Jeziorko Górskie

Thrall spacerował po górach szukając samotności. Dziwne, ale właśnie tego teraz mu trzeba. Trochę odpoczynku od tego męczącego życia. Oczywiście wie, że od tego nie ucieknie. Zaraz znowu się zacznie... Cóż, zostało mu tylko zaakceptować swj żywot. Może niedługo trafi się okazja by się zabawić? Na razie nic ciekawego się nie działo i to dlatego jego życie stało się takie męczące. Thrall musi liczyć na szczęście.
Pies podszedł do jeziorka i uważnie przyjrzał się swemu odbiciu w tafli wody. Bardzo spodobało mu się to co ujrzał. Uśmiechnął się lekko.

Po spotkaniu jakiegoś członka rodziny, Ibrahim musiał przejść się i trochę pomyśleć. W sumie nie lubił siedzieć długo w jednym miejscu, w którym to się nic nie działo, a jego babka jakoś tak dziwnie zaniemówiła, że musiał po prostu wyjść. Szedł przed siebie, rozglądając się, jakby czegoś szukał, choć sam w sumie nie wiedział, co też mógł chcieć. W sumie przydałoby się dla odmiany spotkać kogoś, kogo doskonale znał. No i udało mu się, bowiem dostrzegł właśnie psa husky, którego to znał z czasów gdy byli bachorami. Gdy rodzina się na niego wypięła, zajęta własnym sprawunkami on mu zawsze towarzyszył. Ib uśmiechnął się wrednie, po czym podszedł do niego po cichu i złapał zębami jego ogon, takie ot przywitanie.
-Dawno cię nie widziałem- rzucił, przyglądając się przyjacielowi, a po chwili przeniósł wzrok na taflę wody, której to ten się wcześniej przyglądał.

Ziewnął i mlasnął głośno. Straszne nudy... Ciekawe gdzie Imbrahim? Dawno się nie widzieli, a Thrall w towarzystwie przyjaciela zawsze czuł się dobrze. Musi go poszukać, ale to później. Znowu za dużo myśli. Pokiwał łbem na boki.
Nagle poczuł ból w ogonie. Uszy same przykleiły się do czaszki. Jednak nie pisnął. To nie był aż taki straszny ból. Ktoś zaraz oberwie... Już się odwracał, ale zaraz. Do nosa Thralla wpadł znajomy zapach, bardzo znajomy. Ibrahim!
- Ja też - odpowiedział i uśmiechnął się łobuzersko.
- Gdzie się podziewałeś? - zapytał przyjacielsko i uśmiechnął się szerzej. Przy okazji przyjrzał się uważniej samcowi.

Mad postanowiła, że pozwiedza sobie tutejsze tereny i może przy okazji spodka kogoś nowego. Jako, że suce nie chciało się daleko spacerować, wybrała się właśnie nad górskie jezioro. Kiedy dotarła do zbiornika, stanęła na brzegu, tak, aby jej przednie łapy były zanurzone w wodzie, spuściła pysk i wpatrzyła się w swoje odbicie. Po chwili podniosła łeb, a jej oczom ukazały się dwie sylwetki psów, które znajdowały się nieopodal niej.
- Hej. - przywitała się, kiedy byłą już blisko dwójki. - Chyba wam nie przeszkadzam? - spytała, słysząc wcześniej kawałek ich rozmowy.

Gdy reakcja przyjaciela była taka, jak się spodziewał, wyszczerzył zębiska. Wiele razem przeszli, oczywiście sporo wygłupów, tortur na innych szczeniakach, no trochę się tego nazbierało. Gdy ten zapytał, gdzie Ibrahim łaził, wzruszył jedynie barkami. Jak dla niego, to ciągle był pod łapą, bowiem albo polował, albo siedział w grocie. Ostatnio miał bardzo nudny okres w życiu. Zanim się jednak o tym zdążył rozgadać, dołączyła do nich suczka, Border. Nie wiedzieć czemu, nie przepadał za tą rasą... choć nie, wiadomo. Nie darzył matki ogromną falą uczuć, a co najwyżej szacunkiem, bowiem za dużo czasu dla niego to ona nie miała. Do tego gdzieś się zaszyła, później wizyta babki... kurczę co on miał za rodzinę!
-Nie przeszkadzasz- odparł, po czym wciągnął powietrze przez swój nos, gdy nagle poczuł woń cieczki. Najpierw jego babka, teraz ona... oj, będzie musiał się gdzieś przejść, bowiem ten zapach różne cuda z Ibrahimem tworzył, a raczej na trójkącik chętna nie będzie. Po chwili obserwowania ich postanowił jednak nie ryzykować, po czym udał się gdzieś dalej.
z.t

Słowa owczarka wciąż brzęczały w czerepie Leben. Naprawdę miała się czym przejmować, czy Anioł najzwyczajniej starał się ją utemperować? Cokolwiek było prawdą, w najbliższym czasie i tak nie miało racji skonfrontować się z rzeczywistością. Zamierzała unikać malinoisa jak tylko się dało, a jeśli opuści przy tym krainę - może i lepiej.
Samice łapiny grzęzły w lekkim śniegu, który całkowicie zdawał się okrywać wierzchy jej łap. Lubiła podobne klimaty, gdyż chłód i mróz przywoływały wspomnienia, jedyne dobre, które z chęcią trzymała w swoim czarnym serduszku.

