Piramida ~ Zebranie

Czarny jak noc wilk przedarł się przez tereny niczyje i jego samego wracając ze spotkania z Andromedą oraz Asmodeuszem. Po drodze zahaczył o kilka psów, które były chętne dołączyć do Płomiennej Duszy. Teraz im ich więcej, tym lepiej. Trzeba odrzucić w kąt to co zostawił Finnengan i zrobić duże zmiany. W bóstwach, przechodząc na monoteizm i zmiany w znakowaniu - Restless dobrze o tym wiedział. Musiał wziąć się w garść i przekonać całe stado do siebie. W końcu już nie było odwrotu. Pisał się na to.
Wmaszerował pewnym krokiem na sam środek piramidy. Szczerze smucił się, że nie mogła to być świątynia, którą mógłby poświęcić Jedynemu. Jednak nie ma tego złego - nie musiał malować jakiś feniksów i modlić się do nich. Uniósł łeb w górę, widząc, że niedługo słońce w pełni oświetli piramidę. Opuścił pysk, dając wężowi zgrabnie wpełznąć mu na szyję, podnosząc swoją głowę ponad jego. Sebes ustatkował się i ograniczył do małych myszek co w sumie mu starczało. Od ostatniego czasu podrosło mu się, jeśli można tak powiedzieć i sięgał prawie 1,6 metra.

Cytat :

Zebranie obowiązkowe! Każdy powinien napisać choć jeden-dwa posty. Ci, którzy mają jeszcze samotnika również mają przyjść - zanim będzie mój drugi odpis wszystkich poprzyjmuję, którzy tego chcą.

I do borderowych uszu doszły słuchy o zebraniu, które miało odbyć się w feralnym miejscu. To właśnie do niego dążył, dziarsko przemierzając kolejne tereny. Jednak teraz znajdował się na tyle blisko budowli, by móc spokojnie cieszyć swe oczy jej widokiem. Wysoka i mosiężna, a przy tym piaskowa. Naprawdę ciekawe miejsce na zebrania, aprobował. Ciekawe co też pan Restless ma im do przekazania? Zapewne rozda bransoletki, powie co nieco o sojuszu i innych sprawach. Ba, może nawet kogoś mianuje! Coraz bardziej rozradowany poszerzył uśmiech, nie zaprzestając marszu. Jego grzbiet został dodatkowo obciążony przez ogniste ciałko. W końcu obiecał Ace, że ją też zabierze na najbliższe spotkanie. Ta kwitowała podnietę towarzysza wymownym ruchem tęczówek, acz sama w duchu nie mogła się doczekać. Chciała wiedzieć więcej, łaknąć więcej, widzieć wszystkich. Ciekawość pierwszym stopniem do piekła, moja droga! Mimo wszystko każdy dumał tam w swoim tempie i swoim rytmie, toteż nie przejmowali się zbytnio sobą nawzajem. W końcu jednak marsz postanowił dobiec końca, bo oto przed parką wyrosła potężna ściana. Biała łapa ostrożnie posmakowała spotkania z piaskowcem, wzmacniając siłę, gdy tylko ten okazał się być bezpiecznym gruntem. Dalej śmiało stąpał po schodkach, natrafiając koniec końców na wejście. Z rozdziawianą paszczą stanął na środku, lustrując każdy zakamarek. Trochę mrocznie, acz światło przybierało na sile. Ciekawe kto już przylazł? Mimowolnie postąpił kilka kroków dalej, by zauważyć, że był tu sam. No może z jednym wyjątkiem- sam z przywódcą. Zaraz też począł machać ogonem, mrużąc oczy. Schylił się, otwierając pysk.
- Fiamma - wyszczekał (XD), uśmiechając się błogo. Najwyraźniej był pierwszy, ha, może mu zaplusuje? Teraz usiadł na gruncie, wyczekując przybycia innych. Miał już rozpocząć z panem konwersację, acz powstrzymał się, bo nie on powinien zaczynać. Tak więc czekał, starając się nawiązać z czarnym kontakt wzrokowy. Ale czy wyszło? Wątpliwe, podekscytowanie sięgało zenitu.
Lisica również lekko ruszyła głową, na znak przywitania. Zarówno do psowatego, jak i węża. Gah, nadal irytujący bachor, ale jakby pokaźniejszy. Mimowolnie przydziała uśmiech, rozświetlając swoim ciałem okolicę.

