Tajemnicze Drzewo

Nie odpowiedziała, ponieważ nie wiedziała co... nie miała bladego pojęcia dlaczego tak zrobiła. Stało się, nie kontrolowała tego. Pierwszy raz zdarzyło się jej stracić panowanie nad swoim ciałem. Zdecydowanie coś tu nie grało. Jej organizm sam odpowiadał na zachowanie Hikaru, nie konsultując tego wcześniej z Andromedą, która była coraz bardziej zmartwiona. I o zgrozo - ciekawa.
Jego uśmiech sprawiał, że sama miała ochotę to zrobić. Robiło się jej cieplutko na sercu. Samiec wyglądał wtedy naprawdę przyjemnie, jak chłopczyk. Uroczo i spokojnie. To właśnie sprawiało, że zaczynała mu ufać, mimo niepokojących myśli, które krążyły po jej główce. Ignorowała je, uciszała; a może nie powinna. Niestety - za późno. Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech, chcąc się uspokoić. Jej ciało przestało drżeć, jedynie jej ogon ruszał się delikatnie na boki. Była niezwykle ciekawa co chce zrobić Hikaru. Prawdopodobnie... nie odepchnie go. Przestała myśleć o konsekwencjach, odpowiedzialności i nieufności. Chciała się bawić.
- Ufam.

Zamknęła oczy. Dobrze. Hikaru uśmiechnął się leciutko i zbliżył powoli w stronę suczki. Gdy był już tak blisko że jego noc niemal dotykał jej futra przystanął na chwilę. Drgnął lekko i dotknął ją nosem, wkładając zimny punkcik między futro.
Robisz błąd słodka księżniczko. Nie powinnaś mi ufać. To niebezpieczne. Z moich ust ci płynie komplement, ale jestem księciem królem kłamców. - pomyślał, mrużąc lekko oczy. Nosem przesunął od policzka suczki przesuwając go powoli w stronę nosa. Gdy te się zerknęły mglisty zatrzymał się na chwilę.
-Lękiem się o serce otarł szelest purpurowych kotar,
Grożąc cieniem, mrożąc drżeniem, które niosło się przez gmach;
By nad tętnem rozszalałem zapanować, powtarzałem:
To gość jakiś tym sygnałem daje znać, że stanie w drzwiach;
Tak, to późny gość – szeptałem – stanie wnet w otwartych drzwiach;
Po cóż ten dziecinny strach?
Szepnął i zaśmiał się.
Nagle poruszył się szybciej; jego ruchy były bardziej nasycone. Stanął tuż obok rudej.
-Całą trwożną mocą wzroku wpatrywałem się w głąb mroku,
Jakbym stanął nad otchłanią nie widzianą w ludzkich snach;
Ale ciemność trwała niema, świadcząc, że za drzwiami nie ma
Żywej duszy; tylko trzema sylabami poprzez gmach
Szept niósł się z moich ust i echem poprzez gmach
Wracał, drżąc w okiennych szkłach.
Wczuł się w rolę dość dobrze. Jego głos był silny, wczuwający się w nastrój wiersza, a zarazem pełen pożądania. -Moje słońce i gwiazdy... - dodał teraz kierując łeb w stronę Andromedy. Był od niej nieco wyższy więc spokojnie położył Andromedzie swój łeb na karku i polizał ją po pysku z drugiej strony. -Powiedz... - szepnął przymykając oczy. -Kim jestem?

Czuła, że Hikaru jest blisko, ale tym razem nie drżała, nie bała się jego dotyku - jedynie czekała. Chciała wiedzieć co nastąpi, jak potoczy się to spotkanie... zaufała mu. Całkowicie obcemu, być może niebezpiecznemu, była bezbronna i naiwna. Skąd mogła wiedzieć...
Ogonem owinęła swoje łapy. Samiec tworzył ścieżki na jej poliku, przesuwają nos coraz bliżej jej nosa... przesunęła główkę delikatnie, trochę zniecierpliwiona. Co tu było nie tak? przecież ona zawsze posłusznie czekała na wszystko. Nie mogła, przecież była Anielicą - czystą, dobrą Świetlistą, która nie mogła pożądać, nie mogła pragnąć. Gdy ich nosy się zetknęły uśmiechnęła się i otworzyła delikatnie swój pyszczek. Jej oczy nadal pozostawały zamknięte, choć chciała je otworzyć. Bardzo.
Cień zmienił miejsce położenia, znalazł się obok Andromedy. Słuchała go. Wiersz... chciał jej coś przekazać? a może to tylko jej urojenia? Jedno trzeba mu przyznać - przyjemnie się go słuchało. Ten głos oddawał wszystkie emocje... Anielica wychwyciła coś jeszcze. Pożądanie? Przełknęła ślinę.
Moje słońce i gwiazdy... powiedz, kim jestem? nie wiedziała kim był, wiedziała jednak kim nie był. Na to pytanie nie sposób było jednoznacznie odpowiedzieć, jeszcze go nie znała. Ale co mogła stwierdzić w tej chwili; romantyczny, szarmancki, pewny siebie, intrygujący, inny od wszystkich - czuła jednak, że nie o to chodzi.
- Jesteś... przebudzeniem. Jesteś oczami dla ślepego, uszami dla głuchego. Świeży, nowy. Jesteś jak zakazany owoc; bliski i kuszący, ale niebezpieczny i grzeszny...

- Dobrze, bardzo dobrze. - jego ton brzmiał jakby pochwalał zdolnego ucznia. Przysunął się jeszcze bliżej, starając się by ich ciało stykało się w jak największej ilości miejsc. -Ale zakazany owoc smakuje najlepiej. - uśmiechnął się szarmancko. Uniósł łeb do góry, a duże, białe płaty śniegu zaczęły osiadać na jego futrze. -Otwórz oczy. - szepnął przechylając się nieco na niebo.
Nawet jeżeli obraz był piękny, ilość puchu zaczynała diametralnie wzrastać, było coraz ciemniej i wraz z nadchodzącą nocą robiło się również zimniej. -Znam pewne miejsce gdzie moglibyśmy spędzić noc. - odparł jeszcze raz spoglądając w niebo. Nie mogli stać tu zbyt długo, chyba że chcieli przymarznąć.

Uśmiechnęła się słysząc słowa pochwały. Poczuła jak jej ciało styka się z jego ciałem. Czy o była nagroda? nagroda za dobrą odpowiedź? Wolała nie zagłębiać się w to bardziej... lepiej skupić się na jego słowach. Rzeczywiście - zakazany owoc smakuje najlepiej, o czym Andromeda już wiedziała. Najgorsze jest to, że chciała go coraz więcej i więcej. Była zbyt słaba by powstrzymać pragnienie, a jej moc... mogła go uwieść, przypadkowo... ale tym razem chyba role się odwróciły.
Rozwarła swe powieki; od razu je zmrużyła czując jak ogromne płaty śniegu spadają na jej ślepka. Było pięknie, niezwykle romantyczny pejzaż. Niestety - musieli się stąd zbierać, jak najszybciej, inaczej obydwoje przymarzną do podłoża, umrą z zimna. Nie chciała jeszcze odchodzić z tego świata, nie.
Hikaru znał miejsce, w którym mogli przenocować; świetnie. Kiwnęła główką i wstała patrząc na niego. Prowadź.

Zaśmiał się i co próbując złapać płatek śniegu na język zerknął na Andromedę. Widząc jak skinęła łbem, w duchu zadowolony że się zgodziła powoli ruszył do przodu brnąc przez puch i starając się odśnieżyć nieco drogę seterce.

z.t - klik

zt