na przetrwanie. Ale musiał wierzyć. Wierzył przez całe swoje życie. Pomimo iż nigdy, przez wszystkie lata jakie istnieje nie zauważył nawet najmniejszego obiektu potwierdzającego istnienie Boga... Chociażby delikatnego odbicia w lustrze ... Przez cały czas miał nadzieję; wiarę. Teraz jednak ta myśl stawała się wątpliwa.
Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?
Wiara od zawsze była źródłem nieporozumień. Kiedyś wierzono że świat jest płaski, teraz ta myśl wywołuje jedynie śmiech. Ziemia jest okrągła, słońce co dnia wschodzi i zachodzi, a stworzenia rodzą się i umierają. Rzeczy, które dla każdego są niepodważalnymi faktami. Oczywiście do momentu, kiedy zjawi się ktoś, kto jednak bezczelnie je podważy, sprawiając, że to, w co od zawsze wierzyliśmy, można będzie o kant zupy potłuc. Zjawia się właśnie ktoś taki jak on; inny. Pojawia się chaos. Nikt nie lubi chaosu, dlatego go odrzuca. Stara się odepchnąć taką osobę jak najdalej, bo im dłużej przebywa w jego towarzystwie tym bardziej jego słowa stają się prawdziwe.
Fel westchnął, a z jego pyska dobył się kłębek pary. Był tu zamknięty, kto wie na jak długo.

Uniósł spojrzenie, jedynie dzięki wampirzym zmysłom prędko lustrując towarzysza. Nie był pewien czy po tym co się stało, cokolwiek mogło go jeszcze dziwić. Pomimo istoty jaką teraz był; bez serca, bez duszy, pozbawioną życia i miłości powinien był nienawidzić stojącego przed nim osobnika. Ale wcale tak nie było - nie pałał żadnym uczuciem, był ich pozbawiony. Gdyby miał odczuwać cokolwiek byłby to bardziej strach niż jakakolwiek złość z tego powodu.
-Nie możesz mnie zabić. - odpowiedział na słowa towarzysza. Głos setera drżał lekko, wyniszczony, pozbawiony chęci. Rdzawy był niemal przekonany że gdy tylko wypowie kolejne słowo wilkołak zniknie okazując się jedynie wytworem jego wyobraźni.
-Ja już jestem martwy. - te słowa zabrzmiały dość sucho, ale ton samotnika się uspokoił.
Znów spojrzał na osobnika, oddzielonego od niego złotymi prętami błyszczącej klatki. -M-m... mogę jakoś pomóc?

Wszystko co znał po prostu runęło. Runął świat w tym pomieszczeniu, runął świat poza nim. Oczy stera, jak dwa okna rozbite przez chaos na świecie obserwowały to wszystko. Wampirze zdolności nie pozwalały by umknął mu choćby najmniejszy element.
Zabrali wszystko. Moje życie. Moją przyszłość. Moją równowagę psychiczną. Moją wolność.
Samotnik przez chwilę spoglądał na współwięźnia współlokatora. Dławi w sobie krzyk na widok kogoś innego, a zarazem tak podobnego do niego. Był zmęczony iluzjami, obrazami, które były jedynie lustrzanym odbiciem; wytworem wyobraźni.
-Jesteś susussss... - nie dokończył. Zrobił krok do tyłu, przez chwilę zadziwiony że nie uderzył w pręt złotej klatki.
No tak.
Rozpaczliwie próbował uciec przerażonym wzrokiem do drzwi, które pozostały zamknięte. Kto wie, może na zawsze. Jak długo zamierzają go tu trzymać?
A teraz zamknęli go z suczką.
Zrobili to celowo. Żeby się nade mną znęcać, dręczyć mnie, sprawić żebym już nigdy nie odpoczął.
Współwięzień był, a raczej była, ślepa na jedno oko, a jej pysk przeszywała długa, czerwona szrama. Rdzawy przełknął ślinę próbując opanować swoje niczym z waty łapy i usiąść na ziemi.
-D-d-... dlaczego? Kim jesteś?

Słuchał spokojnie, a w jego złotych, błyszczących oczach malowała się... empatia? Żal, przynajmniej.
Podążając za słowami suczki ruszył we wskazaną stronę biorąc w pysk delikatne narzędzie. Jego wzrok powędrował na drzwi. To nie może być tak łatwe. Jego ciało było obolałe, ale nie dorównywało umysłowi. Każda rzecz działa się powoli. Zabijanie czasu nie okazało się tak trudne.
Mógł przestrzelić setkę liczb i patrzeć, jak wykrwawiają się na drewnianej podłodze kolejne miejsca po przecinku. Zedrzeć cyfry z tarczy zegara i patrzeć, jak wskazówka godzinowa wybiera swój ostateczny takt: tik tik tik, zanim zapadnie w sen. Mógł dusić sekundy, tylko wstrzymując oddech. Godzinami mordował minuty i nikt nie protestował.
Odwrócił łeb w jej stronę. Otworzył pysk, ale nie dobył się z nich żaden dźwięk. Jedynie srebrny kluczyk upadł na podłogę lądując idealnie pod jego łapami.
Co dalej?

Stał spokojnie, a czas płynął. Sekunda po sekundzie, minuta po minucie, godzina po godzinie, dzień po dniu, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu...
''Czas”, który płynie, nie może zostać „schwytany”, a niezmienny „czas”, który można by „schwytać” – nie istnieje. Jak więc w sensowny sposób można mówić o czasie, który jest niemożliwy do pojęcia?
Samotnym jest się tylko wtedy, gdy ma się na to czas. On miał go bardzo dużo, ale to właśnie samotność go chroniła. Chroniła innych.
Westchnął, ale nie zdążył nic powiedzieć, bo kolejny towarzysz postanowił ich odwiedzić. Z pyska rdzawego dobyło cię ciche tchnienie.
Ten kot jest prawdziwy. Ten kot jest prawdziwy. Ten kot jest prawdziwy.
Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem.
Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem.
Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem.
Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem. Nie jestem wariatem. Jestem wariatem.
Wszystko nagle zastygło, nastała cisza. Nawet wiatr nie ośmiela się wydać żadnego dźwięku.
Fel nigdy w życiu nie bał się bardziej o obcą osobę. W jednym momencie poczuł na raz wściekłość, żal, bezradność i nienawiść do kota. Widział każdy szczegół ostrego pazura, który to w każdej chwili był gotowy by poderżnąć towarzyszce gardło.
Otworzył pysk by coś powiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle. W oczach błysnęło przerażenie.

No to tyle. .-.

Z jego pyska dobył się zdławiony krzyk. Ruszył do przodu by ... sam nie wiedział po co. By zabić kota? Złapać ciało suczki? Nieważne. Wszystko zniknęło; mgła rozmazała rzeczywistość, przenosząc go do innego świata. Prawdziwego świata, choć sam nie wiedział co w tym momencie było iluzją.
Opadł na ziemię bezradny, nie wiedząc co zrobić dalej. Miał wieczność na odpoczynek, ale i ta mu nie wystarczy.
Tak bardzo żałował.
Tak bardzo żałował.
Tak bardzo żałował.
Że nie odebrał sobie życia póki jeszcze mógł.

Ile czasu minęło odkąd to się stało? Bez różnicy. Musiał iść na przód. Zbierając z ziemi płaty skóry ruszył przed siebie, tak szybko, jak tylko mógł zrobić to wampir. Kierując się znów w stronę wildehunde. Byle jak najdalej stąd.


/dziękuję