Wturlał się do środka.
- Fiamma! - niemal wykrzyknął wesolutko szczerząc przy tym swoje ząbki, mrużąc swoje bursztynowe ślepka, które błyszczały się ciepło.

Zmaterializował się po prawicy Restlessa. Ciemnym wzrokiem patrzył na przybyłych. Coś w jego oczach mówiło, że ciężko mu było utrzymać kontakt ze światem zewnętrznym. W kącikach warg miał jeszcze plamy spienionej, różowej śliny, która nie zdążyła wyschnąć.

O zebraniu usłyszał też Boss, a jakżeby inaczej. Był ciekawy, o czym będą rozmawiać na spotkaniu, ale miał nadzieję, że i on będzie mógł w jakiś sposób dojść do głosu. Był na razie zwykłym wojownikiem, więc chciał się tu wykazać i awansować na wyższą rangę. Nie wiedział bowiem, że zostanie Betą. Dla niego ta nowa perspektywa zdawała się być tylko marzeniem. I nic dziwnego. Nie każdy na to się nadaje. I pewnie dlatego ta ranga jest taka doskonała.
Dotarł pod drzwi do jakże ogromnej piramidy. Ciekawy pomysł na miejsce spotkań, jeżeli chodzi o płomiennych to pasuje idealnie. Ciekawy był wnętrza budowli, gdyż słyszał o nich wiele. Podobno w środku są piękne, pełne złoceń, ozdób i różnych symboli. Już od zewnątrz sprawiała ogromne wrażenie, przynajmniej dla Boss'a. Tak, lubił architekturę i potrafił się w niej wyciszyć, ale... teraz chyba nie będzie chodzić ze ściany do ściany, wodząc nosem po różnych zapiskach?
Nie... teraz nie ma na to czasu.
Tak więc po chwili pchnął drzwi, a te ustąpiły z lekkim skrzypieniem. Po kilku krokach znalazł się w ogromnej sali, gdzie zauważył już trójkę psów. Jeden z nich stał na środku, czyli zapewne był bardzo ważny. Z tego towarzystwa poznał tylko Despair'a, więc usiadł obok niego.
- Fiamma - dopiero teraz przywitał się ze wszystkimi tutaj zebranymi. - Mam nadzieję, że nie pomyliłem adresu? - zagadnął do czarnego wilka niezwykle ciepło i wesoło. Jego głos rozchodził się echem, by mógł dotknąć każdego zakątka tej sali. Po chwili zauważył bardzo istotną rzecz u Alfy; miał on ogromnego węża, który wyrastał mu z pyska (?) otaczając całą jego szyję. Jakby znali się od małego. Jakby byli przyjaciółmi. To z wężami można się zaprzyjaźnić? Mniejsza. Terez przeniósł swój wzrok na Traffiego. Zlustrował go wzrokiem, delikatnie się uśmiechając, by w końcu przenieść swoje spojrzenie na jedną ze ścian. - Boss - przedstawił się. I dopiero teraz zauważył Falę. Uśmiechnął się do niego na powitanie. Miał jakiś taki ciemny wzrok, ale Boss wolał w to nie wnikać. Na sali panowała idealna cisza, więc zaczął oczekiwać reszty.