Zawsze ma jeszcze czas, aby odegrać głupią, odwrócić się i zwyczajnie udać, że go nie zobaczyła ani nie usłyszała. Sądziła jednak, że w przypadku Anioła podobne sztuczki nie znajdą zastosowania - on doskonale wie, że ona nie jest w stanie go ignorować. A czasami chciałaby, tak bardzo.
Stłumiła westchnięcie, rzucając w jego stronę krótkie spojrzenie ciemnych oczu. Chyba nie oczekiwał, że mu odpowie? Choć fakt, że posłużył się przywitaniem, które oboje dobrze znają, może mieć w tej sytuacji jakieś znaczenie. Może próbował załagodzić wcześniejszy konflikt, a może starał się ją w coś wciągnąć.
- Neve - odparła wreszcie, jakby uznając, że ten pokaz grzeczności w niczym nie zaszkodzi. Przebyła jeszcze kilka kroków, stosownie omijając samca szerokim łukiem, aby wreszcie zasiąść na ziemi.

Na bladym licu ujawnił się cień uśmiechu, gdy wargi samotniczki poruszyły się nieznacznie, choć widocznie. Naprawdę potrzebował odpowiedzi?
- Doskonale wiesz, że to niemożliwe - odparła krótko. Zbyt wiele ich łączyło, aby prosta i niewymagająca gra w zwiększaniu dystansu mogła czemukolwiek zaszkodzić. Musieliby spędzić milenia w podobnych okolicznościach, aby Upadła poczuła choć delikatną różnicę. Nie była jednak pewną czy ów słowa miały podnieść na duchu tylko jego.
Obwiązała ogonem przednie kończyny, ani na moment nie uciekając spojrzeniem od jego dumnej sylwetki. Nie potrzeba było mądrości, aby odczuć, że ponownie stanął na wyżynach. W tym bez dwóch zdań zawsze był odeń lepszy.
- Może jednak w ten sposób uświadomisz sobie, że lepiej znaleźć inną, mniej problematyczną partię dla twojego serca - związki Świetlistych nie powinny posiadać zgrzytów, niedomówień, braku szczerości czy nieufności. Ktoś mógłby powiedzieć, że powinny być wręcz perfekcyjne. Jednak niewiarygodnie mocno uderzało jak bardzo śmiertelne są pod tym względem anioły.

Ani na moment nie odwróciła wzroku bez problemu wytrzymując jego spojrzenie. Prawdę mówiąc nie miała na to żadnej odpowiedzi. Nie wiedziała. Nigdy nie zastanawiała się nad tym czego chce, bo to nie było ważne. Ważne były obowiązki, szybkość i dokładność ich wypełnienia, a następnie cała ta zdrada ze strony Nieba. Jak w tym wszystkim miała odnaleźć czas, aby usiąść i zastanowić się nad swoją przyszłością? Podobne rzeczy nie były Leben przeznaczone, a przynajmniej tak sądziła.
Zmarszczyła lekko łuki brwiowe, jakby oczekiwała, że w jakikolwiek sposób pomoże jej uwinąć się z tą zagwozdką. Niechętnie dostrzegła, że martwiła się o innych dużo częściej i bardziej niż potrafiłaby to przyznać.
Tym razem wyraźnie westchnęła.
- Nie wiem - przyznała wreszcie. - Powinnam się w ogóle o nie martwić?

To...dziwne. To poczucie wolności, o którym wcześniej nie myślała, a które było jej dane z rąk samego Pana. Czy faktycznie nie potrzebował teraz manifestacji siły? A co z tymi wszystkimi planetami, których uporządkowaniem należało się zająć? Co ze światami, których Pan już nie potrzebuje?
Odwróciła spojrzenie, wlepiając onyksy tęczówek w biel śniegu, który przy akompaniamencie słońca potrafił wręcz oślepiać. Poczuła się nagle jeszcze bardziej zagubiona niż chwilę temu. Czy naprawdę potrafiłaby się zgodzić na taki egoizm, aby zadbać, przynajmniej przez jakiś czas, tylko o siebie i swoje potrzeby? Wiedziała, że je ma. Były tam, skrzętnie skryte pod płachtą służalczości.
Podniosła się ze swojego miejsca i poczęła chodzić, niezdolna do ustania czy usiedzenia w jednej pozycji. Posiadła za dużo myśli, za dużo wątpliwości, za dużo...wszystkiego.
- Może jest w tym trochę racji... - zaczęła powoli, ani na moment nie zerkając w kierunku psa. - Ale dlaczego Pan odebrał mi skrzydła? - Choć pytanie powinno brzmieć; dlaczego pozwolił innym to zrobić? Czy miało to jakiś związek z brakiem obecnej użyteczności?
Poczęła gmerać śród śniegu, pragnąc doszukać się choć odrobiny natury pod kopułą mrozu.
- Ja... Ja nie wiem co robić. Może nigdy nie wiedziałam. Nie potrafię żyć dla siebie i swoich zachcianek. - Czuła się jak szczenię, którego rodzice porzucili pod pretekstem dorosłości, a które nadal nie wiedziało, co ma właściwie robić.

