Chatka Wiedźmy

Wkroczył powoli, nie rozglądając się nawet dookoła; przyszedł tu po konkretny przedmiot.

Mlasnął cicho, gdy wiedźma raczyła pojawić się przed jego obliczem.
- Eliksir płodności. - rzucił ponaglając ją spojrzeniem.

- Ty też pięknością nie grzeszysz. - fuknął, mrużąc swoje jedno ślepie. Rzucił jej do dłoni tyle ile chciała, samemu wyciągając łapę po eliksir. No dalej wiedźmo, nie mam ochoty spędzić dzisiejszej nocy z tobą.

- Przyjemność po mojej stronie. - wyszczerzył krótko swe kły w łobuzerskim uśmieszku. Eliksir miłości? Nie jest zdesperowany, ani miłości nie szuka. Pokręcił tylko pyskiem odbierając to za co zapłacił, a następnie odwrócił się i bez słowa opuścił chatkę.


zt.

Pies przyszedł do chatki wiedźmy jakimś cudem odnalazł drogę nie wnikajmy w szczegóły, stanął w środku rozglądając się za właścicielką tego miejsca.

Nie musiał długo czekać bo wiedźma po chwili się wyłoniła, na jego lico wpełzł uśmieszek.
-Przyszedłem po eliksir zmiany, mam wszystko czego oczekujesz przy wymianie. - nie zamierzał owijać w bawełnę, miał kase oraz włos i chciał od niej eliksiru.

Kiedy wyciągnęła palce po fiolkę pies jej ją dał bez wahania, czekając w spokoju i ciszy aż skończy. Kiedy wróciła z gotowym napojem pies skąciś ponownie wyciągnął sakiewkę z pieniędzmi, wyciągnął łapę wraz z workiem podając jej go.
-To twoje. - łapa została czekając aż odda to co jego.

Poczekał aż przeliczyła, zabrał co jego i odszedł.

z.t

Zagłębiając się coraz dalej i dalej w las w pewnym momencie przed jego osobą wyrosła niewielka chatka. Orion wyraźnie zaniepokojony zakrakał siadając na prowizorycznym płotku.

- Hej Orion, co to jest?

Mruknął do ptaszyska, przyglądając się budowli z niemałym zaciekawieniem. Chyba miał za mało przygód jak na jeden dzień skoro teraz podchodził do miejsca, gdzie - o zgrozo - mogą być ludzie. Ale oczywiście nikt go nie ostrzegł przed tymi dwunogami, więc skąd może wiedzieć? Mimo, że był zmęczony bólem, a w głowie wciąż mu szumiało, ruszył powolutku kulejąc na tylną łapkę ku drzwiom chatki. Pchnął je mocno łebkiem, odchylając uszy do tyłu, gdy rozległ się nie przyjemy skrzyp. Omiótł spojrzeniem wnętrze, uginając nieco kark postawił pierwszy niepewny krok po za progiem, a po kilku sekundach cały znalazł się we wnętrzu. Od razu omiótł go dziwny zapach; zioła, kadzidła? kto wie. Przełknął ślinę cicho.

- Hallo?

Drgnął nagle usłyszawszy czyiś krok, unosząc perłowe spojrzenie do góry utkwił je w facjacie wiedźmy. Rozchylił nieco pyszczek ze zdziwienia; spodziewać się mógł wszystkiego, ale tak cudacznego ... stworzenia. Cofnął uszy do tyłu, przełykając cicho ślinę. Zebrał w sobie całą odwagę i pewność, aby odpowiedzieć;

- Hypmf! Niczego nie potrzebuję, byłem po prostu ciekawy co to za miejsce.

Odpowiedział zadzierając czarny nosek do góry. Z takim zachowaniem to on naprawdę wpakuje się w takie kłopoty, że nic, ani nikt go już nie wyratuje. Uciekł spojrzeniem nieco na bok.

- Ah tak!? Bo co mi zrobisz!?

Wyrzucił wojowniczo, strosząc sierść na karku, co by wydawać się groźniejszym i większym. Pogarsza tylko swoją sytuację, ale nie zamierzał pokazywać jaki jest słaby. Gdy tylko wiedźma pochyliła się nad nim, zmarszczył nos klapnąwszy ząbkami. Czując nieprzyjemny odór na moment świat przed oczami mu zawirował.

- Fuj!

Wykrzyknął, cofnąwszy się do tyłu. Zapomniał jednak o tym, że jedna z tylnych łap jest złamana, więc klapnął na zadzie przewracając się po tym na grzbiet. I klops. Teraz już po nim. Zamachał przednimi łapkami, jakby chciał odgonić wiedźmę od siebie.

- Ja, ja niczego nie chcę, naprawdę! Ale ... ale mogę coś dla ciebie zrobić, tak! Jeśli nic mi nie zrobisz za to!

Rozciągnął swoje wargi w słodkawym uśmiechu, zupełnie jakby w ten sposób miał rozpuścić serce wiedźmy - ona w ogóle jakieś ma?.

Miał ogromną ochotę się przeciwstawić, ale ten jeden raz postanowił posłuchać swojego rozumu, który mu pod opowiadał, że walka nic by tu nie dało. Wysłuchał więc uważnie słów wiedźmy starając się zapamiętać jak najwięcej informacji. Fakt, w pierwszej chwili pomyślał o ucieczce, ale gdy pomyśli co takie stworzenie jak wiedźma może mu zrobić, aż ciarki przeszły mu po grzbiecie. Jeszcze go zamieni w coś podobnego, a on nie chce tracić swojej wspaniałej formy.

- Dobrze, przyniosę ci je!

Podniósł się powoli do góry. Syknął cicho, gdy skóra przy zadrapaniach się za bardzo naciągnęła. Zignorował to stając na równe łapki. Nie patrząc już nawet na wiedźmę czym prędzej opuścił progi chaty.

- Tylko, gdzie do diaska mam szukać cmentarza!?

Warknął w myślach. Nie zamierzał jednak zawracać, aby się dopytać. Odpocznie gdzieś chwilę i ruszy na poszukiwania.

zt

Wrócił. Mocno zdyszany i wyczerpany tak daleką wędrówką, ale wrócił. Ponownie wkroczył do chatki, aby stanąć przed obliczem wiedźmy.

- Mam to czego chciałaś, dziwolągu.

Burknął, wyciągnął w jej stronę łapą, w okół które owinięte były nici.