Łapa za łapą podążały leniwie. Słyszałam o zebraniu stada. Pewnie będzie trochę o sojuszach, rangach i tak dalej... A ja jako wiecznie ciekawska suczka musiałam wiedzieć wszystko, no może prawie wszystko. Tak więc powoli stąpałam po przez krainy, lasy. Na swej drodze spotkałam piasek. Było bezpiecznie. To trójkątne coś to miejsce naszego spotkanie. Wydawało się obszerne. Po dosłownie paru chwilach byłam już w środku. Były tam już cztery psy. W tym Traffy, mogłam się domyśleć, że tam będzie. On jest zaangażowany w życie stada.
-Fiamma- przywitałam się z uśmiechem, Kiwnęłam głową do przyjaciela. Dopiero teraz bardziej rozejrzałam się po piramidzie. Na samym czybku była dziurka. Ciekawe czy specjalna czy przypadkowa? No cóż nie ważne. Albo ja jestem za wcześnie czy inni się spóźniają i zaraz przyjdą. Przysiadłam tuż obok bordera. Już nie mogę się doczekać rozpoczęcia.

Samotność to dziwna rzecz.
Zakrada się cicho i niepostrzeżenie. Siada obok ciebie w ciemności. Głaszcze cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska się tak mocno, że brakuje ci tchu, że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej. Dotyka ustami miękkiej sierści na twoim karku. Zostawia kłamstwa w twoim sercu, kładzie się w nocy w twojej jaskini, wysysa światło z każdego kąta. Nie odstępuje cię na krok, kurczowo trzyma cię za rękę tylko po to, żeby jednym szarpnięciem pociągnąć cię w dół, kiedy usiłujesz się podnieść. Trudno jest być dobrym dla świata, który przez całe życie darzył nas wyłącznie nienawiścią. Tak trudno jest widzieć dobro w świecie, który zawsze budził w nas strach.
Alan odetchnął głęboko idąc wolno. Jego pysk i klatka piersiowa była cała w krwi, a pies utykał na jedną z łap. Uniósł łeb do góry spoglądając na towarzystwo. Trzymał się w oddali, jednak na tyle blisko by słyszeć o czym mówią. Jak zwykle wyglądał na niezbyt zainteresowanego i zbyt aroganckiego. Nie odezwał się słowem uważając powitania za zbędne.
Ryan by tak nie... - pomyślał, jednak zaraz potem zamrugał chcąc wrócić do rzeczywistości. Nie mógł rozpamiętywać tego co się stało. Nie tu. Nie teraz. Ale wystarczyło 1 słowo, 1 głupie przypomnienie o Ryanie żeby spłoszyć motyle w jego żołądku. Potem przypomina sobie że Ryan jest martwy. W ogóle nie jest już częścią jego życia. Bo nie może.
I motyla spadają martwe.
To wszystko jeden wielki antonim słowa wspaniale.

Bardzo powolnym i niepewnym krokiem weszła do olbrzymiej piramidy. Rozglądała się po pomieszczeniu. Zebrały się już inne psy różnych ras, maści i wielkości. Miała nadzieję, że się nie spóźniła. Ze wszystkich zebranych poznała Despeira. Pomachała mu wesoło łapka i usiadła obok niego
- Fiamma - rzekła czekając na to co się wydarzy. A więc to było jej stado jej bracia i siostry, o których chciała dbać i chronić. Jej serce przepełniała radość. A który z psów zatem był alfą. Tego suczka owczarka nie wiedziała już. - Fiamma - rzekła łagodnie do niewielkiej suczki corgi
-Czy wiesz może który z tych psów to nasz przywódca?[/b]