Zadarła pysk do góry, przyglądając się niebu, jakby szukała w jego ciemnościach jakiś odpowiedzi. Powierzchnia nieboskłonu wydawała się odzwierciedlać spojrzenie Abaddona, choć była odeń dużo przyjemniejsza.
I właśnie wtedy coś się w niej przestawiło. Nie było to nic złego, nie - a przynajmniej tak zdawała się myśleć Leben - jednak spowodowało tak odmienne zachowanie od wcześniejszego, że można by pomylić ją z dwiema różnymi osobami.
Jak na komendę odwróciła się w stronę Solstheim'a, a wyraz jej pyska nie ujawniał żadnych intencji. Powoli, jakby sprawdzając grunt, zaczęła przemieszczać się w jego stronę, stopniowo przyśpieszając. W końcu rozpędziła się do niewielkiego biegu, aby w odpowiednim momencie odbić się od ziemi i zwyczajnie skoczyć na psa, przewracając go na ziemię. Prawdopodobnie upaćkali się oboje w śniegu, jednak była to jedna z najbardziej...radosny(?) chwil w jej dotychczasowym życiu. Nie zauważyła nawet kiedy zaczęła się śmiać. Zwyczajnie, szczerze i tak niepodobnie do swego zwyczajowego, niekiedy złośliwego chichotu.

W takim razie odwołuje się po stosowne odszkodowanie za straty moralne, o! Tak, właśnie!
Gdy skończyła się śmiać, zerknęła nań z zaskoczeniem, jakby nie do końca wiedziała, co się przed chwilą stało. Zamrugała parę razy, aby ostatecznie lekko pokręcić głową. Nie, nie było to ważne w tej chwili. Zignorowała łapę, którą nonszalancko umiejscowił na czubku jej głowy. Czy ona wyglądała na darmowy podnóżek? Lekko zmarszczony nosek wskazywał na to, że nie bardzo się to samicy podobało, ale kończyny mu raczej nie odgryzie.
Pochyliła lekko czerep, stykając ciemny nos z jego własnym. Onyks warg rozciągnął się na białym licu w niewielkim uśmiechu.
- Więc... - zaczęła, centralizując spojrzenie w jego oczach. - Czego szanowny Rafael teraz oczekuję? - Cokolwiek by to było, prawdopodobnie Anielica i tak zagra własnymi kartami.

- Oh? A co jesteś mi w stanie za to dać? - Zapytała. Jeśli sądził, że tak łatwo ją przekupi to się grubo mylił! Nie była specjalną materialistką, ale jeśli sytuacja pozwalała coś dla siebie uszczknąć to dlaczego miałaby rezygnować? Uśmiech samca był zaraźliwy, bo nawet nie dostrzegła w chwili, w której szczerzyła się tak samo mocno, co on.
Gdy przybliżył jej pysk, jedna myśl kołatała się w jej łepku, niemniej bez cienia szans na realizację. Gest był zbyt krótki i szybko przeminął, aby Zir mogła właściwie nań zareagować. Lekko zmarkotniała, co wyraźnie odbiło się w jej ciemnych oczach.
A potem poczuła coś zimnego z lewej strony i aż otworzyła pysk, formując z niego niewielkie "o". Jak on śmiał! Ją? JĄ?! Nie zamierzała mu tego wybaczać!
Czym prędzej wywinęła się z jego łap, sturlała na ziemię, zgarniając do siebie jak najwięcej puchu. Podniosła ciało lekko do góry, a wszystko po to, aby móc za pomocą łap kopnąć śnieg w jego stronę.

Wypięła tryumfalnie pierś, gdy tylko Solstheim ogłosił swoją porażkę. Czyli wciąż należało bać się gniewu wielkiego Abaddona! Mimo wszystko nie potrafiła powstrzymać radości, która od kilku chwil napełniała jej serce ciepłem. Bez najmniejszego ostrzeżenie skoczyła, ponownie, na owczarka i oboje znów wylądowali na ziemi. Może po prostu przestaną się z niej podnosić. Tak to brzmiało jak sam w sobie dobry plan. Pokiwała w milczeniu głową, wewnętrznie zgadzając się ze swoimi myślami.
- Skoro chcesz, aby ta chwila trwała wiecznie - wróciła na chwilę do ich przerwanej rozmowy, zbliżając kufę do jego. - To może ty i ja... No wiesz... - wydawała się taka niepewna tego, co zamierzała powiedzieć. Kilkukrotnie otwierała i zamykała pyszczek, aby wreszcie zgarnąć odpowiednio dużo pewności siebie, coby dokończyć;
- Będziemy razem? - zapytała cicho, uciekając wzrokiem gdzieś na bok.