Nadal siedział leniwie, łypiąc chłodnymi oczami na wszystkie strony. Dokładnie zlustrował zdobienia wnętrza, nie omieszkując rozmyślać nad znaczeniami, niektórych z nich. Czasem rzucał ukradkowe spojrzenia alfie, zastanawiając się, coteż wilk porabia. Ciekawe kiedy zejdą się pierwsi członkowie? Lisica ułożyła się w pozycję do snu, acz cały czas trzymała gardę, nie dając opaść powiekom. Dzielna, wytrzymywała nużące objęcia morfeusza. Mimo wszystko ogon Traffa nadal miarowo się poruszał, strzepując kurz z posadzki. I wtedy nadeszła pierwsza osoba. Border wyczuł jej zapach trochę wcześniej, acz dopiero teraz zwrócił większą uwagę. Rosły owczarek wkroczył do pomieszczenia, po prostu siadając nieopodal. Blue merle zmrużył oczy, machając do niego śnieżną łapką. Tego jegomościa nie zdążył jeszcze poznać, toteż zapewne potem to zrobi. Ojś, tyle psów, których jeszcze nie zdążył ze sobą zakumplować! Takie perspektywy przyszłości wydawały się na tyle obiecujące, że wywoływały aż wesołe ogniki w radosnych oczach. Zaraz potem na miejsce przybyła kolejna sylwetka. Pointer stanął obok lidera. Czyżby ktoś ważny? Beha? Ślipka znowu mignęły, przysłaniając szarawe lica kolejnym uśmiechem. Oh, coraz więcej kudłaczów się złaziło, bo oto ujrzał bordera. Oh! Wyglądał podobnie do Ace... Serduszko zostało lekko ściśnięte, acz szybko roztrwonił te myśli. Odwzajemnił uśmiech 'pobratymca'.
- Fiamma - roześmiał się. - Traffy.
Również przedstawił siebie, bo przecież może inni też chcą poznać miano Płomiennego Chłoptasia? Oh, no i teraz znana osóbka. Ogon przyspieszył.
- Cześć, Nyksik - wyszeptał, przysuwając się do towarzyszki. - Ciekawe czego możemy się spodziewać po zebraniu...
Miał coś dopowiedzieć, acz ploteczki przerwała kolejna osoba. Kolejna osoba, którą zdążył poznać. A do tego przeplatana wonią juchy. Zerwał się gwałtownie, kłusując wręcz w stronę samca. Jednak zatrzymał się przed nim nagle pochmurniejąc. Prędko odwrócił głowę, patrząc na resztę stada.
- Alan jest ranny - krzyknął z goryczą i przygnębieniem w głosie. - Potrzebujemy medyka.
Położył się obok faceta, smętnie tylko niuchając noskiem. Zastanawiał się czy cierpi. Naprawdę dołujące. Jedynie zmniejszył odległość między nimi, oddając mu kawałek swego ciepła. Przypomniał też sobie o bandamce! Znów ją zdjął starając się pozbyć choć części posoki z jego pyska. Zrezygnowany znów przyklapnął, dygocąc lekko. Znów owczarek. Jednak tym razem nie zwrócił uwagi. Liczył się Alan, nieważne jam daleko usiądzie, to dla tego narwańca każda znajomość wydaje się ważna. I niech biedak sobie zapamięta. W końcu muszą jeszcze porównać okręgi, prawda?

Drgnął i zatrzymał się gdy znajomy osobnik ruszył w jego stronę. - Przestań, nic mi nie jest. - jego głos był niczym szept, tak jakby nie mógł wysilić się by powiedzieć to głośniej. Alan na chwilę spojrzał na bordera, a gdy ich oczy spotkały się płomienny mógłby przysiąc że Traffy się do niego uśmiechnął. Jego futro falowało, szargane przez wiatr, zazdrosny o ukradkowe spojrzenie jego niebieskich oczu.
Niebieskich. Takich niebieskich. O tak nietypowym odcieniu błękitu, że wydają się być prawie przezroczyste. A jednocześnie tak bardzo, bardzo niebieskie. Zrobił krok do przodu, momentalnie zrywając kontakt fizyczny. Zacisnął szczęki i zmarszczył oczy chcąc uspokoić swój umysł.
To byli kosmici, pamiętam, tak własnie myślałem. Musieli być kosmitami, bo nie mogli być psami, ci którzy przykuli mnie tak że nawet oddychanie wydawało się trudne. Strzelali mi w skórę paralizatorem, raz po raz tylko po to by usłyszeć mój krzyk. Przecinali moją skórę nożem napawając się widokiem świeżej krwi. Jęczałem, ale nie wypowiedziałem ani słowa. Czułem jak łzy spadają mi po pysku, ale nie płakałem. To chyba doprowadziło ich do furii. Uderzali mnie żebym się obudził, chociaż moje oczy były otwarte, kiedy przyjechaliśmy. Ktoś odpiął mnie, nie zdejmując łańcuchów z mojego ciała i kopnął mnie w zgięcia łap, a potem kazał wstać. Próbowałem. Próbowałem, ale nie mogłem, aż w końcu ktoś wyrzucił mnie za drzwi, a moja twarz krwawiła chwilę na betonie. Nie pamiętam jak wlekli mnie do środka. Cały czas jest mi zimno. Czuję się pusty, jakby nie było we mnie nic poza złamanym sercem, jedynym organem w całej skorupie. Słyszę echo skarg w moim wnętrzu, czuję jak bicie wprawia w drżenie mój szkielet. Mam serce, mówi nauka, ale jestem potworem, mówi społeczeństwo. A ja to wiem, oczywiście że wiem. Wiem co zrobiłem i nie proszę o współczucie. Ale czasami tak myślę - tylko się zastanawiam - że gdybym był potworem, to może zdążyłbym to poczuć? Czułbym się wściekły, podły, mściwy. Znalazłbym ślepą furię, żądzę krwi i zemsty. Zamiast tego czuję w sobie otchłań, która jest tak głęboka, tak ciemna, że nic w niej nie widać. Nie widzę co jest na jej dnie.
Wszystko trwało zaledwie parę sekund i skończyło się gdy Alan otworzył szeroko oczy. Swoje zielone, zielone oczy. Chrząknął cicho. - Dam sobie radę. jego głos był obojętny i oschły. Spróbował się uśmiechnąć, ale było to tak sztuczne że po chwili zrezygnował.

Casandra weszła tutaj energicznym, a zarazem baletowym krokiem jakim zwykła się poruszać. Chodzenie na wystawy przez długi okres czasu i geny rasowych rodziców spowodowały, że nawet mimowolnie porusza się tanecznym, eleganckim krokiem który zawsze podobał się sędziom. Taki ma nawyk. Spostrzegła przed sobą potężną budowlę zwaną "piramidą" widziała taką dawno temu w telewizji, ale nigdy na żywo. Trochę ją przerażała swoją wysokością i wymiarami. Jednak widok takiego architektonicznego cuda, wywarł duży wpływ na Casandrę. Zatrzymała się na chwilę żeby popatrzeć i podziwiać. A było co podziwiać, samotna piramida smagana gorącymi piaskami wznosząca się ponad kilkanaście metrów do góry. Nadal będąc w stanie zachwytu nad starą budowlą skierowała się do jej wnętrza. Wiodąc ciemnym korytarzem, zastanawiała się nad stadnym zebraniem. Doskonale zdawała sobie sprawy, że dotyczy to wojny między stadami i jego dalszym losem. Bardzo dobrze, że przywódca tak troszczył się o stado to dobrze o nim świadczy. Wreszcie stanęła w progach ponurego, ale chłodnego pomieszczenia. Przed nią przybyły tu inne psy.
- Fiamma. Jestem Casandra a wy ? - zapytała.

Przybyła

Przyszła

Przyszedł za owczarką i koło niej zasiadł.

Płomienie... I one pojawiły się tym razem. Pies gwałtownie wstał i udał się za nimi. Coś mu tu nie grało.. Przywódca na chwilę gdzieś wyszedł. Powinien mieć sekundkę prawda? Spojrzał pocieszająco na Alana, przesyłając mu ciepły uśmiech i wybył.
z/t

- Niedługo wrócę - powiedział, wychodząc.

zt

Skinął łbem do zebranych i pobiegł za Restlessem.
[z/t]

Wrócił, pomagając wnieść do Piramidy Andromedę. Usadził ją obok siebie po prawej stronie na samym środku. Pozwolił wejść Traffy i Fali. Co na pierwszy ogień? Obrona Andromedy i Pakt z Mglistymi. Zaraz po tym trzeba omówić cudowną obronę i pomoc tamtej dwójki. Trzeba było koniecznie ich za to wynagrodzić.
- Trzeba pogratulować Traffy oraz Fali za mężną walkę z samym Asmodeuszem i resztą Demonicznej Armi. Tak, nie mylicie się. Pomogli mi w walce z nimi, broniąc Andromedy. Trzy psy z wrogiego stada przegrali z nami, choć oni zaczęli. Ponieśli klęskę!
Wypiął dumnie pierś, wskazując na bordera oraz pointera. Zaraz potem wskazał na seterkę, którą uratowali. Andromedę, anielicę. Najpierw zdecydował się powiedzieć o pakcie, szybko i w miarę krótko - do tego treściwie, aby każdy z psów zrozumiał. O Jedynym niedługo. Zamierza powiedzieć o wszystkim w swoim czasie. Każdy z psów powinien wiedzieć o najważniejszej sprawie. O tym jaką będą potęgą. Następnie wszystkie nowe znakowania, wierzenia i miejsca.
- Andromeda jest alfą Mglistej Myśli. Łączymy nasze stada w pakcie. Nie można atakować ani porywać nikogo z Mglistych. Naszym obiektem jest Demoniczna Armia. Porzucamy neutralność na okres tej wojny. Pozwalam na tortury, atakowanie, porywanie, ból fizyczny i psychiczny. Zniszczymy ich, bo są oddani demonom.

Charcica przyszła tu za czarnym, choć on zboczył z drogi była druga na tym terenie.
-Chcesz upodobnić nas do nich? Bo te wymienione cechy przypisujemy im nie nam, o ile wiem nie jesteśmy źli tylko neutralni. - odpowiedziała po usiadzeniu na ziemi, rest wystawiał stado na próbę na zbyt duże nie bezpieczeństwo. Dlaczego odważyła się odezwać? Nie podjęła ostatecznej decyzji, po drugie sama miała coś w sobie z demonów.

Sylwetkę Traffiego zagubił w podróży już dawno i tylko wrodzonej determinacji nie pozwolił sobie klapnąć na tyłku, gdy tylko stracił poczucie tego, gdzie jest. Prawdopodobnie cały czas przebywał w tej samej Krainie, ale czy przedarł się na terytoria wrogie, neutralne czy z w miarę przyjazne - nie wiedział. Znając jego szczęście to nie zobaczy uśmiechu mordercy, gdy ten odgryzie mu głowę.
Żeby to go uspokajało, ha.
Kir warg poruszał się mechanicznie, gdy Ciel maszerując wysyłał w niebo profanacje nie przeznaczone dla uszu większości społeczeństwa. Skąd znał tak paskudny język, nie wiedział, jednak w podobnych sytuacjach wydawał się być jedyną, racjonalną dla wilczego czynnością. Mógłby krzyczeć lub się wydzierać, a on kulturalnie przeklinał na czym świat stoi. Prawdziwy z niego dżentelmen.
Gniewnie zmarszczył łuki brwiowe, wodząc chabrowym spojrzeniem po rozległej połaci terenu jakby nagle miała mu się tu zmaterializować piramida.
Pardon?
Piramida?
Wyraźnie zgłupiał, a wyraz jego pyska był na to wizualnym dowodem. Jeszcze brakowało, aby otworzył gębę i wpatrywał się w zarysowany przedeń obrazek jak ciele na malowane wrota. Wielkim niedomówieniem byłoby stwierdzenie iż nie mieściło mu się w głowie skąd pośrodku niczego wzięła się budowla taka jak ta. Chyba zaszkodziło mu morskie powietrze. Zdecydowanie zbyt długo pozostawał pod jego wpływem, a dodając do tego szalonego, nowego, znikającego z oczu znajomego to przepis na halucynogen jak znalazł. A matka powtarzała, coby się nie wałęsać po szemranej okolicy.
I...kij z matką, bo nie żyję.
Potrzepał lekko łbem, najprawdopodobniej chcąc sprawić, aby dziwny rysuneczek magicznie zszedł z jego wizji, acz również z umysłowej płaszczyzny. Gdy spojrzał znowu, wydawało się ich cicho przeklął. Jesteś dziś strasznie wulgarny, Phantomhive.
Musiał się poważnie zastanowić nad tym, co zrobić w takiej sytuacji. Iść dalej, prawdopodobnie zagłębiając się w ów dziwną konstrukcję, czy może wrócić i mieć nadzieje, że droga do domu sama się znajdzie? Po rozpatrzeniu wszystkich "za", "przeciw" oraz "ale", wzruszył od niechcenia barkami i pomaszerował jak na stracenie. Może los da mu wyjątkowo kopa w dupę i albo obdarzy wielkim szczęściem albo kosmicznym pechem. Właściwie Ciel sam nie wiedział, co w jego obecnej sytuacji brzmiało gorzej. Hyh.
Gdy jego ciemna sylwetka przemaszerowała zgrabnie przez wejście, usytuowane na czubku czerepu uszy zadrgały. Głosy? No proszę, może budynek jest przez kogoś używany i ów "ktoś" posiada na tyle wiedzy, aby mu co nieco wytłumaczyć. Albo właśnie pakuje się w sam środek karnawału kanibali.
Ha, ha. Twoje poczucie humoru powala, Ciel. Serio. Zapisz się do kabaretu, więcej zarobisz, a i inni będą mieć ciekawsze powody, abyś umilkł na wieki.
Stąpając ostrożnie, najpewniej nie chcąc zwracać na siebie zbyt wielkiej uwagi, zbliżał się coraz bardziej w stronę narastających głosów.

Została wniesiona. Jak się z tym czuła? Źle. Potrafiła chodzić, ba! Potrafiła sama walczyć. Nie dość, że Płomienni ją obronili, to dodatkowo przynieśli ją. Nie powinni. To nie tak, że nie była im wdzięczna. Czuła się po prostu jak jakieś święte bydlę, którym nigdy nie była. Skierowała swe spojrzenie na przemawiającego Restlessa, a następnie na zebranych w tym miejscu. Czuła się tu dobrze - wiedziała, że jest wśród swoich. Pozwoliła sobie nawet na wtrącenie swoich paru groszy do rozmowy...
- Moja droga... To już wojna. Wojna rządzi się swoimi prawami. Jeśli chcemy wygrać musimy się zmienić. Choćby tymczasowo. Pomyśl ile cierpienia nam wyrządzili. Musimy uderzyć, razem. Niech poznają smak przegranej, niech jedzą ziemię. Będą nas błagać o litość, ale aby tak było musimy użyć siły. Nie bójcie się, walczymy w słusznej sprawie. Wytępimy Demonicznych.
Jej głos brzmiał... łagodnie, ale nadal władczo.

Gdy usadzili Andromedę po prawicy Restlessa, powstrzymał się grzecznie od wepchnięcia się między nich i zajął miejsce po lewicy czarnego. Warto wspomnieć, że pierwszy raz od bardzo dawna wyglądał na zadowolonego a możne nawet był w dobrym humorze. Jego spojrzenie lustrowało Traffy'ego od pazurów aż po uszy.
- Jesteśmy silni! Mamy w szeregach Płomiennego Smoka, który umie parzyć wrogów błękitnym ogniem. Jego imię, "Traffy", zupełnie nie oddaje tego, jak bardzo może być groźny - ogłosił krzykiem, wytrzeszczając przekrwione ślepia.
Poczekał, aż Kapłan ogłosi zawiązanie sojuszu. Szczerze nie miał pojęcia, że doszedł do skutku, ale skoro uratowali Andromedę... Coś musiało być na rzeczy.
- Będziemy łapa w łapę walczyć w świętej wojnie o Prawdę, Sprawiedliwość i Dobro! Ku chwale naszej i naszego boga, Jasności! Zmieciemy z ziemi wszelki grzech, odbierzemy Demonom umysły psów!

- Zabijając, stajesz się mordercą. Napadając, zyskujesz swych przyszłych napastników; znieważając, zniewagę; niepokojąc, niepokój. I tak, poprzez cykliczne działania, ten, który rabował, zostanie zrabowany w odwecie. - spokojny i czysty głos Anioła dotarł do małżowin usznych wszystkich zebranych wewnątrz budowli psów, gdy i on postanowił uraczyć ich swoja obecnością. Zdawkowy uśmiech widniał na jego ciemnym i stoickim obliczu, podczas gdy błękitne spojrzenie pozostawało lodowate i nieprzestępne.


/nie bijcie za wtargnięcie xd

Podążał za przywódcą, czując wzrastający ból w okolicy karku. Oddychał ciężko, a jego płomienie przygasały z każdą minutą. Mimo wszystko dzielnie parł do przodu, wchodząc za wszystkimi do Piramidy. Tam ogień wygasł całkowicie, choć inni mogli go jeszcze przez chwilę dojrzeć. Uśmiechnął się ciepło, szczególnie ów wyszczerzem obdarzając Nyksik i Alana. Usiadł nieopodal wilka, nadal głośno oddychając. Na jego grzbiecie nadal leżała Ace, która nie zmęczyła się zbytnio. Taki jeden atak to nic. Cieszyła się, że zdołała podpalić jakąś miernotę, niezdolną nawet do ataku. Gdzie do ludzi?
Teraz jednak łaciak usiadł nieopodal przywódcy, patrząc na wszystkich z frontu. Nadal przedzierał powietrze podwyższonym oddechem, acz przytulił się mocno do towarzyszki w geście podzięki.
Kiedy tylko poczuł na sobie spojrzenie Fali, sam również zlustrował go od łap do głów, susząc zęby. Nie przejmował się posoką. Ważne, że chusta cała. Zaraz też słuchał słów wątrobowego. Nie wiedzieć czemu skwitował jego słowa serdecznym, perlistym śmiechem. Sam nic nie dodał. Przecież nie miał głosu. Pointer chyba naprawdę był bethą. Podziwiał go. Go i jego mężność w walce. Toteż przysunął się bliżej, merdając kitą. Ta część o mianie... Naprawdę go rozbawiła. Z trudem zagłuszał chichot.
Kiedy Restless mówił, ten jedynie nastroszył uszy. Następnie wstał i skłonił się, wyrażając aprobatę. Krew powoli zasychała. Mimo wszystko słowa dwójki naprawdę poprawiły mu humor... Takie coś od bety i alfy! Marzenia!
Obdarzył jeszcze młodą krzywym spojrzeniem, przewracając oczami. Oh, a ta panienka Andromeda również się ładnie wysławia.

Charcica była dość nie zależnym stworzeniem za stado oddałaby wszystko ale nie była wstanie chyba walczyć to nie jej bajka, nie ta droga.
-Bella, wiem to ale mimo siły jaką posiadają nasze stada i każdy z osobna uważam że wpychanie się od razu w paszcze lwa nas zgubi. Trzeba mieć plan i wiedzieć jak działać, demonicznych może jest mniej może nie grzeszą przesadną inteligencją ale lekceważenie ich nie jest rozsądne. - charcica może mało wiedziała, może nie wiedziała za kim ani jak się opowiedzieć ale uderzenie bez planu na stado które może nie jest zbyt liczne i nie grzeszy IQ 200 ale z pewnością stanie do walki. Wierzyła w umiejętności oraz cel stada płomiennych czy mglistych ale wiedziała że nawet jak rzucą się wszyscy to odwet i tak nastąpi. Demoniczni też zbierają siły, poza tym nie jednego smoka mają w szeregach.